Morgunblaðið - 03.01.2018, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 2018
✝ Jónas Hólm-steinsson
fæddist á Rauf-
arhöfn 8. júlí
1934. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 24. desember
2017.
Foreldrar hans
voru Hólmsteinn
Helgason, f. 5.
maí 1893, d. 29.
apríl 1988, fyrrverandi odd-
viti og útgerðarmaður á
Raufarhöfn, og kona hans Jó-
hanna Björnsdóttir, f. 3. júlí
1901, d. 5. janúar 1994.
Systkini Jónasar eru Björn
Stefán, f. 26.1. 1926, d. 11.
júlí 2006. Kona hans varJón-
ína Ósk Pétursdóttir, f. 12.
nóvember 1926, d. 24. maí
2016; Aðalbjörg Jakobína
Hólmsteinsdóttir, f. 26.1.
1926, Helgi Sigurður Hólm-
steinsson, f. 3.5. 1928; Arndís
Sigurbjörg Hólmsteinsdóttir,
f. 12.2. 1931. Eiginmaður
hennar er Karl Jónsson; Jón-
as Maríus Hólmsteinsson, f.
8.7. 1934, fv. kaupfélagsstjóri
og yfirbókari; Gunnar Þór
Hólmsteinsson, f. 6.3. 1936.
Eiginkona hans er Guðrún
Gunnarsdóttir; Baldur Hólm-
Sverri. 4) Hólmsteinn Jón-
asson vinnusálfræðingur, f.
31. mars 1970. Kona hans er
Steinunn Björg Birgisdóttir,
kennari. Þau eig þrjú börn,
Jóhönnu, Jónas Maríus og
Hrafnhildi Heklu. 5) Jónas
Þór Jónasson viðskiptafræð-
ingur, f. 4. maí 1974. Kona
hans er Hrafnhildur Ýr Er-
lendsdóttir, bankastarfs-
maður. Þau eiga tvö börn,
Kjartan Breka og Elínborgu
Maríu. Barnabarnabörnin eru
fimm.
Jónas ólst upp á Rauf-
arhöfn og gekk í barnaskóla
þar. Hann fór síðan á Laug-
arvatn og svo í Samvinnu-
skólann í Reykjavík. Hann
vann eftir útskrift hjá Sam-
bandinu og svo í kaupfélag-
inu á Raufarhöfn. Hann var
kaupfélagsstjóri í Stykk-
ishólmi um nokkurra ára
skeið og var einn af eig-
endum Þórsness. Þau hjónin
fluttu svo til Reykjavíkur
þegar eldri börnin komust á
menntaskólaaldur. Þar hóf
hann störf sem aðalbókari hjá
Innkaupastofnun ríkisins, síð-
ar Ríkiskaup, og starfaði þar
uns hann fór á eftirlaun.
Hann keypti æskuheimili sitt,
Sjávarborg, á Raufarhöfn og
bát og ætlaði að verja ævi-
kvöldinu þar. Heilsubrestur
varð til þess að sú vera varð
styttri en áætlað var.
Útför Jónasas fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 3. janúar
2018, klukkan 13.
steinsson. f. 24.8.
1937. Eiginkona
hans er Sigrún
Guðnadóttir.
Eftirlifandi eig-
inkona Jónasar er
Edda Kjartans-
dóttir, f. 29.10.
1936 í Reykjavík.
Þau gengu í
hjónaband á Rauf-
arhöfn 30. júlí
1955. Foreldrar
hennar voru Kjartan Guð-
jónsson, f. 24. nóvember
1907, d. 12. maí 1953, mat-
sveinn, og Bergþóra Skarp-
héðinsdóttir, f. 2. september
1910, d. 24. júlí 1992, verka-
kona.
Börn Jónasar og Eddu eru
1) Kjartan Jónasson, f. 18.
mars 1955, hugbúnaðarsér-
fræðingur. Kona hans er Kol-
brún Garðarsdóttir, verka-
kona, og eiga þau þrjú börn,
Garðar Hólm, Elvar Stein og
Eddu Maríu. 2) Guðrún Soffía
Jónasdóttir, skólastjóri, f. 22.
október 1957. Maður hennar
er Ragnar Atli Guðmundsson
framkvæmdastjóri. Þau eiga
eina dóttur, Eddu Rún. 3)
Arndís Jónasdóttir kennari, f.
