Morgunblaðið - 25.02.2017, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 2017
✝ Kristinn Sig-geirsson fædd-
ist 6. mars 1939 á
Kirkjubæjar-
klaustri. Hann lést
á Hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Klausturhólum 19.
febrúar 2017.
Foreldrar hans
voru hjónin Siggeir
Lárusson, f. 1903,
d. 1984, og Soffía
Kristinsdóttir, f. 1902, d. 1969.
Systkini Kristins eru Guð-
mundur, f. 1932, Lárus, f. 1936,
og Gyða Sigríður, f. 1941.
Eiginkona Kristins er Ólafía
Jakobsdóttir, f. 1944. Foreldrar
Ólafíu voru hjónin Jakob
Bjarnason, f. 1910, d. 1997, og
Róshildur Hávarðsdóttir, f.
1913, d. 1993. Börn Kristins og
tileinkaði hann sér þá reynslu
hinna eldri manna, ratvísi
þeirra og þekkingu á landinu.
Kristinn stundaði ýmis störf á
yngri árum, hann fór vertíðir í
Vestmannaeyjum, keyrði vöru-
flutningabíla, m.a. yfir vötnin á
Skeiðarársandi, var mjólkurbíl-
stjóri og vann á jarðýtu. Árið
1963 hóf Kristinn, ásamt eig-
inkonu sinni, búskap á Hörgs-
landi á Síðu. Landbúnaður varð
síðan hans ævistarf. Hann var
virkur björgunarsveitarmaður
um árabil. Kristinn lét að mestu
af búskap árið 2001 eftir alvar-
legt vinnuslys, hann sinnti eftir
sem áður ýmsum verkefnum
sem tengjast bústörfum. Krist-
inn fór í fjallaferðir og var
áhugamaður um landgræðslu
og skógrækt. Eitt helsta áhuga-
mál hans á seinni árum var að
taka vídeómyndir af ýmsum
viðburðum og framkvæmdum í
sveitinni sem og á mannamót-
um innan fjölskyldu sem utan.
Útför Kristins fer fram frá
Prestsbakkakirkju á Síðu í dag,
25. febrúar 2017, klukkan 13.
Ólafíu eru: 1) Jak-
ob Kristinsson, f.
1963, hann á tvö
börn. 2) Sigurður
Kristinsson, f.
1964, maki Anna
Harðardóttir, f.
1964, þau eiga þrjú
börn. 3) Soffía
Kristinsdóttir, f.
1966, maki Rúnar
Þór Bjarnþórsson,
f. 1963, þau eiga
þrjú börn. 4) Gunnlaugur
Kristinsson, f. 1968, maki Þór-
dís Högnadóttir, f. 1969, þau
eiga tvö börn. Kristinn ólst upp
hjá foreldrum sínum á
Kirkjubæjarklaustri. Hann fór
snemma að taka þátt í bústörf-
um á búi foreldra sinna. Hann
tók þátt í fjallferðum á Síðu-
mannaafrétti frá unga aldri og
Genginn er til feðra sinna,
ættingja og vina í annarri til-
veru, einstakur maður og faðir
okkar, Kiddi á Hörgslandi. Pabbi
veiktist illa seinni hluta síðasta
sumars og var fluttur í bæinn í
skyndi. Það var tvísýnt með
hann í nokkrar vikur en svo fór
sá gamli að hjarna við og harkaði
þetta af sér. Við tók sjúkraþjálf-
un á spítalanum og svo kom að
því að tími var kominn til að fara
aftur austur og klára málið þar,
komast á lappirnar aftur fyrir
vorið. Vistaskiptin tóku aðeins á
en þetta leit ekki svo illa út.
Frekar skyndilega að okkur
finnst snerust málin þó á verri
veg og lífsferðalag pabba endaði
að morgni sunnudags þann 19.
febrúar. Við vorum svo lánsöm,
systkinin, mamma, Anna og Lalli
bróðir pabba að vera hjá honum
á andlátsstundu. Fyrir þá stund
verðum við ævinlega þakklát þó
það sé undarlegra og sorglegra
en orð fá lýst að sjá pabba sinn
deyja.
