Húnavaka - 01.05.2016, Page 119
H Ú N A V A K A 117
rúmunum sínum í sitthvoru herberginu og lásu. Þá byrjuðu lætin eins og svo
oft áður á þessum tíma, það voru hlaup og stapp og stundum var eins og verið
væri að flytja húsgögn eftir gólfinu.
Þórdís kom fram til dóttur sinnar. – Það eru nú meiri lætin uppi núna, sagði
hún og stundi. – Ég veit ekki hvort ég get sofnað í þessum látum, bætti hún við.
Hrefna brosti – Já þetta er alltaf að gerast.
– Hvað ætli fólkið sé að gera á nóttinni? spurði Þórdís hugsi.
– Kannski vakna börnin. Hafa fengið martröð, sagði Hrefna og leit stórum
bláum augum á móður sína.
– Kannski en það verður samt gott þegar þau flytja út en ég hef heyrt að
þau séu að flytja í burtu í næsta mánuði, sagði Þórdís.
– Nú og hvert?
– Þau voru að byggja í nýju hverfi og húsið er að verða tilbúið, þau geta
allavega flutt inn í það. Þau fara núna um mánaðamótin, sagði Þórdís og ekki
laust við feginleika í röddinni.
– Þá getum við farið að sofa á nóttinni, sagði Hrefna og brosti. Hún vissi
hvað móðir hennar var að meina.
Þórdís kinkaði kolli og tiplaði á berum tánum aftur upp í rúm. Eftir nokkrar
byltur og brambolt tókst þeim loks að sofna.
**
Það er niðdimm nótt og veðrið farið að versna. Skipið veltist á öldurótinu. Þeir
voru komnir alltof norðarlega, eflaust alla leið upp að Íslandi eða jafnvel
Grænlandi.
Óttinn skein úr svip skipstjórans þegar hann leit á stýrimanninn sem ríghélt
um stýrið og reyndi af alefli að halda því stöðugu.
Sjórinn var farin að ganga yfir skipið og ísnálar æddu með ógnarhraða
niður úr úfnum skýjunum. Það brakaði í hverri fjöl og marraði í hjörum. Það
var eins og vindurinn og sjórinn ynnu saman að því að liða skipið í sundur fjöl
fyrir fjöl.
– Fellið seglin, hrópaði skipstjórinn út í sortann. Undirmenn hans hófust
strax handa.
– Við verðum að losa fangana, sagði stýrimaðurinn allt í einu og leit á
skipstjórann.
– Nei, þeir verða að róa, annars er úti um okkur, sagði skipstjórinn
ákveðinn.
Stýrimaðurinn þagði, hann hugsaði til fanganna sem allir voru hlekkjaðir
undir þiljum og börðust við að róa á móti ógnarháum öldum. Hver alda var
eins og svart hyldýpi og tímaspursmál hvenær skipið yrði undir í baráttunni við
ógnaröfl hafsins.
Undir þiljum var sjór farin að seytla inn um keipana þar sem árarnar komu
út, sumir mennirnir voru örmagna og höfðu misst meðvitund undan
barsmíðum og vosbúð.