Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.1994, Page 18

Tímarit hj úkrunarfræðinga 2. tbl. 70. árg. 1994
Þankastrik
Rábgert er að Þankastrik verði fastur dálkur í blaðinu og höfundur hvers pistils stingi upp á peim
nœsta. í Þankastriki geftt hjúkrunarfrœðingum fieri á að tjá sig um ýmislegt sem varðar hjúkrun og er
þeim hjartfólgið. Pistlamir geta fjallað um ákveðin málejhi, sögur af kynnum við sjúklinga eða
starftfólk, eitthvað sem hefúr orðið höfimdum til hugljómunar eða hvaðeina annað sem tengist starfinu
og hugmyndafrœði þess. Hildur Helgadóttir, sem skrifaði Þankastrik síðasta blaðs, skoraði á Ásu
Atladóttur sem hér tekur upp þráðinn.
Þriðji kafli
Ása Atladóttir
„Hvað getum við gert betur og hvernig eigum við að fara að því?“ Þannig endaði Hildur Helga-
dóttir sitt þankastrik í síðasta tölublaði Tímarits Hjúkrunarfræðinga.
Þessi spurning hefur verið áleitin meðal hjúkrunarfæðinga í gegnum tíðina enda hefur stéttin
margsýnt það að hún er óhrædd við að gagnrýna og endurskoða sjálfa sig. Menntunarmál stéttar-
innar hafa verið efst á baugi undanfarna tvo áratugi þar sem reynt hefúr verið að styrkja stoðir
grunnnámsins og efla starfsþjálfun í náminu og að námi Ioknu. Enda eru íslenskir hjúkrunar-
fræðingar almennt mjög ánægðir í starfi sínu ef undan eru skilin launakjör, eins og kemur fram í
rannsókn á starfsánægju íslenskra hjúkrunarfræðinga sem kynnt er í síðasta tölublaði Tímaritsins.
En hvað með stofnanirnar sem kaupa þjónustuna, eru þær ánægðar? Er skráningin betri og hnit-
miðaðri? Er betur fylgst með og farið eftir þeim innri reglum sem stofnanir hafa sett upp undan-
farin ár til að auka faglegt öryggi? Hvað segja sjúklingarnir, eru þeir almennt ánægðir með
þjónustuna?
Hver svo sem svörin eru við þessum spurningum þá finnst mér sjálfri ákveðinn „stíll“ hafa
glatast í gegnum tíðina. Þar á ég við yfirbragð sem fylgir góðum aga og virðingu fýrir sínum yfir-
boðurum. Auðvitað hefur það ekki gerst af sjálfu sér, álagið hefur aukist margfalt, sjúklingar í dag
eru almennt með mun flóknari vandamál en áður og meðallegutími er alltaf að styttast.
Stundum getur álagið orðið svo mikið á sjúkradeildum stóru sjúkrahúsanna að starfsfólkið þakkar
fyrir að komast í gegnum daginn án þess að stórslys verði. Til að koma til móts við mikið álag á
stjórnendum og sjálfsagt að einhverju leyti vegna launakerfis, sem við lýði er á sjúkrahúsunum, er
millistjórnendum alltaf að fjölga. Núna kemur maður á sjúkradeild og það eru jafnvel tveir
deildarstjórar og enn fleiri yfirlæknar. Ábyrgðarsvið hvers og eins er mjög óljóst þannig að enginn
er í raun ábyrgur. Yfirbragðið á deildunum hefur tilhneigingu til að verða losaraiegt, mannmergð
mikil og fáir vita hver er hvað.
En þrátt fýrir annríki dagsins vill maður sjá ákveðinn myndugleik geisla frá því fólki sem
annast mann þegar maður er veikur. Fátt er eins lærdómsríkt og það fýrir hjúkrunarfræðing,
reyndar fýrir hvern þann sem vinnur á sjúkrahúsi, að verða sjálfur sjúklingur. Þá finnur maður
svo vel hvernig maður vill að komið sé fram við mann. Ekkert er þá eins nauðsynlegt eins og að
hafa hjá sér hjúkrunarfræðing sem kann sitt fag og útfærir það með myndugleik og hlýju. Enda
hefur mér ævinlega fundist að hjúkrunarstarfið byggist öðrum störfirm fremur á samhygð, því að
geta lifað sig inn í tilfinningar annars manns og notað þá hæfni til að finna hvar skórinn kreppir.
18