Morgunblaðið - 13.02.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 2018
✝ Jóhanna Sig-urbjörnsdóttir
fæddist 24. júlí
1956 á Landspít-
alanum í Reykja-
vík. Hún lést 2.
febrúar 2018 á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Sigur-
björn Björnsson frá
Hrísum í Flókadal,
f. 1921, d. 2006, og Hólmfríður
Guðmundsdóttir frá Valdalæk á
Vatnsnesi, f. 1926, d. 2004.
Systir Jóhönnu er Þórdís
Sigurbjörnsdóttir, f. 1962, henn-
ar sambýlismaður er Dagbjart-
ur Dagbjartsson og eru þau
ábúendur í Hrísum í Flókadal.
Jóhanna ólst upp í foreldra-
húsum þar til árið 2004, þegar
hún var á 48. ári. Þá flutti hún út
á Akranes, nánar tiltekið á sam-
býlið við Laugarbraut 8. Það tók
Jóhönnu góðan tíma að aðlagast
nýju heimili, um-
hverfi og nýju fólki
sem kom inn í
hennar líf, en hún
virtist samt una sín-
um hag ágætlega.
Jóhanna fékk
heilahimnubólgu
fimm ára gömul og
greindist með
flogaveiki þegar
hún var á sjötta ári,
einnig var hún með
sterk einkenni einhverfu.
Jóhanna átti við mismikil
veikindi að stríða síðustu ár ævi
sinnar, en alltaf stóð hún upp-
rétt eftir hvert áfallið og hélt
ótrauð áfram, þrátt fyrir allt.
Síðasta ár var henni erfitt og í
byrjun febrúar lét hún undan og
kvaddi þennan heim. Jóhanna
var starfsmaður í Fjöliðjunni á
Akranesi um árabil.
Útför hennar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 13. febrúar
2018, kl. 13.
Elsku Jóhanna okkar, nú er
komið að kveðjustund. Hún kann
að verða einhverjum erfið, en um
leið er í henni fólginn eilítill léttir
og jafnvel líkn, því nú er þrauta-
göngu þinni lokið.
Við starfsfólkið á sambýlinu
við Laugarbraut munum minn-
ast þín aðallega fyrir kraft þinn
og úthald, ákveðni þína og jafn-
vel þrjósku. Þú varst ákveðin
kona og vissir alveg hvað þú vild-
ir. Þú fluttir til okkar á Akranes
snemma árs 2004, þá 47 ára
gömul. Það tók þig dágóðan tíma
að aðlagast nýjum aðstæðum,
nýju umhverfi og nýju fólki.
Mikil breyting var á þínu lífi á
þessum tímapunkti. Þú áttir fullt
í fangi með að upplifa stærri hí-
býli og venjast nýjum vinum og
nýjum siðum. Aðlögunarhæfni
þín var einstök og eftirminnileg.
Þú hafðir afskaplega gaman af
því að skoða þig um og færa til
hluti og raða, já þú þurftir alltaf
að raða öllu aftur eftir þínu
höfði. Þú varst vanaföst og elsk-
aðir kaffisopann þinn. Fékkst
aldrei nóg af honum. Hnallþórur
voru einnig í uppáhaldi hjá þér
og allur þjóðlegur íslenskur mat-
ur. Þú varst iðin útsaumskona og
hafðir einnig gaman af því að
spyrna. Eftir þig liggur mikil
handavinna sem lýsir natni og
fallegu handverki. Einnig áttirðu
óteljandi stundir við púsl, þar
varst þú sérfræðingurinn, það
komst enginn nálægt þér í þeirri
færni. Þú hafðir gaman af
göngutúrum, ýmist með löbbuna
þína eða í hjólastólnum þínum.
Margar voru ferðirnar farnar á
Langasandinn og í Skógræktina
og mátti vel þekkja af þínu fasi
að þetta voru þínir uppáhalds-
staðir.
Þú fæddist hraust, en fékkst
heilahimnubólgu á fimmta ári og
varst greind með flogaveiki á
sjötta ári.
Flogaveikin átti eftir að setja
mark sitt á líf þitt og leggja
meira á þig en orð fá lýst. Einnig
varstu með sterk einkenni ein-
hverfu. Fötlun þín og málstol fól
í sér ákveðna áskorun fyrir þá
sem önnuðust þig. Þú varst mik-
ið í þínum eigin heimi en með
tímanum lærðum við að lesa í
svipbrigði og skynja tilfinningar,
sem smátt og smátt gerði okkur
kleift að uppfylla þínar þarfir og
óskir. Að verða þess áskynja að
við hefðum með einhverjum
hætti náð að létta þér lífið og til-
veruna á einhverjum tímapunkti
var geysilega gefandi og þrosk-
andi tilfinning í hvert eitt sinn.
