Dagblaðið Vísir - DV - 20.10.2017, Qupperneq 24

24 fólk - viðtal Helgarblað 20. október 2017
Í Rokksafni Íslands í Reykjanesbæ stendur yfir sýning
um Björgvin Halldórsson. Kolbrún Bergþórs­
dóttir hitti söngvarann ástsæla í Rokksafninu og
ræddi við hann um ferilinn, fjölskylduna, pólitík,
trúmál og verkefnin sem eru framundan.
S
ýningin í Rokksafninu
um Björgvin Halldórsson
hefur yfirskriftina Þó líði
ár og öld. Ferill Björgvins
hefur verið afar farsæll og hann
söng með hljómsveitum eins og
Bendix, Flowers, Ævintýri, Hljóm-
um, Brimkló, HLH-flokknum og
fleirum. Á sýningunni má sjá fjöl-
marga muni úr eigu hans, þar
á meðal glæsilegt gítarsafn, föt
sem hann hefur klæðst á tónleik-
um, myndir, plaköt, plötur, mynd-
bönd, textablöð og fleira. Björn G.
Björnsson, samstarfsmaður Björg-
vins, setti upp sýninguna ásamt
honum. Sýningin stendur fram á
næsta ár.
„Það er mjög sérstakt að ganga
um þessa sýningu. Saga mín er á
þessu safni. Ég hugsa til liðins tíma
og geri mér um leið grein fyrir því
að það sem ég hef afrekað hef ég
ekki gert einn. Mér verður hugsað
til allra þeirra frábæru samstarfs-
manna sem ég hef unnið með í
gegnum tíðina og eiga stóran hlut
í velgengni minni,“ segir Björgvin.
„Ég er enn að halda tónleika þar
sem alltaf er fullt hús, er enn að
spila og er enn í stúdíóinu. Ég hef
aldrei verið í meira stuði. Það er
ekki sjálfgefið heldur óskaplega
þakkarvert og ég er fullur auð-
mýktar.“
Þegar þú lítur til baka finnst þér
þú hafa breyst mikið sem mann­
eskja? Hvernig var ungi maðurinn
og hvernig ertu núna?
„Ungi maðurinn hélt að hann
myndi lifa að eilífu. Með árunum
þroskast maður, verður pólitískari
og skoðanir manns verða mótaðri,
einfaldlega vegna þess að maður
hefur öðlast lífsreynslu. Ég hef að
sjálfsögðu breyst og vonandi til
hins betra. Lífsgildin eru önnur og
áherslurnar eru aðrar. Ég er ekki
eins upptekinn af sjálfum mér og
ég var í gamla daga og hugsa meira
til náungans. Ég er alltaf að reyna
að verða betra eintak af sjálfum
mér. Ég reyni að láta gott af mér
leiða og hjálpa ef ég get hjálpað.“
Hverjum hjálparðu?
„Þeim sem eiga bágt og þarfn-
ast aðstoðar. Ég gef í safnanir og
syng í góðgerðarskyni. Mér finnst
það meira en sjálfsagt, það er hluti
af lífsskoðunum mínum. Ég elska
mannúð og trúi á það að vera
sannur sjálfum mér.“
Baráttan við hrekkjusvínin
Það er ekki laust við að töffara­
ímynd hafi fylgt þér í gegnum tíð­
ina og þú ert þekktur fyrir að
vera snöggur að svara fyrir þig.
Er töffaraskapurinn brynja eða
kannski bara leikur?
„Ef maður er í hljómsveit verð-
ur maður að vera smá töffari. Í
þessu fagi er ekki hægt að vera
rola. Sumum finnst ég vera með
nefið upp í loftið og stundum heyri
ég sagt að ég sé hrokafullur. Það er
ekki rétt, ég er alls ekki hrokafullur.
Ég geri hins vegar miklar kröfur til
fólks í kringum mig, en það eru al-
veg sömu kröfur og ég geri til sjálfs
mín.
Fyrst þú talar um brynju þá
eru allir með brynjur eða grímur.
Svo er sálin þarna fyrir innan. Mín
brynja held ég að hafi mótast í
gamla daga þegar ég var í barna-
skóla. Þá var ég lítill vexti og þurfti
að standa uppi á kassa á bekkjar-
myndinni til að sjást. Þetta truflaði
mig ekki mikið því ég átti afskap-
lega góða vini og góða æsku.
Svo lenti ég í því að stórir strák-
ar lögðu mig í einelti eins og það
heitir í dag. Í gamla daga hétu
svona guttar hrekkjusvín. Þá var
ekki talað um einelti, það var ekki
gert fyrr en einhver sálfræðingur í
Svíþjóð eða Bandaríkjunum fann
upp orðið. Ég varð dálítið fyrir
barðinu á hrekkjusvínunum og
varð einhvern veginn að bregðast
við og þá notaði ég bara kjaftinn.
Ég sagði ýmislegt við stóru strák-
ana, stakk upp í þá þannig að þeir
göptu og spurðu: Hvað er þessi litli
naggur eiginlega að segja? Þetta
voru einlínungar, „oneliners“, úr
kanasjónvarpinu, þáttum eins og
Combat, Bonanza, Gunsmoke
og Hollywood Palace. Ég dembdi
þeim yfir þá og svo notaði ég bara
fæturna, hljóp burt eins og fætur
toguðu.“
Söngvarinn inni í skáp
Björgvin hóf ungur að syngja í
hljómsveitum og árið 1969, átján
ára gamall, var hann kosinn popp-
stjarna ársins á mikilli popphátíð
sem haldin var í Laugardalshöll-
inni. Hljómsveit hans Ævintýri var
kosin hljómsveit ársins. Segja má
að Björgvin hafi orðið þjóðþekktur
á einni nóttu. Það getur varla verið
hollt fyrir ungan mann að fá svo
mikla athygli spyr blaðamaður.
