Morgunblaðið - 04.05.2018, Page 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 2018
✝ Elín HrundJónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 15. júní 1964.
Hún lést á kvenna-
deild Landspít-
alans 24. apríl
2018. Foreldrar
hennar eru Hulda
Pálína Matthías-
dóttir húsmóðir, f.
4. nóvember 1930
í Reykjavík, og
Jón Pétursson, fv. héraðs-
dýralæknir, f. 23. júní 1930 á
Egilsstöðum á Völlum. Systk-
ini hennar eru Ólafur
héraðsdýralæknir, f. 14. febr-
úar 1957, kvæntur Eddu
Kristrúnu Vilhelmsdóttur,
synir þeirra eru Gunnar Orri
og Pétur Þorri, og Guðrún,
prófessor í Noregi, f. 9. mars
er Helena Hanna Guðlaugs-
dóttir flugmaður, f. 27. janúar
1992. 2) Hulda, læknanemi við
Háskóla Íslands, f. 10. júní
1991, unnusti hennar er Jón
Brynjar Björnsson verkfræð-
ingur, f. 5. júní 1989. 3) Sig-
urður Örn flugmaður, f. 27.
júní 1995. 4) Kolbeinn grunn-
skólanemi, f. 18. desember
2002.
Elín Hrund ólst upp á Egils-
stöðum og stundaði nám við
Menntaskólann á Egilsstöðum,
var eitt ár au pair hjá frænd-
fólki sínu í Hamborg í Þýska-
landi og nam þar þýsku. Leið
hennar lá síðan í Fósturskóla
Íslands og þaðan lauk hún
leikskólakennaraprófi í maí
1988. Elín Hrund starfaði sem
leikskólakennari og deild-
arstjóri á leikskólum, lengst af
á leikskólanum Stakkaborg í
Reykjavík en síðasta árið á
leikskólanum Vinagerði.
Útför Elínar Hrundar fer
fram frá Háteigskirkju í
Reykjavík í dag, 4. maí 2018,
klukkan 13.
1958, gift Øyvind
Mo.
Eftirlifandi
eiginmaður El-
ínar Hrundar er
Þorsteinn Sig-
urðsson fram-
leiðslustjóri, upp-
alinn á Blönduósi
en fæddur í
Reykjavík 27.
nóvember 1958.
Giftust þau í Há-
teigskirkju 23. febrúar 1991.
Foreldrar hans voru Helga
Ásta Ólafsdóttir, f. 5. júní
1932, d. 23. febrúar 1997, og
Sigurður Heiðar Þor-
steinsson, f. 14. júní 1934, d.
11. október 2017. Börn Elínar
Hrundar og Þorsteins eru: 1)
Jón Steinarr flugmaður, f. 14.
október 1989, unnusta hans
Það eru forréttindi að eiga
mömmu sem er besta vinkona
manns. Samband okkar var ein-
stakt, jafnvel á unglingsárunum
þegar mörgum þótti hallærislegt
að vera með foreldrum sínum
fannst mér skemmtilegast að fara
í stelpuferðir með mömmu. Við
heimkomu sátum við svo oft í bíln-
um í yfir klukkustund að spjalla
og nenntum ekki inn. Í mörg ár
töluðum við um að taka stelpu-
ferðirnar á næsta stig og fara í
borgarferð til Bandaríkjanna og
létum loks verða að því á 25 ára af-
mælinu mínu að fara til Boston.
Sú ferð var æðisleg í alla staði og
byrjuðum við strax að ræða næstu
ferð. Efst á lista hjá mömmu var
að sýna mér New York. Því miður
urðu ferðirnar ekki fleiri en ég er
þeim mun þakklátari fyrir að hafa
náð Boston-ferðinni.
Við deildum áhuga á að skoða
uppskriftir og prófa nýja rétti.
Það varð til þess að við fórum að
elda saman og voru þau kvöld í
miklu uppáhaldi. Dagana fyrir
skoðuðum við uppskriftir, svo var
eldað, lagt fínt á borð með kerta-
ljósum og borðað og spjallað langt
fram á kvöld. Það er sárt að ná
ekki fleiri svona kvöldum og
skrýtið að lesa uppskrift og geta
ekki sent hana á mömmu. Mamma
var hjartahlý, traust og fyndin.
