Húnavaka - 01.05.2016, Blaðsíða 135
H Ú N A V A K A 133
Skiptin átta eru tíð,
oft var fátt til gleði,
en þegar ég átti þessa hlíð,
þá var kátt í geði.
Margan skaðaskell ég hlaut,
skal ég það ei dylja.
Var þó hvað mín versta þraut
við Refsstaði að skilja.
Á Refsstöðum undi Sveinn hag sínum vel eins og áður segir. Þar græddist
honum fé, þar orti hann mikið. Í námunda við fjöllin kunni hann við sig.
Dalabóndi var hann af lífi og sál. Kvæði það, sem hann orti sumarið 1941 og
ber nafnið Dalabóndinn, lýsir vel hug hans til búskaparins og lífsins í dalnum.
Kvæði þetta er langt, 43 erindi, og það lengsta sem Sveinn orti. Hér skulu
tilfærð þrjú erindi úr kvæðinu.
Hjá karlinum í dalnum er konungsríki á vorin,
þá kindur eru feitar og margar tvílembdar.
þá töltir hann um fjallið og telur ekki sporin,
því trygging er þá gengin til lífsins framdráttar.
Og séu lömbin höttótt með krúnu í miðjum kolli,
hann kyssir þau á snoppuna og gælir við þau dátt
og horfir hvasst til urða, hvort ekki sjáist skolli,
því ungviðið er viðkvæmt og hætta í margri átt.
Það dylst víst engum manni, að dauflegt sé, þá vetrar,
að dveljast inniluktur í þröngri fjallaskor.
Hvar áfanginn til bæjar er átta kílómetrar
og örlar hvergi á rinda - frá hausti fram á vor.
Í einum kafla kvæðisins víkur höfundur að för sinni fram á dalinn. Hann
segist hafa komið þangað með kú og nokkra hesta og kerrugarm og aktygi er
voru slitrin ein. Honum fannst það boða gæfu að byggja á þeim grunni sem
góðvinur hans og fyrrum bóndi á Refsstöðum, Björn Gestsson, hafði lagt með
hinum traustu grjótveggjum er lengi mun sjá merki eftir. Hann minnist á
góðærið. Allar vörur, sem bóndinn framleiðir, eru að hækka í verði, því stríð er
úti í heimi. Nú hafa Íslendingar loksins fengið eitthvað ætilegt að borða.
Í þriðja kafla kvæðisins segir frá ferð höfundar út á Skagaströnd. Hann fer
þetta gangandi:
Þó langt sé út í kaupstað hann kýs að þreyta göngu,
því klárar eru fáir og bóndinn hestasár.
En Brúnn er mörgu vanur og bregður sér í öngu,
þótt bílar fram hjá þjóti og skarkalinn sé hár.