Morgunblaðið - 15.02.2018, Page 29

saman í poka fyrir utan húsið.
Þegar hugurinn fer lengra aft-
ur, þegar ég var litill strákur í
heimsókn á Krossholtinu hjá
ömmu og afa var skúrinn hans
afa spennandi fyrir litla pjakka.
Þar fengum við frændur ávallt að
gera nánast það sem okkur lang-
aði til og var smíðabekkur afa
óspart notaður til að smíða hinar
ýmsar útgáfur af byssum sem
voru svo brúkaðar í byssuleik í
lystigarðinum hennar ömmu á
Krossholtinu.
Ég dáist af lífi afa, hann var
alltaf til. Alltaf var nóg um að
vera hjá afa og Addý, þau voru
ótrúlega dugleg að ferðast og
tóku virkan þátt í félagsstarfi en
ávallt höfðu þau tíma fyrir fólkið
sitt og mættu í alla viðburði þótt
margir hafi verið enda mjög rík
af barnabörnum og barnabarna-
börnum.
Elsku afi minn, mér þykir
óendalega vænt um þig og kveð
þig með miklum söknuði. Hvíldu í
friði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Sigurður Markús
Grétarsson.
Elsku besti afi minn, ég trúi
því varla að þú sért farinn frá
okkur, ég á eftir að sakna þín
mjög mikið því betri afa er ekki
hægt að hugsa sér. Ég man alltaf
þegar við pabbi komum í heim-
sókn til þín og Addýjar ömmu
upp á Faxabraut, þá hafðir þú
alltaf svo gaman af því að sýna
mér hvað þú varst að smíða í
kjallaranum í fína smíðaherberg-
inu þínu.
Þar fékk ég að vera hjá þér
þegar þú varst að renna eitthvað
fínt í rennibekknum þínum,
lampa, skál, glas eða eitthvað
annað fallegt og er stóllinn sem
þú gafst okkur pabba í jólagjöf
með gærunni á í sérstöku uppá-
haldi hjá mér.
Svo fór pabbi eitthvað til út-
landa, spurði hvar ég vildi vera
þessa nokkra daga, vorum við þá
búnir að heimsækja ykkur á lítið
tjaldsvæði á Flúðum með litlum
kofa við innganginn og Samkaup
fyrir framan, var hjólhýsið bara
smá spöl áfram, gast nánast séð
það frá innganginum. Var ég
fljótur að kynnast fólki afa míns
betur og eignaðist vin á sama
aldri og ég þarna á Flúðum. Voru
skiptin nokkur sem ég bað pabba
um að heimsækja afa á Flúðir yf-
ir sumarið, og var það gert eins
oft og hægt var.
Eru minningarnar ógleyman-
legar þegar tjaldsvæðið marg-
faldaðist að stærð og sömuleiðis
minningarnar, brennurnar, grill-
maturinn í hjól/fellihýsagarðin-
um sem fljótt var myndaður.
Leið mér alltaf eins og heima hjá
mér, vel og í öruggum kærleik.
Matarboðið sem þú bauðst okkur
feðgum í á jóladag átti alltaf sér-
stakan stað í hjarta mínu og gerir
maður sér grein fyrir því hvað
allar minningar eru dýrmætar
sem demantar. Hvað maður vildi
óska þess að þær væru fleiri og
við byggjum alltaf í sama bæj-
arfélagi og þú til að hafa gert þær
fleiri, en svona er lífið og kenndir
þú mér smávegis á það. Mun ég
að eilífu vera þakklátur og með
söknuð í hjarta.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Ég mun alltaf minnast þín sem
besta afa í heimi, hvíldu í friði,
elsku afi.
Safír Steinn
Valþórsson.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2018
Lífsferðalagi
elsku pabba er lok-
ið.
Pabbi skilur eftir
sig ljúfar minningar, það er unun
og auðvelt að hverfa á vit þess
liðna og kalla fram í hugann hlý-
legt bros eða glaðan hlátur.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og velferð fjölskyldunnar
var honum mikið áhugamál og
umræðuefni þegar hist var. Það
var mjög gaman að spjalla við
hann um það sem tilheyrði liðinni
tíð. Síðan var það veðrið sem
hann kunni sérstaklega góð skil á
sem og gömlum kennileitum
varðandi tíðarfarið fram í tímann.
Sem góður skólastjóri og
kennari fylgdist hann vel með.
Hann var vel lesinn og fróður,
hafði sínar skoðanir og var stál-
minnugur og réttlátur.