Nú þegar minningarnar um
pabba hellast yfir verður sorgina
bærilegri. Pabbi var skemmti-
legur og glaður kall sem hafði
yndi og ánægju af samskiptum
við fólk. Það þjakaði hann ekki
feimnin. Einstaklega hjálpsamur
og ósérhlífinn maður gagnvart
okkur og sveitungum sínum.
Pabbi var duglegur maður, alltaf
að, flinkur með vélar og smíðar
og alltaf til í að hafa krakkageml-
ingana sína með í vélahúsinu og
segja þeim til. Við systkinin
lærðum mikið af pabba. Hann
var náttúruunnandi, dýravinur,
framsýnn og nýjungagjarn með
tækjadellu á háu stigi. Eftir vel
lukkaðar selveiðar kom hann
heim úr bænum á splunkunýjum
Landrover sem auðvitað bar
númerið Z-5, í honum var ný-
tískuútvarp með kassettutæki og
tvær spólur voru með, Roger
Wittaker var önnur. Einnig kom
með Sincler Spectrum, sú
minnsta í heimi þá. Þeir bræður,
pabbi og Lalli keyptu, líklega,
fyrstu heybindivélina í sveitinni
og svo allt dótið sem því fylgdi á
næstu árum. Það var alltaf eitt-
hvað að gerast, nýtt og spenn-
andi. Um 1991 fékk pabbi svo
fyrstu vídeótökuvélina. Hann
fékk strax delluna og hafði mikla
ánægju af þessari tækni. Vídeó-
vélarnar urðu nokkrar en spól-
urnar sem eftir liggja eru nokk-
ur hundruð. Þar er að finna
ótrúlega fjölbreytt viðfangsefni,
fjallaferðir, gömlu kallarnir,
ferðalög um allt land, fjölskyldu-
partý og útlönd, allt skilmerki-
lega merkt. Það bíður okkar
systkina ærið verkefni að klára
þetta mál og koma safninu á
framfæri. Pabbi skrifaði daglega
í dagbók, a.m.k. frá 1960, þar var
skráð veður, dagleg viðfangsefni,
afmæli, fæðingar o.s.frv. Þessi
göng, upptökur og dagbækur,
komu sér vel við endurhæfingu
eftir mjög alvarlegt vinnuslys
rétt eftir aldamótin. Við systk-
inin getum eiginlega ekki ímynd-
að okkur að það sé yfirhöfuð
hægt að eiga betri pabba. Allar
okkar minningar um pabba góð-
ar og þakklæti í huga fyrir lífið
sem hann hefur gefið okkur.
Elsku pabbi, gangi þér allt í hag-
inn í nýrri tilveru og takk fyrir
okkur. Ef eitthvert ljóð á vel við
þá er það þetta úr Hávamálum:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Jakob, Sigurður, Soffía og
Gunnlaugur, börn Kristins.
Þá er hann kvaddur í hinsta
sinn hann Kiddi föðurbróðir okk-
ar. Pabba finnst þetta ómark,
Kiddi var litli bróðir og átti ekki
að fara á undan, en enginn veit
hver grefur hvern. Pabbi segir
Kidda hafa verið fyrirferðarmik-
inn á sínum yngri árum, svo
mjög að hann var sendur í sveit
að Hunkubökkum sem eru í ná-
grenni Kirkjubæjarklausturs
þar sem þeir ólust upp. Á
Hunkubökkum gegndu hestar
stærra hlutverki í búskapnum en
hann átti að venjast og líkaði
honum það vel. Fyrirferðarmikli
unglingurinn varð með árunum
atorkumikið hraustmenni, ósér-
hlífinn, bóngóður og félagslynd-
ur. En líka glettinn og hlýr, það
var sem hann heimti mann úr
helju í hvert skipti sem maður
hitti hann. Sterkt handaband,
faðmlag og kossar, einlægur
áhugi á því hvernig allt gengi.