Þú varst starfsmaður í Fjöliðj-
unni hér á Akranesi um árabil og
þar var öll umgjörð og stuðn-
ingur starfsmanna eins og best
varð á kosið. Jóhanna vann þar
ýmis verkefni við sitt hæfi og
grunar okkur að hún hafi á sinn
hátt kunnað að meta þá tilbreyt-
ingu sem Fjöliðjan og samstarfs-
fólk þar veitti henni.
Þú gerðir lítinn mannamun,
varst æðrulaus og tókst þeim
sem sinntu þér og sýndu þér ást-
úð opnum örmum.
Farðu í friði, elsku Jóhanna
okkar, þú munt lifa í minningu
okkar um ókomna tíð. Við vott-
um Dísu systur þinni og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúð. Nú getið þið mæðgur
sameinast að nýju ásamt föður
þínum í Sumarlandinu.
Kær kveðja, fyrir hönd starfs-
fólks Laugarbrautar 8,
Jórunn Petra
Guðmundsdóttir.
Sú staðreynd að Jóhanna,
þessi góði og hlýi vinnufélagi, er
horfin okkur sjónum er okkur
öllum mjög þung. Með hlustun
sinni og tjáningu án orða þar
sem augun töluðu kenndi Jó-
hanna okkur svo margt, – dugn-
aður hennar í helsi fötlunarinnar
var ótrúlegur.
Við trúum því að Jóhanna sé
nú leyst þrautunum frá og hún
sé örugglega kölluð til mikilla
verka á nýjum vinnustað þangað
sem leið okkar allra liggur.
Í dag kveðjum við starfsmenn
Fjöliðjunnar þennan góða vin
okkar.
F.h. samstarfsfólks í Fjöliðj-
unni,
Guðmundur Páll Jónsson.
Jóhanna
Sigurbjörnsdóttir
myrkur eða þegar rekist er á
veðruð orð í misvindasömum
heimi. Já, ljóð Þorsteins rata til
sinna.
Á saknaðargrimmri stund
þakka ég yndiskynni og djúpa
vináttu sem aldrei brá skugga á.
Ég þakka fyrir ljóðin, „glaðbeitt
og græn / ofsareið og eldrauð / blá
eins og heiðríkjan / brún eins og
lyng haustsins / og koma inn til
manna auðmjúk eða krefjandi“.
Ástvinum Þorsteins votta ég
innilega samúð.
Valgerður
Benediktsdóttir.
„Stella mín, þetta er bara ég.“
Svona hefjast ekki dásamlegu
fimmtudagssímtölin frá Þorsteini
framar. Þeirra samtala mun ég
ávallt sakna.
Að sama skapi mun ég sakna
endalausrar kaffidrykkju með
Þorsteini, kaffið sem var kallað
vonda kaffið en var alls ekki vont
og stundum eitthvað gott úr bak-
aríinu með. Og það var alltaf tími
fyrir tvo tvöfalda espresso á
mann, því við höfðum svo margt
að ræða. Ef það var ekki bók eða
forvitnilegur höfundur, þá var
það einhver skemmtisaga úr for-
tíðinni: hjólað út í skurð í Hol-
landi, tjaldferð til Ítalíu eða Ind-
landsferðin góða. Eða draumur
sem þurfti að ráða, draumur þar
sem komu við sögu gleraugu og
Ragnar í Smára.
Perluvinir síðan árið 2011.
Stuttur tími en þó svo langur og
mér fannst við hafa þekkst alla
ævi. Við áttum okkar hefðir: út-
gáfuhóf nýrrar ljóðabókar heima
í stofu, jólaheimsóknir í bókabúð-
ir í desember. Að rölta milli
trjánna í Höfða, horfa á fuglana
og Þorsteinn að kenna stelpunum
mínum allt um fugla og flugur
(„sjáðu, þetta er hrafnsönd!“),
eða sitja í sólinni á túninu fyrir
framan húsið og rabba um eitt-
hvað fyndið, nóg af vöfflum og
rjóma. Engin ferð hjá okkur
Kristjáni og stelpunum á Mývatn
án þess að koma við í Höfða hjá
Þorsteini og Laufeyju. Skipu-
leggja spjallþátt í sjónvarpi um
bækur, því það var erfitt að vera
ósammála honum um vel skrifað-
ar bækur.
