Morgunblaðið - 13.02.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 2018
✝ Þórir Magnús-son fæddist á
Patreksfirði 25.
febrúar 1938. Hann
lést á Landakoti
29. janúar 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Magn-
ús Skaftason Guð-
jónsson sjómaður,
f. 8.7. 1896, d. 17.8.
1978, og Kristjana
Guðjónsdóttir hús-
móðir, f. 11.10. 1901, d. 3.3.
1983. Alsystkini Þóris eru
Hrefna, f. 1939, Ragna, f. 1943,
upp úr tvítugu til Reykjavíkur
og bjó á Hjallavegi 2 alla tíð
síðan. Þórir vann hjá Reykja-
víkurborg alla sína starfsævi.
Hann var mikill tónlistarunn-
andi og á unglingsárunum
stofnaði hann hljómsveit með
félögum sínum á Patreksfirði.
Eftir að hann flutti til Reykja-
víkur spilaði hann á trommur
með ýmsum hljómsveitum og
var eftirsóttur hljóðfæraleikari.
Þórir var einn af stofnendum
Félags harmonikkuunnenda í
Reykjavík og var gerður að
heiðursmeðlimi félagsins árið
2008.
Útför Þóris fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 13. febrúar 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
og Guðjón, f. 1945,
d. 1954. Hálfsystk-
ini sammæðra:
Hrefna, f. 1920, d.
1933. Hálfsystkini
samfeðra: Sveinn,
f. 1921, d. 1998,
Sigríður, f. 1924,
d. 2016, Soffía, f.
1927, Jóna, f.
1929, d. 1952, Sól-
ey, f. 1930, d.
1931, Karl Höfð-
dal, f. 1937.
Þórir ólst upp á Patreksfirði
og flutti með foreldrum sínum
Nú þegar við kveðjum kæran
móðurbróður okkar leitar hug-
urinn ósjálfrátt aftur til hug-
ljúfra minninga. Þórir frændi
var vinmargur og kom sér alls
staðar vel hjá öllum sem honum
kynntust. Við bræður eigum
margar minningar um frænda
okkar sem var okkur ætíð mjög
kær. Á okkar æskuárum vorum
við mikið inni áheimili ömmu og
afa á Hjallaveginum, þar sem
Þórir bjó. Við tveir eldri bræð-
urnir gengum fyrstu skólaárin í
Langholtsskóla og á meðan
móðir okkar var við vinnu var
gott að geta farið eftir skóla á
Hjallaveginn. Þar dvöldum við
og lékum okkur flesta daga þar
til við vorum sóttir, sem var oft
þegar liðið var fram á kvöld. Þá
var ósjaldan beðið eftir því að
Þórir kæmi heim til að fá að
leika og stússa með honum.
Einnig voru þær ófáar helgarn-
ar sem við gistum og við vorum
örugglega ekki þeir fyrirferð-
arminnstu inni á heimilum á
þessum tíma. Það hefur því oft á
tíðum þurft þolinmæði við okkur
bræður og þolinmæði, umburð-
arlyndi og umhyggja var það
sem Þórir átti nóg af. Aldrei
merkti maður að hann yrði pirr-
aður eða þreyttur á okkur.
Hann var alltaf til staðar, tilbú-
inn að leika og aðstoða í því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Við máttum mikið þegar Þórir
var annars vegar. Þórir var allt-
af reiðubúinn að aðstoða okkur
að búa til hina ýmsu hluti.
Kassabíll var smíðaður, snjó-
sleðar, snjóhús, teygjubyssur,
spýtusverð og annað sem strák-
ar léku sér með á okkar yngri
árum. Þórir var alltaf mikill
áhugamaður um tónlist, spilaði á
trommur og átti mikið af hljóm-
plötum. Hann þreyttist seint á
að fá mann til að slaka á og
hlusta og njóta góðrar tónlistar.
Það var alltaf tónlist á fóninum
þegar Þórir var heima. Það
mátti alltaf spila hátt hjá Þóri,
það var partur af því að upplifa
og njóta. Ekki skemmdi að fá að
tromma með í lögum og hann
var þá vanur að draga fram sér-
staka kjuða fyrir okkur krakk-
ana og leyfa okkur að tromma
með.