„Þetta var snúið,“ segir Björgvin.
„Eftir þessa kosningu opnuðust
allar dyr, við félagarnir í Ævin-
týri ferðuðumst um allt land og
það voru hrópandi stelpur á eftir
okkur. Það greip um sig eins konar
æði. Ég varð frægur á einni nóttu.
Ég tók eftir því að fólk horfði mikið
á mig og það fór aðeins í taugarn-
ar í mér fyrst um sinn, ég vildi eiga
mitt eigið sjálf. Svo gerði ég mér
grein fyrir að ég væri fyrirmynd hjá
krökkum og að því fylgdi ábyrgð og
fór að hegða mér samkvæmt því.
Svo liðu árin, ég var enn að syngja
og skemmta og með tímanum
varð ég eins og leikari í hlutverki.
Þegar ég kom heim var söngvar-
inn settur inn í skáp og hékk þar á
herðatré í öllum skrúðanum. Svo
var söngvarinn sendur út til að
skemmta og gerði sitt besta.
Á seinni árum eru þessir tveir
menn farnir að renna saman, það
eru ekki sömu skil og áður milli
mannsins og söngvarans. Ég er
kominn á þann stað í lífinu að ekki
verður aftur snúið og er sáttur við
það.“
Var mikið um partí og óreglu á
þessum árum?
„Jú, jú, það voru partí og stuð og
verið að prófa alls konar hluti. Ég
prófaði þetta allt, en lét mér nægja
að prófa. Margir af vinum mínum
fóru upp og komu aldrei niður
aftur. Þessi efni áttu ekki við mig.
Aftur á móti finnst mér afskaplega
gott að fá mér rauðvín með mat,
en ég sit ekki við fram á nótt og
hringi á bíl, það er ekkert gaman
af því.“
Grúskari og safnari
Björgvin hefur ekki einungis starf-
að sem tónlistarmaður og söngvari,
heldur unnið við fjölmörg störf, þar
á meðal sem markaðsfulltrúi, út-
varpsstjóri og sjónvarpsstjóri og
sinnt ýmsum stjórnunarstörfum.
Hann er spurður hvort hann telji
sig vera jarðbundinn mann. „Ég
hef alltaf verið mjög jarðbundinn
og er alltaf að læra. Ég er eins og
svampur og soga í mig umhverfið.
Ég er nætur karl, fer seint að sofa en
vakna samt klukkan sjö á morgnana
og fer strax að hlusta á fréttir til að
vita hvað er að gerast í heiminum,“
segir hann. „Ég er algjör fréttafíkill
og er stöðugt að leita mér upplýs-
inga á netinu. Ég er með allan fjöl-
miðlapakkann og nokkur hundruð
stöðvar en horfi bara á fimm eða
sex. Þegar allt þetta úrval kom hélt
ég að ég myndi bara ruglast en nú
hef ég bara meira úrval og kann að
velja.“
Þú hefur farið í ótal viðtöl á ferl­
inum. Er eitthvað sem fólk veit ekki
um þig?
„Það vita kannski ekki allir
hversu mikill grúskari og safnari ég
er. Ég safna hljóðfærum, blöðum,
plakötum og alls kyns dóti. Ég
hendi ekki hlutum. Ég hef ekki bara
haldið upp á það sem tengist mér
heldur einnig það sem tengist sam-
starfsmönnum mínum og sam-
tíma. Gamlir félagar hringja enn
og spyrja: Áttu plakatið frá tónleik-
unum 1972? Þá svara ég stundum:
Hvaða lit viltu? Því ég á þetta allt.
Þessi söfnunarárátta minnir stund-
um á bandarísku þættina sem mað-
ur sér í sjónvarpinu af fólkinu sem á
svo mikið dót að það kemst ekki inn
í húsið sitt fyrir drasli. En þessi söfn-
unarárátta hefur skilað miklu varð-
andi þessa sýningu hér á Rokksafn-
inu, hér eru alls konar hlutir sem
ég og Baldvin bróðir minn höfum
sankað að okkur gegnum árin.“
Íþróttafólkið sameinar þjóðina
Þú sagðist fyrr í viðtalinu verða
æ pólitískari. Hefurðu alltaf haft
mikinn áhuga á pólitík?
Ég er kominn af Sjálfstæðisfólki,
pabbi var sjómaður og mamma
húsmóðir. Áður en ég kveikti á því
hvað pólitík væri fór ég, árið 1961
eða 1962, með pabba og móð-
urbróður mínum á framboðs-
fund í Hafnarfjarðarbíói. Þetta var
framboðsfundur hjá Sjálfstæðis-
flokknum og Ólafur Thors var að
tala, gríðarlega flottur og hreif alla
með sér. Þá var kjörorðið stétt með
„Nú stendur leðju­
slagur milli stjórn­
málamanna sem hæst
og hnútuköst sem eru
alveg á barmi velsæmis.
Það væri frábært ef við
gætum öll unnið saman,
en stjórnmálamönnun­
um hefur mistekist að
sameina þjóðina.
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@dv.is
Björgvin í Rokksafninu „Ég er ekki eins
upptekinn af sjálfum mér og ég var í gamla daga
og hugsa meira til náungans.“ Mynd SiGtRyGGuR ARi