Húnavaka - 01.05.2016, Side 50

H Ú N A V A K A 48
BIRGITTA HALLDÓRSDÓTTIR, Syðri-Löngumýri:
Flóttamaðurinn
Það var kvöld, frost úti en fallegt veður. Stafalogn eins og hafði reyndar verið
alveg síðan að hann kom út. Noregur var honum góður, vinnan var ágæt,
karlarnir fínir og húsnæðið alveg eins og hann hafði búist við. Það var gott að
vera þarna, komast frá öllu heima, öllu sem hafði þjakað hann svo lengi en
hann hafði ekki haft krafta til að koma sér út úr því. Það var svo skrýtið að
innra með honum bjó einhver þrá, einhver óróleiki sem gerði það að verkum
að hann var aldrei ánægður í eigin skinni, engin eirð í beinunum.
Hann rölti af stað, ákvað að fara á hverfiskrána, fá sér einn dökkan eða tvo.
Hann var meira fyrir dökkan bjór. Strákarnir, vinnufélagar hans, höfðu ætlað
á eitthvert pöbbarölt í næsta bæ, kíkja almennilega á lífið. Hann nennti því
ekki. Ekki í dag. Það var eins og eitthvað lægi í loftinu, hann var búinn að finna
það í nokkra daga. Þó að hann viðurkenndi það ekki þá var hann næmur og
fann oft hluti á sér, dreymdi líka. En hann var ekkert að segja hverjum sem var
frá því, fannst það ákveðið veikleikamerki og langaði ekki til að hleypa öllum
of nærri sér.
Þar var lágstemmd tónlist, útí kántrý sem hann kunni afar vel við. Hann
kinkaði kolli til fólks sem bjó í hverfinu hans. Það var svo notalegt að fara á
hverfispöbbinn, fólk rakst þar inn eftir vinnu og fékk sér bjór og slakaði á. Það
var allavega gott að vera þarna að því leyti að allir voru strax vinsamlegir eins
og hann væri bara heimamaður. Íslendingur á heimaslóð.
Hann settist út í horn til að fá næði til að hugsa. Kaldur drykkurinn rann
ljúft niður hálsinn, úrvals dökkur kranabjór. Hann hafði svo margt um að
hugsa núna fannst honum. Hugsaði um ástandið í heiminum, flóttamennina
sem flæddu yfir, Evrópubúum til mismikillar gleði. Hann var líka dálítill
flóttamaður. Hann var samt ekki að flýja föðurlandið, ástandið eða annað fólk.
Megnið af lífinu hafði hann verið að flýja sjálfan sig. Hann vissi það og það
var ekki þægilegt. Gerði hann óöruggan og fékk hann til að líða eins og lúser.
Ekkert hafði gengið upp hjá honum og lífið rann áfram í einhverju tilgangsleysi
hjá manni sem var að verða fimmtugur.
Hann gat ekki annað en hugsað til baka. Sem barn var hann hamingjusamur,
trúði því að hann yrði mikill fiskimaður eða hrossaræktandi. Hann hafði strax
við fæðingu verið mikið náttúrubarn. Var í sveit á sumrin og elskaði dýrin,
elskaði íslensku sveitina sína. Allt var í rauninni gaman þó að hann væri ekki
fæddur með silfurskeið í munninum. Hann trúði því auðvitað eins og önnur
börn að lífið yrði fullkomið og einn daginn myndi hann detta í lukkupottinn
og verða hamingjusamur, glaður og ríkur eftir það.