Hún gat samið vísur á staðnum og
ein eftirminnilegasta er þegar
mamma sá pabba vera á nærbux-
unum að tæma eldhúsruslið og fór
að syngja „Nærbuxna Steini,
skýst út með ruslið í leyni, Steini
minn eini í leyni“. Ég man hvað
við systkinin hlógum og þó pabba
hafi ekki fundist þetta jafn fyndið
leyfi ég mér að birta vísuna nú 15
árum síðar.
Mamma var hlýjasta knúsið og
besta öxlin að gráta á ef lífið var
erfitt. Hún þekkti mig allra best,
ég gat sagt „mamma, ég var að
hugsa“ og hún botnað mig áður en
ég náði að klára setninguna. Eitt
sumarið var ég erlendis að keppa
og leið illa en gat ekki sagt í sím-
anum hvað mér lá á hjarta. Hún
þurfti ekki frekari skýringar held-
ur stökk af stað með næsta flugi til
Spánar morguninn eftir. Hún
bjargaði mér þarna, eins og svo
oft áður, og gerði þessa ferð að
yndislegum minningum.
Að gefa mömmu gjafir eða
gleðja hana á einhvern hátt var
besta tilfinning í heimi því hún
varð alltaf svo innilega glöð og
þakklát. Síðasta sumar langaði
mig að gera eitthvað sérstakt fyr-
ir hana á afmælinu hennar og
skipulagði óvissuferð um Suður-
landið. Engan grunaði hvað væri
framundan og að afmælin yrðu
ekki fleiri en þó örlítil huggun að
hennar síðasti afmælisdagur hafi
verið svona eftirminnilegur og
yndislegur.
Ég mun líklega aldrei sætta
mig við það að missa hana svona
snemma, hún átti eftir að upplifa
svo margt. Hún talaði oft um hvað
hún hlakkaði til að verða amma og
ég veit að hún hefði orðið besta
amma í heimi. Mér er stundum
sagt að við séum líkar og er fátt
sem gleður mig meira. Takist mér
að verða bara helmingi eins góð
mamma og hún var yrði ég sátt.
Mamma mun ávallt lifa í hjarta
mér og ég mun reyna mitt besta
að gera hana stolta. Hvíldu í friði,
elsku mamma mín, ég elska þig og
sakna þín óendanlega mikið.
Að lokum vil ég þakka yndis-
legu starfsfólki Kvennadeildar
Landspítalans, það hefur reynst
okkur vel þennan erfiða vetur.
Þín
Hulda.
Augun voru stór og kringlótt
undir þungum brúnum. Hún var
bústin, búlduleit og á höfðinu var
ljós dúnn. – Hún er alveg eins og
Gunna, hrópaði Tóta ljósmóðir.
Elín Hrund var komin í heiminn
og ég var orðin stóra systir. Heit-
asta óskin var uppfyllt eftir sex
ára bið. Hvorki heimurinn né ég
urðum söm við okkur eftir það.
Fljótlega varð hún falleg með
stríðnisglampa í augunum. Marg-
ir sögðu hana líka Lillu móður-
systur; aðrir kváðu hana líkjast
pabba. Mér fannst hún mest lík
mömmu. Enn satt best að segja
var hún engum öðrum lík, hún var
einstök. Hún skoppaði meira en
hún gekk. Ljósa, þykka hárið
hélst aldrei í löngu fléttunum,
sama hversu fast mamma fléttaði.
Elín Hrund var oftast úfin. Hún
sagði og gerði hluti sem okkur
eldri systkinum hennar hafði
hreinlega ekki dottið í hug. Í stað
þess að hjálpa pabba að leita að
sokkunum hans, sagði hún bara: –
Sofðu bara í sokkunum, pabbi
minn. Þegar jólaguðsþjónustan
varð of langdregin, klifraði hún
upp á stólinn og hrópaði: – Þetta
er hundleiðinleg messa. Flestir
kirkjugesta voru henni sammála,
enn bara hún hafði þor til að segja
það. Þrátt fyrir hraða yfirferð gaf
hún sér tíma til að sýna í orðum og
gerðum að henni þætti vænt um
okkur öll. Fjarlægð í kílómetrum
skipti hana í raun litlu máli. Ná-
grenni auðveldar hins vegar að
fylgja heilræðum Hávamála um
vináttu: geði skaltu við þann
blanda og gjöfum skipta, fara að
finna oft. Þetta sannaði sig þegar
Hrundin mín hleypti heimdragan-
um og flutti til Reykjavíkur til að
leggja stund á nám í leikskóla-
fræðum. Elskulegheit hennar
sýndu sig í verki í samskiptum
hennar við móðurforeldra okkar í
Reykjavík. Þorsteinn, maðurinn í
lífi systur minnar, studdi líka
heilshugar umhyggju Elínar
Hrundar fyrir þeim. Ólík eins og
þau voru, systir mín og mágur,
voru þau samstiga um svo margt.