Þórir flutti frá Patreksfirði til
Reykjavíkur þegar hann var um
tvítugt og hóf fljótlega störf hjá
Reykjavíkurborg þar sem hann
vann alla starfsævina. Þórir var
alltaf tæknilega sinnaður og
fylgdist vel með því sem var
nýtt á hverjum tíma. Hann
eyddi nánast öllum frístundum
sínum í tónlist og hafði gaman
af því að deila því með öðrum.
Hann gekk snemma í FÍH og
var einn af stofnendum Félags
harmonikkuunnenda í Reykja-
vík. Það var oft gaman að fletta
upp í Þóri með tónlist, sérstak-
lega ef það var harmonikku- eða
djasstónlist. Ekki var þá ólíklegt
að hann ætti plötu eða disk með
viðkomandi sem maður var að
spyrja út í.
Þórir ferðaðist til margra
Evrópulanda og naut þess ein-
staklega vel. Minnisstætt er að
hann kom ávallt heim með
minjagripi frá þeim stöðum sem
hann hafði heimsótt. Þórir var
alla tíð mjög náinn mömmu okk-
ar og var alltaf með okkur á öll-
um mikilvægum stundum fjöl-
skyldunnar. Við hittumst alltaf á
jóladag og áttum þá góðar
stundir saman þar sem mikið
var spilað, leikið og hlegið. Að
lokum þökkum við Þóri okkar
fyrir samferðina og minnumst
hans fyrir allt það góða sem
hann stóð fyrir.
Hvíl í friði.
Guðjón, Þorvaldur Ingi
og Valdimar.
Ekki kom andlátsfrétt Þóris
alveg á óvart. Hann var búinn
að lenda í margskonar áföllum
undanfarin ár. Með seiglunni
hefur honum þó ávallt tekist að
rétta af. Í þetta sinn dugði seigl-
an ekki til og hann varð að láta í
minni pokann.
Fyrir áttatíu árum þegar Þór-
ir fæddist var val á menntun og
lífsviðuværi nánast ekkert.
Menn tóku því sem að höndum
bar og þökkuðu fyrir að komast
af. Þórir var snemma mjög mús-
íkalskur og lagviss og tónlist
varð honum ástríða og þá ekki
síst rytmi og taktur. Þótt mörg
ár séu liðin er mér enn undr-
unarefni þolinmæði Kristjönu
mömmu hans fyrir tónleikahaldi,
þar sem hljóðfærin voru aðal-
lega pottar og pönnur. Við
frændur og vinir fengum að
taka þátt í spiliríinu en aðallega
þá sem stjórnendur sem lítið
heyrðist í. Þegar á leið og smá
fermingarpeningar voru í húsi
voru frumstæðar trommur
keyptar. Hófst nú ævintýrið sem
stóð í næstum sjötíu ár. Engar
reglur voru þá til um útivist og
barnavinnu og Þórir fékk að
tromma með harmonikkuleikur-
um á böllum og þorrablótum,
þótt aldurinn væri ekki hár.
Launin voru að vísu létt í vasa
en músíkástríðunni fullnægt.
Seinna komu svo alvöru hljóm-
sveitir og trommurnar endur-
nýjaðar. Þórir spilaði árum sam-
an nánast um hverja helgi og
alltaf var áhuginn jafn mikill.
Hann var eftirsóttur og spilaði
með sömu félögunum ár eftir ár.
Formlegt tónlistarnám stóð
Þóri ekki til boða en hann viðaði
að sér, upp á eigin spýtur, ótrú-
legri þekkingu á tónlist og tón-
listarstefnum. Plötusafn hans,
fyrst vínyl, síðar diskar, varð
gríðarlega stórt og hann ósínkur
á að lána vinum og vandamönn-
um.
Framan af ævi hélt Þórir
heimili með foreldrum sínum.
