Húnavaka - 01.05.2016, Qupperneq 52

H Ú N A V A K A 50
Eftir seinni bjórinn varð hann að fá sér frískt loft. Það var eitthvað sem gerði
hann svo órólegan, eins og hann fyndi eitthvað á sér, ekki slæmt eins og
stundum áður heldur eitthvað skemmtilegt, það var eftirvænting í maganum á
honum og það hafði ekki gerst lengi. Hann vissi ekki hvað þetta var.
Hann reif upp hurðina á kránni til að vippa sér út en um leið hljóp inn kona
sem rakst svo kyrfilega á hann að hann sá stjörnur eitt augnablik. „Sorry“
muldraði hún.
Hann starði á hana og trúði ekki sínum eigin augum. Hún starði líka og
hvorugt þeirra sagði orð. Þetta gat ekki verið.
Nokkrir gestanna komu til að vita hvort allt væri í lagi en hann sat bara á
gólfinu og starði á konuna sem hafði hlaupið hann niður. Það var hún sem fékk
málið á undan honum.
,,Hæ, annars, ætlaði sko ekki að hlaupa þig niður en hvað í veröldinni ert
þú að gera hér?“
Honum var orðavant og hann staulaðist á fætur. Hjartað barðist um eins og
það ætlaði að springa út úr brjóstinu á hverri stundu og hann fann að hann
svitnaði undir höndunum. Þetta var ekki möguleiki. Ekki nokkur einasti séns.
Hún virtist búin að jafna sig, hló og sagði: „Komdu, ég kaupi bjór handa
þér, það er það minnsta.“
Það var eins og hann væri aftur orðinn unglingur. Tímavélin hefði bara
hent honum til baka í fortíðina. Hann var skyndilega feiminn, óöruggur en
óumræðilega hamingjusamur. Loks tókst honum að stynja upp. „Ég er sko að
vinna hérna núna en þú?“
Hún stundi við. „Æ, veistu, ég er að skilja við manninn og ákvað að það
væri gott fyrir mig að vinna aðeins að heiman.“
Hann fann dofa í höfðinu, þetta var of gott til að vera satt. Var veröldin að
gefa honum annað tækifæri? Hann vissi það ekki en hann vissi samt að þetta
gat ekki verið nein tilviljun.
Þau horfðust í augu. Hann fann um leið gamalkunna tilfinningu fylla brjóst-
holið. Það var einhver vellíðan í augnablikinu. Eitthvað dásamlegt að gerast.
Hann ætlaði ekki að klúðra þessu núna. Hann ætlaði að trúa því að hann væri
að fá annað tækifæri. Hann fann einhvern undarlegan frið. Hann langaði ekki
til að hlaupa út, langaði bara til að þetta augnablik myndi vara að eilífu.
Hún pantaði drykki og leit á hann. „Gaman að rekast á þig.“ Þau skellihlógu
bæði. Já, víst höfðu þau rekist saman. Hann setti á sig rögg. „Ég hef alltaf
hugsað mikið til þín, viljað geta spólað til baka og byrjað uppá nýtt.“
Augnaráðið sem hún sendi honum var meira virði en allt annað. Svo sagði
hún: „Ég held að við séum að fá annað tækifæri.“
Hann brosti og kyssti hana. Hún var alltaf hún og hann var alltaf hann og
þau höfðu alltaf ætlað að vera saman. Lífið hafði reyndar sett lykkju á leið
þeirra en það var eins og sú fortíð hefði þurrkast út. Það var ekki lengur ástæða
til að flýja heldur njóta.
Nóttin færðist yfir, það var enn stafalogn þegar elskendurnir leiddust burt
frá kránni. Tunglið glotti dálítið og stjörnurnar skinu á þau eins og þær væru
að senda loforð um bjarta framtíð. Töfranótt.