Morgunblaðið - 04.05.2018, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 2018
Þegar maður er
barn eru foreldrar
„bara“ foreldrar.
Þannig leit ég lengi
vel á pabba minn.
Þegar ég var 11 ára gömul skildu
foreldrar mínir. Eftir skilnaðinn
bjó ég hjá pabba og kynntist hon-
um á nýjan hátt. En hann var
áfram „bara“ pabbi minn. For-
eldri sem sá um mig og ól mig
upp. Á þessum árum velti ég lítið
fyrir mér bakgrunni hans og upp-
eldi. Bæði föðurafi minn og amma
voru látin áður en ég kom til sög-
unnar og því náðu tengslin við
fortíðina aðeins til pabba og
systkina hans.
Ég vissi að pabbi minn var
yngstur fimm systkina, sem
misstu föður sinn ung. Pabbi átti
ekki neinar minningar um föður
sinn frekar en fyrstu æviár sín á
Baldursgötunni í Reykjavík.
Móðir hans flutti með fjögur
yngstu börnin til bróður síns í
Austurkoti í Hraungerðishreppi,
þegar pabbi var fjögurra ára.
Þaðan átti pabbi sínar fyrstu
æskuminningar. Það var ekki
fyrr en ég varð fullorðin sem ég
Ólafur Ólafsson
✝ Ólafur Ólafs-son fæddist 3.
júlí 1930. Hann lést
20. apríl 2018.
Ólafur var jarð-
sunginn 3. maí
2018.
fékk áhuga á hvað
það þýddi að hafa al-
ist upp hjá fátækri
ekkju á kreppuárum
millistríðsáranna.
Pabbi hefur lýst fá-
tæktinni sem þau
bjuggu við, en talaði
aldrei um að sig
hefði skort tilfinn-
ingalegt atlæti. Þeg-
ar móðurbróðir
pabba lést árið 1941,
flutti fjölskyldan á Selfoss þar
sem amma byggði lítið hús, sem
enn stendur við Austurveg,
skammt frá Mjólkurbúi Flóa-
manna.
Selfoss var að verða til sem
þorp þegar pabbi flutti þangað 11
ára. Austurvegur var aðalgatan
og stærstu vinnustaðirnir Mjólk-
urbúið og Kaupfélagið. Pabbi var
þrjú ár í barnaskóla og lauk sinni
skólagöngu 13 ára. Hann var eftir
það á vinnumarkaði. Fimmtán
ára byrjaði hann sem starfsmað-
ur í Kaupfélaginu, en síðar sem
gjaldkeri og fjármálafulltrúi hjá
Selfossbæ.
Öll þessi störf kröfðust sam-
skipta við bæjarbúa og áttu sinn
þátt í því að lengi vel þekkti hann
alla á Selfossi.
Pabbi var mannblendinn og
átti auðvelt með að tala við fólk.
Skipti þá engu staða þess, stétt
eða aldur. Hann var jafnaðar-
maður og það birtist í afstöðu
hans til manna og málefna. Hann
hafði alist upp í fátækt og hafði
sterkar skoðanir á gildi sam-
hjálpar og mikilvægi félagslegrar
aðstoðar. Honum þótti erfitt að
horfa á hrun jafnaðarmanna-
stefnunnar, en yfirgaf hana aldr-
ei sjálfur.
Pabbi hlaut litla formlega
menntun, en var vel lesinn í bók-
menntum. Þessi áhugi hans átti
þátt í því að vekja áhuga minn á
skáldskap og reyndar menningu
yfirleitt. Hann söng í kórum, sótti
tónleika og hafði alla tíð mikla
ánægju af því að fara í leikhús. Á
síðari árum nýtti hann sér hljóð-
bækur óspart og hlustaði á nán-
ast allt sem var gefið út.
Sem faðir var hann stoð og
stytta. Hann vildi sínu fólki vel og
sýndi því mikla ræktarsemi.
Þetta átti ekki aðeins við um mig,
systur mína og hennar börn,
heldur systkini hans og börnin
þeirra. Þegar fæturnir fóru að
gefa sig og hann gat ekki lengur
farið eins auðveldlega um og áður
notaði hann símann og internetið
til að fylgjast með – en líka raf-
skutluna til að heimsækja sitt
fólk og sækja kirkju. Allt þetta
létti honum lífið hin síðari ár og
átti sinn þátt í því að hann gat
svalað áhuga sínum á sam-
tímanum.
Margrét Elísabet Ólafsdóttir.