Þorsteinn var búinn að komast
að því að við værum jafnskyld
Sigfúsi Daðasyni og fannst fara
vel á því. Ég fékk plús í kladdann
fyrir að vera beinn afkomandi
Bólu-Hjálmars, forlögin komu
honum á snoðir um það. Hann
dáði Þórberg síðan úr æsku en
hafði aldrei komið á Hala í Suð-
ursveit. Í síðasta skiptið sem við
kvöddumst, skömmu fyrir andlát-
ið, lofaði ég honum að þangað
skyldum við fara þegar hann
næði heilsu á ný. Það yrði engin
framhjáganga í það skiptið. Þang-
að lægi leiðin þegar þessir enda-
lausu útmánuðir væru liðnir hjá.
Takk fyrir allt, takk fyrir öll
orðin og takk fyrir að segja þau.
Stella Soffía.
Það er eins og sumir hafi á
langri ævi átt margar ævir. Við
sem höfum talið okkur þekkja þá
kynntumst kannski einni þeirra
og eigum í raun bara af þeim svip-
mynd; en þeim mun dýrmætari
getur hún verið okkur. Þegar ég
kynnist Þorsteini af alvöru er
hann orðinn skáld á friðarstóli,
einstakur ljúflingur og hlýr og
elskusamur. Var þá búinn að
senda frá sér á þriðja tug bóka og
gefa okkur ótal myndir sem skína
á okkar skárri mann, „þann föla
svein“ eins og Þorsteinn orðaði
það eitt sinn sjálfur. Það var því
ekki nema von að við sem sáum
um framgöngu Íslands sem heið-
ursgests á bókasýningunni í
Frankfurt skyldum velja texta
eftir hann í bókarkeflið góða, en
það er glerskúlptúr sem fulltrúar
fráfarandi og verðandi heiðurs-
gesta láta ganga sín á milli og á að
geyma góðan vitnisburð um bók-
menntir þjóðanna. Við völdum
prósa eftir Þorstein, úr sögunni
Möttull konúngur eða Caterpill-
ar, sem hefst á orðunum: „Móðir
mín var snauð og hafði ekkert
handa mér nema skáldskap, það
var allt sem hún átti og kunni, arf-
ur frá óteljandi gleymdum for-
mæðrum úr gleymdum dölum og
fjörðum; ljóð og stef sem virtust
ort af vindinum.“ En Þorsteinn
sýndi okkur ekki bara þá góðvild
að lána okkur orð sín, heldur kom
hann – þá orðinn heldur tregur til
ferðalaga – með okkur til Frank-
furtar og Berlínar í júní 2011 til
að kynna íslenska ljóðlist. Þau
lögðu okkur lið í það sinnið Þor-
steinn og Vigdís Finnbogadóttir
og það varð dásamlegur túr, svo-
lítið eins og að vera með afa og
ömmu; einstaklega skemmtilegir
ferðafélagar og ósínk á gamanmál
og lausavísur. Úr þessari ferð er
svipmynd mín af Þorsteini: Við
héldum blaðamannafund í Frank-
furt og eitt helsta atriðið á boð-
aðri dagskrá hans var að Þor-
steinn myndi lesa ljóð, á íslensku
að sjálfsögðu. Markaðsstjóra
bókamessunnar leist ekki á blik-
una, hvers konar dagskrá þetta
væri eiginlega, ætluðum við ekki
að hugsa um ímynd Íslands og
miðlun boðskapar og hvað þetta
allt heitir og það myndi ekki
koma nokkur einasti blaðamaður
til að hlusta á ljóð, nema vera
skyldi fréttaritari staðarblaðsins
upp úr tómum leiðindum. En sem
betur fer hafði hann ekki rétt fyr-
ir sér, einhver forvitni var vakin,
og á endanum höfðum við ekki
undan að bera inn stóla og fulltrú-
ar yfir eitt hundrað fjölmiðla
komu á staðinn. Eitthvað reynd-
um við starfsfólkið að þusa þarna
en það var þegar Þorsteinn las
ljóðin sín sem datt á með þögn, já
næstum andakt, og við heyrðum
„rödd skáldsins óma / milli lína /
handan við orðin“ eins og Þórar-
inn Eldjárn orðar það á einum
stað. Það var ekki fyrr en þarna,
innan um hundrað orðlausa er-
lenda blaðamenn, sem maður
skynjaði hverju Þorsteinn hafði
áorkað í skáldskap sínum, með
einstakri tengingu hefðar og nú-
tíma, forms og formleysu, raddar
og ljóðs sem þarna urðu eitt. Og
maður sá hvers ljóðið má sín, þeg-
ar þau koma „með stroknu fasi,
hin sjálfbirgu svör,“ svo vitnað sé
til hans.
Kærar þakkir, Þorsteinn.