Börnin þeirra fjögur bera þessu
fagurt vitni. Elín var upptekin af
menntun barna sinna. Hún kallaði
sjálfa sig oft á tíðum skólaskelf-
inn. Hún var mamman sem var
annt um og hafði í krafti sinnar
menntunar skoðanir á uppeldis-
og kennslumálum. Hún var góður
uppalandi sem með hlýju og húm-
or vakti yfir velferð barnanna. Ég
er þakklát fyrir að Elín og Þor-
steinn hafa stutt og stuðlað að
góðu sambandi mínu við frænku-
börnin mín fjögur, Jón Steinar,
Huldu, Sigurð Örn og Kolbein.
Þau eru líka mitt ríkidæmi.
Auk þess að vera góð mamma,
hæf í sínu starfi, ritfær, músík-
ölsk, bókelsk, fyndin, falleg og
gjöful, var hún systir mín og vin-
kona. Haf sem um árabil skildi að
systur kom ekki að sök. Það er
óbærilegt til þess að hugsa að okk-
ar samtöl verða ekki fleiri. Ég lýt
höfði í ást, virðingu og þakklæti
fyrir samferðina með litlu systur
minni með stóra gullhjartað. Í
myndasafni foreldra minna er
mynd af okkur systrum. Það er
sumar á Héraði. Hrundin mín er í
sinni fyrstu lautarferð. Vafin í
drifhvíta sæng liggur hún í fangi
stóru systur. Í dag verð ég meðal
þeirra sem bera kistuna síðasta
spölinn út úr hvítu kirkjunni
hennar. Hún mun alltaf liggja við
mitt hjarta.
Guðrún Jónsdóttir.
Hugurinn reikar aftur til þess
tíma þegar stelpuhnáta með ljósa
lokka fagnar bróður sínum fyrst
allra þegar hann kemur heim við
skólalok. Áköf þurfti hún að sýna
mér svo margt og segja mér frá
svo mörgu sem á daga hennar
hafði drifið frá því við hittumst
síðast. Hún fæddist í sumarbyrj-
un og alltaf síðan voru sumardag-
ar þá við hittumst. Systur mína
var gott að eiga að. Hún og Þor-
steinn bjuggu börnum sínum ást-
ríkt heimili þar sem allir virtust fá
notið sín og smáatriðin fengu ekki
rúm til að þvælast fyrir í amstri
daganna. Faðmur hennar fagnaði
frændfólki og vinum og hélt fast
utan um hennar nánustu. Faðmur
sem líka gat farið út um allt þegar
hugurinn fór á flug og leggja
þurfti áherslu á mál sem hún
brann fyrir. „Ég veit að ég hef rétt
fyrir mér, ég hef það sterka til-
finningu fyrir þessu,“ sagði hún
eitt sinn við mig þegar ég taldi
mig hafa haft betur í rökræðum
um eitthvert dægurmálið. Systir
mín reyndi aldrei að sýnast annað
en hún var og var hispurslaus í
fasi, en að sama skapi dul um eigin
hagi. Hún var ekki skaplaus og
föst fyrir ef svo bar undir, en aldr-
ei langrækin. En mest minnist ég
hlýju hennar og frændrækni og
ekki síður þess hve gaman var að
syngja með henni.
Nú er söngur hennar hljóðnað-
ur. Hann leið út í blánandi loftin
og andvara vorsins eins og hann
varð fyrst til. Hugur okkar er hjá
foreldrum mínum, Þorsteini,
börnum og tengdabörnum og
megi Guð styrkja þau og blessa
minningu systur minnar.
