Morgunblaðið - 19.05.2017, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2017
✝ BenediktSveinsson
fæddist á Borg-
areyri í Mjóafirði
eystri 23. mars
1926. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 9.
maí 2017.
Foreldrar hans
voru Sveinn Bene-
diktsson, útvegs-
bóndi á Borgareyri,
Mjóafirði eystri, f. á Borgareyri
1881, d. 1962, og kona hans,
Steinunn Þorsteinsdóttir, hús-
freyja, f. í Fagradal, Vopnafirði,
árið 1892, d. 1969.
Systur Benedikts: Svava, f.
1912, d. sama ár, Margrét, f.
1914, d. 2011, Unnur, f. 1915.
Eftirlifandi eiginkona Bene-
dikts er Þórdís Kristinsdóttir,
húsmóðir og bókari, f. í Hafn-
arfirði 23. október 1930.
Foreldrar Þórdísar voru
Kristinn J. Magnússon, mál-
arameistari og meðhjálpari í
Hafnarfirði. og kona hans.
María Albertsdóttir, húsfreyja.
Benedikt og Þórdís gengu í
hjónaband 24. desember 1948,
þau bjuggu alla sína búskap-
artíð í Hafnarfirði.
Börn Benedikts og Þórdísar:
bónda og alþingismanni frá
Brekku í Mjóafirði. Þaðan lá
leiðin svo í framhaldsnám við
Héraðsskólann á Laugarvatni
og síðan í Iðnskólann í Hafn-
arfirði en þar og í Skipa-
smíðastöðinni Dröfn stundaði
hann nám í skipasmíði. Hann
lauk meistaraprófi 1953 en það
sama ár slasaðist hann í vinnu-
slysi svo illa að honum var bann-
að að vinna við iðn sína.
Benedikt vann um tíma á
pósthúsinu í Hafnarfirði, var
gjaldkeri hjá Landsbanka Ís-
lands í Reykjavík, síðan aðal-
bókari hjá heildsölu Ólafs Gísla-
sonar hf., síðan hjá
Brunabótafélagi Íslands. Þegar
hann varð sjötugur stofnaði
hann sitt eigið fyrirtæki ásamt
Þórdísi, konu sinni, fyrirtækið
var innrömmunarfyrirtæki sem
nefnt var Gallerí Jörð og var til
húsa í Hafnarfirði en þar störf-
uðu þau hjón saman í sex ár.
Benedikt var alltaf virkur í
félagsstörfum, starfaði m.a. í
stúku Skúla fógeta í Oddfellow-
reglunni, Lionsklúbbi Hafn-
arfjarðar og með skátunum í St.
Georgsgildinu í Hafnarfirði.
Benedikt hafði gaman af dansi,
garðyrkju og skógrækt, hann
var félagi í Skógræktarfélagi
Hafnarfjarðar og var með „flag
í fóstri“ í Skógrækt Hafn-
arfjarðar, beint fyrir ofan
Skátalund við Hvaleyrarvatn.
Benedikt verður jarðsunginn
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 19. maí 2017, kl. 13.
1) Kristinn Helgi. f.
4. október 1948, d.
23. júní 2012, börn
hans eru: a) Hildur
Sigrún, f. 1972, gift
Pétri Lentz, f. 1969,
þeirra börn Eva
María, f. 1995, og
Tómas, f. 2003, b)
Rakel, f. 1973,
hennar sonur Krist-
ófer Jökull, f. 2008,
c) Svala, f. 1976,
gift Baldri Knútssyni, f. 1980,
þeirra synir Breki, f. 2006, Ótt-
ar, f. 2008, og Arnar, f. 2012, d)
Jóel, f. 1977, hans sonur Jóel
Þór, f. 2000. 2) Steinunn María,
f. 23. apríl 1952, gift Sverri B.
Friðbjörnssyni, f. 1951, þeirra
dóttir er Þórdís, f. 1972, í sam-
búð með Magnúsi Hafliðasyni, f.
