Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 75

H Ú N A V A K A 73
Fimleikar við Nýfundnaland
Næsta túr eftir að barnið fæddist fórum við á miðin við Nýfundnaland. Það
var venjulega farið þegar vel var tekið að vora og fór ég alltaf með fyrsta túrinn
á Nýfundnalandsmið áður en ég fór í sumarfrí. Við vorum fjóra daga að sigla
út þegar gott var. Um leið og við komum þarna á miðin var byrjað að veiða.
Veðrið var oft ekki skemmtilegt þarna úti, reglulegt skítaveður eins og sagt
er á góðu sjómannamáli. Þó veðrið væri leiðinlegt þá urðum við að byrja strax
að veiða og svo var bara að hjakka sama hvernig viðraði, þar sem við fengum
góðan fisk þarna. Það tók ekki nema þrjá daga að fylla skipið. Þarna var alltaf
fyrsta flokks karfi.
Það var mikið af skipum þarna á veiðum, sérlega voru Þjóðverjar áberandi
þarna og sendum við alltaf skeyti frá okkur hvernig við ætluðum að toga og
fengum svar frá hinum um hvernig þeir ætluðu að toga. Þetta var gert svo við
værum ekki að flækja veiðarfærunum saman.
Þjóðverjarnir báðu okkur um staðsetningu og við sendum hana til þeirra en
það virtist vera eitthvað bogið við sendinguna frá okkur, því þegar Þjóðverjarnir
höfðu endurtekið sig nokkrum sinnum var greinilegt að við gátum ekki sent frá
okkur.
Þegar farið var að athuga með loftnetið sáum við að annað loftnetið var far-
ið. Loftnetin lágu á milli mastra, annað var móttökuloftnet og hitt sendiloftnet.
Það var sendiloftnetið sem fór niður. Þannig að við gátum ekki spjallað við
önn ur skip og gátum þar að leiðandi ekki látið vita af staðsetningu okkar
veiðarfæra.
Þjóðverjarnir voru nú farnir að senda morsemerki til okkar því þeir náðu
ekki neinu sambandi við okkur. Loftskeytamaðurinn kom niður í vél og spurði
mig hvort ég treysti mér að fara upp í mastrið og þræða í loftnetið. Ég sagðist
ekki vita það en fer upp í brú með honum og lít út um gluggann á brúnni og
sé þá að endinn á loftnetinu liggur niðri á dekki. Þessi endi þarf að komast upp
í mastrið og út á slá sem er allavega tveir metrar út frá mastrinu.
Ég sé strax að þetta verður bras en ég sagðist skyldi athuga þetta þegar
vaktinni minni væri lokið.
Ég var svo rétt nýfarinn niður i vél aftur þegar skipstjórinn hringdi niður og
spurði hvort ég gæti þetta örugglega. „Ég veit það ekki, þú ert að toga. Það
verður að passa að hann sé ekki að flatreka.“
Klárað var að toga og skipið sett á lens en þá er vindurinn aftan á skipið.
Leið indaveður var enn á miðunum, ausandi rigning og ansi mikill veltingur.
Ég fór þá að gera mig kláran í klifur og fór í úlpu en ekki voru komnir gallar
í þá daga en ég passaði mig á að fara í góða skó svo ég hefði betra viðnám í
klifrinu. Svo var að klifra upp. Það er ekkert mál að fara upp stigann á
mastrinu en hann nær alveg upp að siglingaljósunum en svo kom að slánni
sem var nokkuð lengri en ég. Loftnetin héngu í slánni sitt hvoru megin, það