Morgunblaðið - 19.05.2017, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2017
✝ SvanhildurGuðmunds-
dóttir fæddist 18.
maí 1951 á Akur-
eyri. Hún lést á Uni-
versity Clinical Ho-
spital í Ljubliana 1.
maí 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Þorsteinsson, f. 13.
ágúst 1926, d. 9.
janúar 1978, og
María Jónsdóttir, f. 25. febrúar
1930, d. 24. maí 2006. Systkini
Svanhildar eru: Anna Jóhanna, f.
14. október 1949, Jón Þór, f. 22.
janúar 1956, Elín, f. 20. nóv-
ember 1959, og Þorsteinn Valur,
f. 11. september 1970. Af fyrra
sambandi átti faðir Svanhildar
dóttur, Erlu, f. 23. september
1947, d. 12. nóvember 2012.
Svanhildur giftist 28. desem-
ber 1974 Halli Albertssyni, f. 16.
júlí 1950. Foreldrar hans voru
síðar suður og bjuggu sér fallegt
heimili í Skógarhjalla 8 í Kópa-
vogi. Svanhildur var góður
námsmaður og sótti mörg nám-
skeið sér til gagns og gamans.
Hún útskrifaðist sem við-
urkenndur bókari frá HR og lauk
einnig viðskipta- og rekstr-
arnámi frá EHÍ. Hún var ná-
kvæmur og metnaðargjarn
starfsmaður og starfaði lengst af
við tölvur og bókhald. Hún vann
lengi á Slippstöðinni á Akureyri
en þegar hún fluttist suður hóf
hún störf hjá Kerfi hf. Þaðan
færði hún sig svo yfir til Globus
og lauk glæstum starfsferli sín-
um sem aðalbókari hjá verk-
fræðistofunni Verkís við góðan
orðstír.
Svanhildur hafði gaman af því
að spila badminton og spilaði
reglulega á Akureyri og í
Reykjavík. Einnig naut hún þess
að fara á skíði og elskaði að spila
golf. Hún var mikil keppn-
ismanneskja og vann oft til verð-
launa. Svanhildur hafði unun af
því að ferðast, bæði innanlands
og utan.
Útför Svanhildar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag, 19. maí
2017, og hefst athöfnin kl. 13.
Albert Jónsson, f. 4.
nóvember 1919, d.
6. ágúst 2006, og
Sigurlaug Guð-
mundsdóttir, f. 16.
júní 1926, d. 16.
september 2010.
Dóttir Svanhildar
og Halls er Harpa,
f. 31. ágúst 1973.
Sambýlismaður
hennar er Bárður
Steinn Róbertsson,
f. 20. maí 1973, og börn þeirra
eru Svanhildur Björg, f. 15. nóv-
ember 2009, Hallur Breki, f. 15.
nóvember 2009, og Orri Steinn,
f. 5. september 2014. Fyrir átti
Bárður drengina Róbert Andra,
f. 23. nóvember 1995, og Elvar
Aron, f. 22. ágúst 2002.
Svanhildur ólst upp á Ak-
ureyri og hóf búskap í Hjarð-
arholti með Halli. Þau byggðu
sér snoturt raðhús með fallegu
útsýni í Borgarhlíð 6 en fluttu
Ég vissi ekki að það væri hægt
að verkja svona mikið í hjartað,
sársaukinn er búinn að vera
óbærilegur síðan það var ljóst að
mamma hafði kvatt þennan heim.
Það var ekkert á döfinni hjá henni
að kveðja þrátt fyrir að hún væri
að berjast hetjulega við erfiðan
sjúkdóm, krabbamein á fjórða
stigi. Keppnismanneskjan hún
mamma var auðvitað búin að
koma læknum bæði hérlendis og
erlendis á óvart með því að lifa
jafn góðu og innihaldsríku lífi og
raun bar vitni þrátt fyrir alvarleg
veikindi. Hún hafði margfaldað
þann tíma sem þeir höfðu þorað
að vona að hún gæti lifað. Hún tók
sjúkdómnum af æðruleysi og ekki
sást á henni hversu veik hún var,
hún gekk glæsileg, jákvæð og
brosandi inn í hvern dag og tók
því sem að höndum bar.