Þegar þau féllu frá tók hann
heimilishaldið í sínar hendur og
sinnti því með glæsibrag til ævi-
loka. Hann vann með spila-
mennskunni fullan vinnudag hjá
Reykjavíkurborg í næstum hálfa
öld, vinsæll og vinmargur. Þótt
Þórir kvæntist ekki né eignaðist
sjálfur börn var hann sérlega
barngóður og nutu fleiri en
systkinabörn hans þeirrar
gæsku. Gaman var að fylgjast
með þegar hann lagði í leið-
angur til að kaupa jólagjafir fyr-
ir allan hópinn og allar voru
gjafirnar ástúðlega innpakkaðar
og áritaðar.
Veislumaður var Þórir ekki,
en þegar tilefni gafst hélt hann
veglegar afmælisveislur, sem
lifa í minningunni og þá ekki
síst fyrir það hve stór vinahóp-
urinn var sem þar heiðraði hann
með nærveru sinni. Vinir komu
jafnvel frá öðrum löndum til að
sitja veislurnar.
Ég hef oft velt því fyrir mér
hverju það hefði breytt hjá Þóri
og lífi hans ef hann hefði fengið
þá tónlistarmenntun sem nú
stendur yfirleitt öllum til boða.
Þeirri spurningu verður aldrei
svarað en hitt er ég algjörlega
viss um, að sú menntun hefði
ekki skilað betri manneskju en
Þórir var.
Við, systkinin á Þórsgötunni,
sendum ættingjum og vinum
innilegar samúðarkveðjur og um
leið og við þökkum Þóri ævi-
langa samfylgd og vináttu erum
við þess fullviss að heimkoma
hans verður góð.
Þór Oddgeirsson.
Í dag kveðjum við með sökn-
uði Þóri Magnússon trommu-
leikara frá Patreksfirði. Það eru
orðin meira en sextíu ár frá því
við Þórir kynntumst og við héld-
um sambandi alla tíð síðan, þó
mest síðustu tvo til þrjá áratug-
ina. Það var með mikilli lotningu
sem ég hlustaði á skólahljóm-
sveitina á Patreksfirði spila á
skólaballi vorið 1955, en þá gekk
ég til prestsins þar og fékk að
fara á skólaball. Þarna voru
strákar sem spiluðu lögin ekkert
síður en þeir sem ég hafði heyrt
spila í útvarpinu, en ég sveita-
maðurinn hafði ekki upplifað
slíkt í eigin persónu fyrr. Lík-
lega varð þetta til þess að strax
um sumarið keypti ég fyrstu
harmonikkuna mína. Síðar var
starfandi hljómsveit Þóris, ÞM-
bandið, sem spilaði á Patreks-
firði og öllum nærliggjandi stöð-
um.
Þórir fluttist um tvítugt til
Reykjavíkur og komst þar í
kynni við Ingimar Guðjónsson
og fór að spila með honum í
Oddfellow-húsinu. Með því var
ísinn brotinn og Þórir varð strax
eftirsóttur, einkum á harmon-
ikkuböllin. Fljótlega gekk hann í
FÍH, Félag íslenskra hljómlist-
armanna, því það var ekki hægt
að hafa atvinnu af spilamennsku
nema vera þar innanborðs.
Hann reyndist þar góður félagi
og lét sig aldrei vanta ef eitt-
hvað var um að vera.
Það var alveg sama hvenær
maður leitaði til Þóris, hann var
alltaf tilbúinn að koma og spila
og launin voru honum aukaat-
riði. Við fórum að spila saman á
jólaböllum fyrir félög fatlaðra
fyrir sautján árum, fyrst bara
tveir en svo bættust fleiri í hóp-
inn og síðustu árin hafa verið
tólf til fjórtán í bandinu, sem
kallast nú Stórsveit SÍBS og
hefur þetta hlutverk um jóla-
leytið hvert ár. Þórir komst ekki
með okkur síðustu jól en fram
að því hafði hann aldrei vantað
og fór á kostum, einkum ef voru
teknir nokkrir djasstaktar í lok-
in. Ég hef verið beðinn að koma
á framfæri kærum kveðjum frá
öllum í stórsveitinni, sem sakna
vinar í stað.