Alltaf lumaði Kiddi á skemmti-
legri sögu og hló sínum smitandi
hlátri.
Hann elskaði fjallaferðir, leið
best á ferðalögum í óbyggðum og
þekkti öll örnefnin, ef hann var
spurður um einhverja hundaþúfu
sem aldrei hafði verið nefnd, þá
stóð ekki á svarinu. Hann hafði
þann einstaka hæfileika að halda
alltaf áttum. Það var sama hvort
hann var í svartabyl uppi á heiði,
í sandstormi á Skeiðarársandi, í
niðaþoku á leið á fjöru, alltaf
vissi Kiddi hvert átti að fara.
Kiddi var oft niðri á fjörum
Skaftafellssýslu, ýmist við björg-
unarstörf, en hann var virkur fé-
lagi í björgunarsveitinni í hér-
aðinu, eða við selveiðar og aðrar
fjörunytjar sem var að hafa.
Kiddi var framfarasinnaður
maður. Þegar sá dagur rann að
þjóðvegurinn hafði verið malbik-
aður, hjá Hörgslandi og kominn
sjálfvirkur sími á bæinn, þá gerði
hann sér glaðan dag af því tilefni
með þeim orðum að hann hefði
haldið að hann yrði löngu dauður
áður en af þeim framförum yrði.
Hann keypti árið 1976 fyrstu
Ford-dráttarvélina á Íslandi með
svokölluðu lúxushúsi, en það var
áður óþekkt að dráttarvélar
væru með hljóðeinangruðu húsi,
útvarpi og sæti með stillanlegri
fjöðrun. Hann tileinkaði sér líka
tæknina, eftir að hann eignaðist
myndbandstökuvél var hann
ávallt með hana á lofti. Þegar Jó-
hanna, elsta systir okkar, gifti
sig fyrir tuttugu árum vildi hún
engar vídeómyndatökur í athöfn-
inni og lét allt unga fólkið vita af
því. Þegar hún síðan var komin
upp að altarinu var ekki Kiddi
frændi mættur, að sjálfsögðu
með vélina á lofti og myndaði
brúðkaupið í bak og fyrir. Vafa-
laust verða margar þær myndir
sem Kiddi tók á vélina sína
ómetanlegar heimildir þegar frá
líður. Það er skarð fyrir skildi að
Kristinn Siggeirsson sé „fluttur
yfir“ en eitt er víst, að ekki verð-
ur leiðinlegt að vera „hinum
megin“, fyrst hann er kominn.
Um leið og við minnumst Kidda
með hlýhug og söknuði vottum
við hans nánustu okkar innileg-
ustu samúð. Vertu sæll, frændi.
Þér gleymum við aldrei.
Jóhanna, Siggeir, Soffía,
Benedikt, Njörður, Halla,
Hrund og Sigurður Kristinn
Lárusar- og Ólafarbörn.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Þessar línur Bólu-Hjálmars
koma mér í hug við fráfall Krist-
ins Siggeirssonar, jafnaldra
míns.
Ekki er nema tæpt ár síðan
minn góði vinur Lárus Valdi-
marsson kvaddi þessa jarðvist,
en þeir voru bræðrasynir.
Kiddi eins og hann var jafnan
kallaður var einstakur maður að
svo mörgu leyti, óbilandi dugn-
aður og áræði við hvað sem
þurfti úrlausna við. Mörg held ég
að dagsverkin væru ef þeim
hefði verið haldið til haga sem
hann kom að um sína daga án
þess að laun væru greidd að
verklokum. Hjálpsemi, ef ein-
hver þurfti einhvers við, var einn
af hans eiginleikum. Það er
margs að minnast frá okkar sam-
verustundum allt frá bernsku til
lokadags.