Það var margt á döfinni hjá
lífsglöðu mömmu minni. Við vor-
um í óða önn að undirbúa brúð-
kaup mitt og Bárðar og auðvitað
var mamma með allt klárt fyrir
stóra daginn og byrjuð að semja
ræðu. Það er leitt til þess að
hugsa að við fáum ekki að upplifa
þennan dag með henni og fáum
ekki að hlýða á það sem hana
langaði að segja okkur á þessum
merkisdegi.
Mamma elskaði ömmubörnin
sín út af lífinu og fannst fátt
skemmtilegra en að vera með
þeim. Hún fylgdist vel með, mætti
á alla íþróttaviðburði, tónleika og
aðrar sýningar, stórar sem smá-
ar. Hún naut nærveru þeirra og
langaði að fara með þeim í fyrstu
utanlandsferðina nú í sumar,
hana langaði svo að upplifa
spenninginn og gleðina með litlu
gullmolunum sínum.
Mamma var ekki bara mamma
mín heldur var hún líka besta vin-
kona mín og systir sem gerir móð-
urmissinn ennþá sárari en auk
þess var hún alltof ung til að fara
núna og enginn var undir það bú-
inn. Ég leitaði mikið til hennar,
bæði til að fá góð ráð og til að
njóta nærveru hennar. Ég hef
alltaf verið svo stolt af mömmu
minni og hún er mín fyrirmynd í
lífinu. Það er notalegt til þess að
hugsa að vinkonum mínum þótti
mamma líka alltaf svo glæsileg og
flott kona og þegar þær hafa orð á
því þá fyllist ég stolti. Síðast í gær
var ég að ræða við vinkonu mína
sem minntist þess að mamma var
fyrsta framakonan sem hún
kynntist. Mömmu hefði þótt gam-
an að heyra það frá bankastýr-
unni sjálfri, en þetta er alveg rétt,
mamma flutti suður vegna at-
vinnu og frekari starfsframa sem
var glæstur.
Mamma hafði gaman af öllum
íþróttum og útivist. Hún spilaði
badminton um tíma. Henni fannst
gaman að fara á skíði og við eydd-
um ófáum stundum saman í fjall-
inu litla fjölskyldan, ég, mamma
og pabbi. Á síðari árum fór
mamma að spila golf með pabba.
Þau fóru í golfferðir saman og
spiluðu mikið golf í Grímsnesinu
þar sem þau eiga sumarbústað.
Hún var mjög góð í golfi og vann
oft til verðlauna á mótum.
Mamma var einstaklega
hjartahlý kona, félagslynd,
skemmtileg, dugleg og góð. Öllum
sem kynntust mömmu þótti vænt
um hana. Mömmu fannst gaman
að ferðast og auka víðsýni sína.
Hún talaði vel um náungann, var
frændrækin, lífsglöð og kærleiks-
rík. Hún hafði yndislega nærveru.
Ég á margar góðar minningar um
mömmu, við gerðum svo margt
saman, ferðuðumst, skemmtum
okkur og nutum augnabliksins,
gæðastundirnar voru margar og
góðar þótt ég vildi gjarnan hafa
þær fleiri.
Mamma var hetjan mín og ég
sakna hennar meira en orð fá lýst.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana fyrir mömmu
Harpa.
Elsku tengdamóðir mín, Svan-
hildur Guðmundsdóttir, hefur nú
kvatt þennan heim. Með eftirfar-
andi orðum kveð ég hana með
trega í hjarta.
