Morgunblaðið - 01.04.2017, Side 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2017
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir
og amma,
SVANHILDUR ÞORVALDSDÓTTIR
frá Akranesi,
Dælengi 4, Selfossi,
lést þriðjudaginn 28. mars.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju miðvikudaginn 5. apríl
klukkan 13.
Halldór Magnússon
Aðalbjörg Elín Halldórsdóttir Skúli Valberg Ólafsson
og barnabörn
Okkar ástkæra
GUÐLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Sléttuvegi 13, Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans 29. mars.
Útförin fer fram frá Dómkirkju Krists
konungs, Landakoti, fimmtudaginn 6. apríl
klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Minningarsjóð
líknardeildar Landspítalans.
Systkini, ættingjar og vinir
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SIGURBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Seltjarnarnesi,
lést fimmtudaginn 30. mars. Útför fer fram
frá Seltjarnarneskirkju fimmtudaginn 6. apríl
klukkan 13.
Kristinn Hraunfjörð
Dagbjört H. Kristinsdóttir Páll Bragason
Magnús H. Kristinsson Gígja Sigurðardóttir
Bjarki H. Kristinsson Jóna Björk Viðarsdóttir
Axel Kristinsson Rán Ólafsdóttir
barnabörn og Buffy
Ástkær eiginmaður minn, faðir og
fósturfaðir, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
JÓN PÁLL ÞORBERGSSON
flugvélstjóri,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans miðvikudaginn 29. mars.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Sigurbjörg Lárusdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamamma
og amma,
SESSELJA HRÖNN
GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á heimili sínu, Hrafnistu í Hafnarfirði,
miðvikudaginn 29. mars í faðmi
fjölskyldunnar. Útför verður frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði föstudaginn 7. apríl klukkan 13.
Fjóla Eðvarðsdóttir Justin Wallace
Geir Eðvarðsson
Ingibjörg S. Eðvarðsdóttir Baldur I. Sæmundsson
Elísabet Hrönn, Eðvarð Geir, Sylvía Guðrún,
Emma Ósk, Inga Fjóla og Ronja Valgý
✝ Auður Jóns-dóttir fæddist á
Skeggjastöðum á
Jökuldal 21. apríl
1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 21.
mars 2017. Auður
var dóttir hjónanna
Önnu Grímsdóttur
og Jóns Björns-
sonar, bónda á
Skeggjastöðum á
Jökuldal. Ólst hún þar upp ásamt
fimm systrum, Áslaugu, Guðríði,
Guðnýju Erlu, sem nú eru látnar,
Jónu Sigríði og Ásdísi Sig-
urborgu og fósturbróður, Ingi-
mar Magnússyni, hann er látinn.
Hinn 6. febrúar 1954 giftist
Auður Helga Jens Árnasyni frá
Vinaminni í Neskaupstað, alinn
upp á Skorrastað, f. 7. desember
1932, d. 11. apríl 2013.
Börn Helga og Auðar eru: 1)
með henni soninn Helga Hrafn.
4) Anna Guðný, f. 1967, búsett á
Akureyri, gift Sigurði Arn-
arsyni. Var áður í sambúð með
Bent Ove Flensborg og á með
honum dæturnar Johönnu og
Katrine. Auður og Helgi eiga að
auki níu barnabarnabörn. Eftir
giftingu Auðar og Helga fluttu
þau á Jökuldal og bjuggu fyrst
um sinn á Skeggjastöðum ásamt
foreldrum Auðar. Þau byggðu
nýbýlið Refshöfða út frá þeirri
jörð og fluttu þangað árið 1959.
Hjá þeim bjó einnig Ingimar,
fósturbróðir Auðar. Árið 1980
fluttu þau hjónin til Egilsstaða
og þá fór hún að vinna í mötu-
neyti Menntaskólans á Egils-
stöðum og Hótel Valaskjálf á
sumrin. Síðar hóf hún störf á
sambýli aldraðra á Egilsstöðum
og vann þar til starfsloka. Auður
bjó í yfir 30 ár á Ártröð 8 en
flutti í íbúð fyrir aldraða að Mið-
vangi 22.
Útför Auðar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 1. apríl
2017, klukkan 14.
Bjarni, f. 1954, bú-
settur á Selfossi,
kvæntur Önnu
Maríu Snorradótt-
ur. Bjarni var áður
kvæntur Sigrúnu
Ágústu Harð-
ardóttur og á með
henni Hugrúnu
Ósk og Kjartan
Braga. 2) Gyða
Árný, f. 1955, bú-
sett á Egilsstöðum,
gift Sigfúsi Þór Ingólfssyni og á
með honum dæturnar Sigríði
Klöru og Auði Helgu. Fyrir átti
hún soninn Brynjar Atla með
Hjörleifi Guttormssyni. 3) Jón, f.