Þórir var unnandi tónlistar,
næstum því af hvaða toga sem
er. Þó var undantekning á því
hvað harmonikkuna snerti. Þar
vildi hann hafa hefðbundna mús-
ík og engar refjar. Hann fór á
harmonikkutónleika í Norræna
húsinu fyrir mörgum árum.
Norðmaðurinn Jon Faukstad
spilaði þar listavel, en fram að
hléi mest nútímaverk. Ekki sást
á Þóri hvort honum líkaði betur
eða verr en í hléi hallaði hann
sér að Þórleifi vini sínum og
sagði stundarhátt: Heldurðu að
hann ætli ekki að spila nein lög?
Ekki fylgir sögunni hvort úr
rættist.
Mér er minnisstætt að á
Landsmóti harmonikuunnenda í
Neskaupstað 2005 vantaði
trommuleikara til að spila á ball-
inu með Sören Brix, dönskum
heiðursgesti mótsins. Allir færð-
ust undan því að leika með snill-
ingnum nema Þórir og það féll
því í hlut hans. Auðvitað sló
hann í gegn þarna sem oftar.
Fyrir utan að vera góður
trommuleikari var Þórir prúð-
menni og góður og traustur vin-
ur. Ég minnist þess aldrei að
hafa heyrt hann segja hnjóðs-
yrði um nokkurn mann. Með
Þóri er genginn góður maður
sem á að baki farsælan og góðan
æviferil.
Ég sakna Þóris og það gerum
við öll í Stórsveit SÍBS.
Pétur Bjarnason.
Kveðja frá
Vitatorgsbandinu
Þórir var hæglátur maður,
talaði aldrei illa um nokkurn
mann, átti trygga og góða vini
og var með húmorinn í góðu
lagi. Hann var trommari góður;
þegar hann settist við tromm-
urnar var eins og hann gjör-
breyttist – gleðin var svo mikil í
spilamennskunni að unun var á
að hlýða. Þórir spilaði með okk-
ur í Vitatorgsbandinu einu sinni
í viku í 13 ár, fyrir þann tíma
viljum við þakka Þóri, við kveðj-
um hann með ljóðinu Bæn eftir
þann merka mann Gísla frá
Uppsölum.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Ómar Ragnarsson/Gísli á Upp-
sölum)
Góða ferð til nýrra heim-
kynna kæri vinur.
Aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún Guðjónsdóttir.
Kveðja frá FHUR
Þórir Magnússon trommu-
leikari er fallinn frá tæplega átt-
ræður að aldri. Genginn er
merkismaður, bæði sem tónlist-
armaður og góðmenni. Hann
hafði átt við vanheilsu að stríða
alllengi en var lunkinn að halda
sínum áætlunum án þess að
kvarta.
Ég kynntist þessum öðlingi
fyrir rúmum 40 árum er við tók-
um þátt í stofnun Félags harm-
onikkuunnenda Reykjavík árið
1977. Er hópurinn stækkaði og
við tókum að hittast á ýmsum
viðburðum varð manni ljóst
hversu þekktur Þórir var innan
tónlistargeirans. Hann hafði
verið þátttakandi sem trommari
með mörgum hljómsveitum og
hefur svo verið allar götur síðan.
Ekki nóg með það, í okkar fé-
lagsskap höfum við til fjölda ára
boðið erlendum harmonikku-
snillingum m.a. á árshátíðir og
hefur þá Þórir ávallt verið feng-
inn til að spila með þeim. Er ég
kom fyrst á Hjallaveginn, þar
sem hann bjó með móður sinni,
sagði hún mér að þegar reynt
var fyrst að kenna Þóri hefð-
bundna borðsiði, svo sem að
nota hnífapör við borðhaldið,
hafi stráksi strax beitt þeim sem
trommukjuðum af miklum móð
svo undir tók.