Ólafur Jónsson.
Elskuleg mágkona og föður-
systir er fallin frá eftir stutt og
erfið veikindi. Við minnumst hlýju
og ræktarsemi hennar í okkar
garð. Hún tók mér opnum örmum
frá fyrstu stundu og fylgdist af
einlægum áhuga með frændum
sínum. Við vorum ekki í stöðugu
sambandi, enda búið hvor í sínum
landshlutanum, en alltaf var
ánægjulegt að heimsækja þau og
eins að fá þau í heimsókn til okkar.
Fjölskyldurnar áttu einnig marg-
ar skemmtilegar stundir saman á
íþróttamótum þar sem frænd-
systkinin voru að keppa. Það var
líka ómetanlegt fyrir frændurna
að norðan að eiga öruggt athvarf
hjá frænku sinni í Reykjavík þeg-
ar þeir voru í keppnisferðalögum
og sjá frændfólkið á leikjum.
Þótt oft væri fyrirvarinn stutt-
ur var alltaf pláss á stóra heim-
ilinu hjá Elínu frænku og mikil til-
hlökkun hjá þeim bræðrum að
hitta frændfólkið sitt. Þar var
þeim tekið af miklum kærleika.
Við söknum sárt og minnumst
góðrar mágkonu og frænku. Við
sendum Þorsteini og frændfólkinu
í Hjálmholtinu og ömmu og afa
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Edda, Gunnar Orri
og Pétur Þorri.
Elskuleg mágkona mín.
Þegar ég lít til baka finnst mér
vera svo stutt síðan bróðir minn
og þú komuð við hjá okkur á Sauð-
árkróki á leið suður. Ég man enn
hversu góða nærveru þú hafðir og
ég sátt við að hafa fengið þig sem
tilvonandi mágkonu. Ferðir okkar
á milli voru ekki tíðar, ég bjó fyrir
norðan en þið fyrir sunnan og
voru ferðir helst farnar ef erindið
var nauðsynlegt. Við flutning suð-
ur sáumst við oftar.
Á hverju sumri fórstu austur á
Hérað með hópinn þinn sem
stækkaði ört. En fyrir austan
bjuggu foreldrar þínir og naust þú
sumardvalanna á Héraði umvafin
þínu fólki. Þegar foreldrar þínir
fluttu suður áttu þau sína paradís
fyrir austan og naust þú þess að
dvelja þar hjá þeim í sumarleyf-
um.
Þú varst svo mikið náttúrubarn
og naust útiveru bæði gangandi
og hjólandi. Úr sumum þessara
útivistatúra urðu til skemmtilegar
frásagnir bæði í ræðu og riti. Eitt
það skemmtilegasta sem ég geri
er að lesa pistlana þína. Því svo
sannarlega hafðir þú dásamlega
skemmtilegan húmor og ekki síst
fyrir þér sjálfri. Síðasta vor fylgd-
ist ég með áhuga á þeim stakka-
skiptum sem urðu á svölunum þín-
um. Pistlarnir voru nokkrir og var
ég farin að bíða eftir þeim. Ferðin
okkar til Boston var yndisleg og
sumarbústaðaferðir, allt eru þetta
ógleymanlegar stundir. Ekki síst
fyrir þinn mikla kost að gera grín
að hlutunum. Þú kunnir svo sann-
arlega að halda gleðinni gangandi.
Þú varst mikil fjölskyldumann-
eskja, elsku Elín Hrund, og þar
voruð þið hjónin samstíga, fylgd-
uð börnum ykkar af miklum
áhuga í íþróttum og námi. Hafa
þau náð góðum árangri bæði vel
menntuð og framarlega í sínum
íþróttagreinum. Svo sást líka vel
hversu miklir vinir þið voruð og
eruð börnum ykkar. Börnin þín
fjögur áttu einstaka móður og sást
það vel á hinum mikla kærleik
sem þú sýndir þeim. Sem leik-
skólakennari sýndir þú líka börn-
um annarra elsku og umhyggju.