Svanhildur var einstök og góð
kona sem vildi öllum vel. Þegar ég
minnist hennar nú kemur margt
upp í hugann. Efst er mér þó í
huga hlýja hennar og væntum-
þykja sem við fjölskylda hennar
fengum svo vel að njóta. Henni
þótti fátt skemmtilegra en að
hitta og umgangast fjölskyldu
sína. Hún átti mjög gott samband
við alla fjölskylduna sína en sér-
staklega ber að nefna einstakt
samband sem hún átti við dóttur
sína Hörpu en þær voru miklir
vinir og sálufélagar. Þær töluðu
saman daglega, eða oft á dag.
Ég minnist allra matarboð-
anna í Skógarhjalla 8 með þakk-
læti og hlýhug. Svanhildur var
mikill gestgjafi og góður kokkur
en það var föst venja að hittast á
sunnudögum og borða saman og
spjalla um daginn og veginn. Ég
minnist einnig góðra stunda í
sumarbústaðnum í Grímsnesi, en
hann var mikill sælureitur hjá
fjölskyldunni. Þar eyddu þau hjón
gjarnan frítíma sínum á golfvell-
inum.
Svanhildur var afskaplega
dugleg og vinnusöm kona og
skein sá dugnaður í gegn í verk-
um hennar. Hún bar höfuðið
ávallt hátt og hafði einstaklega
góða nærveru. Hún tókst á við
sjúkdóm sinn af aðdáunarverðu
hugrekki og æðruleysi sem
skyggði mjög oft á hin alvarlegu
veikindi sem hrjáðu hana síðustu
ár.
Svanhildur var afar góð móðir
og amma. Hún var mjög áhuga-
söm um barnabörn sín og mætti á
alla viðburði sem barnabörnin
tóku þátt í. Henni þótti einstak-
lega gaman að fylgjast með góðu
gengi nöfnu sinnar á íþróttamót-
um.
Ég vildi óska þess að ég hefði
fengið tækifæri til að tjá henni
hversu mikils virði hún hefur ver-
ið okkur í gegnum tíðina, síðast
þegar ég kvaddi hana. En aldrei
hefði mig grunað að ég væri að
kveðja hana í hinsta sinn þegar
þau hjónin héldu í ferðalag til
Slóveníu fyrir skömmu síðan.
Mér þykir sárt til þess að
hugsa að hún geti ekki verið við-
stödd brúðkaup okkar Hörpu
núna í júní en hún hafði hlakkað
mjög til þess að gleðjast með okk-
ur þar. Elskuleg tengdamóðir
mín kvaddi þennan heim allt of
fljótt en hún mun lifa í hjarta
mínu það sem eftir er.
Takk fyrir samveruna, gleðina
og umhyggjuna. Ég mun ávallt
passa og vernda Hörpu þína.
Hvíl í friði, elsku Svanhildur.
Þinn tengdasonur
Bárður.
Keyptu ei rósir,
né kransa mér sendu,
því fari ég héðan,
þá finnst ég ei meir.
En viljir þú færa mér gjafir,
gerðu það núna.
Syng mér ei lofsöng,
né lestu mér ræður.
Slepptu að segja
hve frábær ég var.
En viljir þú segja mér eitthvað,
segðu það núna.
Gráttu mig ekki
er genginn ég er.
Felldu ei tár,
af samviskubiti.
En iðrist þú einhvers,
sýndu það núna.
(Þýð. Róbert Hlöðversson.)
Sænska skáldið og tónlistar-
maðurinn Björn Afzelius samdi
ofangreint ljóð árið sem hann var
fimmtugur. Tveim árum síðan
lést hann úr krabbameini. Boð-
skapur ljóðsins er sá að við eigum
að láta í ljós hug okkar til þeirra
sem okkur þykir vænt um á með-
an við getum, en ekki eftir að þeir
hafa kvatt þennan heim. Við and-
lát Svanhildar kom þetta ljóð upp
í hugann því hún var ávallt trú
þessum boðskap bæði í orðum og
gerðum.
