Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.02.2001, Qupperneq 13

hvatningu og áhuga til aö koma rannsóknum meira inn í
klínískt starf því án þeirra stuðnings reyndist það mjög
erfitt. Tengist það einmitt kvörtunum þátttakenda um
tímaskort í vinnunni.
Ég held að það væri miklu betra ef stjórnendur gætu
gefið okkur tíma á hverjum degi eða í hverri viku til
þess að viðhalda þekkingu okkar og nýta rannsóknir.
(Þátttakandi 4)
Annað sjónarhorn kom þó frá einum hjúkrunarstjórn-
enda (sem óformlega var rætt við) en hann sagði að
hjúkrunarfræðingunum væri veittur allur sá stuðningur sem
þörf væri á en þeir sýndu yfirleitt lítinn áhuga á rannsókna-
vinnu. Þátttakendurnir í rannsókninni virtust því vera á
öndverðum meiði við stjórnendur um nýjungar í starfi eins
og einnig kom fram í rannsókn Rodgers (1994) þar sem
hjúkrunarfræðingum fannst þeir einskis stuðnings njóta hjá
stjórnendum en stjórnendur voru þeirrar skoðunar að
nýjungar í starfi væru á ábyrgð deildarhjúkrunarfræðinga.
Einn þátttakandinn í rannsókninni áleit að hjúkrunar-
stjórnendum stafaði ógn af yngri hjúkrunarfræðingunum á
deildinni sem hefðu einhverja rannsóknaþekkingu þar sem
stjórnendur væru oft eldri og hefðu því fengið minni
menntun í rannsóknum. Stjórnendur hefðu því takmarkað-
an áhuga á að hvetja til nýtingar á rannsóknum, einfald-
lega vegna þess að þeir þekktu ekki nægilega til þeirra, og
þeir væru því ákveðinn þröskuldur í þessu sambandi.
Komið hefur fram í öðrum rannsóknum (Lacey, 1994;
Meah, Luker og Cullum, 1996) að hjúkrunarfræðingarnir
líta svo á að starfsfélagar þeirra, læknarnir, geti orðið
þrándur í götu við að nýta hjúkrunarrannsóknir. Þetta
sjónarhorn styðja þátttakendur þessarar rannsóknar og
nefndu enn fremur að læknarnir hefðu miklu meiri mögu-
leika á styrkjum til rannsókna og auk þess væru læknar og
læknisfræðin meira í hávegum höfð en hjúkrunin á
viðkomandi slysa- og bráðadeild.
Þetta pirrar mann svolítið vegna þess að það sem
við gerum er greinilega ekki eins metið og það sem
þeir [læknamirj gera.
(Þátttakandi 2)
Rannsóknir og hjúkrun
Þátttakendurnir töldu mikilvægt að byggja hjúkrun á
niðurstöðum rannsókna en vegna ýmissa persónulegra og
faglegra atriða hefur það ekki reynst gerlegt. Að sögn eins
þátttakandans mótast vinnan á deildinni ekki af þekkingu
á niðurstöðum nýjustu rannsókna heldur af hefðum og
siðum sem oft og tíðum standa í vegi fyrir nýjungum.
Hjúkrunarfræðingarnir eru ekki nógu gagnrýnir á
störf sín og í raun eru svo margar hefðir í hjúkrun
sem aldrei hafa verið rannsakaðar né gagnrýndar að
hjúkrunarfræðingurinn heldur bara áfram að vinna
verkin eins og þau hafa verið unnin í 50 eða 100 ár.
(Þátttakandi 2)
Þessi þátttakandi var mjög óánægður með slík vinnu-
brögð og fannst að það leiddi til óánægju og öryggisleysis
hjá sér í starfi. Hann sagði að ef maður spyrði einhvern af
hverju hlutirnir væru gerðir svona en ekki öðruvísi þá væru
svörin ekki á reiðum höndum heldur „þetta hefur bara
verið gert svona í mörg ár“. Að sögn þátttakenda í rann-
sókninni er starfsemi deildarinnar ekki byggð á niður-
stöðum rannsókna þar sem við á og því hægt að segja að
væntingar almennings séu sniðgengnar svo og fagstéttar-
innar um að byggja hjúkrunarstarfið á rannsóknum því eins
og Burrows og McLeisch (1995) halda fram telur þjóð-
félagið þjónustu byggða á rannsóknum mun betri en
þjónustu sem byggð er á hefðum.
Þátttakendunum fannst að það sem er birt í hjúkrunar-
tímaritum sé oft óviðkomandi starfi þeirra og ekki nægilega
áhugavert og hefði því lítil áhrif á það hvernig hjúkrunar-
fræðingarnir vinna, og er það hliðstætt skoðunum
McSharry (1995) og Walsh (1997). Þátttakendurnir benda
enn fremur á að það sé mikilvægt að skrifa rannsókna-
niðurstöður á auðskiljanlegu máli fyrir hinn almenna hjúkr-
unarfræðing og að skýr og góð framsetning myndi stuðla
að bættum skilningi og þar með auka á jákvæð viðhorf til
nýtingar á niðurstöðum rannsókna. Champagne og
félagar (1996) benda á að rannsóknaskýrslur séu yfirleitt
skrifaðar af rannsakendum fyrir aðra rannsakendur og því
oft uppfullar af alls konar „rannsóknatungumáli" sem hinn
almenni hjúkrunarfræðingur eigi erfitt með að skilja.
Einn af þátttakendunum benti á að núverandi ímynd
hjúkrunar geti útskýrt að einhverju leyti af hverju hjúkrunar-
fræðingar byggja ekki starf sitt á nýjustu þekkingu og segir
að þeir þurfi að horfa á hjúkrunarstéttina sem fræðilega
stétt svo hægt sé að nýta rannsóknaniðurstöður betur í
hjúkrun. Eins og fram hefur komið telja þátttakendur rann-
sóknarinnar slíkt reynast erfitt þangað til hjúkrunarfræðin
viðurkennir rannsóknir sem óaðskiljanlegan hluta hjúkrunar.
Miðlun niðurstaðna
Þátttakendurnir lögðu mikla áherslu á slæman aðgang að
bókasafni og lélegt úrval nýrra tímarita og bóka innan þess
sjúkrahúss sem hér um ræðir og hindraði það starfsfólk í
að leita sér upplýsinga.
Það [aðgangur að bókasafnij er mikill ókostur. Það
er mjög stórt vandamál hér. Það er ómögulegt að
halda sér við.
(Þátttakandi 1)
Þátttakendurnir upplýstu að þessi slysa- og bráðadeild
13
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 1. tbl. 77. árg. 2001