Fyrir þremur árum settist þú á
skólabekk og stefndir á frekara
nám, langaði þig að breyta um og
takast á við önnur og ný viðfangs-
efni. Og svo sannarlega fékkstu
viðfangsefni. Þú þurftir að taka
baráttuna við illvígt krabbamein
og var það snörp barátta. Það er
svo mikið sem þú áttir eftir að
gera. En ég veit með vissu að Þor-
steinn og börnin munu halda vel
utan um hvert annað og ekki síst
elsku Kolbein.
Elín Hrund, ég hugsa til kvöld-
stundanna þegar við systur og
mágkonur hittumst, hversu oft við
stilltum upp fyrir hina fullkomnu
mynd, búningarnir og uppátækin
þín. Alltaf gleði og svo gaman. Nú
ylja minningarnar enn frekar þeg-
ar maður flettir í gegnum mynd-
irnar.
Elsku Þorsteinn, Jón Steinarr,
Sigurður Örn, Hulda og Kolbeinn,
mikill er missir ykkar af svo elsku-
legri eiginkonu og móður. Engin
orð eru til yfir þá djúpu sorg sem
þið gangið í gegnum nú. En þið er-
uð heppin að eiga hvert annað, svo
heila og samheldna fjölskyldu.
Kæru Jón, Hulda, Ólafur og Guð-
rún. Þið kveðjið yndislega dóttur
og systur. Og svo sannarlega mun
ég minnast elskulegrar mágkonu
og hugsa til allra litlu broslegu
hlutanna sem við upplifðum sam-
an.
Við hittumst í Sumarlandinu og
hlæjum saman.
Margret.
Elsku hjartans Elín mín var
skemmtileg, djúpvitur og óendan-
lega hjartahlý.
Sjálf var ég blessuð með heilla-
dísum í vöggugjöf og hún var ein
af þeim. Það var á þeim tíma þeg-
ar fljótin á söndunum voru stór og
óbrúuð og leiðin frá Höfn í Horna-
firði til Reykjavíkur lá hringinn í
kringum landið. Á slíkum ferða-
lögum var grunnurinn lagður að
ævilangri vináttu okkar Elínar
enda voru foreldrar okkar kolleg-
ar og vinir og því oft áð á Egils-
stöðum.
Eftir að hringvegurinn opnað-
ist lögðust ferðir fjölskyldu minn-
ar um Austurland af en við vin-
konurnar dóum þó ekki
ráðalausar og ferðuðumst á milli
landshluta með rútu, með Barbie-
dúkkur í farangrinum. Þess á milli
skrifuðumst við á.
Í minningunni byrjuðu flest
hennar bréf á orðunum: „Nú hef
ég svo sannarlega fréttir“. Þá
hafði hún dottið á svelli, rifið fötin
sín við að klifra yfir girðingu eða
jafnvel eignast nýjan kött. Bréfin
mín hófust hins vegar oftar en
ekki á orðunum: „Héðan er fátt að
frétta“. Eitthvað tíndist mér þó til,
enda varð jafnvel hversdagurinn
skemmtilegur þegar Elín var
komin í spilið.
Sem unglingur dvaldi hún einn
vetur í Þýskalandi og þá skrifuð-
umst við á af miklum þrótti.
Við gengum því inn í virka og
sterka vináttu þegar leiðir okkar
beggja lágu til Reykjavíkur til
náms. Þar bjó hún fyrst hjá Lillu
frænku sinni og þangað fór ég
þegar ég læsti mig úti, enda var
Elín alltaf fyrsta manneskjan sem
mér datt í hug að leita til þegar ég
þurfti á hjálp að halda.
Á þeim árum sem liðin eru hef-
ur okkur tekist að rækta okkar
dýrmætu vináttu og aðlaga hana
breyttum aðstæðum. Þetta átti
ekki síst við eftir að börnin fædd-
ust og urðu eitt af öðru hluti af
klíkunni. Þó sé ég þau líka fyrir
mér lítil, heilsa kurteislega og láta
sig svo hverfa fyrir horn, enda
vissu allir sem okkur þekktu að
kaffispjallið gæti tekið dágóða
stund.
Við Elín vorum á margan hátt
ólíkar en áttum það sameiginlegt
að geta endalaust velt fyrir okkur
lífinu og oft séð spaugilegar hlið-
ar, jafnvel á því sama og hafði
grætt okkur stundu fyrr. Ein-
staka sinnum sló í brýnu án þess
þó að það hefði nokkurn tíma áhrif
á vináttu okkar.