Pabbi unni íslenskri náttúru,
hann var athugull og hafði ein-
staka hæfileika til að lesa náttúr-
una enda mikill listamaður. Hann
naut þess að teikna og mála
myndir úti í náttúrunni og eftir
hann liggja mörg listaverk og
myndir málaðar með olíu-, vatns-
litum og krít. Hann hefur haldið
fjölda einkasýninga víða á Vest-
fjörðum og í Reykjavík.
Pabbi hafði fallega rithönd og
var oft fenginn til að skrautrita
við hin ýmsu tækifæri. Nikkan
var hans hugarró og hvíld. Hann
var laginn að spila eftir eyranu og
Jón Þorberg
Eggertsson
✝ Jón ÞorbergEggertsson
fæddist 7. október
1922. Hann lést 29.
janúar 2018.
Útför Jóns fór
fram 6. febrúar
2018.
hljómurinn yndis-
legur. Hann spilaði
á þorrablótum, böll-
um og samkvæmum
víða enda snillingur
og lagvís.
Í pabba leyndist
pínu veiðimaður og
var oft rennt fyrir
fisk í Haukadalsá.
Pabbi hélt dagbók í
mörg ár, orti og
skráði allt niður sem
hann las fyrir fjölskylduna oftast
á afmælum.
Pabbi orti þetta til mín í af-
mælisgjöf:
Svala mín, á svona degi,
skal þess óskað alla vegi
ókomna, Guð gefi þér
líf og heilsu, sól í sinni
styrka hönd í framtíðinni.
Kveðja frá mömmu líka mér.
Pabbi og mamma voru gift í 60
falleg og yndisleg ár sem þau
nutu saman. Þau voru dugleg að
ferðast um landið sem og erlend-
is. Fallegan sælureit áttu þau við
undurfagran fjörð vestur á fjörð-
um sem var þeirra annað heimili.
Mamma féll frá í mars 2012.
Pabbi og mamma voru traust og
elskuleg. Þau héldu vel utan um
hvort annað, fjölskylduna, börn,
barnabörn og barnabarnabörn
alla tíð.
Minningin um góðan pabba er
og verður ávallt sterk. Guð geymi
þig.
Þín dóttir
Svala Haukdal.
Haustið 1944 gekk inn í Kenn-
araskóla Íslands reffilegur ungur
maður að vestan og hóf nám í 2.
bekk skólans. Hann vakti strax
athygli fyrir djarfmannlegan
svip, festu og öryggi í framkomu.
Þetta var Jón Þorberg Eggerts-
son, tilbúinn að hefja kennara-
nám. Hann féll strax vel inn í
nemendahópinn, sjálfstæður í
skoðunum um menn og málefni,
íhugull og öfgalaus og því líkleg-
ur til að verða vel fallinn til að
búa börn og unglinga undir nám
og lífsstarf. Kennsla og skóla-
stjórnun varð hans lífsstarf og
voru börnin og ungmennin mörg
sem nutu leiðsagnar hans.
Af þeim 18 sem luku kennara-
prófi um leið og hann vorið 1947
eru nú aðeins þrír eftir á lífi, hinir
allir eru horfnir yfir móðuna
miklu. Mér er afar ljúft að minn-
ast samveru við Jón á vegferð
okkar gegnum lífið. Fjarlægð
milli vinnustaða okkar hefur þó
valdið því að vinafundir hafa
stundum verið stopulir, en ævin-
lega mætti Jón hress og kátur
þegar við bekkjarsystkinin héld-
um upp á kennaraafmæli og
glöddumst saman.
Ég held að á námsárum okkar
í Kennaraskólanum höfum við
bekkjarsystkinin ekki áttað okk-
ur á fjölþættum eiginleikum sem
Jón var gæddur því að hann duldi
þær.
Það kom í ljós síðar að hann
var listrænn og fékkst við list-
málun í frístundum sér til lífsfyll-
ingar og einnig lék hann á harm-
óniku sér og öðrum til ánægju.
Kennslustörf sín hóf hann á
Vestfjörðum, en brá sér svo til
Austurlands að Búðum á Fá-
skrúðsfirði þar sem hann var í sjö
ár, fyrst sem kennari og síðar
skólastjóri. Þessi vistaskipti hans
urðu heldur betur gæfa hans því
þar kynntist hann hinni mikil-
hæfu konu sinni, Rósu Kemp
Þórlindsdóttur. Eftir dvölina á
Fáskrúðsfirði lá leið hans aftur til
Vestfjarða og tók hann þá við
skólastjórn á Patreksfirði og var
þar í 17 ár.
