Húnavaka - 01.05.2016, Síða 106

H Ú N A V A K A 104
gera þetta tvisvar í viðbót. Einhvern
tímann löngu síðar fór ég að reyna að
leika þetta eftir en varð lítt ágengt.
Trillukarlinn sagði okkur að hann
hefði verið á fiskveiðum við Íslands-
strendur, bæði úti fyrir Austfjörðum
og Norðurlandi og þekkti hann alla
firðina á þessum slóðum. Hann vissi á
hinn bóginn ekki hvar Höfðakaup-
staður væri en það var nafnið sem
stóð á Húna. Þegar við sögðum hon-
um að þetta væri sama byggðarlag og
Skagaströnd þekkti hann til og kom í
ljós að hann hafði komið þar einhvern
sunnudag þegar hann var á skútu-
veiðum úti á Skagagrunni. Honum
þótti þá verst að engin var messan
daginn þann og okkur skildist að
Færeyingarnir hefðu aldrei skakað á
sunnudögum en fóru þá yfirleitt í
land. Það gerðist nú oftar að Höfða-
kaupstaðarnafnið þvældist fyrir okkur.
Einkanlega var það á síldveiðum þeg ar við vorum að landa fyrir austan að fáir
þekktu það nafn en allir vissu hvar Skagaströnd var.
Eftir að þeir félagar höfðu farið í land fórum við að halla okkur og hlökk-
uðum til að hvílast eftir hina löngu og hörðu viðureign við veður og sjó. En
skömmu síðar kom trillukarlinn aftur út til okkar, sagði að það væri dansiball í
landi og þar væri gert ráð fyrir okkur og hann skuli flytja okkur í land. Við
höfðum aðeins náð að hvílast og það varð úr að við ákváðum að þiggja þetta
boð en Sigmundur varð eftir um borð enda engan veginn búinn að ná heilsu.
Á dansleiknum var spilað á harmonikku og það var töluvert af fólki. Byrjað
var á hringdansi þar sem allir héldust í hendur, stigið fast í fæturna og
þrammað hring eftir hring og sungnir þekktir færeyskir söngvar. Við tókum
strax þátt í þessu en öðru hvoru var svo hlé á hringdansinum og þá var svona
venjulegt fyrirkomlag þar sem dömunum var boðið í dans. Nákvæmlega á
miðnætti var svo dansleiknum lokið en þá vildu heimamenn halda áfram en
það var ekki alveg einfalt. Hreppstjórinn á staðnum réði þessu og varð úr að
við fórum með stúlku einni heim til hans. Hún hafði verið á vertíð í
Vestmannaeyjum og talaði ágæta íslensku. Hreppstjórinn átti heima í stóru
húsi, þar var bankað og út á svalirnar kom fullorðinn maður í náttslopp. Hjalti
hafði orð fyrir hópnum og talaði dönsku en ekki var við það komandi að
framlengja dansleikinn. Við ræddum okkar á milli á íslensku að hér yrði engu
um þokað. Þá heyrði karlinn á mál okkar og segir. „Eruð þið Íslendingar og
hversvegna talið þið ekki íslensku?“ Allt í einu var ekkert mál að framlengja og
við fórum til baka og það var dansað í tvo tíma í viðbót.
Húni HU 1 kemur í fyrsta sinn til
Skagastrandar 18. september 1957.
Ljósm.: Guðmundur Kr. Guðnason.