Morgunblaðið - 17.03.2018, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MARS 2018
✝ ÞorsteinnÞórðarson
fæddist á Brekku í
Norðurárdal 4.
desember 1930.
Hann lést á Brákar-
hlíð í Borgarnesi
10. mars 2018. For-
eldrar hans voru
Þórður Ólafsson, f.
1889, frá Desey,
Norðurárdal, d.
1981, og Þórhildur
Þorsteinsdóttir, f. 1903, frá
Hamri, Þverárhlíð, d. 1982,
bændur á Brekku. Systkini Þor-
steins eru Þórunn Erna, f. 10.
desember 1926, Ólafur, f.
28.desember 1927, og Guðrún, f.
29. apríl 1940.
Þorsteinn eignaðist dóttur
með Soffíu G. Jónsdóttur, f. 24.
desember 1925, d. 14. júní 1998,
sem er Sigurbjörg ónæmisfræð-
ingur, f. 24. september 1955,
maki Árni Þór Sigurðsson,
sendiherra, f. 30. júlí 1960, börn
þeirra eru a) Sigurður Kári, f.
1986, sambýliskona hans er Elín
Dís Vignisdóttir, f. 1986, dóttir
þeirra er Elísa Rán, f. 2017, b)
Arnbjörg Soffía, f. 1990, sam-
býlismaður hennar er Þorsteinn
Hjörtur Jónsson, og c) Ragnar
Auðun, f. 1994.
Hinn 9. febrúar 1963 kvæntist
júní 1977, maki Elvar Ólason
bóndi, f. 26. apríl 1969, börn
þeirra eru Erna, f. 2000, og Arn-
ar Þór, f. 2003.
Þorsteinn fæddist á Brekku
og ólst þar upp við öll almenn
sveitastörf þess tíma, hann gekk
í barnaskólann í Dalsmynni og
stundaði nám við Héraðsskólann
á Laugarvatni 1947-49. Að námi
loknu vann Þorsteinn á búi for-
eldra sinna til 1954 er hann tók
sjálfur við búsforráðum á
Brekku. Árið 1962 fluttist Anna
að Brekku og þau hjón bjuggu
myndar- og snyrtilegu búi alla
sína tíð, þangað til þau hættu
búskap árið 1994. Samhliða bú-
störfunum vann Þorsteinn við
orlofshúsabyggð BSRB í Mun-
aðarnesi á árunum 1986-99.
Eftir þann tíma voru þau staðar-
haldarar í Munaðarnesi í afleys-
ingum til ársins 2007. Þorsteinn
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir sveit sína. Hann sat meðal
annars í stjórn Veiðifélags
Norðurár í fimmtán ár, í sóknar-
nefnd Hvammskirkju í fimmtán
ár, var deildarstjóri Kaupfélags
Borgfirðinga í sautján ár, sat i
skólanefnd Varmalandsskóla í
allmörg ár. Árið 2004 fluttu þau
Þorsteinn og Anna frá Brekku í
Borgarnes og við fráfall Önnu
árið 2009 flutti Þorsteinn í
Brákarhlíð, hjúkrunar- og
dvalarheimilið í Borgarnesi, og
dvaldi þar til hinsta dags.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Reykholtskirkju í dag, 17.
mars 2018, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Þorsteinn Önnu
Sigurðardóttur, f.
9. febrúar 1938, d.
23. febrúar 2009.
Foreldrar hennar
voru Sigurður
Kristjánsson, f.
1888 á Hjarðarfelli,
d. 1969, og Margrét
Oddný Hjörleifs-
dóttir, f. 1899 á
Hofstöðum, d. 1985,
bændur í Hrísdal á
Snæfellsnesi. Þorsteinn og Anna
eignuðust fjögur börn, þau eru:
a) Þórður húsasmíðameistari, f.
31. maí 1963, maki Agnes Agn-
arsdóttir, leikskólakennari, f.