Síðast lá leið hans til Reykja-
víkur. Þar kenndi hann í Lang-
holtsskóla til starfsloka. Hann
varð þar samstarfsmaður konu
minnar, Elínar Vilmundardóttur,
og urðu samfundir okkar þá fleiri
með þeim hjónum Jóni og Rósu.
Við minnumst þeirra stunda með
gleði og þökk.
Með Jóni Þorberg er genginn
dugmikill skólamaður og farsæll
fjölskyldufaðir fimm barna.
Við hjónin vottum börnum
þeirra og ættingjum samúð okk-
ar.
Stefán Ólafur Jónsson.
Mig langar minnast vinar
míns, Jóns Þorbergs Eggerts-
sonar skólastjóra. Hann var
fæddur í Haukadal í Dýrafirði,
kennaraprófi lauk hann 1947.
Haustið 1950 kom hann til Fá-
skrúðsfjarðar og var kennari við
barnaskólann, þar hófust okkar
kynni, en um vorið lauk ég prófi
og fermdist. Þennan vetur kynnt-
ist Jón Rósu Kemp og þau giftu
sig haustið 1951.
Jón var kennari á Suðureyri
um skeið en kom svo aftur til Fá-
skrúðsfjarðar og varð skólastjóri
um nokkurra ára skeið, lengst af
var hann skólastjóri á Patreks-
firði.
Jóni var margt til lista lagt,
hann var listmálari, lék á harm-
onikku og þegar hann var hér var
hann oft fenginn til að spila á
dansleikjum.
Jón og Rósa voru samhent í
uppeldi barna sinna, en þau eign-
uðust fjórar dætur, en fyrir átti
Rósa son sem skírður var Ólafur í
höfuðið á föður sínum sem fórst
af slysförum áður en hann fædd-
ist.
Hann var í miklum metum hjá
Jóni sem og dæturnar. Öll börn
þeirra gengu menntaveginn og
hefur þeim vegnað vel hverju í
sínu hlutverki.
Mér fannst aðdáunarvert að
fylgjast með hvernig þau hjón
héldu utan um stórfjölskylduna.
Þau komu sér upp sumarhúsi í
Haukadal ásamt Guðmundi,
bróður Jóns, og Eggerti, syni
Guðmundar, þar voru þau mikið á
meðan Rósu naut við en hún lést
2012.
Stórfjölskyldan hefur haldið
þeim góða sið að dvelja í Sæbóli á
sumrin. Jón flanaði ekki að neinu,
allt var vel skipulag og hlutir vel
skoðaðir áður en fjárfest var, og
ekki verið að kaupa eitthvað sem
ekki var nauðsynlegt. Heimili
þeirra var mikill griðastaður fyr-
ir þá sem þar komu og á ég þeim
margt að þakka. Alloft gisti ég
hjá þeim, var þá oftar en ekki set-
ið og spjallað, spurst fyrir um
gamla nemendur Jóns hvort þeir
væru þar, fluttir burt eða fallnir
frá og var reynt að veita svar eft-
ir bestu getu.
Þau hjón voru afar samhent
um að hafa heimilið og umhverfið
sem best úr garði gert, enda bæði
hagleiksfólk, hann málari og hún
saumaði út, þessi listaverk
prýddu heimili þeirra.
Í bílskúrnum var allt með þeim
hætti að auðvelt var að finna það
sem leitað var að. Sama hvert var
litið var snyrtimennskan í fyrir-
rúmi.
Eftir að Rósa féll frá var Jón
áfram í Barrholtinu og með að-
stoð barna sinna gekk það, en oft
held ég að það hafi verið erfitt.
Síðustu mánuðina var hann á
Hömrum í Mosfellsbæ þar sem
búið var að koma fyrir hlutum til
að gleðja augað, þar fór vel um
hann. Haldið var upp á 95 afmæli
hans þar sem fjölskyldan kom
saman og bræður hans og vinir.
Var þá farið draga mjög af þeim
gamla og kominn kvíði, en allt
gekk vel og var hann ánægður
með að hitta svo marga sem þar
voru.
Far þú í friði, vinur, og hafðu
þökk fyrir allt sem þú varst mér
og konu minni með lífi þínu.
Kæra stórfjölskylda, megi sá
sem öllu ræður vera með ykkur í
ykkar söknuði.
Þórunn og Albert Kemp.
Ömmu Hönnu
verður sárt sakn-
að.
