Morgunblaðið - 13.10.2017, Page 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. OKTÓBER 2017
✝ Viggó Már Ei-ríksson fæddist
á Egilsstöðum 25.
júlí árið 1965. Hann
lést af slysförum á
heimili sínu í
Fögruhlíð 14. sept-
ember 2017.
Foreldrar hans
voru Helgi Eiríkur
Magnússon frá
Másseli í Jökuls-
árhlíð, sem lést árið
2012, og Gunnþórunn Jónsdóttir
frá Möðrudal, sem lifir yngsta
son sinn.
Systkini Viggós eru í ald-
ursröð: Jón Brynjar, fæddur
1958, Helga Magna, fædd 1961,
Jóhanna Sjöfn, fædd 1962, og
ig starfaði hann í sláturhúsum
og vann við smíðavinnu. Árið
2000 hófu Viggó og Hulda sauð-
fjárbúskap í Fögruhlíð í Jökuls-
árhlíð.
Sambýliskona Viggós um
tíma var María Sjöfn Árnadóttir
frá Vopnafirði. Dóttir þeirra er
a) Helga Björk, f. 27. febrúar
1991. Hennar sambýlismaður er
Kristmann Jónsson. Kristmann
á tvær dætur.
Síðar var sambýliskona Vig-
gós Hulda Sædís Bryngeirs-
dóttir frá Akureyri. Þau slitu
samvistum. Synir þeirra eru: a)
Hörður Gauti, fæddur 19. apríl
2000. b) Sindri Freyr, fæddur 2.
desember 2002. c) Bryngeir Óli,
fæddur 6. október 2005.
Unnusta Viggós þegar hann
lést var Guðrún Friðriksdóttir
frá Fáskrúðsfirði.
Viggó verður jarðsunginn frá
Egilsstaðakirkju í dag, 13. októ-
ber 2017, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Magnús Snær,
fæddur 1963.
Viggó Már ólst
upp í Hólmatungu í
Jökulsárhlíð og
gekk í barnaskóla á
Háafelli, í Brúarási
og á Eiðum. Hann
lauk gagnfræða-
prófi frá Alþýðu-
skólanum á Eiðum
og stundaði síðar
nám í húsasmíða-
iðn.
Viggó stundaði ýmis störf til
sjós og lands frá 16 ára aldri,
m.a. sjómennsku á uppsjávar-
skipum og netabátum, einnig
gerði hann út bát með félaga
sínum og síðar eigin trillu. Einn-
Í dag verður faðir barnanna
minna og fyrrverandi sambýlis-
maður, Viggó Már, borinn til graf-
ar. Það er óraunverulegt að sitja
hér og skrifa þessi orð. Þessi
snjalli, stóri og sterki maður sem
gat allt, hvort sem það var að
hugsa um búið, gera við og græja
vélar, draga blautan hrút upp úr
skurði og kasta honum upp á
skurðbakkann, nota vogarafl til að
koma þungum hlutum einn upp á
kerru, reka naut eins og rollur á
undan sér, keyra á bremsulitlum
vörubíl yfir Hellisheiðina með
hlass af rúllum, smíða, skipta um
bleyjur, annast börnin, elda mat.
Það hreinlega lék allt í höndunum
á honum. Hetja barnanna minna,
maðurinn sem okkur fannst vera
ódauðlegur og ósnertanlegur, far-
inn frá okkur eftir hörmulegt slys.
Hann sem var svo samviskusam-
ur, fékk ekki einu sinni að klára
haustverkin. Ég veit að hann er
ekki sáttur við það að hafa þurft að
fara og „allt eftir“ eins og hann
hefði orðað það. Hann var ekki
maður sem lét aðra um að vinna
verkin sín. Ég dáðist oft að því
hversu óþreytandi hann var að
hafa börnin með sér í bústörfunum
allt frá því að þau voru pínulítil,
hvernig hann fræddi þau og
kenndi þeim til verka þótt hann
hefði mikið að gera. Hann talaði
mikið við þau og það leyndi sér
ekki að hann naut félagsskapar
þeirra og spurninga. Sérstaklega
hafði hann gaman af því að segja
þeim hetjusögur úr Íslendinga-
sögunum og kenna þeim „gamal-
dags“ orðalag, t.d. töluðu börnin
ekki um að „horfa á veðurfréttir“
heldur að „taka skeytin“. Hann
kenndi þeim líka ýmsar vísur sem
ekki væru endilega samþykktar í
útgefnum ljóðabókum s.s.:
Við kýrrassa tók ég trú,
hún trygg hefur reynst mér sú.