15. maí 1957, sonur Agnesar er
Marinó Ingi Emilsson, f. 1979,
sambýliskona hans er Hallfríður
Kristín Jónsdóttir, f. 1980. Börn
þeirra eru Guðrún Inga, f. 2000,
og Pétur Þór, f. 2010. b) Þor-
steinn húsasmiður, f. 7. maí
1965, maki Guðbjörg S. Sig-
urðardóttir sjúkraliði, f. 14. júní
1972, börn þeirra eru Ósk, f.
1996, d. 1996, Þorgeir, f. 1999,
og Sigurður Aron, f. 2001, c)
Gunnar Þór, f. 15. nóvember
1970, maki Íris Grönfeldt
íþróttafræðingur, f. 8. febrúar
1963, börn þeirra eru Bjarki
Þór, f. 1994, og Anna Þórhildur,
f. 1998, d)Þórhildur bóndi, f. 24.
Dal einn vænan ég veit,
verndar Drottinn þann reit.
Allt hið besta þar blómgast hann læt-
ur.
Þar er loftið svo tært,
þar er ljósblikið skært.
Þar af lynginu er ilmurinn sætur.
(Hugrún)
Útsýnið af bæjarhlaðinu á
Brekku minnir oft á málverk,
sérstaklega þegar kvöldsólin er
að hníga. Grábrókin og hraunið
með sínu fallega kjarri setja
óneitanlega mikinn svip á jörð-
ina. Norðuráin líður fallega í
gegnum landið sem að vetri til
rennur á milli skara og þá
gjarnan stirnir á hjarnið undir
skini dansandi norðurljósa. Yfir
þessu margbrotna landslagi
Norðurárdalsins vakir svo Baul-
an, fjalladrottningin sjálf. Þarna
ólst pabbi minn upp og bjó nán-
ast alla sína tíð, nema síðustu 14
árin þá bjó hann í Borgarnesi
en hugurinn var oft í dalnum,
alveg fram á síðasta dag. Hann
var fæddur og uppalinn á
Brekku, sat jörðina í 50 ár, fyrst
með foreldrum sínum, síðan
með eiginkonu, móður minni.
Hann byggði jörðina upp á inn-
an við 10 árum, með eigin
vinnu; fjós, fjárhús og íbúðarhús
sem er á stærð við meðalfélags-
heimili, þessi uppbygging var
unnin með litlum vélakosti og
verkfærum. Hann var vinnu-
samur og handlaginn. Hann var
mjög laginn við krakka og ung-
linga og fékk alla til að vinna
með sér. Hann bjó einstaklega
snyrtilega, t.d. vorum við látin
bóna baggavélina að hausti áður
en hún var sett inn til vetr-
argeymslu og maður var ekki
búinn í fjárhúsunum fyrr en það
var búið að sópa stokkinn. Hann
átti til að vera stríðinn, hafði
skoðanir og lét til sín taka á
ýmsum vettvangi. Hann lét þó
ekki mikið yfir sér en bjó yfir
ýmsum fjársjóðum. Hann bar
mig á bakinu í fjárhúsin þegar
litlir fætur voru lúnir og hann
strauk af kinnum mold og tár.
Hann veitti mér ást og yl og það
var ljúft að hátta í föðurarm
fyrir lítinn telpuhnokka. Hann
leiddi mig inn kirkjugólfið fyrir
18 árum og hann bar hag minn
ávallt fyrir brjósti. Hann var
alltaf til staðar fyrir mig og ég
var til staðar þegar hann
kvaddi.
Hlekkir í keðju kynslóða. Í
sex ár bjuggum við saman í hús-
inu, ég með mína fjölskyldu og
pabbi og mamma á efri hæðinni.
Það voru mikil forréttindi. Hann
gekk sáttur frá borði þegar ævi-
starfið var afhent afkomendum,
missti mikið þegar lífsförunaut-
urinn féll frá. Dvaldi á dval-
arheimili síðustu árin og hugs-
aði um horfna tíma en vildi
fylgjast með afkomendum sín-
um og frændfólki. Brekka og
dalurinn voru honum mjög kær,
hugurinn var þar síðustu daga.