Laufeyju og börnum hans og fjöl-
skyldum sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Halldór Guðmundsson.
Ég kynntist Þorsteini frá
Hamri fyrst við að eignast skáld-
sögu hans Haust í Skírisskógi.
Síðar kynntumst við svo persónu-
lega í Rithöfundasambandinu og í
kringum ljóðaupplestrarsam-
komur og þáði hann ljóðabók að
gjöf eftir mig!
Mest þótti mér þó til um þann
tón í skrifum hans sem er sleginn
í ofannefndri skáldsögu og vil ég
því kveðja hann með nýlegu ljóði
úr eigin ranni sem nálgast hann,
en það er í bálkinum Draumkvæði
um Sturlungu; en þar segir í
fyrsta erindinu svo:
Munkur einn gekk út
í Jónsmessu-sumardöggina
og sýndist honum þá ekki að kæmi
risahá fríðleiksmær þar framhjá
með boga, og í kjölfar hennar
sem hún hreytti svo skipunum aftur til,
er þær strunsuðu þar meðfram gljúfrinu.
Fannst honum þá sem Pýþeas frá
Massilíu kvæði:
„Eigi er þetta tröllskessa með huldu-
meyjar,
heldur er þetta Díana, veiðigyðjan sjálf,
og með henni dísir er fylgdu mér að
heiman
og komu svo hingað sem laumu
farþegar
og dreifðust síðan svo mjög um landið!“
Tryggvi V. Líndal.
 Fleiri minningargreinar
um Þorstein Jónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
FALLEGIR LEGSTEINAR
Í FEBRÚAR
af öllum legsteinum
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Afsláttur
Við þökkum innilega auðsýnda samúð við
andlát
REYNIS JÓNSSONAR
hárskerameistara.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Rósa Anderssen
og fjölskylda
Innilegar þakkir fyrir samúð, stuðning og
hlýhug vegna andláts og útfarar elsku
HÖSKULDAR FREYS
HERMANNSSONAR
Frá Brimnesi, Fáskrúðsfirði.
Steinunn Steinþórsdóttir
Halldóra Eiríksdóttir
Hermann D. Kristjánsson
Eiríkur Orri Hermannsson Kristin Johansen
Þorgeir Starri Hermannsson Sólrún Una Þorláksdóttir
Kristján Helgi Hermannsson
Helga Hermannsdóttir Björn Jónsson
Kristján Guðm. Sigurðsson
Albert Sigurðsson
Hulda Steinsdóttir
Halldóra, Brynja, Alexander, Bergrós og Ýmir
Elsku sonur okkar, pabbi okkar, bróðir,
mágur og frændi,
EGILL GUÐJÓNSSON,
Víðigerði 21,
Grindavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 6. febrúar.
Útförin fer fram frá Grindavíkurkirkju
föstudaginn 16. febrúar klukkan 14.
Blóm og kransar er afþakkað en þeim sem vildu minnast hans
er bent á Krýsuvíkursamtökin.
Guðjón Einarsson Elínborg Ása Ingvarsdóttir
Elín Björt og Einar Logi Egilsbörn
Ingólfur Guðjónsson Guðbjörg Þórisdóttir
Ingvar Guðjónsson Steinunn Óskarsdóttir
Einar Guðjónsson Ástrún Jónasdóttir
Leifur Guðjónsson Guðrún María Brynjólfsdóttir
og frændsystkini
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
BJARGAR JÓNSDÓTTUR,
áður til heimilis á Veðramótum
við Dyngjuveg 14, Reykjavík.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins Markar,
Suðurlandsbraut 66, Reykjavík eru færðar sérstakar þakkir fyrir
umhyggju og góða umönnun á undanförnum árum.
Kristín Svavarsdóttir Birgir Jóhannesson
Svavar Svavarsson Jónína Garðarsdóttir
Jón Svavarsson Erla Eiríksdóttir
Halldór Svavarsson Steina Kristjónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, sonur, tengdasonur, afi, langafi
og bróðir,
SIGURJÓN ÞÓRMUNDSSON
húsasmíðameistari,
sem lést fimmtudaginn 8. febrúar, verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju fimmtudaginn 15. febrúar
klukkan 13. Blóm og kransar er vinsamlega afþakkað, en þeim
sem vilja minnast hans er bent á deild 11G á Landspítala.
Ragnheiður Lilja Georgsdóttir
Ingibjörg Brynja Hlynur Hjaltason
Þórmundur Haukur Ragna Pálsdóttir
Dagbjört Hlín Steinar Magnússon
Hólmfríður Arndal Jónsdóttir
Georg Franzson
afabörn, langafabarn og systkini