Góð kynni eru ekki mæld í ár-
um heldur í því sambandi sem
verður milli manna þegar þeir
kynnast. Þau eru ekki mörg
misserin sem liðin eru frá því að
fundum okkar Ólafs bar saman í
fyrsta sinn. Þegar ég kom í heim-
sókn til hans í huggulega íbúðina
í Grænumörk, sem fylgisveinn
Margrétar Elísabetar, dóttur
hans, voru formlegheitin í kynn-
ingum ekki mikil. Fyrr en varði
vorum við komnir í hrókasam-
ræður um flest milli himins og
jarðar.
Við ræddum stjórnmál, en um
þau vorum við hæfilega sammála,
þjóðlegan fróðleik, örnefni, bæj-
arheiti og uppbyggingu þorpa og
bæja.
Ólafur lifði einhverja mestu
umbrotatíma í sögu lands og
þjóðar og hafði frá mörgu að
segja. Hann hafði verið þátttak-
andi í byggja upp það samfélag
sem við nú lifum í og sá á því bæði
kost og löst. Það sem einkenndi
Ólaf þó sérstaklega, og átti
örugglega ekki minnstan þátt í að
fólki leið vel í samvistum við
hann, var léttleiki, jákvæðni og
bjartsýni þótt hann væri ekki
blindur á dekkri hliðar mannlegs
samfélags.
Þótt Ólafur væri óðum að nálg-
ast nírætt þá gleymdist það um
leið og samræður hófust. Okkur
stuttu kynni voru innileg og góð
og ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að njóta þeirra samveru-
stunda sem við áttum. Hvað sem
við ræddum um heima og geima
þá voru það samt dætur Ólafs og
barnabörnin, velferð þeirra og
hamingja, sem voru honum efst í
huga.
Ágúst Þór Árnason.
Nú er hann Ólafur Ólafsson,
eða Óli frændi eins og ég kallaði
hann alltaf, fallinn frá.
Mér þótti alltaf afskaplega
vænt um hann Óla og þær voru
ógleymanlegar ferðirnar sem
farnar voru austur fyrir fjall. Mér
er það alltaf minnisstætt að þeg-
ar komið var fram á Kambabrún
hýrnaði yfir mömmu, þá vissi hún
að það yrði stutt í að hún myndi
hitta bræður sína.
Já, svona var þetta í gamla
daga, við fórum og heimsóttum
þá bræður reglulega.
Ég átti margar góðar stundir á
Selfossi þar sem við lékum okkur
stundum saman Magga, Laufey,
ég og Níels heitinn. En svo liðu
árin, ég hætti að fara með í þess-
ar ferðir og ég missti allt sam-
band við ættingjana. Það var svo
ekki fyrr en hún mamma lést að
samband komst á aftur, hann Óli
sá til þess.
Honum var mjög umhugað um
okkur bræður, fylgdist mjög vel
með og hringdi reglulega til að fá
fréttir af okkur.
Það var svo auðvelt að tala við
hann Óla frænda, hann færði
manni fréttir af ættingjunum,
bæði um sigra og sorgir, já og
bara allt milli himins og jarðar,
hann var svo vel inni í öllum mál-
um.
Þótt skrokkurinn hafi verið
farinn að gefa sig þá var hugur-
inn síungur.
Ég sendi Möggu Betu, Lauf-
eyju Þóru og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Óla vil ég þakka þá umhyggju
sem hann sýndi mér og mínum.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer
…
(Þórunn Sigurðardóttir)
Óli Laursen.
Minnast vil ég með fáeinum
orðum Ólafs Ólafssonar, stað-
fasts félaga í morgunsöng í
Grænumörk og síðar vikulegum
nónsöng sem sunginn hefur verið
hér hátt í tvo áratugi. Ólafur bjó
yfir gáska og kátínu sem yljaði
okkur söngfélögum hans. Ef bið
varð eftir næsta lagi hjá söng-
stjóranum var stutt í litla sögu
hjá Óla.
Hann átti lengi bústað í áður-
nefndri Grænumörk og setti þar
svip á samfélag sitt. Lengi söng
Ólafur í kór Selfosskirkju.
Eitt af uppáhaldslögum nón-
söngvara eru Flóavísur Gísla í
Króki við lag Sigurðar dýralækn-
is Sigurðssonar, hér er birt fyrsta
vísan:
Enn ég horfi yfir Flóann
og í hljóði vísu syng:
túnið, börðin, mýrarmóann,
mosann, þúfur, berjalyng.