Honum þótti vænt um að ein-
hver sæti á föðurarfleifðinni og
héldi áfram með hans ævistarf.
Síðustu dagana mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu og ég mun
eftir fremsta megni efna lof-
orðið sem ég gaf honum undir
það síðasta; já pabbi, ég mun
hugsa vel um Brekku.
Takk fyrir allt og allt.
Þórhildur.
Þorstein tengdaföður minn
hitti ég fyrst fyrir rétt rúmum
þremur áratugum. Það var á
tröppunum á Brekku þar sem
hann hafði alið allan sinn aldur.
Við Sigurbjörg, sem á þeim
tíma bjuggum í Svíþjóð, komum
þangað í heimsókn með Sigurð
son okkar á fyrsta ári. Hann var
fyrsta barnabarn móðurafa síns
og það fylgdi því auðvitað nokk-
ur tilhlökkun, með blöndu af
kvíða, að heimsækja afann og
fjölskyldu hans. Sjálfur hafði ég
ekki hitt þennan hluta tengda-
fjölskyldunnar og þar sem Sig-
urbjörg var ekki alin upp hjá
föður sínum höfðu tengslin verið
strjál. En þessi heimsókn gekk í
alla staði vel og kom þar bæði
til hæglæti og yfirvegun Þor-
steins og framtakssemi og vel-
vild hans öndvegiskonu, Önnu
Sigurðardóttur.
Frá þessum fyrstu kynnum
okkar höfum við fjölskyldan
verið aufúsugestir á Brekku.
Þorsteinn og Anna buðu börn-
um okkar oft að vera um
skemmri eða lengri tíma í vist
hjá þeim á sumrin, sem þau
kunnu vel að meta og nutu góðs
af. Þar nutu þau ástúðar og
hlýju í hvívetna og fyrir það er-
um við afar þakklát.
Þorsteinn var borinn og barn-
fæddur á Brekku í Norðurárdal
og það kom í hans hlut að taka
við búskap á föðurleifð sinni.
Hann kvæntist Önnu Sigurðar-
dóttur frá Hrísdal í Miklaholts-
hreppi og saman ráku þau mikið
myndarbú á Brekku í um fjóra
áratugi. Anna lést árið 2009,
rétt liðlega sjötug að aldri.
Þorsteinn var ekki margmáll
maður en lét heldur verkin tala
eins og hið fallega Brekkubú
var og er gott dæmi um, þar
sem snyrtimennskan er aðals-
merki. Hann hafði hins vegar
sínar skoðanir á mönnum og
málefnum og var ævinlega tilbú-
inn að viðra þær ef svo bar und-
ir. Ég á margar góðar minn-
ingar úr eldhúsinu á Brekku
þar sem skipst var á skoðunum
og þjóðmálin brotin til mergjar.
Við vorum ekki alltaf sömu
skoðunar tengdafeðgar en það
breytti engu um að það fór alla
tíð vel á með okkur. Væntum-
þykjan leyndi sér ekki þótt ekki
væri mikið verið að flíka tilfinn-
ingum.
Ég er sérstaklega þakklátur
fyrir góða samverustund sem ég
átti með Þorsteini nú í ársbyrj-
un, skömmu áður en ég hélt til
starfa erlendis. Ekki gat ég vit-
að þá að það yrði okkar síðasti
fundur en enginn ræður sínum
næturstað og þá er gott að eiga
góðar minningar til að ylja sér
við.
Þau Anna fluttu í Borgarnes
árið 2004 og síðasta áratuginn
bjó Þorsteinn á hjúkrunar- og
dvalarheimilinu Brákarhlíð þar í
bæ. Lengst af var hann við
ágæta heilsu en þó mátti vel
greina að hann væri lúinn eftir
langan vinnudag við erfiði bú-
starfanna. Hvíldin var því ugg-
laust kærkomin, ekki síst eftir
að heilsunni hrakaði nú undir
það síðasta. Ég er Þorsteini
tengdaföður mínum þakklátur
fyrir góð kynni og velvild hans í
minn garð og minna og kveð
hann með virðingu.