1962, búsettur á Jökuldal, sam-
býliskona hans er Guðrún
Schmidt. Hann var áður kvænt-
ur Ingunni Stefánsdóttur og á
með henni dæturnar Auði og
Guðdísi. Seinna í sambúð með
Fjólu Björk Ottósdóttur og á
Það þarf ekki að koma á óvart
að kona á 85. aldursári kveðji
þennan heim því þannig er nú
gangur lífsins. Söknuðurinn situr
hins vegar eftir og þá er gott að
eiga góðar minningar að ylja sér
við.
Það var ómetanlegt að eiga
hana Auði að og auðvelt að láta
sér þykja vænt um þessa fallegu,
hjartahlýju og snaggaralegu
konu. Hún var alltaf til staðar á
Ártröðinni, boðin og búin að að-
stoða „Hvað heldurðu að ég geti
ekki setið hjá barninu.“ „Held ég
geti nú passað hundinn.“ „Held-
urðu að mig muni eitthvað um
þetta.“ „Ég hef nógan tíma, ég
hvíli mig bara á morgun.“ Þetta
eru dæmigerð tilsvör Auðar.
Hún var ekki á því að láta í
minni pokann fyrir Elli kerlingu
og hélt ótrúlegri starfsorku allt
þar til síðustu misserin. Hún
eldaði, bakaði, þreif og prjónaði
svo sokka og vettlinga á barna-
og barnabarnabörn. Hún hafði
enga þörf fyrir að sækja aðstöðu
eða viðburði eldri borgara. Það
var fyrir blessað gamla fólkið.
En oft hefur hún eflaust gengið
nær sér en maður áttaði sig á.
Auður hafði létta lund og góð-
an húmor og átti oft skemmtileg
tilsvör. Hún gerði yfirleitt minna
úr því sem hrjáði hana sjálfa en
hafði þeim mun meiri áhyggjur
af fólkinu sínu og þegar hún stóð
frammi fyrir mótbyr í lífinu eða
því sem ekki varð breytt sagði
hún einfaldlega: „Svona er þetta
bara.“ Það var hennar æðruleys-
isbæn.
Hún var látlaus á allan hátt, í
bestu merkingu þess orðs, ekki
fyrir skraut og prjál en vildi
hafa fínt og hreinlegt í kringum
sig. Hún lagði mikið upp úr góð-
um og fallega fram bornum mat
og ekki síður fallegum sæng-
urfötum. Í síðasta símaspjallinu
okkar, þegar hún var komin suð-
ur til Reykjavíkur og beið eftir
að komast í aðgerð, sagði hún að
það væsti nú ekki um sig í drif-
hvítu damaskinu hjá Siggu syst-
ur.
Við áttum ótal góðar stundir á
Ártröðinni, yfir dýrðarinnar
kjötsúpu, ilmandi pönnukökum
eða öðrum kræsingum.
Ég er afar þakklát fyrir sam-
fylgdina með Auði og umhyggj-
una og hlýjuna sem hún sýndi
mér og mínum.
Hvíldu í friði, elsku Auður
mín.
Fjóla.
Í dag er komið að því að
fylgja Auði ömmu síðasta spöl-
inn. Það er erfið tilhugsun því
við þessu bjuggumst við ekki
strax. Krafturinn í henni ömmu
var alltaf svo mikill og hún alltaf
svo spræk að við héldum að árin
með henni yrðu aðeins fleiri.
Hún Auður amma var einstök
kona með stórt og hlýtt hjarta.
Hún var svo lítil og nett að við
frændsystkin veltum því fyrir
okkur þegar afi fékk sér bíl með
loftpúðum hvort amma mætti
sitja í framsætinu hjá honum.
Eftir örlítið grúsk komumst við
að því að hún rétt slyppi í hæð
til að vera gjaldgeng fram í.
Amma gekk alltaf mjög hratt
og við áttum yfirleitt erfitt með
að halda í við hana. Hún var
snör í snúningum og handtökin
sem hún viðhafði í eldhúsinu
munum við aldrei geta leikið eft-
ir. Bakkelsi og góðgæti ýmiss
konar var aldrei af skornum
skammti og best var að mæta
svangur í heimsókn til ömmu,
því hún var aldrei hamingjusam-
ari en þegar hún gat gefið ein-
hverjum vel að borða. Við lærð-
um seint að passa okkur að
borða ekki of mikið í hverri mál-
tíð því iðulega leið í mesta lagi
ein klukkustund þar til hún var
farin að athuga hvort við værum
ekki orðin svöng aftur.