Lengst í fjarska sé ég síðan
safírbláan, mikið fríðan
fagursveigðan fjallahring.
(GH)
Það er bjart yfir minningu
Ólafs hjá vinum hans.
Ingi Heiðmar Jónsson.
Það var löng
helgi á Snæfellsnesi
í maí 1988, saman
voru komnar 20-30
konur til að
skyggnast inn á við og leita
svara við stóru spurningunni
undir leiðsögn Gloriu Karpinski
frá Bandaríkjunum. Þar hitti ég
Sigrúnu fyrst, sem þá var ný-
komin út úr erfiðri krabba-
meinsmeðferð. Hún hafði áttað
sig á því að það var ekki nóg að
sigrast á krabbameininu, það
yrði líka að kafa djúpt inn í sál-
artetrið, skoða það sem orsakað
gæti líkamleg veikindi og vinna
úr því. Sigrún átti síðar eftir að
hjálpa fjölda manns í gegnum
geisla- og lyfjameðferðir og að
sigrast á óttanum við dauðann.
Ekki grunaði mig þarna vorið
1988 að þetta yrði byrjunin á
endalausri leit að tilgangi lífsins.
Þar deildum við Sigrún áhuga-
máli sem tengdi okkur sterkum
böndum. Upp frá þessari helgi á
Nesinu þróaðist með okkur góð
vinátta sem entist fram á síðasta
dag.
Á bak við óborganlega kímni-
gáfu Sigrúnar bjó alvörugefin,
leitandi kona sem var óhrædd
við að fara ótroðnar slóðir. Sig-
rún og Þórir ferðuðust víða og
bjuggu bæði í Texas og í Portú-
gal. Þau voru listamenn en fyrst
og fremst leitandi sálir.
Fyrir um það bil 20 árum
fundu þau sinn rétta farveg hjá
Brahma Kumaris World Spiri-
tual University á Indlandi. Í
framhaldi af því stofnuðu þau
Lótushús í Kópavogi þar sem
þúsundir Íslendinga hafa lært
hugleiðslu og sótt frið og kær-
leik undanfarin ár. Ég fór ekki
varhluta af því og hef notið þess
að koma í Lótushús frá fyrstu
tíð. Þó ég væri ekki alltaf sam-
mála vinkonu minni tókst okkur
að vera sammála um að vera
ósammála um vissa hluti.
Undanfarna daga hefur hug-
urinn reikað um liðnar stundir,
Sigrún Olsen
✝ Sigrún Olsenfæddist 4. maí
1954. Hún lést 18.
apríl 2018. Minn-
ingarathöfn um
Sigrúnu var 28.
apríl 2018.
m.a. samveru á
Reykhólum, í
Portúgal og síðast
en ekki síst á Ind-
landi sem var Sig-
rúnu afar kært. Ég
minnist með gleði
og þakklæti allra
hláturskastanna og
einlægra pæling-
anna um Guð, lífið
og tilveruna. Það er
dýrmæt minning að
hafa átt Sigrúnu að vini.
Dauðinn tekur líkamann, Guð
tekur til sín sálina, hugur okkar
geymir minninguna, hjarta okk-
ar heldur utan um kærleikann
og trúin á eilíft líf sálarinnar
segir okkur að við munum hitt-
ast á ný.
Þóri, Lilju móður Sigrúnar,
systkinum og öðrum aðstand-
endum votta ég samúð mína.
Margrét Kjartansdóttir.
Æskuvinkona okkar, Sigrún
Olsen, lést 18. apríl síðastliðinn.
Í dag hefði hún orðið 64 ára og
viljum við minnast hennar með
nokkrum orðum hér. Við vorum
hópur stelpna úr Kópavoginum
sem stofnuðum árið 1967
„saumaklúbb“ sem Sigrún gekk
til liðs við. Þar bundumst við
vináttuböndum sem hafa haldist
æ síðan enda þótt við höfum far-
ið misjafnar leiðir í lífinu.
Á unglingsárunum var margt
brallað, dansað, sungið, spáð í
framtíðina og dýpstu rök tilver-
unnar. Sigrún ásamt nokkrum
okkar fór í Jassballettskóla Báru
þar sem hún naut sín vel. Hún
var lifandi dansari sem gat dans-
að jazzballett með pípuhatt í
netsokkabuxum, skottís og ræl í
þjóðdanshópi í Kópavoginum
eða sett upp danssýningu í
Versló.
