Morgunblaðið - Sunnudagur - 05.03.2017, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5.3. 2017
Þ
að var einn af þessum sólskins-
dögum í febrúar þegar ekki bærð-
ist hár á höfði, himinninn var
vatnsblár og maður átti næstum
von á að sjá lóuna á næstu þúfu.
Erindið út fyrir bæjarmörkin var að hitta rit-
höfundinn, heimskonuna og náttúrubarnið
Unni Þóru Jökulsdóttur en hún hefur frá ýmsu
að segja. Unnur býr nánast í paradís, fjarri ys
og þys borgarinnar, við Elliðavatn. Hún tekur
á móti blaðamanni með bros á vör og býður í
bæinn og skenkir kaffi í bollana. Í sveitakyrrð-
inni er gott að tala.
Lífsstíll að sigla um heiminn
Þó langt sé um liðið er ekki úr vegi að spyrja
Unni um skútusiglinguna um heiminn, ferð
sem entist í heil fimm ár. Muna margir eftir
bókunum tveimur um ævintýrin á skútunni
Kríu. „Ég tók stúdentinn úr MR og fór svo í
leikhúsfræði í Kaupmannahöfn en flosnaði upp
úr því námi, mér fannst það leiðinlegt og þurrt.
Svo var ég komin á kaf í annað en ég var farin
að smíða skútu með kærastanum mínum þá-
verandi. Við vorum með þann draum að sigla
um heiminn á þessari skútu og það tók yfir. Ég
ákváð þá að ég myndi læra miklu meira af því
heldur en að vera í þessum háskóla,“ segir hún
en smíði skútunnar tók þrjú ár.
Að lokinni smíðinni á Kríu sigldu þau Þor-
björn Magnússon um heim allan og skrifaði
Unnur tvær bækur um lífið um borð og staðina
sem þau heimsóttu. „Við vorum fimm ár að
sigla. Þetta var lífsstíll. Við vorum ekki með
fyrirfram ákveðið plan að komast frá einum
stað til annars. Við sigldum um og ef okkur lík-
aði vel einhver staður vorum við kannski lengi
þar,“ segir hún um þetta ævintýralíf.
„Við vorum náttúrulega hippar af því við
vorum uppi á þeim tíma og draumurinn byggð-
ist kannski á því. Það var þessi skoðun sem þá
var ríkjandi að heimurinn væri að fara til
fjandans, það væri til svo mikið af kjarn-
orkuvopnum, það borgaði sig ekkert að eyða of
mikilli orku í að stofna fjölskyldu eða mennta
sig. En svo var þetta auðvitað dauðans alvara;
að smíða skip og sigla umhverfis hnöttinn.
Hippamennskan hvarf alveg. Það þurfti að
undirbúa allt vel og við þurftum að kenna okk-
ur þetta allt sjálf. Það var enginn verald-
arvefur og maður lærði af því að lesa eða finna
einhverja aðra sem höfðu gert eitthvað svip-
að,“ segir Unnur og bendir á að það hafi vissu-
lega verið heppni, eftir á að hyggja, að þau hafi
ferðast áður en tækniöldin skall á.
„Maður gat horfið út úr tímanum og þurfti
ekki að vera að „skæpa“ á hverju kvöldi. Ég
sendi bara kort: Hæ elsku mamma, nú erum
við að halda á úthafið. Ef þú heyrir ekkert í
okkur í þrjá, fjóra mánuði þá...,“ segir hún og
hlær. „Það er í dag þessi krafa að þú sért alltaf
í sambandi, að þú svarir. Sú krafa liggur svolít-
ið þungt á okkur, ef þú svarar ekki fer fólk að
hafa áhyggjur.“
Dagbók og bréf urðu að bókum
Kjölfar Kríunnar og síðari bókin Kría siglir
um Suðurhöf slógu í gegn. „Ég heyri í fólki
sem segist lesa þessar bækur reglulega og
njóta þess að ferðast í gegnum lesturinn. Mér
þykir vænt um hvað þær hafa orðið langlífar.