1969, þeirra synir Atli Freyr, f.
1994, og Fannar Örn, f. 2003. 3)
Svava Björk, f. 1957, hennar
dóttir er Lísa Ragnoli, f. 1975, í
sambúð með Áskeli Gestssyni,
hennar sonur er Róbert Andri, f.
1998.
Benedikt ólst upp í Mjóafirði
við öll almenn sveitastörf auk
þess að stunda róðra með föður
sínum. Hann naut barnaskóla-
kennslu í Mjóafirði hjá frænda
sínum Vilhjálmi Hjálmarssyni,
Kveiktu þessari kolu á
kvölda þegar fer, –
og minningarnar minna þá
á margt, sem yljar þér. –
Lát svo streyma um þanka þinn
þær fögru minningar. –
Þær orna munu þér enn um sinn
allar, – svo frábærar.
(Þorgeir Ibsen)
Nú er hann elsku pabbi minn
fallinn frá.
Minningarnar streyma fram
eins og myndir á tjaldi. Pabbi að
kenna mér að hjóla. Ég og pabbi
að bera út Moggann eldsnemma á
morgnana í alls kyns veðrum.
Pabbi að leiða mig inn kirkjugólf-
ið og styðja mig þegar ég hrasaði í
kjólfaldinum. Pabbi að keyra mig
inn á fæðingardeild. Pabbi með
hamar og sög að smíða. Pabbi
með skóflu og haka úti í garði.
Pabbi að passa og leika við afa-
börn og langafabörn. Pabbi að
dansa. Pabbi að hjálpa og leið-
beina. Pabbi var fyrirmyndin mín
í svo mörgu og hann var stoð mín
og stytta.
Pabbi var einstakur, hann var
ljúfmenni, hógvær en fastur fyrir.
Hann var glettinn, átti til að vera
dálítið stríðinn og stundum svolít-
ill prakkari. Hann var orðvar og
aldrei heyrði ég hann tala illa um
nokkurn mann.
Pabbi var mikill fjölskyldumað-
ur og fékk alltaf fallegt blik í aug-
un þegar hann horfði á fólkið sitt.
Samband mömmu og pabba
var einstakt alla tíð, þau voru
saman í rúm 70 ár og alltaf ást-
fangin, pabbi alltaf með ástfangið
blik í augum þegar hann horfði á
mömmu. Ég á margar fallegar
minningar um þau saman en ein
sú fallegasta er sú þegar ég fyrir
rétt rúmu ári keyrði þau inn í
Kringlu þar sem þau þurftu að út-
rétta og ætluðu svo að taka strætó
heim. Ég hleypti þeim út við inn-
ganginn og horfði á eftir þeim, sá
að pabbi laumaði hendinni sinni í
hendi mömmu og saman leiddust
þau inn í Kringluna eins og nýást-
fangið par.
Við þessi kaflaskil í lífi okkar
bið ég góðan Guð að styrkja
mömmu í sorg sinni og kveð
elskulegan föður minn með þakk-
læti í huga og söknuð í hjarta.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
…
(Valdimar Briem)
Þín dóttir
Steinunn.
Í dag kveðjum við hann Benna
afa minn.
Benni afi var einstök mann-
eskja, ljúfur, þolinmóður með ein-
dæmum og vildi allt fyrir alla
gera.
Það var stutt að fara á Þrúð-
vanginn til Dídí ömmu og Benna
afa og brölluðum við Lísa frænka
heilmikið þar. Ekki var skammast
mikið í okkur þrátt fyrir að við
værum búnar að rugla í þvottin-
um (skítugur og hreinn „óvart“
blandast saman), teiknað á veggi
eða öllu snúið á hvolf í geymslunni
og „hellinum“. Það var mikið æv-
intýri fyrir okkur frænkurnar að
fá að leika okkur þar.
