Morgunblaðið - 14.07.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2018
✝ Sigríður Reim-arsdóttir fædd-
ist að Víðinesi í
Fossárdal, Djúpa-
vogshreppi, 8. des-
ember 1935. Hún
andaðist á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 4.
júlí 2018.
Hún var dóttir
hjónanna Reimars
Magnússonar f.
13.9. 1894, d. 22.6.
1982 og Stefaníu Jónsdóttur f.
16.4. 1900, d. 29.11. 1995 og eitt
af 17 börnum þeirra hjóna.
Eiginmaður Sigríðar var Ás-
geir Pétursson frá Ásunnar-
stöðum í Breiðdal f. 24.12. 1918,
d. 8.5. 2001. Bjuggu þau hjón
lengst af búskapartíð sinni í Ás-
garði í Breiðdal. Sigríður og Ás-
geir eignuðust 7
börn: Halldór Pétur
Ásgeirsson f. 17.5.
1954, Herborg Ás-
geirsdóttir f. 6.4.
1955, Ómar Ás-
geirsson f. 2.6.
1958, Kristín Hjör-
dís Ásgeirsdóttir f.
19.12. 1959, Ás-
gerður Ásgeirs-
dóttir f. 25.3. 1962,
Stefán Rúnar Ás-
geirsson f. 18.11. 1966 og Reim-
ar Steinar Ásgeirsson f. 23.9.
1970. Sigríður eignaðist 20
barnabörn og 11 barna-
barnabörn.
Útför Sigríðar fer fram frá
Heydalakirkju í Breiðdal í dag,
laugardaginn 14. júlí 2018, og
hefst athöfnin kl. 14.
Það er ekki öllum foreldrum
gefið að virkja börnin sín með sér
í að vinna verkin sem falla til.
Þetta kunni mamma. Hafði ein-
stakt lag á að hafa okkur krakk-
ana með sér í daglegu amstri.
Minningarnar hrannast upp við
leiðarlok. Allt frá því að ég var lít-
il skotta var ég eitthvað að brasa
með mömmu. Við áttum margar
samverustundir við að sinna
kindum og kúm og vorum í essinu
okkar á sauðburði. Þá man ég
einnig mömmu vera á kafi í hey-
skap. Þegar svo heim var komið
átti eftir að sinna heimilis-
störfum. Við þóttum oft yfir-
gengilegar í uppátækjum okkar
og fannst okkur það skemmti-
legt. Var það ekki síst ef við fór-
um saman að veiða en mömmu
þótti afskaplega gaman að standa
út við á og kasta fyrir fisk. Þar
gleymdum við stað og stund og
voru tímamörkin engin. Hún var
einstaklega fiskin og oftar en
ekki var ég hætt að berja hylinn
þegar hún átti eftir að slíta upp
einn eða tvo. Stundum veiddi hún
lax og fræg er sagan af henni
þegar hún lagðist ofan á laxinn
sem hún hélt að hún væri að
missa útí eftir að hafa landað
honum. Hún var mikið náttúru-
barn, undi sér vel í berjamó og
þurfti alltaf að vera að spá í líf-
ríkið. Á fullorðinsárum mínum
breyttust verkefnin. Við mamma
tókum að okkur hótelrekstur
ásamt systrum mínum þrjú sum-
ur og eitt haustið réðum við okk-
ur í síldarsöltun á Breiðdalsvík.
Þá hljóp okkur kapp í kinn og
dugði engin meðalmennska.
Þurftum helst að vera með flest-
ar saltaðar tunnur eftir vaktina.
Mamma tók bílpróf þegar hún
var 59 ára. Hún var staðráðin í að
þetta verkefni ætlaði hún að
klára. Það var ógleymanlegt sím-
tal sem ég fékk frá henni þegar
hún hafði náð prófinu. Þetta
veitti henni mikið frelsi og sjálf-
stæði og gat hún farið allra sinna
ferða þegar hún vildi. Eftir að ég
flutti til höfuðborgarinnar voru
flestar frístundir notaðar til að
fara í Breiðdalinn í foreldrahús.
Þær eru bæði mér og sonum mín-
um eftirminnilegar móttökurnar
sem við fengum gjarnan þegar
við komum en alltaf beið okkar
tvíréttað – heitur matur, alveg
sama á hvaða tímum sólarhrings-
ins það var. En lífið var ekki alltaf
dans á rósum hjá mömmu. Hún
var ein sautján systkina. Hún var
því mjög ung þegar hún þurfti að
hefja lífsbaráttuna. Fór fyrst að
heiman 8 ára gömul og eftir það
var hún lítið í foreldrahúsum.