Sigrún var einstaklega lífs-
glöð stelpa með frjálsan og op-
inn huga sem nýttist henni vel
þegar hún fór til myndlistar-
náms og hóf leit sína að tilgangi
lífsins sem leiddi til stofnunar
Lótushúss, hugleiðsluskóla.
Lífsgleði hennar birtist bæði í
dansi, myndlist og ekki síst í
hennar einstaka húmor og dill-
andi hlátri sem hún var óspör á
og þau voru ófá hlátursköstin í
saumaklúbbnum sem ætluðu
engan enda að taka. Við vorum
bæði stoltar og glaðar þegar
Sigrún fór til náms í myndlist
undir lok áttunda áratugarins og
hélt glæsilega sýningu hér á
landi að námi loknu. Verkin á
sýningunni endurspegluðu lífs-
kraftinn sem hún var svo full af
og einhverja magnaða samsetn-
ingu hugmynda, forms og lita.
Þegar Sigrún var að hefja
sinn feril sem myndlistarkona
greindist hún með alvarlegt
krabbamein og gekk í gegnum
erfiða lyfjameðferð.
Hún tókst á við veikindin með
því æðruleysi sem einkenndi
hana og leitaði nýrra leiða sem
fólust m.a. í gjörbreyttu mat-
aræði en á þeim tíma var slíkt
lítt þekkt hér á landi. Hún
kynntist makróbíótísku fæði sem
í hennar huga sem okkar var
lykillinn að bata hennar. Eftir að
hún sigraðist á krabbameininu
hélt hún áfram þeirri vegferð og
hófst þá leit hennar að hinstu
rökum tilverunnar, sannleikan-
um og leiðum til að lifa lífinu í
sem bestu jafnvægi og sátt. Hún
breytti lífsháttum sínum og
helgaði líf sitt síðustu áratugina
heilsueflandi og mannbætandi
starfsemi, fyrst á Reykhólum og
síðar með stofnun Lótushúss
ásamt Þóri, manni sínum. Sig-
rún fann sína fjöl í hugmynda-
fræði Brahma Kumaris og tók
virkan þátt í starfsemi samtak-
anna um heim allan. Með frum-
kvöðlastarfi sínu hefur Sigrún
hjálpað fjölda fólks að ná bata í
veikindum eða friði í sálinni.
Það var mikið áfall þegar hún
veiktist aftur af krabbameini
fyrir rúmum tveimur árum. Sig-
rún tókst á við veikindin á sinn
hátt, með æðruleysi sínu gekk
hún til móts við dauðann og það
líf sálarinnar sem hún trúði að
tæki við þegar þessu lífi sleppti.
Hún var trú sinni sannfæringu
allt til enda og með hlýju sinni
og innileik snart hún margar
sálir.
Við þökkum nærveru þína bjarta
Sem snerti okkur djúpt í hjarta
Þú varst okkur svo afar kær
Við kveðjum í bili fagra mær.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendum við til Þóris, Lilju og
fjölskyldu.
Blessuð sé minning Sigrúnar.
Olga, Björg, Guðbjörg,
Sigrún, Erna, Árdís
og Brynhildur.
Fallinn er frá
góður og öflugur
félagi, Steingrímur
Jónsson frá
Stokkseyri. Stein-
grímur var formaður Bjarma á
Stokkseyri þegar þrjú stéttar-
félög voru sameinuð í eitt 25.
júní 2002. Bjarmi Stokkseyri,
Þór Selfossi og Báran Eyrar-
bakka.
Verkalýðsfélagið Bjarmi var
stofnað 1904 og voru stofn-
félagar 36. Félagssvæðið var
Stokkseyrar-, Gaulverjabæjar-
og Villingaholtshreppur. Ár-
gjaldið á hvern félags mann var
50 aurar. Báran, félag sjó-
manna og dagvinnulauna-
Steingrímur
Jónsson
✝ SteingrímurJónsson fædd-
ist 14. september.
Hann lést 1. apríl
2018. Útför Stein-
gríms fór fram 10.
apríl 2018.
manna, var stofnað
14. febrúar 1903.
Verkamannafélagið
Þór var formlega
stofnað 5. janúar
1941 í Tryggva-
skála, stofnfélagar
voru 19. Bjarmi og
Báran voru með
fyrstu stéttarfélög-
um sem stofnuð
voru á Íslandi. Það
hefur mikið vatn
runnið til sjávar síðan þá og fé-
lög hafa stækkað og eflst.