Árni Þór Sigurðsson.
Með þessum fáu orðum lang-
ar mig til að minnast Þorsteins
á Brekku, móðurbróður míns,
og allra þeirra góðu minninga
sem honum tengjast.
Þorsteinn var fæddur og upp-
alinn á Brekku, næstyngstur af
fjórum systkinum. Hann tók við
búinu af foreldrum sínum,
byggði upp og bjó miklu mynd-
arbúi á þessum fallega stað í
Borgarfirðinum.
Ég var ekki hár í loftinu þeg-
ar ég fór að vera í sveitinni á
sumrin hjá þeim hjónum Þor-
steini og Önnu á Brekku.
Fyrstu árin bjuggu afi Þórður
og Þórhildur amma einnig á
Brekku. Það var góður skóli í
sveitinni hjá Þorsteini frænda
þar sem dugnaður, útsjónarsemi
og snyrtimennska voru gildin í
fyrirrúmi og maður býr ávallt
að. Og það var alltaf nóg að
gera á stóru búi. Þorsteinn
frændi hafði sérstakt lag á að
allir legðu sig fram af fremsta
megni og treysti fyrir verkefn-
um. Það eru forréttindi að hafa
fengið tækifæri til að taka þátt í
fjölbreyttum verkefnum í sveit-
inni og upplifa þannig tengsl og
umgengni við náttúruna, en
Brekka varð nánast eins og mitt
annað heimili hluta úr árinu.
Það var síðan ávallt gott að
heimsækja Þorstein og Önnu á
Brekku og ófáar góðar minn-
ingar tengdar heimsóknum
þangað í gegnum árin í
tengslum við sauðburð, hey-
skap, smalamennskur, rjúpna-
veiðar, berjatínslu eða hvaðeina.
Þorsteinn bjó lengst af á
Brekku, en flutti í Borgarnes
þegar hann og Anna drógu sig
út úr búrekstrinum og eyddu
þar síðustu árum ævinnar. Í
kjölfar þess að Anna lést árið
2009 dvaldi Þorsteinn á Dval-
arheimilinu í Borgarnesi. Þang-
að var hann góður heim að
sækja, alltaf áhugasamur um
hvað ég væri að fást við, hvern-
ig allir í fjölskyldunni hefðu það
og gaman að ræða um lífsins
gagn og nauðsynjar.
Ég kveð Þorstein frænda á
Brekku með virðingu og þökk
fyrir góð kynni sem skilja eftir
góðar og dýrmætar minningar.
Jafnframt votta ég þeim Þórði,
Steina, Gunna, Hildu, Sigur-
björgu og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð.
Jón Geir Pétursson.
Þegar kemur að því að kveðja
vini eftir heila mannsævi þá eru
mörg minningabrot sem upp
koma. Við hjónin kynntumst
Þorsteini á Brekku þegar hann
og Anna móðursystir mín fóru
að draga sig saman. Það var svo
skemmtilegt að vera hluti af því
ævintýri því faðir minn og Leó-
pold mágur hans og nágranni
töldu sig báðir vera hjúskap-
armiðlara og hafa forræði á
hönd Önnu. Enda báðir mágar
hennar en hún var mikill heima-
gangur á mínu heimili á ung-
lingsárum mínum. Þær systur
voru nánar og mitt heimili var
annað heimili Önnu á þessum
árum. Hún kom í bæinn til að
vinna bæði á hóteli og í sölu-
skálum, svo sem Nesti í Foss-
vogi. Hún kom oft heim að
vinnu lokinni svöng en ávallt
hress. Þær hlógu mikið saman
mamma og hún en oft var góður
matur í kalda skápnum við út-
vegginn. Ég sé Önnu fyrir mér
að ná sér í bita; helst með sósu.