Ýmislegt var nú brallað á
yngri árum og kannski ekki allt
til fyrirmyndar. Margar ferðir
áttum við til fjalla ýmist tveir
eða fleiri í kindaleit eftir lögsöfn.
Stundum kom það fyrir að slíkar
ferðir yrðu æði slarksamar í
krappasta skammdeginu, ef veð-
ur breyttist til hins verra svo
varla sást fram fyrir húddið á Z
5 og Z 84 vegna snjókófs og skaf-
rennings. Vissulega gat það
komið fyrir að menn væru ekki
alveg klárir á því hvar við værum
staddir þegar engin kennileiti
voru til að styðjast við. Við slíkar
aðstæður kom eftirtekt og ratvísi
Kidda hvað best í ljós. Það gat
dugað að hann kæmi auga á
stakan stein eða ómerkilegt rofa-
barð í sortanum, þá dugði það til
að rétta kúrsinn af væri hann
orðinn eitthvað skakkur.
Ég get ekki stillt mig um að
minnast á eina eftirleitaferð með
Kidda ásamt fjórum öðrum fé-
lögum sem allir voru þaulvanir
og kunnugir öllum leiðum. Oftast
var það vani að leggja af stað úr
byggð að kvöldi til að hafa nótt-
ina fyrir sér og ná til einhvers
ákveðins gististaðar. Í þessari
ferð var það gamli góði kofinn í
Blágiljum. Allt gekk samkvæmt
áætlun inn fyrir fremri á. Úr því
fór verulega að draga úr ferða-
hraða því skyggnið var svo óljóst
að erfitt reyndist að greina nokk-
ur kennileiti. Einhvern veginn
klóruðum við okkur upp á skerin
fyrir innan fremri á án þess að
fara verulega út af slóðanum –
rétt er að geta þess að ekki var
búið að grafa veginn niður á
þessum árum. Snjór var ekki
mikill en alhvítt og sennilega
hefur verið einhver hrímþoka
sem truflaði skyggnið. Þó var
bjart til lofts svo stjörnur sáust,
þar á meðal Pólstjarnan en hún
var á sínum stað eins og alltaf.
Ég held að það hafi verið Stein-
grímur föðurbróðir minn sem
kom með þá tillögu að ef við ætl-
uðum áfram inn af skerjum í því
skyggni sem nú væri, sem var í
rauninni ekki neitt, þá væri eina
leiðin að taka mið af þeirri
stjörnu. Var nú haldið af stað
með Pólstjörnuna sem leiðar-
merki, afar rólega samt. Því vara
mátti sig á steinum sem kynnu
að verða á vegi okkar. Inn að
Hellisá komum við á nákvæm-
lega réttum stað. Hvernig þeir
fóru að þessu vinirnir, leiðsögu-
maðurinn og stýrimaðurinn, það
vissum við ekki sem á eftir fór-
um. Við lötruðum á eftir þeim í
hæfilegri fjarlægð til að ljósin
frá mínum bíl trufluðu ekki þá
einbeitingu sem þeir þurftu með.
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Júlíus (Júlli).
Þar aðeins yndi fann ég
þar aðeins við mig kann ég
þar batt mig tryggða band
því þar er allt sem ann ég,
það er mitt draumaland.
(Jón Trausti.)
Síðumannaafréttur er sann-
kallað draumaland. Ein af perl-
um íslenska hálendisins þar sem
saman fara víðáttuauðnir og
gróðurvinjar, beljandi jökulár og
friðsæl vötn. Þaðan er útsýni til
mestu jökla landsins, Vatnajök-
uls og Öræfajökuls. Og svo er
þar eldreinin mikla með um-
merkjum eftir einar mestu nátt-
úruhamfarir sem orðið hafa á Ís-
landi frá landnámi, Skaftárelda.