Steingrímur var mikill fé-
lagsmála- og hugsjónamaður.
Hann hafði skoðanir á flestum
þeim málum sem við komu
kjörum fólks og gaf ekkert eftir
ef því var að skipta. Sameining-
arviðræður í félögum verða oft
erfiðar, viðkvæmar og miklar
tilfinningar fara af stað því öll-
um þykir vænt um sitt félag.
Steingrímur kemur inn í sam-
einingarviðræður rúmlega 73
ára gamall af fullum krafti,
stútfullur af hugmyndum með
ákveðna og skýra framtíðar-
stefnu. Það var ekki annað
hægt en að smitast af þessari
framsýni sem og áræðni sem
hann sýndi í þeim viðræðum.
Steingrímur sat í stjórn Bár-
unnar, stéttarfélags fram til
ársins 2011 þá 82 ára gamall.
Undirrituð var starfsmaður
Bárunnar, stéttarfélags og síð-
an formaður frá 2010. Reglu-
legar heimsóknir Steingríms á
skrifstofu félagsins voru dýr-
mætar þó að oft hvessti á milli
aðila náðist alltaf niðurstaða
um menn og málefni. Þegar á
þurfti að halda skildi hann eftir
sig eitthvað sem hægt var að
vinna úr, ekki síst stuðning sem
er ómetanlegur í hringiðu
verkalýðsmála. Fram að síð-
ustu stundu voru heimsóknirn-
ar á heimili Steingríms nær-
andi og fræðandi.
Fyrir hönd stjórnar og
starfsmanna Bárunnar, stéttar-
félags þökkum við samfylgdina
og sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Halldóra Sigr. Sveins-
dóttir, formaður Bárunnar,
stéttarfélags.
Leiðir Guðrúnar
Erlu og Fellaskóla
lágu fyrst saman
þegar hún kom í æfingakennslu
í sérkennslunámi. Guðrún Erla
starfaði í sérdeild í öðrum skóla
en ætíð var tenging á milli henn-
ar og starfsmanna í Fellaskóla,
sérstaklega þeirra sem störfuðu
á sama vettvangi og hún.
Seinna fór hún í náms- og
starfsráðgjöf og kom til starfa í
Fellaskóla að því loknu. Við
fögnuðum því sérstaklega að fá
Guðrún Erla
Ingvadóttir
✝ Guðrún ErlaIngvadóttir
fæddist 22. desem-
ber 1958. Hún lést
14. apríl 2018. Út-
för Guðrúnar Erlu
fór fram frá 27.
apríl 2018.
hana til liðs við
okkur því við fund-
um fljótt hvað hún
hafði góðan bak-
grunn til að takast
á við flókin verkefni
sem ekki voru alltaf
auðveld úrlausnar.
Hún átti auðvelt
með mannleg sam-
skipti, var jákvæð
og með hlýtt við-
mót. Guðrún vann
sína vinnu af auðmýkt og hóg-
værð og bar virðingu fyrir nem-
endum og aðstæðum þeirra og
hafði velferð þeirra ávallt að
leiðarljósi. Hún var einstaklega
umhyggjusöm og nærgætin og
lagði mikla vinnu í að koma
nemendum í þann framhalds-
skóla sem þeim hentaði og fór
hún oft út fyrir sitt starfssvið í
þeim efnum. Hún sá einnig til
þess að nemendur sem ekki
héldu áfram í framhaldsskóla
fengju vinnu að lokinni skóla-
göngu og útvegaði jafnvel for-
eldrum einnig vinnu.
Fyrir tæpum tveimur árum
flutti hún sig um set og starfaði í
Borgarholtsskóla einn vetur.
Þannig sótti hún sér áfram
reynslu sem kæmi hennar skjól-
stæðingum til góða því ætlunin
var að koma aftur til baka í
fyrra starf í Fellaskóla. En því
miður auðnaðist henni það ekki
því hún veiktist áður en að því
kom.
Að leiðarlokum er okkur sam-
starfsfólki hennar efst í huga
þakklæti fyrir að hafa átt Guð-
rúnu Erlu að vini og samstarfs-
konu öll þessi ár. Við söknum
hennar og þökkum henni góð
viðkynni. Við sendum eigin-
manni, dætrum, systur og fjöl-
skyldum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Guðrúnar Erlu.
F.h. starfsfólks Fellaskóla,
Ólöf Sigurðardóttir og
Sigurlaug Hrund Svav-
arsdóttir.