Í flórnum fæ ég að standa,
fyrir náð heilags anda.
(Höfundur óþekktur)
Grettir Ásmundarson og Kári
Sölmundarson voru hluti af
kjarnafjölskyldunni enda uppá-
haldshetjur Viggós, auk Stubb-
anna og Bubba byggir. Eins og sjá
má af þessu var maðurinn snilling-
ur.
Þau eru þung sporin sem ég
fylgi börnunum okkar í dag. Pabbi
farinn, æskuheimilið horfið, lífs-
stíllinn sem fylgdi sveitalífinu
horfinn. Allt er breytt. Enginn fyr-
irvari, enginn síðasti koss, engin
síðustu kveðjuorð. Nema þessi.
Elsku pabbi okkar, hafðu þökk
fyrir samveruna, allar sögurnar og
allt sem þú kenndir okkur um lífið
og tilveruna. Það mun allt koma
sér vel sem veganesti út í lífið. Þótt
þú sért ekki lengur hér á jörðinni
fyrir okkur til að leiðbeina okkur
og styðja lifir þú áfram í hjarta
okkar og huga. Þú varst klettur-
inn.
Elsku Viggó minn, takk fyrir ár-
in okkar sautján, hjartagullin okkar
fjögur, samfylgdina, minningarnar
og lærdóminn sem ég dró af því lífi
sem við áttum saman. Börnin okkar
eru öll afar mannvænleg og ég mun
gera mitt allra besta til að fylgja
þeim og leiðbeina í lífinu fyrir hönd
okkar beggja. Ég veit að þú fylgist
stoltur með.
Megi eilífðar sól á þig skína,
kærleikur umlykja
og þitt innra ljós þér lýsa, áfram þinn veg.
(Írsk bæn)
Þín
Hulda Sædís, Helga Björk,
Hörður Gauti, Sindri Freyr og
Bryngeir Óli.
Elsku Viggó minn.
Þakka þér fyrir allt og allt, það er
svo ótal margt að þakka sem of
langt er upp að telja. Að fá þig í
heimsókn með börnin þín og fá að
hafa þau svona oft hjá mér, bæði úti
í Hólmatungu og eftir að ég kom á
Egilsstaði. Það veitti mér alltaf
mikla gleði að fá ykkur. Ég hafði
svo gaman af því þegar þið Lilla og
krakkarnir komuð og borðuðuð hjá
mér þegar þið áttuð leið um Egils-
staði. Síðast þegar þið Sindri kom-
uð til mín í mat óraði mig ekki fyrir
að þetta væri í síðasta skipti sem þið
kæmuð hingað saman. Ég á ekkert
nema góðar minningar um þig,
elsku Viggó minn, og ég vona að ég
geti reynst börnunum þínum vel, nú
eins og áður. Ég fæ seint fullþakkað
hvað þau eru alltaf góð við ömmu.
Ég bið um styrk og ljós fyrir
elsku börnin þín, Helgu Björk,
Hörð Gauta, Sindra Frey, Bryngeir
Óla, fjölskyldur þeirra og ástvini.
Líka Lillu þína og börnin mín öll.
Ég læt fylgja með litla bæn sem
ég bið á hverju kvöldi og hef gert
frá því að þið systkinin fæddust.
Augunum mæni ég upp til þín,
andvarpa í hljóði.
Bið þig fyrir börnin mín,
blessaður Jesús góði.
Þín
mamma.
Mikið getur lífið verið ósann-
gjarnt þegar það tekur ástvini
burt, daginn sem slysið varð þá
var ég að hugsa um komandi göng-
ur sem ég var að fara í með þér en
svo allt í einu þá ertu farinn af
þessari jörð og eftir standa brostið
hjarta og mikill söknuður.
Þegar ég hugsa til þín þá fyllist
ég þakklæti, stolti og hlýhug.