Það sýnir vel tryggð hennar og
kærleika hvernig hún tók son
minn að sér þegar hann neitaði,
allt of ungur, að vera hjá dag-
mömmu. Það var bara ekki fyrir
hann og það skildi hún og virti og
opnaði faðm sinn og heimili fyrir
honum. Kærleikurinn á milli
þeirra var svo mikill að eiginmað-
urinn var jafnvel rekinn úr rúmi
þegar ég var í vinnuferð erlendis
og barnið vildi hafa hana út af fyr-
ir sig.
Elín var alla tíð einstaklega
tengd foreldrum sínum. Þau voru
hennar bestu vinir. Hún stofnaði
einnig heimili snemma og vissi
ekkert betra en að hafa fjölskyld-
una í kringum sig. Eftir standa nú
foreldrarnir, hennar góði eigin-
maður og börnin, sem eru einstak-
lega glæsileg og vel gerð ung-
menni. Það er mikil huggun að
vita að Þorsteinn mun halda vel
utan um hópinn, sem hefur misst
svo mikið.
Á kveðjustund þakka ég Elínu
ómetanlegan stuðning og vináttu
alla tíð. Ástvinum hennar sendum
við fjölskyldan öll innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigrún Birna Birnisdóttir.
Við Elín Hrund unnum saman í
tveimur leikskólum í Reykjavík,
fyrst í Birkiborg en svo lengst af í
Stakkaborg. Samvinna okkar
varði í tæp 20 ár. Við unnum
lengst af á sömu deildum og oftast
með sömu börnin. Það var ein-
staklega skemmtilegt að vinna
með Elínu og ekki er hægt að
hugsa sér skemmtilegri sam-
Elín Hrund
Jónsdóttir
Móðir mín, Dag-
mar Svala, er látin,
eftir baráttu við
krabbamein. Hún
var einungis rétt
tæplega 17 ára þegar hún eign-
aðist mig úti í Vestmannaeyjum.
Mamma hefur verið mín stoð og
stytta í gegnum lífið og kennt
mér að horfa jákvætt á hvaðeina
sem getur komið uppá á lífsins
leið.
Barátta hennar síðustu mán-
uði ber fallegan vitnisburð um
hvernig jákvæðni gefur af sér
lífsgæði, gleði og ánægju alveg
fram að síðustu stundu. Nokkr-
um dögum áður en hún féll frá,
fórum við á fund læknis hennar,
sem tjáði okkur að meðferðir
hefðu borið þann árangur að
meinin stóðu flest í stað, eitt mein
hefði stækkað örlítið þó án þess
að vita hvað það gæti þýtt.
Mamma var svo innilega ánægð
með þessar niðurstöður, og við
glöddumst svo innilega með
Dagmar Svala
Runólfsdóttir
✝ Dagmar SvalaRunólfsdóttir
fæddist 25. júlí
1952. Hún andaðist
17. apríl 2018.
Útför hennar fór
fram 30. apríl 2018.
henni. Hún hringir í
sína nánustu til að
segja þeim gleði-
fréttirnar og er svo
ánægð og jákvæð
allt fram á næsta
dag þegar meinið
hefur yfirtekið
heilsuna. Mamma er
lögð inn á bráða-
deild og er fallin frá
nokkrum dögum
seinna á líknardeild
Landspítalans.
Mamma skilur eftir sig þann
lærdóm að horfa jákvætt á lífið
og njóta þess meðan það varir.
Barnabörn mömmu áttu stór-
an sess í hennar lífi, hún nánast
krafðist þess að fá þau í helgar-
heimsóknir þegar þau voru
minni.
Hún kom í öllum vetrar-, sum-
ar- og vorfríum til Danmerkur til
að heimsækja barnabörnin, á
meðan við María vorum í námi
þar. Þannig ræktaði hún mikil og
góð tengsl við sína afkomendur,
enda var fjölskyldan það dýr-
mætasta sem hún átti.
Við kveðjum þig í dag, mamma
mín, með þá fullvissu í hjarta að
þér líði vel í faðmi fjölskyldumeð-
lima sem þegar hafa kvatt okkur.
Rúnar Ingi Guðjónsson.