Húnavaka - 01.05.2016, Qupperneq 154

H Ú N A V A K A 152
þetta séu örfínir köngulóarvefir sem geta tengst hverjir öðrum og orðið að
firna löngum strengjum. Mest er um þá á haustin og þá getur þéttleikinn orðið
svo mikill að jörð verði hvít. Þessa svifþræði kalla menn sums staðar englahár,
sums staðar vetrarkvíða, og það er alveg auðséð á smalastúlkunni, þar sem hún
grípur með vinstri hendinni eftir hverfulum, svifléttum þræði, að hún vildi
helst verða honum samferða burt frá kúnum og af þessari óendanlegu gresju,
þangað sem hún gæti þvegið sér um fæturna og farið í hælaháa skó frá Prada.
Hér væri auðvitað freistandi að fara að tala um kóngulóarvefi, til dæmis þá
merkilegu staðreynd, að mundi kónguló spinna þráð sem næði alla leiðina í
kringum hnöttinn, þá væri þráðurinn samt innan við tvö kíló á þynd. En ég er
staðfastur, ég ætla ekki í útúrdúra heldur halda mig við herbergið mitt. Ég
kemst samt ekki hjá að minnast á Akureyrarskáldið, Heiðrek Guðmundsson
frá Sandi, en hann gaf út ljóðabók árið 1958 sem hét einmitt Vordraumar og
vetrarkvíði. Sú bók er í hillu á vesturveggnum. Í bók þessari orti Heiðrekur
kvæði um vetrarkvíðann en ekki þann sem úkraínska stúlkan fálmar eftir
heldur hinn, sem á haustin sest að í hugskoti roskinna manna, sem ólust upp í
lélegum bæjarhúsum; kvíðann fyrir brunagaddi, miklum snjóalögum og
jarðbönnum. Og síðustu tvær línur kvæðisins eru svona:
Hinn langi vetur, nú veit ég það,
hann verður skárri en kvíðinn fyrir honum.
Yfir dyrunum á austurveggnum hangir dökkbrún þunn fjöl, klofin í annan
endann. Þetta er rúmfjöl en áður fyrr þóttu rúmfjalir nauðsynlegar í öllum
rúmum, til að sængur fólks kuðluðust ekki ofan af því meðan það svaf og dyttu
niður á gólf. Þetta vandamál virðist vera horfið á nútímanum og þörfin fyrir
rúmfjalir sömuleiðis. Alla vega heyrir maður rúmfjalir aldrei auglýstar og þær
Rúmfjöl keypt á óþekktri, löngu liðinni aksjón í Húnaþingi.