Þær eru bestu minjagripirnir,“ segir Unnur
sem hélt dagbók allan tímann. „Þetta byrjaði
þannig að ég fór að skrifa systur minni El-
ísabetu bréf og svo hélt ég líka dagbók. Þegar
ég kom til Ástralíu var ég að springa úr þörf til
að koma þessu í eitthvert form og við ákváðum
að gera það saman, við Þorbjörn. Við deildum
þessu niður á okkur og vissum ekki hvað hitt
væri að gera fyrr en að loknum skrifum,“ út-
skýrir Unnur og segir þau þá hafa púslað því
saman sem þau höfðu skrifið.
Á ferðum sínum um heiminn stöldruðu þau
sums staðar við, í lengri eða skemmri tíma.
Þau settust að í Ástralíu í tvö ár og líkaði vel.
„Náttúran er æðisleg og það er gott að vera
þar útlendingur,“ segir Unnur. Hún fór í
Sydney Art School og lærði keramik og vann
einnig við skriftir. „Við höfðum selt íbúð hér
heima og lifðum á því, lifðum reyndar mjög
spart. Það entist okkur einhver ár. Svo seldum
við bókina líka. Við unnum líka við að passa
hús fyrir fólk og dýrin þess. Þetta var í fínum
hverfum og við fengum glæsivillur með fínum
hundum og köttum og jafnvel lykla að sportbíl-
um og vínkjöllurum,“ segir hún og hlær.
„Við bara fluttum inn með ritvélarnar okk-
ar, skrifuðum og fórum í göngutúra með fínu
hundana.“
Fann sterkt fyrir alheiminum
Hvað er minnisstæðast úr þessu skútu-
ævintýri, svona eftir á að hyggja?
„Ég hef alltaf fundið hvað það var dýrmætt
að hafa gert þetta, ég get kannski ekki sett það
í orð. Minningar og reynsla sem er mjög dýr-
mæt og mér finnst það hafa gefið mér ein-
hvern styrk sem ég hef alltaf búið að. Nokkrir
staðir lifa í minningunni og standa upp úr. Ga-
lapagos, og dýralífið þar, eyðidalir á eyjunum í
Kyrrahafi þar sem við bjuggum lengi. Eins Af-
ríka, mér fannst æðislegt að vera þar, þrátt
fyrir fátæktina. Við vorum lengi á Græn-
höfðaeyjum sem er ótrúlega tregafullur og
sterkur staður. Og svo Ástralía. Og að vera á
úthafinu, dag eftir dag, það er engu líkt. Að
vera ein á næturvöktum og vera með allan
stjörnuhimininn fyrir ofan sig. Ein í heiminum
og svo mætir maður kannski mörg hundruð
höfrungum sem synda með skútunni í nokkra
tíma. Mér finnst núna ótrúlegt að þetta hafi
gerst,“ segir hún.
Unnur segist hafa fundið sterkt fyrir al-
heiminum þegar hún horfði upp í stjörnuhim-
inn, á lítilli skútu úti á ballarhafi. „Það komu
augnablik sem mér fannst ég skilja alheiminn.
Að ég væri pínulítið korn í þessum alheimi. Ég
skynjaði hvað væri djúpt niður á sjávarbotninn
og hvað væri langt upp til stjarnanna. Fann
einhvern samhljóm með öllu eitt augnablik.
Ótrúlega sérstakt. Einhver alheimsskilningur
sem maður heldur að maður geti haldið í og
haft alltaf. En svo situr bara minningin eftir og
maður verður aftur þessi dauðlega vera með
dægursveiflur,“ segir hún og brosir.
Varstu aldrei hrædd?
Ræð ekki við þörfina til að skrifa
Unnur Þóra Jökulsdóttir rithöfundur hefur farið um víðan völl, bæði í lífinu og í bókaskrifum. Hún sigldi um heimsins höf í
fimm ár, tókst á við áfengisvanda og ættleiddi stúlku frá Kína, sem hún segir það besta sem hún hefur gert í lífinu. Unnur er mik-
ið náttúrubarn og hefur áhyggjur af íslenskri náttúru en nýjasta bók hennar er um lífríki Mývatns, skrifuð fyrir almenning.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
„Það kviknaði alltaf eitthvert líf þegar
hann kom inn í herbergið. Það var alla
vega mín upplifun. Og við vorum sálu-
félagar. Hann sagði mér allt, alla ævisögu
sína, þennan vetur á Ísafirði,“ segir Unn-
ur um föður sinn, Jökul Jakobsson.
Morgunblaðið/Ásdís