Þegar sólin lét sjá sig þá var
alltaf hlaupið í Þrúðvanginn til að
njóta hennar í garðinum sem
amma og afi voru búin að gera svo
fallegan. Afi hafði yndi af því að
dunda í garðinum.
Mér er minnisstæð ferð sem ég
fór í með ömmu og afa til Svíþjóð-
ar og Danmerkur en á leiðinni
heim frá Svíþjóð var stoppað í
nokkra daga í Danmörku og auð-
vitað var farið með barnabarnið í
Tívolí. Þrátt fyrir að Benni afi
hefði það ekki gott þá taldi hann
það ekki eftir sér að dröslast með
mér í nánast öll tækin sem ég vildi
fara í. Þegar heim var komið kom
í ljós að Benni afi var með botn-
langakast. Mér finnst þetta lýsa
afa svo rosalega vel, fyrst hugsað
um ástvinina og svo sig.
Fjölskyldan hittist reglulega í
sunnudagskaffi hjá ömmu og afa
og þar var mikið skrafað, afi hafði
gaman af því að fá fjölskylduna
saman og hafði gaman af að fylgj-
ast með umræðunum. Eitt skiptið
þegar ég sit og er að spjalla við
ömmu og afa þá er skemmtilegt
bros á afa og þegar ég spyr hann
hvers vegna þá sagðist hann hafa
svo gaman af því að fylgjast með
mér þar sem ég minnti hann svo á
ömmu þegar hún var á mínum
aldri.
Mér er það mjög kært að hann
skyldi hafa getað verið með okkur
þegar Fannar Örn fermdist í síð-
asta mánuði sem var yndislegur
dagur með fjölskyldunni.
Elsku amma, þó missir okkar
sé mikill er missir þinn mestur og
ég bið Guð að styrkja þig í sorg-
inni.
Elsku afi, nú þegar ég kveð þig
í síðasta sinn þakka ég þér allar
góðu stundirnar. Minningin um
þig mun alltaf lifa. Guð blessi þig.
Þórdís (Dísa).
Höfðingi er fallinn frá.
Það er margs að minnast eftir
tæplega hálfrar aldar kynni. Ég
kynntist Benedikt, eða Benna
eins og hann var alltaf kallaður,
árið 1969 þegar ég fór að gera
hosur mínar grænar fyrir dóttur
hans, henni Steinunni. Benni og
þau hjón bæði tóku mér strax vel
þó dóttir þeirra væri ung að árum,
en strax var spurt hvort ég væri
staðfugl eða farfugl.
Benni var mikið ljúfmenni en
fastur fyrir og fylginn sér. Hann
var hjálpsamur og alltaf tilbúinn
að miðla af sinni reynslu en hann
var þó ekki mikið fyrir að biðja
um aðstoð sjálfur. Honum féll
aldrei verk úr hendi, alltaf eitt-
hvað að sýsla úti í garði eða smíða
úti í bílskúr eða niðri í kjallara
enda einstaklega handlaginn,
hann var líka flinkur í fótunum því
hann var góður dansari og ein-
staklega skemmtilegt að sjá þau
hjón dansa saman.
Benni hafði gaman af ferðalög-
um bæði innanlands og utan, þó
ekki hefði hann heilsu síðustu
æviárin í löng ferðalög. Þau hjón
voru víðförul og hann hafði gaman
af að segja frá ferðum þeirra og
hann naut þess að heyra ferðasög-
ur annarra og ferðaðist þá með í
huganum. Ég minnist sérstaklega
hversu gaman hann hafði af ferða-
sögu okkar hjóna þegar við, síð-
astliðið sumar, fórum í gönguferð
á æskustöðvar hans í Mjóafirði.
