Morgunblaðið - Sunnudagur - 29.04.2018, Blaðsíða 24

HEILSA Jóga þýðir heild eða sameining en líkami, tilfinningar og hugur myndaeina heild. Við erum ekki aðskilin hvert frá öðru heldur myndum við
eina heild sem er samofin lífríki jarðar.
Horfum á heildina
24 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29.4. 2018
Feður í fæðingarorlofi hafa núfengið sérstaka jógatíma fyrirsig og barn sitt í Jógasetrinu
við Skipholt. Eigandi setursins og
einn kennaranna á námskeiðinu er
Auður Bjarnadóttir en hana hafði
lengi langað að byrja með pabbajóga
á stöðinni.
„Þetta er eins og annað í Jógasetr-
inu, þetta er allt eitthvert ferli,“ segir
Auður og útskýrir að hún hafi byrjað
með meðgöngujóga og út frá því hafi
mömmujógað þróast. Seinna vildu
konurnar fá makana með og úr því
þróaðist parakvöldið. „Síðan hef ég
verið spurð síðustu ár hvort ég sé
ekkert að hugsa um að vera með
pabbajóga. Ég er búin að vera að
grínast með það í svona tvö ár að það
sé enginn biðlisti í pabbajóga. Svo
kom einn mjög áhugasamur um dag-
inn og vildi komast inn í mömmu-
jógahópinn og þá hugsaði ég að við
ættum nú kannski bara að prófa
þetta,“ segir Auður og varð þetta
kveikjan að þessu námskeiði sem nú
stendur yfir.
Vantar pabbahópa
„Þeir eru ekki margir en þeir eru
mjög ánægðir og glaðir sem eru á
námskeiðinu. Ég heyri það frá kon-
unum að þegar þær eru búnar í sínu
orlofi og farnar að vinna að það er
ekki eins mikið prógramm hjá pöbb-
unum sem eru heima með barnið,“
segir hún en viðburðir sem tengjast
börnum á þessum aldri eru oftar en
ekki tengdir mömmuhópum af ýmsu
tagi en þessu vildi
Auður breyta.
„Konur eru dug-
legri að fara út með
börnin og hitta aðr-
ar konur eins og í
mömmujóga og svo
fara þær saman út
að borða. Konur
eru vanar svona
saumaklúbbum. Hugsunin með jógað
er líka til að hafa eitthvað fyrir þá,
svona pabbaklúbbur þar sem þeir
geta hitt aðra feður. Þeir hafa gaman
af þessu og börnin eru mjög lífleg.
Þau eru aðeins eldri en almennt í
mömmujóganu. Það er aðeins meira
fjör og skrið um gólfið. Ein skreið al-
veg upp að búddastyttunni sem er á
veggnum og á meðan skreið önnur að
pallinum mínum en ég þóttist ætla að
vera að passa börnin á meðan þeir
sváfu. Þetta var mjög skemmtilegt.
Maður fær alveg nýja samúð með því
að vera nýtt foreldri á 150% vaktinni
með barn sem fer upp um allt.“
Námskeiðinu er lýst þannig að feð-
ur og börn stundi þar mjúka og
styrkjandi hreyfingu saman. Teygjur,
liðleiki og slökun eru í fyrirrúmi og fá
börnin auðvitað sína athygli með því
að taka þátt í leikandi æfingum.
Ekki skrýtið heldur sjálfsagt
Hjá mörgum konum hefur
meðgöngujógað og mömmujógað
verið leið inn í frekari jóga-
ástundun á meðan karlar hafa ekki
verið eins mikið í jóga en Auður
segir þetta vera að breytast.
„Í kennaranáminu hjá mér eru oft
kannski 30% þeirra sem eru í náminu
konur sem hafa byrjað hjá mér í með-
göngujóga. En við erum búin að vera
með sérstaka karlajógatíma í tvö ár,“
segir hún en þessir tímar eru opnir
fyrir feðurna í pabbajóga. „Stundum
er ég alveg gapandi, hef verið að
kenna og kem fram og þá sitja þeir
þarna eins og í saumaklúbbi að fá sér
te fyrir tímann,“ segir Auður sem er
ánægð með stemninguna sem hefur
myndast í kringum tímana.
„Það er gaman að horfa inn í sal og
sjá 20 karla að gera jóga saman.
Þetta hefði bara ekki gerst fyrir fimm
árum. Það er mjög hröð breyting
hvað varðar jóga sem hefur átt sér
stað.“
Auður segir ennfremur að með-
göngujógað hafi aldrei notið jafn mik-
illa vinsælda og nú. „Jóga er orðið svo
almennt að þetta þykir ekki skrýtið
heldur sjálfsagt, þetta eru breyttir
tímar,“ segir frumkvöðullinn Auður.
Fyrsta pabbajóganámskeiðið
stendur nú yfir en áhugasömum
pöbbum er bent á að hafa samband
við Jógasetrið upp á frekari námskeið
og uppákomur en upplýsingar er að
finna á jogasetrid.is.
