Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2004, Side 39

HRINGBORÐSUMRÆÐUR
Mistök í heilbrigöisþjónustunni
Svava: Það vantar svolítið þetta hugarfar að
þjónustan í heilbrigðisgeiranum er vara sem við
erurn að búa til, þjónustan er líka vara. Það vant-
ar í okkar hugarfar að meta reglulega hvernig
gæðin eru, það vantar í þessari þjónustu.
Lovísa: Við höfum ekki þennan hvata sem er
samkeppnin, það er sama hvernig við stöndum
okkur, sjúklingarnir komast ekkert annað.
Elsa: Eg veit ekki hvernig við getum innleitt ein-
hverja svona gæðahugsun. 1 fyrirtækjarekstri setja
fyrirtækin sér lengri markmið en að koma út á!
núllpunkti í ár. Þau ætlast í fyrsta Iagi til að fá;
hagnað og eru með áætlanir, söluáætlanir næstu
fimm árin og svo framvegis. Og áætlun um inn á
hvaða markað þau ætla að fara. Við gerum þetta
aldrei. Eins og Landspítalinn hér, hann veit aldrei
nema eitt ár fram í tímann hvaða fjármuni hann
hefur. Það eru engin markmið um það hvað hann
á að búa til eins og í hefðbundnu fyrirtæki, á hann
að skipta um 300 mjaðmir og gera 200 hryggjar-
aðgerðir o.s.frv.? Hann veit það ekkert, við bara
byrjum að vinna og svo sjáum við til. Við höfum
ekki tileinkað okkur einhverja svona alvöru
rekstrarhugsun.
Lovísa: Við ættum að geta lagt á borðið hver sýk- j
ingartíðni er við þessar aðgerðir, hver dánartíðn-
in er í hjartaðgerð, hvað margir sjúklingar eru
lagðir inn aftur á deildir eða gjörgæslu vegna
þess að þeir voru útskrifaðir of snemma. Fólk á
að geta fengið þessar upplýsingar.
Valgeröur Katrin Jónsdóttir: „Þaö má segja að ef skráningin væri betri
þá væri hægt að auka gæöin?"
Valgerður: Það má segja að ef skráningin væri
betri þá væri hægt að auka gæðin?
Lovísa: Það ætti að vera hluti af gæðaeftiriitinu að vera með
gæðavísa og vera með mat á þeim í gangi. Það er það sem
maður sér, þó ég sé ekki að mæla því bót, til dæmis í Banda-
ríkjunum þegar spítalar keppa um sjúklingana. Þeir auglýsa í
sjónvarpinu, við erum með svo og svo lága sýkingartíðni,
dauðsföll eru þetta mörg og svo framvegis, komið til okkar.
Svava: Þetta er ágætisaðferð við að sýna gæðin en að mínu mati
vantar svolítið ábyrgðarlillinningu fyrir millistjórnendur. Ef ég
kem sem eftirlitsmaður inn á stofnun og er að gera athuga-
semdir við vinnuumhverfið þá er enginn ábyrgur, það vísar hver
á annan. Ég reyni þá að tala við yfirlækni eða sviðstjóra og það
er enginn sem ber þessa ábyrgð. En ef ég kem inn á bílaverk-
stæði eða vélaverkstæði þá veit verkstjórinn, sem ég tel vera
sambærilegan við dcildarstjórann, hver ábyrgð hans er. Deildar-
stjórar bera ábyrgð á þeirri þjónustu sem þeir veita og mönnun-
inni en þeir gleyma restinni, sem er þá ábyrgðin á vinnuferlinu,
vinnuaðferðunum og vinnuumhverfinu. Það vantar inn í hugs-
unarháttinn að huga að þessum þáttum.
Elsa: Mér finnst varðandi sjúklingana, kannski vegna þess að
það er ekki samkeppni og biðlistar, þá gleðjast flestir þegar þeir
fá upplýsingar um að þeir komast inn. Ég er líka að velta fyrir
mér breytingunum sem eru að verða í öldrunarþjónustu, því þar
verða líka mistök. 1 sparnaði þar er sjúkraþjálfari látinn fara,
iðjuþjálfar og ég heyri frá mörgum hjúkrunarheimilum að það
sé verið að fækka hjúkrunarfræðingum, hugsanlega sjúkraliðum
og þar verða að stórum hluta ófaglærðir við umönnun. Margt
eflaust ágætt fólk, en af hverju gerum við ekki kröfur? Ef for-
eldrar mínir eru að fara inn á hjúkrunarheimili, af hverju spyrst
ég ekki fyrir? Hvernig er mönnunin hér? Eru hér sjúkraþjálfar-
ar, og svo framvegis. Ég get svo valið eða hafnað eftir því hvort
mér finnst stofnunin standast þær kröfur sem ég geri. Við höf-
um heldur ekki sem almenningur vitund til að spyrja fyrir fram,
við erum vön að vera svo þakklát þegar fólk kemst að.
Katrín: Mér finnst furðulegt að ekki skyldi vera byrjað á því að
byggja upp hjúkrunarheimili, það er búið að segja það í 2 eða 3
ár að inni á sjúkrahúsunum séu yfir 100 manns sem eiga ekki
heima þar. En það er ekkert gert í því. Hjúkrunarheimili ekkert
byggð upp hraðar. Mér finnst virkilega byrjað á röngum enda í
þessum sparnaði. Ég held líka af því við vorum að tala um að
sjúklingarnir hefðu ekki annan stað að fara á, en það sama gild-
ir um starfsfólkið. Nú eftir sameininguna hafa starfsmenn, sem
eru ekki sáttir við vinnuumhverfið, ekkert um að velja. Það er
líka hættulegt. Þetta samkeppnisleysi er slæmt á mjög margan
hátt.
Tímarit hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 80. árg. 2004