Gönguleiðirnar okkar yfir fjöll
voru sömu leiðir og hann hljóp á
sínum yngri árum þegar hann
þurfti að skreppa til Seyðisfjarðar
eða á Neskaupstað. Hann hafði
gaman af að rifja upp ferðirnar
sínar yfir fjöllin og sagði okkur
sögur af samferðafólki sínu í
Mjóafirði. Þegar við dásömuðum
veðráttuna í Mjóafirðinum, yfir 20
stiga hita, glampandi sól og blæja-
logn þá hafði hann á orði „skrýtið,
ég man best eftir þokunni, og
hvað það var kalt að fara á sjóinn í
þokunni“.
Benni var mikill fjölskyldu-
maður, einstakur faðir, afi og
langafi og ég lánsamur því betri
tengdaföður gat ég ekki óskað
mér.
Ég kveð Benedikt með miklum
söknuði og vil að lokum þakka
honum samfylgdina, góð ráð og
góða vináttu. Minning um góðan
mann lifir.
Sverrir B. Friðbjörnsson.
Benedikt
Sveinsson
✝ Jón Viðar Guð-laugsson fædd-
ist 29. nóvember
1934 á Akureyri.
Hann lést 5. maí
2017 á Sjúkrahús-
inu á Akureyri.
Foreldrar hans
voru hjónin Bjarney
Pálína Guðjóns-
dóttir og Guðlaugur
Kristjánsson. Fóst-
urforeldrar Jóns
voru Bára Sigurjónsdóttir og Al-
freð Jónsson.
Systkini Jóns, þau Kristín,
Sigurður, Margrét, Valdimar,
Sigurjón, Pálína Ragnheiður,
Kristján, Anna, Sigurjón Viðar,
sem var tvíburabróðir Jóns Við-
ars, og Guðjón eru látin en þau
Kristín og Guðlaugur eru búsett
í Reykjavík.
Jón Viðar fæddist í gamla
apótekinu í Aðalstræti 4 á Ak-
ureyri og ólst upp í Innbænum,
lengst hjá fósturforeldrum sín-
um í Aðalstræti 22. Ungur byrj-
aði hann að vinna í Stjörnu Apó-
teki og síðar var hann um
áratuga skeið starfandi í Akur-
eyrar Apóteki. Rúman áratug
var hann starfsmaður Kristnes-
spítala í Eyjafjarðarsveit. Síðan
Jón Viðar var stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri en
þar stundaði hann nám í
öldungadeild. Hann útskrifaðist
sem lyfjatæknir frá Lyfjatækni-
skóla Íslands.
Jón Viðar var virkur í kristi-
legu starfi, gekk ungur í KFUM
og hélt tryggð við félagið. Hann
var kristniboðsvinur og hafði
átt sæti í stjórn Sambands ís-
lenskra kristniboðsfélaga. Þá
var hann í Gídeonfélaginu og
hafði gegnt embætti forseta
Landssambands Gídeonfélaga.
Um áratuga skeið lék hann á
orgel á samverustundum í
kristniboðshúsinu Zíon á Ak-
ureyri. Þau hjónin tóku þátt í
starfi Lúterskrar hjónahelgi á
Íslandi.
Jón Viðar var bróðir í reglu
Oddfellowa og tæpan ald-
arfjórðung var hann orgelleik-
ari í stúku sinni, Sjöfn.
Mörg ár var Jón Viðar org-
anisti og kórstjóri í kirkjum
frammi í Eyjafirði.
Jón Viðar fylgdi Sjálfstæðis-
flokknum að málum og lagði
honum lið með ýmsum hætti,
hafði t.d. verið formaður Varð-
ar, félags ungra sjálfstæð-
ismanna á Akureyri.
Jón Viðar ritaði greinar í
blöð og samdi bækur. Þar á
meðal eru sögur hans um Fjöru-
lalla.
Útför hans fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 19. maí
2017, klukkan 13.30.
vann hann nokkur
ár á Amtsbókasafn-
inu á Akureyri en
síðast var hann við
kirkjuvörslu í Ak-
ureyrarkirkju.
Eftirlifandi eig-
inkona Jóns Viðars
er Kristjana Ingi-
björg Svavarsdóttir,
f. 6.5. 1935 á Ak-
ureyri. Þau gengu í
hjónaband 3.12.