Hvernig er hægt að koma því frá
sér í einni grein hversu mikill mað-
ur þú varst í mínum augum? Hvar
er hægt að byrja? Jú, blár vinnu-
galli, stígvél og vinnulúnar hend-
ur, þannig sá ég þig oftast og
þannig mun ég minnast þín. Einn-
ig mun ég aldrei gleyma hversu
góðan mann þú hafðir að geyma og
sá ég það best þegar þú hittir dæt-
urnar mínar í fyrsta sinn, þú sýnd-
ir þeim rollurnar og nautin og
kynntir þær fyrir hundunum í
Fögruhlíð, þær töluðu lengi um þá
upplifun á eftir og biðu spenntar
að fá að koma aftur. En þær hafa
minninguna og hún verður aldrei
tekin burt, hvorki frá þeim né mér.
Oft talaði ég við þig í síma og
undantekningarlaust var talað um
rollur og uppsjávarveiðar, en það
sem mér er minnisstæðast í þess-
um samtölum er hversu fróður þú
varst um mitt fjölskyldufólk og
ættingja og vissir um mun fleiri
ættingja en ég sjálfur og í fyrsta
símtali rann upp úr þér fróðleikur
um fólkið frá Fagradal, sögur um
hinn og þennan og allskyns fróð-
leikur. Okkar símtöl geymi ég í
huga mínum og brosi í hvert sinn
sem ég hugsa um þau.
Ég kveð þig að sinni, Viggó
minn, með hlýhug, og í hjarta
mínu muntu alltaf vera sama hvað
dynur á.
Kristmann Jónsson.
Elsku vinur, það er svo margt
sem kemur upp í hugann á svona
stundu. Allar minningarnar. 14
ára gamall fékk ég að fara í sveit,
var sendur þvert yfir landið á stað
sem ég hafði ekki komið á áður. Í
umhverfi sem ég þekkti ekki. Ég
hafði aldrei komið í sveit nema þá
helst Húsdýragarðinn í Reykjavík.
Þú og fjölskyldan þín tókuð vel á
móti mér og á næstu mánuðum
var ég farinn að kalla heimilið þitt
heimilið mitt. Allar spurningarnar
sem ég hafði; þú gast alltaf svarað
þeim. Man ég vel eftir því þegar þú
varst að marka og merkja lömbin
og sagðir mér að safna afskurð-
inum, því það gæti náð í heila mál-
tíð þegar við værum búnir að
marka öll lömbin. Reykjavíkur-
drengurinn fölnaði í framan og
trúði auðvitað öllu sem þú sagðir,
en svo fórstu bara að hlæja. Það
var alltaf nóg að gera og þú leyfðir
mér að taka þátt í öllu með þér.
Eða þegar þú varst að kenna mér
að keyra traktor og það fyrsta sem
ég gerði var að keyra niður hliðið á
túninu. Þú sýndir mér þolinmæði
og gafst ekki upp, heldur sýndir
mér og leyfðir mér að reyna aftur.
Fyrir mér varstu algjör hetja
og staðalímynd hins íslenska
bónda, þú kunnir allt frá því að
moka skít í að gera við vélar.
Elsku Viggó, þú vildir mér alltaf
það besta. Allir frasarnir, þessir
gömlu góðu sem er best að hafa
ekki eftir þér hérna, en ég nota
marga þeirra enn í dag. Og sög-
urnar, þær voru margar og
skemmtilegar. Þegar ég hugsa til
baka þá voru árin með þér þau ár
sem mótuðu mig gríðarlega að
þeim manni sem ég er í dag, þú
kenndir mér að gera hlutina vel og
vera duglegur í því sem ég geri.
Þið tókuð mig sem ykkar eigin
son. Þegar ég hélt honum Sindra
Frey undir skírn, þá sá ég hvaða
hug þið báruð til mín og ég bar
sama hug til ykkar. Þið voruð fjöl-
skyldan mín. Að vera vinnumaður
í sveit er gott fyrir alla, en að vera
vinnumaðurinn þinn var heiður.
Heiður sem ég mun búa að alla
ævi.
Ég votta börnunum þínum fjór-
um alla mína samúð, ásamt Huldu
og systkinum þínum og mömmu,
þar sem ég er alltaf velkominn
eins og heima hjá mér og mér þyk-
ir svo vænt um það. Elsku Viggó
bóndi, þín minning mun lifa að ei-
lífu.
Þinn vinur,
Gauti Fannar.
Viggó Már
Eiríksson
✝ GuðmundurÞór Guð-
mundsson fæddist í
Reykjavík 29. apríl
1972. Hann lést á
sjúkrahúsi á Spáni
27. september
2017.