Við kynntumst Svanhildi og
Halli fyrir um 11 árum þegar
Bárður okkar og Harpa voru að
kynnast. Svanhildur var fíngerð
og falleg kona, sem hafði sérstak-
lega góða nærveru. Við sáum
strax að samband þessarar litli
fjölskyldu var einstaklega náið og
gott. Þær mæðgur töluðust saman
daglega eða oftar og fjölskyldan
borðaði saman í Skógarhjallanum
í hverri viku. Þó að Svanhildur
væri hæglát fór það ekki framhjá
neinum að hún hafði sterkan vilja.
Þessi eiginleiki hennar ásamt
óþrjótandi bjartsýni nýttist henni
vel í veikindum hennar síðustu ár-
in.
Það var mikið lán fyrir Bárð
okkar að kynnast Hörpu og tengj-
ast þessari góðu fjölskyldu. Svan-
hildur og Hallur tóku honum
strax opnum örmum og hafa
ávallt staðið við bakið á honum,
sem væri hann þeirra eigin sonur.
Þegar barnabörnin komu til sög-
unnar var Svanhildur ávallt
reiðubúin til að veita aðstoð við
umönnun þeirra. Hún tók ömmu-
hlutverkið alvarlega og sýndi
börnunum óþrjótandi ást og um-
hyggjusemi. Það er þyngra en
tárum taki að þau skuli ekki fá að
njóta samvistar við hana lengur.
Bárður og Harpa munu ganga í
hjónaband hinn 4. júní næstkom-
andi. Svanhildur beið dagsins
með eftirvæntingu. Hún vildi að
einkadóttirin gifti sig í kirkju og
haldin yrði glæsileg brúðkaups-
veisla. Því miður náði hún ekki að
vera nærverandi, en hún verður
með okkur öllum í huganum.
Hvíl þú í friði, kæra Svanhild-
ur. Minning þín mun lifa um
ókomna tíð.
Ingibjörg og Róbert.
Að kvöldi dags þann 1. maí síð-
astliðinn barst okkur sú harma-
fregn að Didda vinkona okkar
væri látin.
Okkur saumó-vinkonurnar
langar til að minnast kærrar vin-
konu okkar með nokkrum orðum.
Hópurinn okkar sem við köllum
saumó er samansettur af Akur-
eyrarstelpum og hefur haldið
saman í um 45 ár.
Didda tókst á við lífið með
miklu æðruleysi og höfum við vin-
konurnar dáðst að því hvernig
henni tókst að halda sínu ljúfa
jafnaðargeði á þessum oft erfiðu
tímum. Hópnum okkar er mjög
brugðið og stendur eftir fátækari
nú þegar þessi kjarkmikla vin-
kona okkar hefur látið undan í
baráttunni við vægðarlausan
sjúkdóminn. En Didda lét ekki al-
varlegan sjúkdóm hindra sig í að
hitta okkur saumóstelpur. Alltaf
mætti hún til okkar og lét ekki
hindranir standa í vegi.
Erfitt verður að fylla upp í það
tómarúm sem hún skilur eftir sig.
Didda vinkona okkar var lítil og
nett, hæglát í fasi, vel gefin, kapp-
söm og yfirleitt í fyrsta sæti í leik
og starfi. Brosmild, fríð sýnum og
með fallegan geislandi hlátur.
Didda og Hallur hófu búskap
ung að árum á Akureyri rétt um
20 ára aldurinn. Þau áttu farsælt
hjónaband, voru samhent í leik og
starfi. Þau nutu þess að ferðast
innanlands sem utan, voru vin-
mörg og oft var gestkvæmt á
heimili þeirra. Didda naut þess að
fá fólkið sitt frá Akureyri til sín.
Sumarbústaðurinn þeirra hjóna
var Diddu ómetanlegur en þau
hjón höfðu saman byggt bústað-
inn og gróðursett plöntur og
blóm. Í sveitinni spiluðu þau oft á
tíðum golf saman og með vina-
fólki. Yfirleitt var það Didda sem
var í fyrsta sæti í þessum golf-
keppnum.
Stolt þeirra og ánægja er
einkadóttirin Harpa, tengdason-
urinn Bárður Steinn og barna-
börnin þrjú, þau Svanhildur
Björg, Hallur Breki og Orri
Steinn.