Vorið 2004 stofnuðum við
nokkrir karlar lítinn félagsskap
sem við nefndum Ferðafélagið
Blæng. Hófum þá strax endur-
reisn gamals sæluhúss við
Blæng á austurhluta Síðumanna-
afréttar. Aldursforseti í fé-
lagsskapnum og reyndasti fjalla-
maðurinn var Kristinn
Siggeirsson á Hörgslandi. Má
segja að hann hafi þá verið orð-
inn lifandi goðsögn í ferðum og
umgengni um þetta svæði. Við
kveðjum þennan góða félaga
okkar í dag. Kiddi var manna
áhugasamastur um endurreisn
sæluhússins. Eftirminnilegar eru
samverustundirnar með Kidda,
þær sem við áttum með honum
við endurreisn húss og síðan við-
hald. Hann var hafsjór af fróð-
leik um svæðið, bæði um náttúr-
una og ekki síður um ferðir
manna um svæðið á síðustu öld,
ferðalög sem bæði voru farin í
gamni og alvöru. Það var nota-
legt að hlusta á frásagnir hans.
Við félagarnir minnumst
Kidda á Hörgslandi með virð-
ingu og þökk í huga. Sendum öll-
um aðstandendum hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng lifir –
og draumalandið er á sínum stað.
Fyrir hönd Ferðafélagsins
Blængs,
Haukur Valdimarsson.
Kristinn
Siggeirsson
✝ KristjanaBjargmunds-
dóttir Mellk fædd-
ist í Reykjavík 29.
desember 1925.
Hún lést 3. febrúar
2017.
Foreldrar henn-
ar voru
Bjargmundur
Sveinsson rafvirki,
f. í Efriey í Með-
allandi 30. ágúst
1883, d. 1964, og Herdís Krist-
jánsdóttir, f. í Fossseli, Reykja-
dal, 11. apríl 1886, d. 1970. Al-
systkini hennar: Karítas, f. 1924,
d. 2004, og Hafsteinn, f. 1924.
Systkini hennar sammæðra: Al-
freð Dreyfuss Jónsson, f. 1906,
d. 1994, Bára Jónsdóttir, f. 1901,
d. 2003, Kristján Jónsson, f.
1911, d. 1979, Jón Jónsson, f.
1914, d. 1993. Systkini sam-
feðra: Guðmundur Rosenberg, f.
1916, d. 1966, Helga, f. 1917, d.
1956, Lovísa, f. 1918, Stefán
Ingimundur, f. 1920, d. 1957.
Kristjana giftist 8. febrúar
1946 í New Jersey, Bandaríkj-
unum, George Mellk, f. 12. febr-
úar 1915, d. 12. jan-
úar 1973. Börn
þeirra eru 1) Ró-
bert, sambýliskona
hans er Guðríður
Guðmundsdóttir,
sonur hans Georg
Mellk Róbertsson,
f. 28. nóvember
1981, d. 22. júlí
2000. 2) Karen, f.
31 ágúst 1951, eig-
inmaður hennar
var Bragi Einarsson, f. 1929, d.
2006. Sonur þeirra er André
Berg, eiginkona hans er Martha
Kathleen Watts. 3) Marilyn Her-
dís, f. 4. febrúar 1961, eigin-
maður hennar var Kristján Ósk-
arsson, f. 1959, d. 2014. Börn
þeirra eru Eva Ósk og Kristján
Indriði.
Kristjana bjó í New Jersey
þangað til 1981 þegar hún flytur
aftur heim til Íslands. Sambýlis-
maður Kristjönu var Þorkell
Valdimarsson, f. 3. október
1932, d. 27. janúar 2014.
Kveðjuathöfn fór fram í kyrr-
þey 16. febrúar 2017, að ósk
hinnar látnu.
Amma mín, Kristjana Bjarg-
mundsdóttir Mellk, lést 3. febrúar
2017.
Það er sárt að fá þessar fréttir
þegar heimalandið og fjölskyldan
eru svo langt í burtu. En á þessum
tíma er gott að hugsa til allra
þeirra góðu stunda sem við áttum
saman og munum alltaf eiga.