9. mars 1967. Hún á þrjá
syni, Sigurð Ólaf, Snorra og
Hann var kyrrlátur aðfanga-
dagsmorgunninn. Sjórinn speg-
ilsléttur og veðrið fallegt. Þá
skildi hann pabbi minn við. Það
var kyrrð og ró og andlátið
friðsælt. Við sátum hjá honum
og það var notalegt að sjá feg-
urðina í umhverfinu þó loftið
væri tregablandið. Sjórinn sem
hann unni svo heitt skartaði
sínu fegursta og Bessastaðir
uppljómaðir, eins og Guðni
væri að heiðra sinn dygga
þegn. Framundan var svo fyrir
okkur fjölskylduna að halda
heilög jól í skugga sorgar. Það
var örlítil huggun harmi gegn
að nágrannakona mín sem
vinnur við umönnun aldraðra
hafði sagt mér að gamla fólkið
hennar segði að það væri gott
að deyja á jólum því þá væru
himnarnir svo opnir og við þau
orð hugga ég mig.
Pabbi var af gömlu kynslóð-
inni en samt nokkuð öðruvísi að
vissu leyti. Hann sá til dæmis
um öll innkaup heimilisins og
eldaði alltaf um helgar og á há-
tíðarstundum. Hann var áhuga-
maður um mat og gat varið
drjúgum tíma í matvöruversl-
unum. Hann var óragur að
smakka alls kyns fæðutegundir
og þegar hann var hjá mér í
Hollandi sporðrenndi hann síld
að hætti Hollendinga á meðan
við hin þorðum ekki að feta
þessa leið og létum bara
franskar kartöflur nægja. Ein-
hverju sinni spurðu strákarnir
mínir hann hvort hann borðaði
allt. Hann hugsaði sig um í ör-
litla stund og svaraði svo að
honum hefðu nú reyndar ekki
líkað súru selshreifarnir sem
hann fékk sem barn á Harðbak
en hefði þó slafrað þeim í sig.
Hann gat verið þrjóskari en
almættið og varð ekki auðveld-
lega haggað þegar hann beit
eitthvað í sig. Hann var heill í
öllu sem hann gerði og bar hag
móður minnar og okkur systk-
inanna ofar öllu. Hann bar líka
hag æskuslóðanna, Raufarhafn-
ar, fyrir brjósti og hafði hugsað
sér að eyða ævikvöldinu þar en
heilsuleysi kom í veg fyrir það.
Það var honum kappsmál að við
systkinin tengdumst staðnum
tryggðarböndum og því fór
hann þangað með okkur á
hverju einasta sumri. Okkur
þótti nú ekki leiðinlegt, alin
upp á stærstu gatnamótum
landsins, að koma í frelsið á
Raufarhöfn. Þar giltu engin
tímatakmörk. Maður var úti að
brasa og leika allan liðlangan
daginn og skilaði sér í hús þeg-
ar hungrið svarf að og þar voru
alltaf matmálstímar. Þar var
lagður grunnurinn að mat-
arástríðunni ásamt þeim stund-
um sem maður átti með pabba í
eldhúsinu í Álftamýrinni.
Einu sinni fór móðir mín
ásamt hópi kvenna til Finn-
lands og vinnufélagarnir vor-
kenndu pabba að vera skilinn
eftir. En þá fyrst hófst veislan
og tilraunamatargerðin hófst.
Exótískir réttir urðu einkenn-
isréttir þessa daga.
Nú kveð ég pabba minn,
klettinn í lífinu. Ég er þakklát
fyrir það sem hann kenndi mér.
Þakklát fyrir öll ólíkindin sem
hann gat stundum tekið upp á.