1955 og voru alla sína hjúskap-
artíð búsett á Akureyri.
Börn þeirra eru: 1) Svavar
Alfreð Jónsson, f. 29.10. 1960,
eiginkona hans er Bryndís
Björnsdóttir. Þeirra börn eru
Björn Ingi, Sunna og Hildur
Emelía. 2) Emelía Bára, f.
27.11. 1962, eiginmaður hennar
er Viðar Magnússon. Þeirra
börn eru Jón Viðar, Nanna Ingi-
björg og Elísa Rún. 3) Sigríður
Margrét, f. 22.1. 1969, eig-
inmaður hennar er Karl Jóns-
son. Þeirra börn eru Fanney
Margrét, Jón Emil og Kristjana
Elva.
Langafabörn Jóns Viðars eru
Viðar Nói Hansson, Daníel
Snær Jónsson og Iðunn Alexía
Óttarsdóttir.
Ég sat við sjúkrarúmið hans
pabba og hélt í höndina sem
hafði klappað mér á koll og kinn-
ar. Hann tók sinn hinsta and-
ardrátt í bjartri morgunsólinni
og djúpur friður breiddist yfir
andlitið.
Allt í einu þurfti ég að vera án
hans sem hafði verið óbreytan-
leg stærð í tilvist minni frá því
ég fæddist. Brjóst mitt fylltist
dökku tómi en á úlnliðnum hans
tifaði úrið til marks um að áfram
héldi lífið.
Nú þegar svöl næturþoka
læðist um göturnar sem við átt-
um samleið um sit ég einn í birtu
ótal ljúfra minninga.
Hann var oft skemmtilega
ófeiminn við að tjá skoðanir sín-
ar en ræddi ekki mikið um eigin
tilfinningar. Aldrei lét hann okk-
ur systkinin þó efast um að hann
elskaði okkur. Sömu vissuna
áttu afabörnin hans og langafa-
börnin. Okkur öllum miðlaði
hann rausnarlega af hæfileikun-
um sem honum voru gefnir, spil-
aði fyrir okkur á píanóið og sagði
okkur skemmtilegar sögur.
Hvað geta synir sagt sem
hafa átt slíkan föður? Orð eru
vandfundin en tilfinningar mínar
eru skýrar: Sorg og söknuður en
ekki síður ást og þakklæti fyrir
allt sem hann kenndi mér og gaf.
Hann kenndi mér að forðast
fals og standa með mér sjálfum.
Hann kenndi mér að hnýta bind-
ishnút. Hann kenndi mér að
virða kynlegu kvistina og finna
skoplegu hliðarnar, jafnvel á
nökkvaþungri alvörunni. Hann
kenndi mér að raka mig með
sköfu. Hann kenndi mér að meta
góðar bækur og frjálsa hugsun.
Hann kenndi mér að nánast allt-
af væri gott veður á Akureyri en
ella örstutt í að það batnaði.
Hann kenndi mér að sjálfur væri
maður sitt mesta aðhlátursefni.
Hann kenndi mér að pússa skó.
Hann kenndi mér að elska lífið.
Hann kenndi mér að oft geta litl-
ir atburðir orðið tilefni mikilla
sagna. Hann kenndi mér að Nat
King Cole væri besti dægurlaga-
söngvari allra tíma. Hann
kenndi mér að til væri góður
Guð.
Hann gaf mér rúm 56 ár af
ástúð, uppeldi, uppörvun, um-
hyggju, vináttu og gleði.
Guð og englarnir geymi
pabba.
Svavar Alfreð Jónsson.
Tárin eru dýrmætar daggir,
perlur úr lind minninganna.
Minninga sem tjá kærleika og ást,
væntumþykju og þakklæti
fyrir liðna tíma.
