Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.12.2017, Qupperneq 16

hversu flókið þetta yrði, sem betur fer. Þegar
ég var að skrifa handritið hugsaði ég með
mér að þetta væri nú frekar einfalt í vinnslu;
tvær konur, strákur og köttur, ekkert mál!“
Kristín: „Einhvern tímann heyrði ég að
það væri miklu erfiðara að leika með börnum
í senum, og svo enn erfiðara þegar dýr bæt-
ast við, þarna vorum við með bæði. Ekki það,
það var ótrúleg gæfa hvað Patrik er frábær,
það var eins og að leika með atvinnumann-
eskju. En það var stórfurðuleg upplifun að
geta ekki haldið áfram með tökur því kött-
urinn var ekki tilbúinn. Vildi ekki koma und-
an sætinu í bílnum og maður beið í skíta-
kulda eftir þessu krútti.“
Ísold: „Stundum voru 40 manns að bíða
eftir því að kötturinn færi milli staða a og b
sem er dýrt spaug. Patrik var bara átta ára
þegar við tókum myndina upp en hann var
ótrúlega fær og mætti alltaf með textann á
hreinu. Hann minnti okkur líka á að ákveðnir
leikmunir yrðu að vera með næstu senu því
þeir hefðu verið í þeirri fyrri.“
Kristín Þóra: „Hann sagði einu sinni við
mig; Finnst þér leiðinlegt að bíða? Ég svar-
aði að já, stundum væri það leiðinlegt. Hann
svaraði að bragði: „Já, en það er bara hluti af
því að vera leikari, Kristín.““
Var ekkert áhyggjuefni að myndin myndi
ekki tala inn í umræðu dagsins í dag, þar
sem þú hófst vinnu við handritið fyrir fimm
árum? Og hvernig kviknaði hugmyndin upp-
haflega?
Ísold: „Jú, ég hef stundum haft áhyggjur, í
þessu ferli, að þegar að frumsýningu kæmi
ætti myndin ekki lengur erindi. En umræðan
um hælisleitendur hefur bara vaxið og er
orðin mikilvægari ef eitthvað er. Ég hef alltaf
fylgst vel með þessu málum og gerðist svo
sjálfboðaliði hjá Rauða krossinum og varð
svokallaður félagsvinur konu frá Úganda sem
var hælisleitandi. Við fórum saman á kaffihús
og hún sagði mér sögu sína. Ég fékk yfir mig
þá tilfinningu að ég yrði hreinlega að fjalla
um þessar hörmulegu aðstæður, fólk sem er
hér í löngu limbói að bíða eftir því að ann-
aðhvort komast eitthvað annað eða fá að vera
hér áfram. Líf þeirra er svo furðulegt því þau
geta ekki búið sér til líf, þau mega ekki vinna
og fá það eina hlutverk í lífinu að bíða eftir
að úrskurðað er um örlög þeirra.
Á þessum tíma var ég að skrifa kvik-
myndahandrit um móður á Reykjanesi sem
átti undir högg að sækja en fæ þarna þá til-
finningu að verða að tengja þá sögu saman
við sögu konu sem verður strandaglópur á
Íslandi. Það var áskorun þar sem ég varð að
finna söguþráðinn og hvernig þær gætu haft
áhrif á líf hvor annarrar en þetta bauð upp á
svo margt átakanlegt. Hvernig til dæmis ís-
lensk einstæð móðir í harkinu geti stjórnað
örlögum annarrar manneskju. Það er svo
fjarstæðukennt að hún sé í slíkri valdastöðu,
kona sem hafði aldrei stjórnað neinu.“
Hvernig bjóstu þig undir hlutverk Láru?
Kristín Þóra: „Ég horfði á mikið af bíó-
myndum, hlustaði á hlaðvörp um konur sem
hafa verið að glíma við fíkn og fátækt og eru
að reyna að byggja upp líf sitt. Lára er að
reyna að koma undir sig fótunum aftur eftir
að hafa verið í neyslu. Hún er að glíma við
gríðarlega fátækt, fortíð sem setur strik í
reikninginn og svo það að öðlast trú á sjálfri
sér og fá aðra til að trúa á sig. Hennar raun-
veruleiki er allt annar en mörg okkar þekkj-
um en því miður hefur maður áhyggjur af því
að bilið milli þjóðfélagshópa sé að aukast, að
fátækt og ójöfnuður í samfélaginu sé að
aukast og það er ekkert grín.
Fyrst og fremst fannst mér ég þó vera að
búa mig undir hlutverk móður sem er að
reyna að gera það besta fyrir barnið sitt. Við
erum báðar í þeirri stöðu við Babetida í
myndinni, mæður sem glíma við fordóma ut-
an frá. Þær sjá eitthvað í hvor annarri og það
er mikil fegurð í því, án þess að maður vilji
segja of mikið um söguþráðinn. Við Babetida
vildum báðar sýna baráttueðli karaktera okk-
ar og sagan heldur vel utan um það.“
Ísold: „Það er mikill léttir þegar maður er
ekki lengur guðinn í því að búa til karakter-
inn, þegar aðrir taka við og leikkonan fer að
lesa handritið og setja sig inn í persónuna og
bæta einhverju við frá eigin brjósti. Það er
ótrúlega frelsandi því þá ber ég ekki lengur
bara ein ábyrgð, álagið minnkar á mér. Allt í
VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.12. 2017
Ísold Uggadóttir fæddist árið 1975 og ólst upp í Reykjavík, Þýskalandi
og Bandaríkjunum. Foreldrar hennar eru Uggi Agnarsson læknir og
Margrét Guðnadóttir listakona en Ísold á ekki langt að sækja hæfileika
og fyrirmyndir á ritvellinum, afi hennar var leikritaskáldið Agnar
Þórðarson og stjúpafi, Geir Kristjánsson, rithöfundur og þýðandi.
Ísold flutti til New York 26 ára gömul og hóf nám hjá Tisch School of
the Arts í Interactive Telecommunications. Því námi lauk hún á tveim-
ur árum og hóf þá störf við klippingu heimildamynda hjá Partisan Pict-
ures í New York.
Árið 2005 leikstýrði hún sinni fyrstu stuttmynd, Góðum gestum,
sem hún var m.a. tilnefnd til Edduverðlaunanna fyrir og valdi Sundance-kvikmyndahá-
tíðin myndina í stuttmyndaflokk.
Árið 2008 hóf Ísold meistaranám í handritagerð og leikstjórn í Columbia-háskólanum
og tveimur árum síðar fékk hún önnur Edduverðlaun, fyrir stuttmyndina Njálsgötu. Hún
fékk einnig Edduverðlaun fyrir stuttmyndina Clean en það sama ár, 2011, útskrifaðist
hún úr Columbia. Fjórða stuttmynd Ísoldar, Útrás Reykjavík, var tilnefnd til Edduverð-
launa og var m.a. valin til sýningar á MoMA-listasafninu í New York.
Nýjasta mynd hennar, Andið eðlilega, var fyrst kynnt til leiks á framleiðslumessu í
Noregi en Kvikmyndamiðstöð Íslands, Hlaðvarpinn-Menningarsjóður kvenna og Kvik-
myndasjóðir Svíþjóðar og Belgíu hafa styrkt myndina.
Ísold sjálf
Ísold Uggadóttir