Eftir ljúfa og góða máltíð og
hugsanlega besta heita kakó í
heimi var gott að bregða á leik,
því ýmislegt, næstum allt, mátti
í ömmuhúsi.
Það var minnsta mál að fá
lánað lak til að útbúa indíána-
tjald niðri í lúpínu og ekki þótti
tiltökumál þó að borðstofuborðið
breyttist í skip í æsispennandi
sjóræningjaleik.
Amma sagði okkur margar
sögur sem við fengum aldrei nóg
af. Hún hafði einstakt lag á að
segja spennandi sögur. Sögurnar
af Loðinbarða Strútssyni í
Dimmadal og Ásu, Signýju og
Helgu voru í miklu uppáhaldi
hjá okkur og hún þreyttist aldrei
á að segja okkur þær.
Við elskuðum öll að fara í
heimsókn til ömmu og afa, hvort
heldur á Ártröð eða á Jökuldal-
inn. Þegar ekið var til ömmu á
Refshöfða var alltaf mikil
spenna í bílnum. Um leið og við
komum auga á bæinn sungum
við hástöfum: „Ömmubær,
Ömmubær!“. Í Ömmubæ var
gott að vera.
Amma sá ekki sólina fyrir
okkur krökkunum sínum og við
sáum ekki sólina fyrir henni.
Hennar eigum við eftir að sakna
alveg gífurlega. Hún var okkur
svo dýrmæt, kenndi okkur svo
margt og var okkur alltaf svo
góð. Faðmlag frá ömmu var þétt
og gat lagað allt sem á bjátaði.
Elsku amma, þakka þér fyrir
allar yndislegu stundirnar, mál-
tíðirnar og faðmlögin. Minning-
arnar munu lifa með okkur.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Barnabarnaskarinn,
Hugrún Ósk og
Kjartan Bragi,
Brynjar Atli, Sigríður Klara
og Auður Helga,
Auður, Guðdís og
Helgi Hrafn,
Katrine og Johanna.
Auður Jónsdóttir
✝ Elvíra fæddist íBogotá, höfuð-
borg Kólumbíu, 23.
janúar 1923. Hún
lést 20. mars 2017 í
Fuengirola á Spáni.
Foreldrar henn-
ar voru Guillermo
Herrera y Euse og
Soledad Salgado
Grillo de Herrera fá
Bogotá. Elvíra var
fjórða í röð sjö
systkina, Eugenio, Leonor,
Lucía, Cecilia sem öll eru látin.
Eftirlifandi systur hennar, Beat-
riz og Helena eru enn við góða
heilsu. 21. desember 1955 í
Madríd á Spáni giftist Elvíra
Þóri Ásdal Ólafssyni, f. 6. októ-
ber 1931, d. 22. júlí 1990. Börn
þeirra eru: 1) Þórir Vilhjálmur,
f. 26. febrúar 1957. Börn hans og
Sigrúnar Bjarnadóttur eru
Bjarni, Anna Elvíra og Vil-
hjálmur. Núverandi eiginkona
Þóris er Auður Dúadóttir. 2)
Sveinn, f. 15. maí 1958. Börn
hans og Gerðar Tómasdóttur; a)
Tómas Hrafn, í sambúð með
Hildi Leifsdóttur og eiga þau
dótturina Margrét Maríu, b)
Helgi Þórir í sambandi með Dag-
nýju Valgeirsdóttur, c) Edda
María, í sambúð með Andra
Geirssyni og eiga þau soninn Úlf.
3) Kristján, f. 10. september
1959, giftur Svölu Chomchuen,
saman eiga þau soninn Alexand-
er. 4) Ólafur Þorkell, f. 15. ágúst
1961, sem á soninn Rúnar Björn
Herrera með Sigurlaugu Guð-
mundsdóttur og Sunnu Elvíru
með Unni Birgisdóttur, Sunna á
dótturina Sólbjörtu Elvíru með
manni sínum Sigurði Krist-
insyni. Elvíra tók stúdentspróf
frá Nuevo Gimnasio í Bogotá ár-
ið 1941. Hún hóf sama ár nám
við Javeriana-háskólann í Bo-
gotá í listum. Árið 1950 fór Elv-
íra til Minneapolis og var um
tveggja ára skeið við nám við
University of
Minnesota. Flutti
síðar til baka til Bo-
gotá þar sem hún
fékk starf við
tækniteiknun á
skrifstofum Shell-
olíufélagsins, þar
sem hún var til
1954. Í september
það ár hóf hún nám
við Háskólann í
Madríd í listasögu,
jafnframt því að læra keramík,
teikningu og málaralist við aðra
minni skóla. Elvíra var framan
af húsmóðir en fikraði sig smám
saman út á vinnumarkaðinn.