Minninga sem þú einn átt
og enginn getur afmáð
eða frá þér tekið.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku besti pabbi minn, mikið
finnst mér sárt að kveðja þig en
ég hefði ekki getað verið heppn-
ari með pabba en þig. Þú varst
svo hlýr, umhyggjusamur,
skemmtilegur, jákvæður og
traustur. Ég er svo þakklát fyrir
allar fallegu minningarnar sem
ég á og veit að nú ert þú hjá Guði
og englunum.
Minningin um þig lifir í hjarta
mínu.
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn.
Þín dóttir,
Emelía Bára Jónsdóttir.
Ég á endalaust fallegar og
góðar minningar um elsku
pabba minn. Ég vildi að ég gæti
tileinkað mér bjartsýnina, já-
kvæðnina, húmorinn og umfram
allt hlýjuna sem hann sýndi mér
og mínum.
Elsku pabbi, takk fyrir allt og
Guð blessi minningu þína.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Þín dóttir,
Sigríður (Sigga).
Hann var heimsmaður og Ak-
ureyringur, hann Jón Viðar
tengdafaðir minn sem elskaði líf-
ið svo mikið. Hann var mikill
ljúflingur, yndislegur tengda-
pabbi og mikill húmoristi.
Snöggur koss á kinn og daufur
ilmur af Joop-rakspíra og orðin
jæja hvað segið þið hér, var
kveðjan hans þegar við hittumst.
Hann hafði ekki mörg orð um til-
finningar, en ég fann alltaf
væntumþykju hans í minn garð
á þeim 30 árum sem við áttum
samleið.
Lífskraftur hans var mikill,
hann hafði mikla hæfileika, var
afskaplega vel máli farinn og
Fjörulallabækurnar hans hafa
glatt marga í gegnum tíðina.
Hann hafði alltaf skoðanir á
mönnum og málefnum og ein-
staklega gaman var að ræða við
hann um þjóðfélagsmál en þar
tvinnuðust saman sterkar skoð-
anir, leiftrandi gáfur og húmor.
Hann var einstakur fjölskyldu-
maður, safnaði hópnum sínum
saman á laugardögum þar sem
hann bauð upp á grautinn sinn,
sem eldaður var af kostgæfni og
alúð. Hann umvafði afabörnin
sín af ást og umhyggju og hafði
alltaf áhuga á þeirra viðfangs-
efnum og fylgdist vel með þeirra
velferð.
Hann sagðist hafa náð í fal-
legustu stelpuna á Akureyri og
það var yndislegt að horfa á
hvað þau voru alltaf ástfangin,
hann og tengdamamma. Þeirra
lífshlaup saman var hamingju-
ríkt og einkenndist af ást og
virðingu, og því að njóta þess
sem lífið hefur upp á að bjóða,
þrátt fyrir að aldurinn færðist
yfir.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Jóni Viðari og
hafa verið tengdadóttir hans.
Bryndís Björnsdóttir.
Afi minn, sem hefur alltaf ver-
ið mér mjög mikilvægur, féll frá
þann 5. maí síðastliðinn. Hann
var mikill þátttakandi í lífi mínu
og fyrir það er ég ævinlega
þakklát. Ég er þakklát fyrir allt
sem hann gerði fyrir mig og allt
sem ég lærði af honum. Afi var
gæddur ótal mörgum kostum,
hann var alltaf jákvæður, blíður
og mikill húmoristi. Söknuður-
inn og sorgin er erfið en eftir
sitja margar minningar, sem
gefa hlýju í hjartað. Ég mun
sakna hlýju knúsanna, eiginleika
hans til að sjá spauglegu hlið-
arnar á öllu og létta manni þann-
ig lund.
Takk, elsku afi, fyrir alla um-
hyggjuna, hlýjuna og gleðina,
sem þú veittir mér og öllum, sem
þekktu þig.
Þín
Kristjana.
Jón Viðar
Guðlaugsson
 Fleiri minningargreinar
um Jón Viðar Guðlaugs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.