En ég er sérstaklega þakklát
fyrir alla þá elsku, umhyggju
og natni sem hann sýndi
drengjunum mínum. Betri afa
hefur enginn átt. Við endur-
gjöldum með því að hugsa vel
um hana mömmu mína, konuna
sem pabbi elskaði í 64 ár.
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn. Takk fyrir allt, elsku afi
frá Sigga, Snorra og Sverri.
Við erum þakklát fyrir allt,
elskum þig og söknum þín.
Blessuð sé minning þín um
aldur og ævi.
Arndís Jónasdóttir.
Pabbi er farinn. Það átti
kannski ekki að koma á óvart
miðað við fæðingardaginn og
bardaga undanfarinna mánaða.
En samt kom það mér í opna
skjöldu. Bæði vegna þess að
pabbar eru jú ódauðlegir og svo
var minn aðeins þrjóskari en
góðu hófi gegnir, manni fannst
hann úr stáli. En þó að það
svíði og sé sárt verður maður
að vera þakklátur fyrir að hafa
þó haft hann fram á ævikvöldið.
Samband okkar pabba óx
mikið með árunum og þykir
mér vænt um það um leið og
það eykur eftirsjána. Við áttum
mörg löng og góð símtöl hin
seinni ár, aldrei þó eins mörg
og löng og þegar ég var stadd-
ur í Sjávarborginni hans á
Raufarhöfn. Þá var hann aug-
ljóslega glaður og röddin ljóm-
aði af forvitni og eftirvæntingu
þegar hann vildi fá dagsskýrsl-
una um báta, menn og mót, og
auðvitað ýtarlega lýsingu á því
hvernig börnin mín upplifðu
æskuslóðir hans. Þarna lágu
rætur hans, lokadraumar og
eftirvæntingar. Þó að hann
kvartaði ekki sárnar mér mest
að fótafúinn hafi komið í veg
fyrir að hann kæmist norður í
Sjávarborg hin síðustu ár og
nyti þess eins og hann hafði
undirbúið og áformað, pabbi
hugsaði stórt en talaði minna.
Pabbi sýndi mikinn lífsvilja í
snörpum og erfiðum veikindum
á lokakafla lífs síns þannig að
maður skynjaði harmræna feg-
urð í þeirri glímu.
Það verður líka að segja lýs-
andi grínsögur af pabba.
„Stundvíslegri óstundvísi“ hans
eins og Jónas frá Hriflu vændi
hann um í Samvinnuskólanum
eða þegar hann kærði sig lítið
um að fylgja lögreglunni á
Blönduósi aftur í bílinn til
þeirra þegar þeir tóku hann
fyrir of hraðan akstur á leið
norður, bara engan veginn af
því að „hann væri á hraðferð
langt norður í land“. Eða þegar
hann kaus að heilsa ekki ný-
kynntum vinum mínum í gaggó
með vandræðalegum handa-
hreyfingum viðkomandi, jú,
þetta gerðist ekki á einum degi
hjá honum pabba, hann var
meira svona dropinn-holar-
steininn-týpa en æskuheimilið
varð samt þekkt félagsheimili
seinna þar sem menn komu
saman og höfðu hátt og gaman,
óþvingað, oftar en ekki með
viðkomu frammi í eldhúsi hjá
kallinum ef þeir höfðu ekki
borðað nægilega fyrir næturga-
manið framundan.
Mýktin hans pabba og hlýja
voru samt ekki leikmanni alltaf
augljós, hún var hvorki hávær
né leikræn, yfirborðið jafnvel
stundum hrjúft, en stöðugur
var þó ylurinn og ófrávíkjan-
legur. Pabbi var kletturinn sem
birtist þegar fjaraði út. Pabba
var umhugað um manninn og
hópinn þannig að maður skyldi
læra af. Augljósara verður mér
þó með tímanum hversu hann
óskaði að maður hugaði að hlut-
um til lengri tíma og að mik-
ilvægt væri að gefast aldrei
upp, hlusta ekki á úrtölur eða
doka of lengi við yfirborðið.
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
ég sakna þín mikið, bið að
heilsa öllum.
Jónas Þór Jónasson.