Foreldrar hans
eru Auður Ragna
Guðmundsdóttir, f.
11. janúar 1952,
bankastarfsmaður,
og Guðmundur Hermannsson,
f. 28. mars 1947, fyrrv. sveit-
arstjóri og fulltrúi hjá Ríkis-
skattstjóra.
Systkini Guðmundar eru: 1)
Teitur, f. 3. apríl 1975, vél-
stjóri. 2) Rúna, f. 4. desember
1980, svæfingahjúkrunarfræð-
ingur. Maki Teitur Ingi Val-
mundsson, f. 11. júní 1978, að-
stoðarfram-
kvæmdastjóri, og
eiga þau fjögur
börn. 3) Benedikt,
f. 5. júlí 1987,
húsasmiður og á
hann eitt barn.
Guðmundur ólst
upp í Reykjavík,
Bíldudal og Þor-
lákshöfn. Eftir
grunnskólanám
stundaði hann nám við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands á Sel-
fossi og síðar Fiskvinnsluskól-
ann.
Guðmundur vann ýmis störf
bæði til sjós og lands.
Útför Guðmundar Þórs fer
fram frá Langholtskirkju í dag,
13. október 2017, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Nú kveð ég í hinsta sinn Guð-
mund Þór bróðurson minn, elsta
son Gumma bróður og Auðar
mágkonu minnar, aðeins 45 ára
gamlan.
Hann lést eftir stutt veikindi
þegar hann var í fríi með fjöl-
skyldunni sinni á Spáni. Á örstutt-
um tíma breyttist ánægjuleg fjöl-
skylduferð í verstu martröð
hverra foreldra. Foreldar hans og
systkini vöktu yfir honum á
sjúkrahúsinu en við ekkert varð
ráðið og kveðjustund rann upp.
Þeirra missir er mikill og hugur
minn er sífellt hjá þeim.
Guðmundur Þór ólst upp í góð-
um og samhentum hópi fjögurra
systkina, þeirra Teits, Rúnu og
Benedikts, hjá ástríkum foreldr-
um. Æskuárin voru í Vesturbæn-
um, á Bíldudal og í Þorlákshöfn.
Á milli okkar var alltaf sterkur
strengur. Hann var fyrsta barna-
barnið í fjölskyldunni og ég, eins
og margir í fjölskyldunni, beið
spennt eftir því að hann fæddist.
Ég skoppaði niður Hofsvallgötuna
á hverjum degi þegar hann var lít-
ill til að kíkja á hann og fá að passa
smá. Í brúðkaupi foreldra hans
hélt ég honum undir skírn og
sleppti ekki af honum hendinni.
Síðan hnoðast ég með hann í vagni
og seinna í strætó um bæinn til að
fara á róló eða bara hitta vinkonur
mínar. Fljótlega bætist í barna-
hópinn hjá Gumma og Auði en
hann var samt alltaf kúturinn
minn.
Seinna þegar hann var kominn
með bílpróf og kom í skóla hér í
Reykjavík bjó hann hjá okkur
Frikka í tvo vetur. Hann var bón-
góður og þægilegur í sambúð.
Hann sótti oft Rúnu dóttur okkar í
leikskólann og nú var það hann
sem leiddi hana á Hofsvallgötunni
og kenndi henni öll bílaheitin og
merkin líka.
Föðursystur sinni reyndist
hann alltaf vel. Kom í öll boð hjá
okkur, oftast fyrstur og ef þurfti
var hann alltaf tilbúinn að sækja
gesti eða keyra heim. Hann var
mikill fjölskyldumaður og náinn
foreldrum sínum.
Lífið var ekki alltaf auðvelt hjá
honum Gumma mínum en hann
hélt sínu striki og lét það ekki slá
sig út af laginu.
Í sorginni er gott að hugga sig
við að hann hafði átt góðan tíma í
fríi með foreldrum sínum, systk-
inum og systkinabörnum, öllum
þeim sem stóðu honum næst.
Nú er kúturinn minn farinn í
ferðina miklu og það með nokkr-
um stæl. Ég veit að á móti honum
taka ömmur hans báðar sem vak-
að hafa yfir honum og afi hans og
nafni sem var honum kær.
Farðu í friði, Gummi minn, og
Guð geymi þig.
Rúna frænka.