Með okkur
Hönnu myndaðist
ljúfur vinskapur þegar ég
kynntist manninum mínum fyr-
ir átta árum og hún tók mér og
dóttur minni af fyrra sambandi
sem hennar eigin. Mér þótti
vænt um það og ótrúlega vænt
um Hönnu. Þar sem við kynnt-
umst þegar hún var komin
langt á níræðisaldur tók ég
engri heimsókn sem sjálfsagðri,
naut stundarinnar sérstaklega
vel, tók upp myndavélina og
festi þær á filmu í hvert skipti.
Birtu okkar þótti gaman að
leika með dótið í fötunni hjá
lönguömmu Hönnu, sem pabbi
hennar og ótalmörg börn síðan
léku sér með. Það eru ekki
nema örfáir mánuðir síðan sú
stutta fékk að sitja í göngu-
grindinni hennar meðan langa-
amma keyrði hana um, við
mikla gleði. Yngsta barna-
barnabarnið, Rökkvi Þór, hitti
líka lönguömmu aðeins fimm
daga gamall og það verður gott
að hlýja sér við þær minningar
– og myndirnar – þegar hann
verður eldri.
Okkur fjölskyldunni þótti
alltaf svo ljúft og notalegt að
kíkja í heimsókn til hennar og
þiggja kaffisopa og með því,
sem oftar en ekki voru þó
nokkrar kökusortir.
Hanna
Ásgeirsdóttir
✝ Hanna Ásgeirs-dóttir fæddist
13. október 1923.
Hún lést 3. febrúar
2018.
Útför Hönnu fór
fram 12. febrúar.
Margt í fari
Hönnu má taka til
eftirbreytni en hún
var til dæmis alltaf
afar þakklát fyrir
það sem lífið hafði
fært henni. Í hvert
skipti sem við hitt-
umst minntist hún
á það hversu
ánægð hún væri
með barnahópinn
sinn og hversu
mikil lukka það er hve heil-
brigðir og vel gerðir allir í þeim
stóra hópi eru. Minningin um
yndislega konu mun lifa áfram í
hverjum einasta.
Mér þótti ótrúlega gaman að
setjast í sófann með henni og
heyra hana rifja upp gullald-
arár sín. Af þeim sögum var
augljóst að hún hafði lifað ást-
ríku lífi.
Í síðasta skipti sem ég hitti
Hönnu tók ég þéttingsfast utan
um hana og þakkaði henni fyrir
að vera alltaf svona hlý og ljúf.
Þá svaraði Hanna því að hún
gæfi bara frá sér það sem hún
fékk sjálf í sínu uppeldi og mér
varð það ljóst af spjalli okkar
að veganestið sem hún fékk út í
lífið var gott.
Takk, elsku Hanna, fyrir vin-
skapinn, ljúfu nærveruna þína
og spjöllin – og ekki síst fyrir
að vera besta amma og langa-
amma sem við hefðum getað
hugsað okkur.
Helga Kristjáns.
Hún amma mín sagði mér sögur
er skráðust í huga minn inn,
sumar um erfiðu árin
aðrar um afa minn.
Og þá var sem sól hefði snöggvast
svipt af sér skýjahjúp
því andlitið varð svo unglegt
og augun svo mild og djúp.
(Rafnar Þorbergsson)
Hún amma sagði okkur
margar sögur. Sögur sem hæg-
lega gætu átt heima í bók eftir
Jón Kalman um lífsbaráttu í
litlu sjávarplássi á Vestfjörð-
um. Sögurnar hennar hafa vak-
ið með okkur alls konar tilfinn-
ingar. Margar hverjar voru
þær spennandi og drungalegar,
aðrar skemmtisögur um
skrautlega karaktera úr nær-
umhverfi hennar.
Amma lifði alls kyns tíma, sá
Ísland breytast úr fátækri
danskri nýlendu í sjálfstæða
þjóð með internet og snjall-
síma.
Og amma var opin og víðsýn
gagnvart öllum þessum nýjung-
um. Hún var ótrúlegur nagli.
Eftir að afi lést vílaði hún ekki
fyrir sér að taka bílpróf og
byrja að keyra í Reykjavík, rétt
um sextugt. Hún tókst á við líf-
ið með öllu því sem það hafði
upp á að bjóða, bauð erfiðleik-
um birginn og bugaðist aldrei
þótt oft blési hraustlega.
Eftir því sem við urðum eldri
áttuðum við okkur betur á því
hversu ótrúleg kona amma
Hanna var. Sterk var hún, dug-
leg, bráðgreind, hógvær, örlát
og með lúmskan og skemmti-
legan húmor.
Hún var afskaplega stolt af
hópnum sínum og sagði reglu-
lega: „Ég á öll þessi börn,
barnabörn og langömmubörn
og þetta er allt svo heilbrigt og
heilsteypt fólk.“ Í þessu fólst
hennar mesta hamingja – að
sjá fólkið sitt fóta sig vel í líf-
inu.