Ekki er hægt að hugsa sér
betri tengdaföður en hann Jón-
as Maríus Hólmsteinsson.
Ég man alltaf okkar fyrstu
kynni í Álftamýrinni. Þar mætti
mér virðulegur maður sem tók
þéttingsfast í hönd mína og frá
honum kom þessi hlýja og
þægilega nærvera, sem ávallt
fylgdi honum.
Það var mér mikil gæfa að
kynnast elskulegri tengdamóð-
ur minni, Eddu Kjartansdóttur.
Kjartani sem er einn af bestu
vinum mínum og ekki síður
Guðrúnu Soffíu, eiginkonu
minni. Önnur börn Jónasar og
Eddu, Arndís, Hólmsteinn og
Jónas Þór, eru mér einnig mjög
kær.
Jónas var mikill fjölskyldu-
maður og fyrir hann skipti
miklu máli að vel væri veitt af
mat enda var mjög gestkvæmt í
Álftamýrinni.
Hann fylgdist grannt með
uppeldi barna sinna og barna-
barna og var ávallt reiðubúinn
að gefa góð ráð.
Drengirnir hennar Arndísar
voru allir mjög nánir Jónasi afa
og þá sérstaklega Sigurður sem
segja má að Jónas hafi tekið í
fóstur.
Jónas tengdafaðir var mikill
áhugamaður um landsbyggðina
enda ólst hann upp á Rauf-
arhöfn og varð síðar kaup-
félagsstjóri í Stykkishólmi.
Fjölskyldan fluttist til Reykja-
víkur 1971. Jónas starfaði
mestalla sína starfsævi hjá
Sambandinu en síðustu starfs-
árin sem aðalbókari hjá Inn-
kaupastofnun ríkisins.
Jónasi leið aldrei betur en á
Raufarhöfn og á hverju ári var
farið þangað þar sem hann fór
á sjó með Baldri bróður sínum
og frændum. Einnig var farið í
Grjótnes þar sem Baldur bróðir
Jónasar býr nú, en afi þeirra
Björn byggði þar upp mikið bú.
Hvert sumar voru net lögð í
Núpskötluvatn og þar fékkst
besti silungur sem hægt er að
fá, enda vatnið sjávarblandað.
Jónas átti sér draum sem
hann lét rætast þegar hann
komst á eftirlaunaaldurinn en
það var að kaupa trillu og húsið
sem Hólmsteinn faðir hans kom
upp, Sjávarborg á Raufarhöfn.
Minningin um Jónas hlýjar
manni um hjartarætur, að
hugsa til Jónasar koma í land á
trillu sinni ánægður og sæll
með góðan afla.
Heilsu Jónasar fór að hraka
síðustu ár. En aldrei kvartaði
hann yfir neinu og sagði að
spítalar væru fyrir veikt fólk
þrátt fyrir að hann væri sjálfur
fárveikur. Svo fór að hann and-
aðist á líknardeild Landspítal-
ans í Kópavogi eftir harða bar-
áttu við krabbamein.
Jónas tengdafaðir var
hraustmenni og aldrei kvartaði
hann yfir neinu og ávallt var
hann til í að veita stuðning.
Hann var af þeirri kynslóð sem
hugsaði fyrst og fremst um
aðra en ekki sig sjálfa.
Jónas ruddi braut barna
sinna og barnabarna með því
að vera bara hann.
Ég sakna tengdaföður míns
og mun ávallt heiðra minningu
hans.
Ragnar Atli Guðmundsson.
Jónas
Hólmsteinsson
✝ Gísli SævarrGuðmundsson
fæddist á Reykhól-
um 7. nóvember
1941. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík
18. desember 2017.
Móðir hans var
Halldóra Guðjóns-
dóttir, húsfreyja í
Gröf í Þorskafirði,
f. á Litlu-Brekku í
Geiradal 12.12. 1916, d. 4.7.
2013, og fósturfaðir var Guð-
mundur Sveinsson bóndi í Gröf,
f. á Hofstöðum í Þorskafirði 11.8.
