Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Qupperneq 50

Asta Jóna Guðmundsdóttir
48
ÞANKASTRIK
Hjúkrun á Héraöi
Ásta Jóna Guömundsdóttir
Ég ætla að skrifa örfá orð um hjúkrun á Austurlandi eins og ég
þekki til og hvernig ég flæktist í hjúkrun og upplifun mína á
henni. Hjúkrunarblaðið er fullt af fróðleik, þannig að ég ætla
ekki að vera á fræðilegum nótum.
Eg er uppalin í sjávarplássi og byrjaði að vinna tólf ára gömul
í frystihúsi við pökkun og snyrtingu. Ég fann það fljótlega að
þetta var ekki það sem mig langaði að leggja fyrir mig, en í-
lengdist í þessu þar sem það var ekki um margt að velja í at-
vinnumálum. Ég sagði skilið við frystihúsið þegar ég fékk
vinnu á sjúkrahúsinu á staðnum, þá á sautjánda ári.
Ég man eftir fyrstu dögunum mínum þar. Mér til tilsagnar var
stúlka einu ári eldri en ég. Hún kenndi mér hvernig ætti að
aðstoða sjúklingana við hreinlæti o.fl. Mér fannst hún mjög
klár. Hún sagði mér að hún væri að hætta að vinna á sjúkra-
húsinu því hún ætlaði suður og hefja sambúð.
Ég kunni strax vel við mig í gangastúlkustarfinu og ákvað að
fara í hjúkrun. Á þessum góða vinnustað vann ég sumarvinnu
eftir fyrsta árið í hjúkrun. Þetta var á fyrri hluta áttunda ára-
tugarins og aðstæður allt aðrar en þær eru í dag, t.d. tók ég
nokkrar næturvaktir í röð og var alitaf ein á vakt í húsinu sem
var gamalt tveggja hæða frá 1900.
Ég lenti einu sinni á mjög erfiðri næturvakt án þess að fara út
í þá sálma nákvæmlega. A báðum hæðum voru 25 sjúkrarúm,
þar á meðal tvær sængurkonur með nýfædd börn sem þurfti
að staupa. Á einni stofunni var devjandi sjúklingur sem þurfti
að sinna og snúa reglulega sem ég varla réði við sökum
þyngsla hans. Uppi á efri hæðinni var sjúklingur sem þurfti að
vera undir stöðugu eftirliti. Nóttin leið og ég var eins og
pendúll upp og niður stigann til morguns. Þetta var erfið nótt
en það hvarflaði ekki að mér að kalla á aðstoð svo lengi sem
ég höndlaði vaktina því ég ætlaði að standa mig. Þegar ég var
gangastúlka sagði ég við eina stöllu mína á sjúkrahúsinu að ég
ætlaði að verða hjúkka því þær hefðu það alltaf svo rólegt.
Reyndin var aldeilis önnur, hjúkrunarstarfið getur verið mjög
krefjandi bæði andlega og líkamlega. I lok sumra vakta er
bæði „wet iook“ á manni og ásæknar hugsanir á erfiðum tím-
um sem tilheyra starfinu. Þetta hugarfar loðir við hugsanlega
vegna þess að þegar við útdeilum verkum, þá er misbrestur á
að við segjum samstarfsfólki frá því hvað við erum að fara að
gera og einnig koma oft upp hjá okkur ófyrirsjáanleg verk sem
við þurfum skyndilega að sinna, svo ég tali nú ekki um stofu-
ganginn þar sem við erum á „skemmtigöngu" með lækninum.
Eftir útskrift settist ég að austur á Héraði og hef
unnið á sjúkrahúsinu á Egilsstöðum. Síðastliðin
fjögur ár hef ég verið eingöngu á kvöldvöktum,
og vfirleitt verið eini hjúkrunarfræðingurinn á
vakt með sjúkraliða og tveimur til þremur
starfstúlkum. A sjúkradeildinni eru um tuttugu
langlegusjúklingar auk sjúklinga sem koma
reglulega í hvíldarinnlögn. Einnig Ieggjast inn
sjúklingar með mismunandi bráða sjúkdóma. I
heildina er hér verið að kljást við stóran hluta af
sjúkdómaflórunni þó cnginn sé deildarflokkunin
vegna fæðar og smæðar sem hefur bæði kosti og
galla. Hættan er að eftir mörg ár í starfi á sama
stað, þar sem möguleikar á tilbreytingu hvað
varðar hjúkrun eru litlir þá verði hjúkrunarverk-
efnin æ minna ögrandi. Kostirnir eru hins vegar
þeir að þekkja sjúklingana og starfsfólkið vel og
er óhjákvæmilega minni stofnanabragur á lítilli
fjölbreyttri deild þar sem maður lendir í flestu
öðru en að aka sjúkrabílnum.
Kveðja að austan.
Timarit islenskra hjúkrunarfræöinga 5. tbl. 79. árg. 2003