Börnin okkar áttu yndislegt
samband við ömmu Hönnu og
þegar hún hitti krílin sín urðu
augun hennar einmitt svo mild
og djúp.
Bless, elsku amma Hanna.
Takk fyrir allt og góða ferð í
Sumarlandið.
Elsa Hrund og Hilmir.
Mín kæra frænka, Hanna
Sigríður Ásgeirsdóttir frá Sól-
bakka, átti að baki bæði langt
og farsælt líf er hún kvaddi
þennan heim. Báðar fæddumst
við í húsum sem eitt sinn stóðu
á Sólbakka rétt innan við Flat-
eyri en eru nú bæði horfin það-
an. Hanna fæddist í stóra,
norska bjálkahúsinu, sem rifið
var fyrir mörgum árum, en þar
bjuggu foreldrar hennar,
heiðurshjónin Ragnheiður Ei-
ríksdóttir og Ásgeir Torfason,
með sinn stóra barnahóp en
byggðu sér síðar lítið steinhús
skammt frá. Ég fæddist í Litla-
býli, húsi sem systurnar Ástríð-
ur og Guðrún amma mín Torfa-
dætur, systur Ásgeirs, byggðu
á Sólbakka. Húsið stóð skammt
frá bjálkahúsinu og fékk nafn
sitt vegna stærðarmunarins á
húsunum tveimur. Guðrún
amma var þá orðin ekkja og
nýflutt austan frá Reyðarfirði á
bernskuslóðir með börnin sín
fjögur og tvær fósturdætur.
Nokkru áður en ég fæddist
hafði húsið verið flutt frá Sól-
bakka niður á Flateyri en mín-
ar fyrstu bernskuminningar
eru þó ekki síður tengdar Sól-
bakka en Flateyri og tengdar
Hönnu á báðum stöðunum þar
sem Hanna vann á símstöðinni
hjá mömmu áður en hún gifti
sig.
Brúðkaup hennar og Magn-
úsar Konráðssonar rafvirkja-
meistara er einn af eftirminni-
legum atburðum berskunnar.
Matarveisla var í gamla bjálka-
húsinu en síðan var gengið yfir
að nýja steinhúsinu. Svolítill
ævintýraljómi er ennþá yfir því
sem kom í ljós þegar brúð-
argjafirnar voru opnaðar þar.
Ekki leið á löngu áður en lítil
frændsystkin, börnin þeirra
Hönnu og Magga, fóru að bæt-
ast í fjölskylduna, eitt af öðru
næstu árin, öll sex svo hraust
og dugleg að til var tekið.
Auðvelt er að orna sér við
bjartar minningar um sólar-
daga á sléttununum innan við
Sólbakka með frændfólkinu
mínu þar á bæ. Mér finnst sem
ég sjái þau Ragnheiði og Ás-
geir Torfason bæði á túninu,
Torfa son þeirra að binda hey-
sátur og henda upp á bílpall,
svo og alla hina að keppast við
að raka og rifja. Alltaf var
Hanna þarna með ört stækk-
andi barnahópinn sinn, stund-
um var María systir hennar
með og hennar dætur, líka
stundum einhver bræðranna
með sínar konur og börn – og
svo við símstöðvarkrakkarnir
og frændsystkini okkar að
sunnan.
Ótal Sólbakkaminningar frá
heitum sumardögum og frá
öðrum góðum stundum úti og
inni fylla hugann nú þegar
Hanna Ásgeirsdóttir er kvödd
hinstu kveðju, síðust þeirra
systkinanna og systkina-
barnanna á Sólbakka.
Meðan þau Hanna og Magn-
ús bjuggu enn á Flateyri fór
sonur minn í sína fyrstu pössun
hjá þeim en ekki þá síðustu því
eftir að við fluttumst öll suður
mun mér hafa fundist að
kannski munaði ekki svo mikið
um einn lítinn dreng í stóra
barnahópinn því ævinlega tók
Hanna frænka beiðni minni af
slíkri ljúfmennsku að mér
fannst ég geta stungið drengn-
um inn til þeirra stund og
stund – já og stundum lengur.
Fyrir alla greiðana og góð-
mennskuna í minn garð er ég
óendanlega þakklát nú á
kveðjustundu. Stóra hópnum
sem nú kveður ættmóðurina
Hönnu Ásgeirsdóttur votta ég
innilegustu samúð.
Jóhanna G.
Kristjánsdóttir.