Nýir tímar komu. Anna og
Þorsteinn fundu hvort annað í
fallega Norðurárdalnum á stór-
býlinu Brekku. Brekka er höf-
uðból og hefur oft verið mynd af
bænum bæði á almanökum og
víðar enda snyrtimennska ein
sú mesta sem sést hefur. Þor-
steinn á Brekku var fyrirmynd-
arbóndi sem sómi var að. Bú-
stofninn var vel haldinn og hey
mjög góð. Svo kom nýr kafli í líf
okkar. Anna kom í bæinn að
eiga Þórð um vorið 1963 en þá
var annað barn á leiðinni hjá
mér og mínum manni. Þórður
var stór og stæltur en þurfti
smá leiðréttingu sem var erfið
því læknavísindin og sálgæslan
var langt á eftir tímanum. Móð-
ir mín fór oft á spítalann í stað
ungu móðurinnar en í dag væri
móðirin allan tímann hjá sínu
barni. Vanþekking sem olli sorg.
Tíminn leið og svo komu fleiri
börn; Þorsteinn, svo Gunnar og
að lokum hún Þórhildur. Allt
myndarbörn og dugleg. Við og
foreldrar mínir komum oft að
Brekku og áttum þar sælustu-
ndir við að skoða litlu lömbin,
hjálpa til í heyskap og moka
fjósið. Áslaug Valgerður dóttir
okkar var hjá Þorsteini og Önnu
eitt sumar; ung kaupakona. Alla
tíð var búrið fullt af kræsingum
og mín stolta frænka svo dugleg
að hafa ávallt hlaðið borð af
bakkelsi og góðum mat. Oft var
stuð á bænum. Menn fóru í fjós-
ið til að moka en voru orðnir
gamlir í anda og skóflan flaug í
fjóshauginn. Þá var hlegið lengi
og oft löngu síðar. Vinátta og
mikil og góð tengsl systranna
Önnu og Áslaugar voru mik-
ilvæg síðar. Þeir Þorsteinn og
faðir minn voru líka mestu mát-
ar og skeggræddu pólitík og líf-
ið allt.
Anna var oft hjá okkur síðar
á ævinni í þungum veikindum.
Þessi mætu hjón eru mikill hluti
af okkar fjölskyldu og ber því
að þakka allt það góða sem við
höfum átt saman á gengnum
ævivegi. Vottum börnum og af-
komendum Þorsteins á Brekku
okkar dýpstu samúð.
Þórunn Sveinbjörnsdóttir,
Þórhallur og fjölskyldur.
Þorsteinn
Þórðarson
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRA BLÖNDAL,
Efstaleiti 14, Reykjavík,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 28.
febrúar. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 19. mars klukkan 11.
Kjartan Blöndal
Svanhildur Blöndal Júlíus Vífill Ingvarsson
Ragnar Halldór Blöndal Ari Blöndal Eggertsson
barnabörn og langömmubörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
BIRGIR KRISTINSSON
símvirki,
Háaleitisbraut 47,
Reykjavík,
lést 13. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún Margrét Jóhannsdóttir
og aðrir aðstandendur
Hjartans þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar mömmu okkar,
tengdamömmu, ömmu og langömmu,
MAGNÚSÍNU BJARNADÓTTUR,
Stórholti 26.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
hjúkrunarheimilisins Sóltúns, 2. hæð D, fyrir einstaka umönnun
og alúð.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sólrún og Heiða Ragnarsdætur
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
DANÍEL ÞÓRIR ODDSSON,
lést í Brákarhlíð, Borgarnesi, mánudaginn
12. mars.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna,
mánudaginn 19. mars frá Borgarneskirkju.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hollvinasamtök
Brákarhlíðar, www.brakarhlid.is
Ólöf Ísleiksdóttir
Guðrún E. Daníelsdóttir Jón Kristinn Jakobsson
Daníel Andri Jónsson
Ólöf Kristín Jónsdóttir Guðmundur B. Kristbjörnsson
Jón Anton Guðmundsson