Hún tók þátt í hönnun Miklatúns,
eða Klambratúns sem það hét og
heitir nú aftur. Hún vann hjá Glit
og Vita- og hafnamálastofnun
við að teikna. Svo fékk hún starf
við að kenna móðurmál sitt,
spænsku, fyrst í Námsflokkum
Reykjavíkur, um tíma við
Menntaskólann í Reykjavík, og
Menntaskólann við Hamrahlíð
þar sem hún kenndi um áratuga-
skeið. Hún var jafnframt einn af
brautryðjendum í spænskunámi
hér á landi m.a. útgáfu orða-
bókar. Eftir að Þórir lést árið
1990 hætti Elvíra kennslu og
fluttist til Spánar, þar sem hún
eyddi ævikvöldinu í bænum Fu-
engirola á Costa del Sol. Þar
sinnti hún listsköpun og að
skrifa æviminningar, m.a. henn-
ar sjálfrar. Hún tók líka þátt í
samfélagslegum verkefnum, t.d.
að hjálpa til við að setja upp list-
sýningar þar sem allur ágóði
rann til góðgerðarmála. Einnig
prjónaði hún ýmislegt til að gefa
sjúkrahúsum á svæðinu. Hún
veiktist af bráðri hjartabilun um
síðustu jól og lést af þeim sökum
á dvalarheimili í nágrannabæn-
um Benalmadena.
Minningarathöfnin fer fram í
Kristskirkju, Landakoti, í dag, 1.
apríl 2017, klukkan 12.
Það ríkti eftirvænting í stór-
fjölskyldunni á Njálsgötu 15 í
byrjun árs 1956, þegar von var á
Þóri frænda með kólumbíska
brúði sína, Elvíru Herrera til Ís-
lands. Þau höfðu kynnst á náms-
árum sínum í Madrid á Spáni þar
sem þau giftu sig í desember
1955. Með elskulegu viðmóti sínu
sigraði hún hug og hjörtu okkar
allra þegar í stað.
Það hljóta að hafa verið mikil
viðbrigði fyrir Elvíru að koma til
Íslands um miðjan vetur þar sem
hún hafði alist upp í gjörólíku
loftslagi og við aðrar menningar-
aðstæður. Hún gerði sér strax
far um að kynnast siðum og
venjum hér heima og náði fljót-
lega góðum tökum á íslenskunni.
Hún var félagslynd og átti auð-
velt með að eignast vini. Við sem
vorum á barnsaldri náðum góð-
um tengslum við hana og var hún
okkur fyrirmynd á margan hátt.
Vorum við stoltar að ganga með
henni um götur borgarinnar, þar
sem hún vakti athygli fyrir glað-
lega framkomu sína og reisn.
Elvíra var mjög listræn og
hafði næmt auga fyrir fegurðinni
í íslenskri náttúru. Meðal annars
var hún góður teiknari, málaði á
postulín og dúka. Allt hennar
handverk sem prýðir nú heimili
okkar í fjölskyldunni ber vott um
listfengi hennar.
Elvíra og Þórir eignuðust
elsta drenginn sinn, Þóri Vil-
hjálm, í febrúar 1957. Síðar sama
ár fluttu þau til Bogotá í Kól-
umbíu, þar sem fjölskylda Elvíru
bjó. Þar dvöldust þau til ársins
1963, en þá flutti fjölskyldan aft-
ur til Íslands. Þrír synir höfðu þá
bæst í hópinn, Sveinn, Kristján
og Ólafur Þorkell.
Þegar drengirnir uxu úr grasi
fór Elvíra að vinna utan heimilis.
Var hún meðal frumkvöðla í
spænskukennslu í framhalds-
skólum. Hún gaf út spænsk-ís-
lenska vasaorðabók í samvinnu
við Elísabet Hangartner og
kenndi spænsku í Námsflokkum
Reykjavíkur, MR og MH.
Eftir að Þórir andaðist, árið
1990, ákvað Elvíra að setjast að á
Spáni þar sem hún bjó til ævi-
loka. Þar gafst henni tími og
tækifæri til að vinna að listsköp-
un sinni og sinna fjölmörgum
öðrum hugðarefnum. Hún kom
mjög oft til Íslands að heim-
sækja fjölskyldu sína, vini og
okkur ættingja Þóris. Áttum við
ætíð góðar og glaðværar stundir
saman.
Við sendum sonunum, Þóri
Villa, Svenna, Kristjáni og Kela
og fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ásta Anna Vigbergsdóttir,
Helga Gunnarsdóttir.
Elvíra Herrera
Ólafsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr .
Minningargreinar