Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Qupperneq 28

á snuði) hjá 122 miklum fyrirburum sem fæddust eftir 27-31 j
viku meðgöngu. Ramenghi (1996b, 1999) sýndi með félögum!
sínum í tveimur rannsóknum fram á að 1 ml af 25% og 50%
súkrósa hafði verkjastillandi áhrif án aukaverkana hjá fyrir-
burum fæddum eftir 32 vikna meðgöngu.
Því hefur verið varpað fram að foreldrar gætu orðið svo á-
nægðir með róandi áhrif þess að nota sykurlausn í munn að
þeir vildu halda því áfram þegar heim er komið og barnið eld-
ist og slíkt geti valdið tannskemmdum (Bucher o.fl., 1995).;
Engar langtímarannsólcnir á sífelldri notkun þessarar aðferðar
virðast enn vera fyrir hendi.
Umræða
I ljósi framangreindrar rannsóknarýni er óhætt að mæla með!
gjöf á 2 ml af 24% súkrósa í munn 2 mínútum fyrir sársauka-j
full inngrip hjá nýburum fæddum eftir 34 vikna meðgöngu. j
Einnig má mæla með gjöf á 1 ml af 24% súkrósa í munn 2 j
mínútum fyrir sársaukafull inngrip hjá börnum fæddum eftirj
27-34 vikna meðgöngu. Benda má á að rannsóknir sem birtarj
hafa verið eftir gerð samantektarinnar styðja þessar ályktanir .
(Gibbins, o.fl. 2002). Einnig virðist betra að nota snuð sam-
tímis súkrósagjöf í munn þar sem niðurstöður benda til að það
dragi enn frekar úr verkjum. Ekki fundust neinar rannsóknir
á sykurlausnarmeðferð við verkjum meðal yngri fyrirbura en;
þeirra sem fæddust eftir 27 vikna meðgöngu og er því ekki j
hægt mæla með þeirri meðferð fyrir þann hóp.
Fátt bendir því til annars en að gjöf á súkrósalausn í réttu
magni og styrkleika í munn fyrir smávægileg inngrip sé hættu-
laus, auðframkvæmanleg og árangursrík meðferð við verkjum
hjá nýburum og fyrirburum fæddum eftir 27 vikna meðgöngu. j
Þegar kostir og gallar meðferðarinnar eru skoðaðir er erfitt að j
horfa fram hjá augljósum áhrifum hennar á bætta líðan barn-l
anna. Spurningin, sem hjúkrunarfræðingar standa frammi fyr-
ir, er hvenær niðurstöður rannsókna eru nægilega áreiðanleg- j
ar til að hægt sé að réttlæta að breytingar séu gerðar á fram-
kvæmd hjúkrunar. Hvenær á að taka þekkinguna í notkun í
hjúkrunarstarfinu, hvenær er það siðferðilega réttlætanlegt;
eða skylt? Meta þarf áhættuna og gallana, árangurinn og kost-
ina og kostnaðinn við breytta meðferð. I því sambandi koma
til skoðunar hagkvæmnisjónarmið, þekking og geta hjúkrunar- j
fræðinga, hvort hjúkrunaraðgerð skaðar barnið ef henni er
ekki rétt beitt og hvort aðgerðin kemur í veg fyrir að önnur
betri aðferð sé notuð í þágu barnsins. Þær heimildir, semi
framangreind úttekt nær yfir, svara aðeins hluta þessara;
spurninga.
Hingað til hafa rannsóknir á meðferð með súkrósa við verkj-
um út af smávægilegum inngrip bent til að meðferðin geti
bætt líðan nýburans og engin rannsókn hefur sýnt að slík
meðferð skaði. Því geta rökin gegn því að velja
þessa verkjameðferð talist heldur hæpin. Aðferð-
in er ódýr, auðlærð og fljótleg. Meðferð sem
þessi er þó ekki eina lausnin á verkjum nýbura
heldur viðbót sem miðuð er við smávægileg
inngrip. Halda verður áfram að rannsaka fleiri
leiðir og meðhöndla verki tengda skurðaðgerð og
sjúkdómum á kröftugan og markvissan hátt
(Gibbins o.fl., 2002; Stevens o.fh, 2002).
Taka verður fram að ekki fannst nein langtíma-
rannsókn þar sem könnuð voru áhrif langtíma-
notkunar á súrkrósa við verkjum og því er of
snemmt að draga endanlegar ályktanir um auka-
verkanir af þess háttar notkun. Hins vegar var;
framkvæmd meðferðarinnar ólík eftir rannsókn-
um og það vekur spurningar um hve samanburð- j
arhæfar þær eru en getur einnig styrkt gildi þess
að nota lausnirnar í meðferðarskyni þar sem ár-
angur virðist nást með talsverðum frávikum í
framkvæmd. Fáar rannsóknanna setja framj
heildstæða skilgreiningu á verkjum eða skil-j
greina hvað sé viðunandi árangur af meðferð.
Framkvæmd sumra rannsóknanna hefði mátt
bæta og færa þær nær raunveruleika nýburagjör-
gæslunnar til að fá betur úr því skorið hvernig
nýta megi staðfestan árangur af súkrósagjöf við
meðhöndlun einstaka barna. Hjúkrunarfræðing-
um ber skylda til að taka áskorun framangrein-:
dra með því að sinna áframhaldandi rannsókn-
arstarfi á verkjameðferðum fyrirbura og nýbura.
Barnahjúkrunarfræðingum ber að leitast við að
skapa barninu sem best ytri og innri skilyrði ogj
aðstoða það við athafnir sem stuðla að heilbrigð-
um þroska þess með því að samþætta fræðilega;
þekkingu og reynslu. Því ber þeim einnig að vera;
vakandi fyrir nýjum aðferðum sem stuðlað geta að
betri líðan og auknum þroska skjólstæðinga sinna.;
Þeir verða að líta í eigin barm og skoða með gagn-
rýnum augum starfið sem fer fram á deildum
þeirra og spyrja sig hvort sú starfsemi og þau við- j
horf, sem þar ráða, samræmist þeirri þekkingu j
sem liggur fyrir hverju sinni um hvernig best megi
bæta líðan og velferð skjólstæðinganna.
I því samhengi má spyrja sig hvort verkjameðferð
teljist nægilega mikilvæg þegar glímt er við erfið
verkefni sem tengjast öndun og næringu fyrir-
bura og veikra fullbura (nokkurs konar lúxus
sem ekki skili endilega sýnilegum árangri). Sér-
hver fagmaður á nýburagjörgæslunni verður að
spyrja sig þessarar spurningar. Fræðin segja að
Tímarit islenskra hjúkrunarfræöinga 5. tbl. 79. árg. 2003