Lífið kastar stundum snúnings-
boltum. Kær mágur minn, Guð-
mundur Þór, Gummi, er fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Þetta gerð-
ist mjög óvænt og mjög hratt. Ég
kynntist Gumma fyrir rúmlega 20
árum þegar ég var svo heppinn að
eignast aðra fjölskyldu í gegnum
eiginkonu mína í dag og systur
hans.
Við Gummi kynntumst enn bet-
ur og öðruvísi þegar við fórum
báðir til fjalla að byggja virkjun.
Þar unnum við saman og bjuggum
í vinnubúðum í talsverðan tíma.
Við eigum heiðurinn af ansi mörg-
um rúmmetrum af steypu þarna
uppi á fjöllum. Gummi var alltaf
harðduglegur til vinnu og dró
hvergi af sér. Gummi var ekki
allra og fór sínar eigin leiðir bæði í
vinnu og einkalífinu.
Gummi var drengur góður og
gerði aldrei flugu mein. Alltaf
voru systkinabörnin hans í uppá-
haldi og Gummi mætti alltaf ef
eitthvað var að gerast í fjölskyld-
unni og hafði alltaf tíma fyrir fjöl-
skylduna og sérstaklega systkina-
börnin. Hann var ávallt tilbúinn til
að hjálpa til. Hann var stríðinn,
hafði gaman af því að espa upp
náungann og var fljótur að finna
þá sem voru viðkvæmir fyrir því.
Húmorinn var ávallt skammt und-
an og frásagnirnar þess eðlis að
maður var aldrei viss um hvort
hann var að segja manni satt eða
sjá hvað hann kæmist langt með
vitleysuna. Gummi var sífellt að
benda okkur á eitthvað sniðugt
sem hann var búinn að finna og
skoða og var viss um að myndi
létta okkur lífið eða í það minnsta
gera það aðeins skemmtilegra.
Við fórum margar frábærar
ferðir um landið með fjölskyld-
unni og bjuggum til minningar
sem ég mun alltaf geyma. Síðasta
ferðin okkar saman var eflaust sú
besta þar til síðasta daginn. Ég er
mjög þakklátur fyrir að hafa átt
þessar tvær vikur með honum á
Spáni fyrst svona átti að fara. Við
áttum góðar og skemmtilegar
stundir sem ég mun alltaf geyma
og ræða oft við frændsystkin
hans. Það á eflaust eftir að taka
langan tíma að átta sig á því að
hann er ekki væntanlegur í næstu
afmælisveislu eða matarboð.
Elsku Auður, Gummi, Teitur,
Rúna og Benni. Þið eigið alla mína
samúð, ég veit það er sárt að
kveðja bróður og enginn ætti að
þurfa að kveðja barnið sitt í blóma
lífsins. Ég vona að þið getið yljað
ykkur við góðar minningar.
Hvíldu í friði, kæri Gummi.
Teitur Ingi Valmundsson.
Guðmundur Þór
Guðmundsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR HÓLM ÞORSTEINSSON
málarameistari,
áður Dalseli 17,
lést í faðmi ástvina á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund, þriðjudaginn 10. október.
Erna Sigurbaldursdóttir
Hólmfríður S. Sigurðardóttir Ragnar Stefánsson
Pétur Örn Sigurðsson
Sigurður Örn Ragnarsson Helena Ríkey Leifsdóttir
Stefán Orri Ragnarsson
Davíð Fannar Ragnarsson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GUÐMUNDA DAVÍÐSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eiri
28. september.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Elínborg Einarsdóttir Karl S. Hallgrímsson
Matthías Einarsson Aðalheiður Magnúsdóttir
Guðmundur Einarsson
Hrefna Einarsdóttir
Halla Eiríksdóttir Sigvaldi Ragnarsson
Davíð Pálsson Sigrún Ágústsdóttir
Páll S. Pálsson Hildur Gunnarsdóttir
og fjölskyldur
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BENEDIKT SIGURÐSSON
lyfjafræðingur,
lést miðvikudaginn 11. október á líknardeild
Landspítalans. Útför verður auglýst síðar.
Heiðrún Þorgeirsdóttir
Jón Benediktsson
Rafn Benediktsson Hildur Kristjánsdóttir
Halla Benediktsdóttir Hafsteinn Lárusson
Sigurður Benediktsson
og barnabörn