Arna Rín kenndi pöbbunum
í tímanum þegar ljósmynd-
arinn kom í heimsókn.
Morgunblaðið/Valli
Skemmtileg
samvera
Pabbajóga er nýjung hjá Jógasetrinu. Auður
Bjarnadóttir jógakennari segir tímana sérlega líf-
lega og skemmtilega, enda börnin orðin eldri þeg-
ar pabbarnir mæta með þau. Svona samveru-
stundir hefur skort fyrir feður í fæðingarorlofi.
Inga Rún Sigurðardóttir ingarun@mbl.is
Teygjur, liðleiki og slökun eru í fyrirrúmi og fá börnin auðvitað sína athygli með
því að taka þátt í leikandi æfingum eins og þessari með litríku slæðunni.
Auður
Bjarnadóttir
Það er eitthvað stórkostlegt við að vera viðráslínuna í stórum hópi samsettum úrótal einstaklingum sem allir stefna að
sama marki. Einstaklingurinn verður hluti af
stærri heild í hópi og stemningin engu lík. Sú
hrifnæma hópsál sem ég er nærist á orkunni
sem magnast upp í þessum aðstæðum. Þessa
helgi verð ég meðal mörg hundruð þátttakenda
í Fossavatnsgöngunni á Ísafirði. Búin að drösla
áhugalítilli fjölskyldunni í annan landshluta eft-
ir að hafa leitað logandi ljósi að gistimöguleikum
fyrir okkur í nágrannabæjarfélögum til þess að
hvetja mig áfram – eða að minnsta kosti njóta
ferðalagsins.
Þetta er í fyrsta skipti sem ég reyni fyrir mér
á gönguskíðum þótt ég hafi nokkrum sinnum
tekið þátt í keppni í almenningsíþróttum. Ferlið
er alltaf svipað; þegar ákvörðun er tekin um að
taka áskorun er hún þægilega langt inni í fram-
tíðinni og kona hugsar með sér: „Þetta verður
gaman, iss ég verð búin að ná frábærum tökum
á íþróttinni þegar þetta verður!“ Þegar nær
dregur fara efasemdaraddirnar innra með mér
að hækka róminn og segja: „Þú ert biluð að
reyna þetta“, „þú verður að æfa þig meira“,
„það er alltaf hægt að hætta við“ … og þá strax
á eftir: „Ef þú hættir við ertu AUMINGI!“ Á
þessum tímapunkti í ferlinu er voða lítið
skemmtilegt við hugmyndina.
Svo þegar stóra stundin rennur upp og
keppnin hefst með því að fólk leggur einbeitt af
stað gerast töfrarnir. Manneskjan sem ein lítil
fruma í líkama lífveru sem hlykkjast um lands-
lagið, ákveðin í að gera sitt besta, og þar finnur
kona gleðina. Loksins fer keppnisskapið að
vinna með henni.
Að komast í mark er svo toppurinn. Tilfinn-
ingin sem réttlætir allar æfingarnar og efa-
semdirnar sem virðast óhjákvæmilegur fylgi-
fiskur þess að takast á við krefjandi áskorun. Á
þeirri stundu spila allar heimsins tilfinningar
sína sinfóníu í kroppnum: Stolt yfir að klára,
léttir yfir að þurfa ekki að endurtaka leikinn,
gleði yfir upplifuninni og þakklæti fyrir að hafa
heilsu sem vinnur með órökréttri kappsemi.
Mögulega eru fleiri en ég hrifnæmar hópsálir
sem bæði elska orkuna og að strjúka egóinu í
leiðinni með þátttöku sinni. Að minnsta kosti
hefur ýmiskonar keppnum fjölgað stórkostlega
og þátttökumet eru slegin árlega. Þetta er sann-
arlega rannsóknarefni. Mögulega er þetta merki
þess að nútímafólk sé bara meðvitaðra um mik-
ilvægi hreyfingar í daglegu lífi. Mögulega höfum
við meiri tíma en forfeður okkar. Mögulega er
það rétt sem ég heyrði Kára Stefánsson segja í
viðtali að manneskjan sem dýrategund hafi óbil-
andi þörf fyrir að reyna á hvar mörkin liggja og
refsa sér í raun í leiðinni. Mögulega þurfum við á
því að halda á einhvern frumstæðan hátt að upp-
lifa hvernig það sé að berjast fyrir lífi okkar en
fáum ekki tækifæri til þess í friðsælu velferð-
arsamfélagi allsnægtanna.
Hvað mig varðar akkúrat núna, nokkrum
dögum fyrir keppni, er ég harðákveðin í að taka
aldrei aftur þátt í keppni. Að minnsta kosti ekki
fyrr en næsta stórafmælisaldurskrísa bankar
upp á og vantar staðfestingu þess að allt sé
mögulegt.
Hrifnæm hópsál hafnar allri skynsemi
Út fyrir rammann
Agnes Ósk Sigmundsdóttir
agnesosk@gmail.com
Getty Images/iStockphoto