1920, d. 24.3. 2011. Faðir Gísla
var Guðmundur Guðmundsson,
héraðslæknir í Reykhólahéraði,
f. í Reykjavík 12.12. 1898, d.
Jónsson, bóndi og söðlasmiður á
Syðri-Völlum, f. 19.9. 1896, d.
21.9. 1989, og kona hans, El-
ínborg Jónasdóttir, húsfreyja á
Syðri-Völlum, f. 10.5 1902, d.
9.12 1988. Dóttir Gísla og Önnu
er Guðrún Alda, f. 28.5. 1974.
Sambýlismaður hennar er Uggi
Ævarsson, f. 26.4. 1974. Dætur
þeirra eru Anna Eir, f. 5.11.
2008, og Guðrún Eyja, f. 13.10.
2013. Synir Ugga eru Ævar, f.
25.6. 2000, og Krummi, f. 21.1.
2002.
Frá 1952 ólst Gísli upp í Gröf í
Þorskafirði en áður hafði fjöl-
skyldan m.a. búið á Miðjanesi og
í Borg í Reykhólasveit. Gísli
fluttist til Reykjavíkur upp úr
tvítugu og stundaði fjölbreytt
störf til sjós og lands en var
lengst af sendibílstjóri í Reykja-
vík og lauk starfsævinni sem ör-
yggisvörður á Vitatorgi.
Útför Gísla fer fram frá
Lindakirkju í dag, 3. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
15.
23.10. 1968. Systur
Gísla eru Guðrún
Kolbrún Pálsdóttir,
f. 11.6. 1939, gift
Sverri Marinósyni,
f. 28.6. 1938, d. 16.6.
2016, Ósk Jóhanna
Guðmundsdóttir, f.
4.3. 1946, gift Gylfa
Helgasyni, f. 30.10.
1942, d. 6.2. 2015,
og Arndís Ögn Guð-
mundsdóttir, f.
16.6. 1954, í sambúð með Gunn-
laugi Péturssyni, f. 9.12. 1952.
Gísli kvæntist árið 1972 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Önnu
Steinbjörnsdóttur, bankastarfs-
manni, f. 4.4. 1936, frá Syðri-
Völlum í Húnaþingi vestra. For-
eldrar Önnu voru Steinbjörn
Bjart er yfir lífsbók Gísla sem
við kveðjum í dag. Hann var um
svo margt einstakur í samskiptum
við sitt samferðafólk, hans ljúfa
lund var gegnheil og hann laðaði
alla að sér með glettni og gæsku.
Það var ekki hægt annað en þykja
vænt um Gísla og allar fjölskyldu-
stundir urðu skemmtilegri eftir að
hann kom inn í fjölskylduna. Við
vorum litlar stelpur á þeim tíma
og það var alltaf mikil tilhlökkun
að hitta Dúddu og Gísla. Það er
einstakt við þessar minningar að
alltaf er Gísli brosandi, sönglandi
eða sprellandi og hláturgusur
hans fengu alla til að hlæja með.
Hann átti sannarlega sinn þátt í að
gera hin „stóru ferðalög“ fjöl-
skyldunnar ógleymanleg.
Gísli var gæfumaður í einkalífi.
Samstillt gengu þau Dúdda saman
í gegnum lífið og nutu þess að ala
upp einkadótturina, Guðrúnu
Öldu, sem hefur alla tíð verið þeim
mikill gleðigjafi. Það eru ekki
margir sem við höfum séð njóta
foreldrahlutverksins eins og Gísli.
Einkadóttirin var hans kraftaverk
í lífinu og það var fallegt að sjá að-
dáun hans á henni. Dúdda og Gísli
voru einnig samtaka um að veita
foreldrum sínum gott ævikvöld.