Heimsóknir á Kirkjuteig, þakkar-
gjörðarhátíðin, sunnudagsbrunch,
Laugardalurinn og margt fleira
koma upp í hugann á þessu augna-
bliki. Það er margs að minnast.
Stundir sem ég mun alltaf geyma.
Hana skorti aldrei skopskynið,
hún var ætíð ung í anda, hress og
hispurslaus. Hún sparaði aldrei
hrósið og studdi mig í öllu því sem
ég tók mér fyrir hendur. Hún vildi
okkur öllum allt það besta og var
ófeimin að láta okkur vita það.
Hvíl í friði, elsku amma Lilla
mín. Takk fyrir allar minningarn-
ar sem munu lifa áfram ævilangt.
Þín dótturdóttir,
Eva Kristjánsdóttir.
Þegar ég hugsa til baka um
æskuárin með henni ömmu Lillu
þá er ekki ein slæm minning sem
kemur upp í kollinn. Þessi góð-
hjartaða, yndislega og fallega
kona var án efa besta amma sem
nokkur gat átt og var frábær vin-
ur á sama tíma.
Ein af mínum fyrstu minning-
um var að vera fjögurra ára snáði
á bakvið hátt grindverk í leikskól-
anum og sjá ömmu koma að sækja
mig úr prísundinni. Þar stóð hún
með bros á vör, tilbúin að smella
einum stórum kossi á kinnina rétt
áður en hún gjörspillti mér með ís,
pitsu og annarri ljúffengri óholl-
ustu.
Þau voru ófá skiptin þar sem ég
var það lánsamur að fá að gista hjá
henni ömmu Lillu á Kirkjuteign-
um og eina orðið sem lýsir þeim
heimsóknum á nógu góðan hátt er
einfaldlega paradís. Amma var
mikið fyrir það að dekra litla
drenginn. Ruslfæði, sælgæti, ís,
tölvuleikir og bíómyndir léku stórt
hlutverk, foreldrum mínum til
mikillar gremju. Amma passaði
samt alltaf upp á það að við fengj-
um hreyfingu eftir alla þessa vit-
leysu og varð þá Laugardalslaug-
in oft fyrir valinu.
Amma Lilla var mikill kvik-
myndaunnandi og ég er nokkuð
viss um það að hún hafi einnig
smitað mig af þeirri veiru. Alveg
fram á hennar síðasta dag horfð-
um við á kvikmyndir saman og
hlógum. Eftir því sem árin liðu
urðum við bara meiri vinir og var
alltaf gott að tala við hana og rifja
upp gamla tíma saman. Eitt það
besta við Kirkjuteiginn var það að
allt var nánast óhreyft frá því í
gamla daga og stóð því tíminn í
stað og var því eins og tímavél aft-
ur til æskuáranna.
Að horfa á hana elsku ömmu
eldast var erfitt og tók á andlega,
að sjá ljósu lokkana grána og
minnið fjara út var óskemmtilegt
en það sem heillaði mig rosalega
var að húmorinn í henni lét sig
ekki hverfa og er ég handviss um
að hann gegndi mikilvægu hlut-
verki í hennar langlífi.
Það seinasta sem amma sagði
við mig var: „We had some good
times“ og því er ég sko hjartan-
lega sammála. Þær stundir sem
við eyddum saman eru margar af
mínum ljúfustu minningum sem
ég mun geyma í hjarta mínu allt
mitt líf. Takk, elsku amma mín,
fyrir að vera þú. Æðislega þú.
Takk fyrir allar frábæru stundirn-
ar, takk fyrir að gera æskuna full-
komna og umfram allt, takk fyrir
hláturinn. Þitt barnabarn og vin-
ur,
Kiddi (Kristján Indriði
Kristjánsson).
Kristjana Bjarg-
mundsdóttir Mellk