Einn daginn hringdi Þórir
sem oftar í mig, þá vegna bil-
unar í hitakerfi íbúðar hans á
Hjallaveginum. Plötu var smellt
á fóninn með fjörugri harmon-
ikkutónlist. Þegar kerfið tók að
hitna renndi minn maður á
könnuna af rómaðri gestrisni
með brosi og kærleik. Hljóm-
plötusafn trommarans er digurt
að vöxtum, en hann keypti allar
harmonikkuplötur og diska inn-
lenda sem erlenda það best ég
veit og kunni líka að njóta
þeirra. Þá var hann áskrifandi
að blaðinu Harmonikkan er
fyrst kom út 1986 og síðar
Harmonikkublaðinu eftir að hið
fyrra lagði upp laupana. Svo var
hann einnig áskrifandi að
norska harmonikkublaðinu Ny-
gammalt, þrátt fyrir að vera
ólæs á norsku, en hafði í staðinn
ómælda ánægju af myndefni
blaðsins. Þórir fylgdist vel með
því sem var að gerast í harm-
onikkumálum og eftir að harm-
onikkumótin hófust stundaði
hann þau af miklum móð með
vini sínum Guðmundi E. Jó-
hannssyni sem var bíleigandi.
Eitt sinn er þeir félagar komu
saman á mót Harmonikkunnar í
Galtalækjarskógi sagði Guð-
mundur heldur súr á svip að
Þórir hefði nánast sofið í bílnum
á leiðinni austur, þrátt fyrir að
fjörug harmonikkutónlist hefði
hljómað um bílinn. Þórir átti
auðvelt með láta sér renna í
brjóst. Þórir og Guðmundur
voru báðir starfsmenn hjá
Reykjavíkurborg, voru góðir
vinir með sömu áhugamál þó að
ólíkir væru. Þeir vinirnir þeystu
á Lödunni milli móta á sumrin,
þótt farartækið sýndi oft ýmsa
lesti á löngum ferðum, held þó
að hljómflutningstækin hafi
skipt höfuðmáli í hinni rúss-
nesku fjórhjóla tónleikahöll.
Þórir hafði yndi af að ferðast,
innanlands sem utan. Á góðri
stund hafði hann gaman af að
segja frá, var minnugur á stað-
háttu, hafði skemmtilegan og
lúmskan húmor. Þá kom fram
sérstakur grallarasvipur og bros
er líka sást í tilþrifum við
trommurnar.
Félag harmonikkuunnenda
Reykjavík var hans stóra lán í
lífinu, þar fann hann sig velkom-
inn, stundaði allar samkomur
þess, var trommari á öllum böll-
um og átti innan félagsins góða
og trausta vini.
Hann var sæmdur silfurmerki
félagsins 1997 og gerður heið-
ursfélagi 2008. Þessi sómakæri
maður sem aldrei vildi vera fyrir
neinum hefur nú öðlast frið og
hvíld, en minningin um góðan
trommuleikara og gull af manni
mun lifa. FHUR sendir sam-
úðarkveðjur til systkina Þóris,
ættingja og annarra ástvina.
Hilmar Hjartarson.
Þórir Magnússon
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN BOGADÓTTIR,
lést fimmtudaginn 1. febrúar.
Útförin fer fram frá Neskirkju miðvikudaginn
14. febrúar klukkan 13.
Agnar Þór Sigurðsson
Unnur Sigurðardóttir Stefán Þórir Birgisson
Kristín Fanný
Hildur
Þorbergur Bessi
og aðrir aðstandendur
Þorlákur Ás-
geirsson var maður
sem mér er mikill
heiður að hafa
þekkt og unnið fyrir. Milli okkar
Ásgeirs, sonar hans, og annarra
barna þeirra hjóna, Þorláks og
Ásu, varð góður vinskapur.
Þorlákur
Ásgeirsson
✝ Þorlákur Ás-geirsson fædd-
ist 4. desember
1935. Hann lést 30.
janúar 2018.
Útför Þorláks
fór fram 7. febrúar
2018.
Kæra Ása, Ás-
geir, Eva, Ragnar,
Ásgeir Elfar,
Dagný, Vilhjálmur,
fjölskylda Guðbjarg-
ar og fjölskyldur
ykkar: Hugur minn
er hjá ykkur.
Nú hnígur sól að hafi.
Eg horfi á gengið skeið.
Tek föggur mínar í
fatla.
Fer mína leið.
(Sigurjón Friðjónsson)
Hafþór
Svendsen.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systk-
ini, maka og börn. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar