Húnavaka - 01.05.2016, Qupperneq 72

H Ú N A V A K A 70
niður og sagt honum að konan kæmi bráðum og hann skyldi bara halda áfram
að spila þangað til.
Það var verið að fiska eða toga eins og það var kallað og allt kapp lagt í að
klára það svo skipið gæti siglt af stað. Skipstjórinn ætlaði svo að koma mann-
inum í land undir læknishendur.
Allt gengur vel um stund í borðsalnum og sá sem er með tremmann er
orðinn nokkuð rólegur og situr við að spila. Allt í einu stendur hann upp og
vill fara á klósett og þar sem hann var alveg sallarólegur lofa þeir honum það.
Allt í einu áttar annar vaktmaðurinn sig á því að maðurinn hafði farið í öfuga
átt við klósettið og stekkur af stað en þá tekur maðurinn strauið og stekkur
fyrir borð. Ekki var nokkur leið að ná til hans þar sem ferðin á skipinu var svo
mikil. Skipið var sett á fulla ferð afturábak og stöðvað.
Ákveðið var að setja út gúmmíbjörgunarbát, það var svolítið meira mál í þá
daga þar sem ekki var um sleppibúnað að ræða eins og í dag en það hafðist að
koma bátnum í sjóinn. Tveir menn ætluðu að fara í bátinn og freista þess að
ná manninum úr sjónum en þegar þeir eru að fara ofan í bátinn brestur á
óveður eins og hendi væri veifað, björgunarbáturinn slitnar frá og hverfur á
haf út.
Nú var útséð með allar björgunaraðgerðir manninum til handa enda sást
hann ekki lengur fyrir öldunum sem ólguðu í kringum bátinn og hækkuðu með
hverjum klukkutímanum sem leið.
Trollið hafði snúist og hvolft þegar bakkað var. Það tók heila sex tíma vinnu
við að ná trollinu inn og þá var sett á fulla ferð áleiðis inn á Flateyri, bæði til
að koma sér undan veðrinu og tilkynna um slysið.
Þegar við vorum nýlagðir af stað fengum við svakalegt brot á okkur og
afturhluti skipsins fór allur í kaf, ég var í vélinni og einhverra hluta vegna
nýbúinn að setja lensidæluna í gang þegar sjórinn fossar niður í vélarrúmið.
Skipið hálfleggst á hliðina og hallaði orðið svo mikið að ég stóð á skápunum
sem voru þarna niðri í vélarrúmi.
Mér fannst þetta taka heila eilífð en það hafa eflaust ekki verið nema fjórar
mínútur. Það er nú oft þannig að þegar maður bíður dauða síns líður tíminn
öðruvísi en undir venjulegum kringumstæðum.
Svo kemur hringingin frá brúnni. Það voru tvær hringingar en það er
neyðarferð áfram og ég set allt á fulla ferð og við náum okkur upp úr brotinu.
Loks eftir erfiða ferð komum við að bryggju á Flateyri. Aðeins skipstjórinn
fór í land enda varð hann að gefa skýrslu til yfirvalda.
Við stýrimaðurinn vorum uppi í brú að spjalla saman og slaka aðeins á eftir
barninginn við veðrið þegar við sjáum kokkinn laumast frá borði með stóreflis
ferðatösku. Við rekum upp stór augu og fylgjumst með kauða hlaupa flóttalega
eftir bryggjunni. Annar stýrimaður kom þá inn og spurði okkur hvort hann
ætti ekki að ná í hann.
„Nei, vertu ekki að því. Látum hann fara, það er hvort sem er svo vont að
éta hjá honum“ sagði þá fyrsti stýrimaður og glotti, minnugur þess að hafa lítið
fengið af brauði þennan túrinn en kokkurinn sagðist ætla að baka allt brauð
þegar hann hafði verið inntur eftir því hvers vegna svona lítið var pantað af