Húnavaka - 01.05.2016, Page 38
H Ú N A V A K A 36
Þau Ysta-Gilshjón lentu í hremmingum á harðindaárunum milli 1880 og 1890,
grasbresti og búsifjum fyrir þá sök, auk þess sem Pálmi var heilsulaus tímunum saman þessi
ár og lést 1884, liðlega fertugur að aldri. Þá hófst hrakningasaga Guðrúnar, sem ég fjalla
ekki frekar um á þessum blöðum en hef gert samantekt um ævi hennar sem ég á í handriti
en hefur ekki birst á prenti. Að vísu var það bót í máli að elstu synir þeirra hjóna voru
komnir til manns, Pálmi og Erlendur, báðir um tvítugt, þótt önnur börnin væru sýnu yngri,
Ingvar 11 ára og Sveinn 7 ára.
Móðir þeirra gat ekki haldið fjölskyldunni
saman til lengdar enda eignalaus og skuldug og
hröpuð niður í vinnukonu- eða húsmannsstand.
Þess er þó getið að Sveinn sonur hennar, yngsta
barn hennar, fylgdi henni alltaf hvar sem hana
bar niður, þar til hún andaðist södd lífdaga 1894,
55 ára gömul. Hún hafði að lokum flust austur á
Norðfjörð á vit sona sinna, sem þangað höfðu flust
áður og urðu þar velmegandi menn eins og mörgum
er kunnugt.
Erlendur Pálmason, næstelstur barna Guð rún-
ar Bjargar, fluttist ungur og nýkvæntur til Kanada,
kom sér þar vel fyrir en dó á besta aldri. Hann á
allstóran niðjahóp í Kanada og Bandaríkjunum.
Auk þeirra sona sem Ysta-Gilshjón áttu og nefndir
hafa verið var Jónas Pálmason sá eini bræðranna
sem alltaf átti heima í Húnavatnssýslu, var bóndi
og verkamaður á Skagaströnd en lést á miðjum
Margrét Finnsdóttir, Ingvar Pálmason, Guðrún Ingvarsdóttir og Sveinn Ingvarsson.
Pearl, mynd úr tímariti
Tónlistarfélagsins.