Foreldrar mínir hófu svo búskap
í Breiðdal þegar hún var ung-
lingsstelpa og fljótlega fóru börn-
in að hlaðast niður eitt af öðru.
Heilsubrestur fór að gera vart
við sig upp úr fertugu en hún
glímdi við hjarta- og æðasjúk-
dóma. Fyrir tíu árum fékk hún
svo stærsta höggið en þá lamað-
ist hún að hluta og eftir það þurfti
hún aðstoð við flestar sínar at-
hafnir. Það var henni nánast
óbærilegt að þurfa að vera upp á
aðra komin í daglega lífinu.
Mamma var kona sem skilaði
ævistarfinu svo margfalt og það
voru forréttindi að eiga hana fyr-
ir mömmu og ekki síður ömmu
sona minna. Ég er stútfull þakk-
lætis yfir öllum samverustundun-
um og umhyggjunni. Ég trúi því
að hún sé á miklu betri stað núna,
laus úr viðjum líkamans sem hefti
svo för hennar síðasta áratuginn.
Ásgerður.
Með innilegu þakklæti kveð ég
mæta konu. Mér var tamt að
kalla hana „tengdamömmu“, sem
hún var í rúman aldarfjórðung.
Áfram var hún hluti af lífi mínu
og dætranna fimm. Aldrei bar
skugga á samleið okkar. Hún var
þannig kona. Æðruleysi og jafn-
lyndi einkenndu, þrátt fyrir þung
veikindi og áföll. Sigga var alltaf
söm. Ég var unglingsstelpa þeg-
ar ég kom í Ásgarð til Siggu og
Ásgeirs. Frá fyrstu stundu var
mér vel tekið bæði af þeim hjón-
um og börnum þeirra. Í Ásgarði
var líflegt og nógu að sinna, oft-
ast margt um manninn og þá að-
allega börn og ungmenni. Aldrei
man ég eftir Siggu kvarta yfir
önnum, þó að hún væri sístarf-
andi frá morgni til kvölds og ekki
heilsuhraust. Hún annaðist heim-
ilishaldið, bústörf og börn af ein-
skærri natni og ósérhlífni. Stund-
um fannst mér matar- og
kaffitímar ná saman. Allt virtist
leika í höndum hennar og það
sem hún matbjó og bakaði var
bragðgott. Margt lærði ég af
henni tengdamömmu minni í eld-
húsinu og hef haft í heiðri. Eitt er
ómissandi á aðfangadagskvöld
hjá mér og dætrunum og það er
rjómakararmellusósan eins og
hún gerði með möndlugrautnum.
Berjasultuna hennar, eina og sér,
sótti ég sérstaklega í á meðgöng-
um og gaukaði hún að mér
krukkum, sem ég átti bara fyrir
mig. Ég held að henni hafi þótt
þetta skondnar kenjar hjá
tengdadótturinni. Sigga gaf sér
tíma, þótt mörgu væri að sinna,
til að spjalla, taka í spil, skreppa í
berjamó með okkur og fleira
mætti nefna, sem voru gæða-
stundir og oft stutt í gamansemi
hennar, glens og hlátur. Þó að
breyting yrði í mínu lífi, hélst
þráðurinn milli okkar. Aftur
færðumst við nær hvor annarri,
þegar við fjölskyldan fluttum
austur fyrir níu árum. Við áttum
góðar stundir, ekki síst þau skipti
sem Sigga var samferða mér milli
staða og landshluta. Hún var
þægilegur og skemmtilegur
ferðafélagi, fróð um landið sitt,
sem hún naut að skoða. Eins var
hún vel lesin og minnug. Um
margt er ég vísari af fróðleik og
sögum sem hún sagði mér. Sigga
er ein af þeim einstöku konum,
sem hefur haft sín áhrif í mínu lífi
og ég er þakklát fyrir að ég og
dæturnar fengum að eiga að.
Yndislegt er til þess að hugsa að
hún hafi, rétt fyrir andlát sitt, átt
ljúfar samverustundir með öllum
börnunum sínum austur í Breið-
dal. Það veit ég að hefur verið
henni dýrmætt við leiðarlok. Guð
helgi minninguna um eftirminni-
lega góða konu og blessi fjöl-
skyldu hennar.