Hjálpsemi Gísla átti án vafa
drjúgan þátt í því að móðir hans
og fósturfaðir gátu búið fram eftir
aldri í Gröf í Þorskafirði sem var
sælureitur Gísla. Á sama hátt
sýndi Gísli hvaða mann hann hafði
að geyma þegar heilsa tengdafor-
eldra hans fór að bila. Hann gisti
mánuðum saman hjá afa til að
hann gæti verið heima sem lengst
og nær daglega heimsótti hann
ömmu þegar hún var komin í
hjúkrunarrými. Fyrir þá einstöku
alúð sem hann sýndi þeim viljum
við þakka.
Gísli var hvorki áberandi né há-
vær út á við en hafði gaman af að
rökræða ýmis málefni í góðra vina
hópi. Hann hafði óbilandi áhuga á
vistvænum orkugjöfum, ekki síst
vetni, og ósjaldan beindi hann um-
ræðunni að mögulegum orkugjöf-
um framtíðarinnar. Án vafa hefði
Gísli glaðst yfir örri þróun bíla-
orkugjafa síðari árin en hann var
atvinnubílstjóri nær allan sinn
starfsferil. Hann var varkár og
farsæll bílstjóri og honum farnað-
ist vel í starfi með þjónustulund
sinni og ljúfu geði.
Það er með miklu þakklæti og
væntumþykju sem við systur og
fjölskyldur okkar kveðjum yndis-
legan mann. Við erum þakklátar
fyrir einstök kynni og góð sam-
skipti þegar við dvöldum langdvöl-
um á heimili þeirra hjóna á náms-
árum okkar. Hans góðlátlega bros
er okkur ljóslifandi og falleg minn-
ing um einstakan mann sem yljar.
Hlín og Hrönn.
Látinn er kær svili minn og vin-
ur, Gísli Sævarr. Margs er að
minnast á rúmlega 40 ára sam-
ferð.
Gísli var einstaklega ljúfur og
góður maður, þolinmóður,
skemmtilegur og háttvís. Alltaf
var hann boðinn og búinn til að
hjálpa ef á þurfti að halda og var
þá nánast sama um hvað var beð-
ið, t.d. barnapössun, byggingar-
vinnu eða flutninga. Hann reynd-
ist tengdaforeldrum sínum sem
besti sonur og sinnti Steinbirni
tengdaföður sínum á einstakan
hátt og af virðingu þegar síga tók
á seinni árin. Mági sínum, Sigurði,
var hann besti vinur og mikill
samgangur var á milli heimila
okkar alla tíð.
Æskuslóðirnar í Gröf voru
Gísla kærar og notaði hann góðan
tíma á sumrin til að dvelja þar með
móður sinni og fóstra og nutu þau
aðstoðar hans við búskapinn.
Hann var mikill náttúruunnandi,
hljóp upp um fjöll og firnindi þeg-
ar vel lá á honum. Á hverju sumri
var ferðast um landið, oft var það
stórfjölskyldan saman á ferð og
átti einstakar gæðastundir sem
ekki voru síst Gísla að þakka því
hann hélt svo sannarlega uppi
fjörinu. Hann var mikil barna-
gæla og börnin í fjölskyldunni
elskuðu Gísla. Það var einstak-
lega notalegt að heimsækja
Dúddu og Gísla í Lækjarselið og
síðar í Glósalina og Hæðargarð-
inn. Hægt væri að segja margar
góðar sögur af honum Gísla enn
upp úr stendur minningin um
Gísla að svæfa Guðrúnu Öldu
einkadóttur sína, þá hófst upp
mikið fjör þar sem Gísli fór
ótroðnar slóðir við svæfingar og
lék á harmonikku og söng fyrir
barnið.
Undanfarin ár hefur Gísli strítt
við þann erfiða sjúkdóm alzheim-
er og dvalið á hjúkrunarheimil-
um.
Það var sárt að missa þennan
yndislega mann sem var hluti af
daglegu lífi manns í heim
gleymskunnar, ekki hvað síst fyr-
ir ungar dótturdætur hans að fá
ekki að njóta afa Gísla sem hefði
verið besti afi í heimi. Hvíl í friði,
kæri vinur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Elsku Dúdda mín, Guðrún og
fjölskylda, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Elín, Steinbjörn og
Anna Lilja.
Gísli Sævarr
Guðmundsson