Við saumóstelpur fórum í maí-
mánuði fyrir tveimur árum allar
saman til Parísar. Þar sagði
Didda okkur frá því að hún hefði
greinst á ný með krabbamein.
Þrátt fyrr þessar fréttir var
Didda okkar sæl og glöð í Par-
ísarferðinni. Það er okkur sau-
móstelpum góð tilhugsun að
hugga okkur við hlýjar minningar
um kæra vinkonu, glaða og káta í
París. Didda átti afmæli í París.
Við stelpurnar fórum á skemmti-
legan veitingastað þar sem við
sungum afmælissönginn af mikl-
um krafti. Afmælisbarnið hún
Didda hreif svo nærstadda gesti
að þeir voru farnir að syngja með
okkur.
Við saumó-vinkonur vottum
Halli og fjölskyldu okkar einlægu
samúð.
Minning.
Þegar einhver fellur frá fyllist hjartað
tómi
en margur síðan mikið á í minninganna
hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð minning
örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð og lag sem
tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl hún yfir
sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til sem tíminn ekki
svæfir.
(Kristján Hreinsson.)
Saumó-vinkonur,
Anna, Bertha, Birna,
Edda, Elsa, Guðrún,
Ingibjörg, Jóhanna Kristín
og Ingunn Þóra.
Það er mikill söknuður hér á
skrifstofu Verkís vegna fráfalls
samstarfskonu okkar til margra
ára, Svanhildar Guðmundsdóttur,
sem var okkur afar kær bæði sem
félagi og samstarfsmaður.
Svanhildur var í alla staði ynd-
isleg manneskja með góða nær-
veru og mikill fagmaður á sínu
sviði sem gott var að ráðfæra sig
við, skipulögð og samviskusöm.
Hún var mikil félagsvera, mætti á
alla viðburði sem í boði voru á
vegum vinnunnar, einkum og sér í
lagi ef þeir tengdust golfíþróttinni
en hún vann til margra verðlauna
á því sviði.
Svanhildur var mjög metnað-
arfull og mikil keppnismann-
eskja.
Hún ætlaði sér svo sannarlega
að vinna orrustuna við krabba-
meinið, nýtti hverja stund til síð-
asta dags til að lifa lífinu og naut
þess að ferðast og eiga góðar
stundir með fjölskyldu og vinum.
Hún elskaði fjölskylduna sína
mest af öllu og var svo lánsöm að
eignast þrjú barnabörn sem voru
hennar sólargeislar í lífinu.
Okkur þótti það táknrænt að
hetjan okkar Svanhildur sem
gafst ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana skyldi kveðja á baráttudaginn
1. maí.
Kæra fjölskylda, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd samstarfsfólks,
Þorkatla og Katrín.
Svanhildur
Guðmundsdóttir
síðustu öld, þurfti að hafa í ríkum
mæli.
Þegar ég var að alast upp, var
mikill samgangur á milli bæjanna
Galtaness og Brautarlands. Móðir
mín og Hannes, maðurinn hennar
Ínu voru systkin. Ekki var stokkið
út í búð á þessum tíma, ef ein-
hverjar nauðsynjar gengu til
þurrðar á heimilinu. Þá var gott að
eiga góða nágranna, til að fá lánað
það sem vantaði þangað til næst
væri farið í kaupstað. Ófáar sendi-
ferðir milli bæjanna voru farnar í
þessum erindagerðum og yfirleitt
gaf Ína manni eitthvað gott í
gogginn, svo maður hefði orku til
að komast til baka.
Hjónin í Galtanesi voru dugleg
og samhent og byggðu upp útihús
og síðan byggðu þau nýtt íbúðar-
hús. Framtíðin var björt. Þegar
Ína var 43 ára missti hún mann
sinn mjög snögglega. Hún valdi að
halda áfram búskap með börnun-
um sínum þremur, sem voru á
aldrinum 7 til 17 ára. Þetta var það
sem hún kunni best. Síðar tók svo
Þórður sonur hennar við búinu. Þá
fór hún að vinna á saumastofu,
sem rekin var í Víðihlíð, áður en
hún svo flutti í Kópavoginn.
