Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2002, Blaðsíða 26

(sl&AskAft Mí úiaa {^v'iv-stAðAK.
Regína B. Þorsteinsson er þýskur
hjúkrunarfrœðingur. Hún hafði
starfað sem hjúkrunarfrœðingur í
suðurhluta Þýskalands í 16 ár áður
en hún hóf störf á deild L1 á
Landakoti 1. desember 2000. Hér
segir hún frá því hvernig það var
að hejja störf á íslandi og því
helsta sem henni finnst frábrugið í
hjúkrun á Islandi og í suðurhluta Þýskalands.
Orðið „hjúkrunarfræðingur“ eitt og sér er erfitt viður-
eignar. í þessu litla greinarkorni langar mig til þess að gera
grein fyrir þeim strembnu viðfangsefnum sem hafa mætt mér
eftir að hafa starfað í tæplega ár sem hjúkrunarffæðingur á
íslandi.
Þegar ég kom fyrst til íslands fyrir þrettán árum hvarflaði
ekki að mér að ég myndi einhvem tima fara að vinna hér á
landi. Þótt ég hefði reynt að læra eitthvað í tungumálinu og
um menninguna var mér flest mjög framandi þá og ég átti í
afskaplegum vandræðum með orðið „hjúkrunarfræðingur“.
Allt frá því að ég var lítil stelpa heima í Suður-Þýskalandi
dreymdi mig um að verða hjúkrunarkona. Þegar að loknu mið-
skólanámi hóf ég nám við hjúkrunarskóla. Að honum loknum
hóf ég störf við hjúkrun. Effir nokkurra ára starf og fram-
haldsnám í heimahjúkrun var ég orðin deildarstjóri heima-
hjúkrunar á heilsugæslustöð. Samt var ég ekki ánægð. Það
vora ekki einungis launin sem gerðu mig óánægða heldur
einnig sú staðreynd að starfið sem slíkt er vanmetið. Það var
þá sem ég tók þá ákvörðun að setjast aftur á skólabekk og
ljúka stúdentsprófinu.
Fyrir einu ári fluttist ég ásamt ijölskyldu minni til Islands.
Maðurinn minn, sem er Islendingur, hafði þá búið í tæpan
áratug með mér í Þýskalandi. Fyrstu þrjá mánuðina var ég
heimavinnandi til þess að venjast landinu og menningunni. Að
þeim tíma loknum ákvað ég að fara að vinna. Þar sem ég vildi
vinna á öldrunarsviði sótti ég um vinnu sem hjúkrunarfræð-
ingur á Landakoti og hóf störf þar skömmu seinna.
Þó svo að ég gæti vel bjargað mér á íslensku fannst mér
aðlögunin erfið. Það voru ekki einungis fagorðin sem vantaði,
heldur skorti mig oft einföld orð til samskipta við sjúklinga,
ijölskyldur þeirra og starfsfólk. Þá var gott að eiga góða
starfsfélaga sem létu það ekki trufla sig þó svo að þeir tækju
að sér smá orðaskýringar. En það var samt oft þannig að mér
fannst ég vera búin að spyrja svo oft þann daginn að ég sleppti
því að spyrja einu sinni enn. Þessi hæverska mín háði mér oft,
kannski af því að ég var ekki búin að átta mig á því hvernig
fólk almennt tæki þessu spumingaflóði. Auðvitað lenti ég líka
stundum í vandræðum þegar ég var ein á vakt af því að ég
þekkti ekki eitthvert ákveðið íslenskt hugtak. En „neyðin
kennir naktri konu að spinna“ og þannig var það líka hjá mér
og allt fór vel að lokum.
Mér fannst oft eins og ég væri afskaplega einangruð. Ég
hafði gert mér grein fyrir því fyrir fram að aðlögunin yrði
erfið enda ekki í fyrsta sinn sem ég er að byrja i nýju starfi.
En ég hafði ekki reiknað með því að finnast ég svona ein-
sömul. Eftir að hafa kvartað á nokkmm stöðum innanhúss
komst ég að því að á Landspítala-háskólasjúkrahúsi væri
nýbyrjaður hjúkrunarfræðingur með það sérverkefni að sinna
erlendum hjúkrunarfræðingum. Þegar ég komst í samband við
hana fannst mér það mikil hjálp. Loksins var einhver komin
sem hafði það verkefni að hlusta á mig kvarta. Ég gat sent
henni tölvupóst með alls konar spurningum og hún hjálpaði
mér að komast yfir fyrstu þröskuldana. Ég er henni mjög
þakklát fyrir hennar störf og finnst framtakið sem slíkt bera
vott um metnaðarfulla framtíðarsýn vinnuveitanda míns.
Ég hef alltaf lifað og hrærst i heimi námskeiða og símennt-
un hefur verið stór þáttur af starfi mínu í Þýskalandi. Þar af
leiðandi átti ég von á því að geta sótt alls konar stutt námskeið
um áherslur í íslenskri hjúkrun, helstu lyf á Islandi, hugtök
hjúkrunarfræðinnar og fleira hagnýtt efni. Það var því ákveðið
áfall fyrir mig að þau fáu námskeið, sem í boði voru, skildu
oft falla niður vegna þátttökuleysis. Kannski erum við einfald-
lega enn þá of fáir hjúkrunarfræðingamir sem koma frá öðrum
löndum norður til litlu eyjunar við heimskautsbaug.
Hjúkran í Suður-Þýskalandi er um margt ffábrugðin því
sem er hér á Landakoti. Þannig var það mér algjörlega ný
reynsla hve lítið ég kem að hjúkrun einstaklingsins, það er hve
þáttur sjúkraliða og ófaglærðs aðstoðarfólks er stór. Þetta voru
viðbrigði fyrir mig því að þegar ég var að vinna í Wúrttem-
berg skynjaði ég mig nær sjúklingnum en ég er hér. Þessi
verkaskipting reynir mikið á mig, því að þáttur starfsmanna-
stjórnunar er miklu stærri hér heldur en ég á að venjast. En
núna veit ég hvernig kerfið virkar, til hvers er ætlast af mér og
ég met vinnu sjúkraliða og annars starfsfólks mjög mikils. Það
hefði hins vegar verið mér hjálplegt ef ég hefði getað sótt
námskeið um þetta efni á fyrstu vikunum eftir að ég hóf störf
á öldrunardeild.
Ein af þeim spumingum, sem vakna alltaf þegar skipt er
um starf, er sú hve launaumslagið er þykkt. Þó samanburður á
milli landa sé erfiður finnst mér það yfirleitt vera þykkara hér
en í Þýskalandi. Þó svo að grunnlaunin hér séu lægri þá bætir
það launin að fá yfirvinnu og aukavaktir útborgaðar. í Þýska-
landi þurfti ég alltaf að taka yfirvinnuna út í aukafríum. Og
auðvitað vildu svona aukafrí gleymast!
Stressið er líka öðruvísi hér á Fróni. I Þýskalandi fékk ég
26
Tímarit hjúkrunarfræðinga ■ 1. tbl. 78. árg. 2002