Gestrisni Ínu var annáluð, þeg-
ar gesti bar að garði. Þessi gest-
risni eltist ekki af henni, því þegar
við héldum ættarmót á Hvamms-
tanga fyrir tæpum fjórum árum,
bauð Ína í engjakaffi sunnan undir
Stekkjarhólnum í nesinu í landi
Galtaness. Þá var hún ennþá það
hress, að hún lét sér ekki muna
um að bjóða stórum hópi fólks í
kaffi, með dyggri aðstoð dóttur
sinnar og tengdasonar. Þetta er
síðasta minning mín um Ínu, þar
sem hún er við þokkalega heilsu.
Blessuð sé minning Ínu frá
Galtanesi.
Ingólfur.
Okkur langar til að minnast
vinkonu okkar, hennar Ínu frá
Galtanesi. Hún var ein af hvers-
dagshetjum þessa lands. Alin upp
í stórum systkinahópi norður í
Víðidal.
Ung giftist hún Hannesi Þórð-
arsyni í Galtanesi og hófu þau bú-
skap þar. Byggðu upp á jörðinni,
fyrst útihús síðan gott íbúðarhús.
Þau voru samhent hjón og af-
burðadugleg. Lífið er ekki alltaf
auðvelt, fyrsta barnið sitt misstu
þau og er það þung raun ungum
foreldrum. Eignuðust þau alls
fjögur börn og eru þau systkin
mikið mannkostafólk.
Í Galtanesi áttu sitt ævikvöld
foreldrar Hannesar. Mikill gesta-
gangur var á heimilinu og öllum
vel tekið með glaðværð og hlýju.
Þangað var alltaf gott að koma.
Myndarskapurinn hjá Ínu var ein-
stakur. Það er ekki á mörgum
heimilum boðið upp á nýsteiktar
kleinur með morgunkaffinu. Þess
hef ég hvergi orðið aðnjótandi
nema hjá Ínu. Hennar dugnaði og
ósérhlífni er ekki hægt að lýsa,
hvort sem var við útivinnu, heim-
ilisstörf eða handavinnu.
Aðeins fjörutíu og þriggja ára
missir hún manninn sinn. Andlát
hans ber brátt að, enginn fyrir-
vari, aðeins höggið stóra, þunga.
Ína bognar en brotnar ekki og
áfram er haldið búskap nokkur ár.
Þórður og hans kona taka að
mestu við. Ína vinnur á sauma-
stofu sem rekin er í Víðihlíð og
gengur til og frá vinnu.
Hún kaupir sér íbúð í Kópavogi
og flytur þangað. Þar átti hún
mörg góð ár, var dugleg að rækta
sambandið við ættingjana og fá þá
í heimsókn á fallega heimilið sitt.
Einnig fór hún á námskeið í gler-
munagerð og bjó til mörg undur-
falleg listaverk sem prýða heimili
vina og vandamanna. Hún var af-
kastamikil í þessu eins og öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Síðustu
árin dvaldi hún á Grund og naut
þar góðrar umönnunar.
Við Brautarlandsfólk þökkum
samfylgdina og vináttuna sem
ríkti milli þessara heimila.
Blessuð sé minning elsku Ínu.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
ástvina.
Benedikt og Þórey.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Flögu, Skaftártungu,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 11. maí.
Útförin fer fram frá Grafarkirkju laugardaginn 20. maí
klukkan 14.
Ásta Sigrún Gísladóttir
Vigfús Gunnar Gíslason Lydía Pálmarsdóttir
Sigurður Ómar Gíslason Þórgunnur María Guðgeirsd.
Jóna Lísa Gísladóttir Örn Guðmundsson
Sigurgeir Bjarni Gíslason Jóhanna Lind Elíasdóttir
Sverrir Gíslason Fanney Ólöf Lárusdóttir
ömmu- og langömmubörn