Jóna Kristín Þorvaldsdóttir.
Það er erfitt að kveðja hana
elsku ömmu, eða Sveitaömmu
eins og hún var alltaf kölluð á
okkar heimili. Í okkar æsku var
mikil tilhlökkun allan veturinn að
komast aftur í sveitina að vori til
ömmu og afa í Ásgarði. Amma
var alltaf svo hlý og góð og tók á
móti okkur með opnum faðmi og
kossum. Eldhúsborðið var alltaf
hlaðið af alls konar nýbökuðu
góðgæti, svo sem kleinum, pört-
um, pönnsum, möffins og könnu
af ískaldri mjólk úr fjósinu. Þetta
voru einu skiptin sem við syst-
urnar fengum okkur mjólkur-
sopa í æsku en mjólkin var aldrei
í uppáhaldi nema í sveitinni með
bakkelsinu hennar ömmu.
Amma var einstaklega barn-
góð og fórum við oft í alls kyns
göngutúra, berjamó og steinaleit
í Breiðdalnum. Berjaboxið henn-
ar ömmu fylltist mun hraðar en
okkar og olli það stundum öfund
eða minnimáttarkennd, því við
vildum vera jafnöflugar í berja-
tínslu og amma. En hún amma
var nú alltaf fljót að kippa því í
liðinn. Þegar enginn sá til hellti
hún berjunum úr sínu boxi yfir í
okkar og lét sem við hefðum tínt
það allt. Þá gat maður nú verið
ansi montinn. Hún hafði einstakt
lag á því að láta manni alltaf líða
eins og sigurvegara.
Þegar berjatíðin var ekki byrj-
uð þá fór amma líka með okkur í
marga göngutúrana. Ýmist að
tína fallega steina, í fjallgöngur
eða þá að ganga um fallega
Breiðdalinn og fræðast um nátt-
úruna. Hún amma gat sagt okkur
hvað öll blómin, steinarnir, gilin,
fjöllin og fuglarnir heita. Það var
því mjög fræðandi og spennandi
að fara með henni í göngutúra.
Mjög ofarlega í huga okkar er
sterk minning úr göngutúr þar
sem að hún kenndi okkur að
hlusta á álfana í gili rétt utan við
Ásgarð.
Amma var spilakona mikil og
var alltaf til í að grípa í spil með
okkur þegar hún leyfði sér að
taka pásu frá hússtörfunum. Al-
veg frá barnæsku og til dagsins í
dag var það venjan að taka
rommí, manna, kana eða kasínu
með ömmu og alltaf fylgdi gleði
og kátína með.
Það var erfitt að sjá ömmu
missa getuna til að vera ein í Ás-
garði og þurfa að fara á hjúkr-
unarheimili fyrir nokkrum árum,
en þó erum við mjög þakklátar
fyrir að hún hafi verið í Reykja-
vík stóran hluta af síðasta árinu
sínu. Við græddum margar dýr-
mætar minningar með henni á
þessum tíma og það var alltaf
yndislegt að vera nálægt henni.
Við erum einnig þakklátar fyrir
að börnin okkar hafi fengið að
kynnast henni og hennar einstak-
lega hlýju nærveru.
Hvíldu í friði elsku amma, þín
verður sárt saknað.
Halldóra og Ingibjörg.
Elsku amma.
Ég hugsa oft til samræðna
sem við áttum einn sumardag í
sveitinni. Þú hvattir mig til að
elta drauminn minn, syngja og
ferðast. Þú talaðir beint í hjartað
á mér á þessum tímapunkti, lík-
lega af því að ég var ekki viss um
hvað mig langaði til að gera – en
það var svo mikil vissa í orðunum
þínum. Ég er þakklát fyrir þetta
mikilvæga spjall sem var eitt af
áhrifavöldum að því sem ég er að
gera í dag. Á ferðalögum mínum
hef ég haft það að venju að senda
þér póstkort, alltaf þegar ég fer á
nýjan áfangastað, til að leyfa þér
að fylgjast með söngævintýrum
mínum. Rauðir póstkassar, sem
sjást víða í borgum og bæjum,
minna mig á þig og munu líklega
alltaf gera.
Þú varst með góðan húmor,
amma, og þú hafðir gaman af
grallaraganginum í okkur. Þess
vegna er það minnisstætt, þetta
eina skipti sem þér var ekki
skemmt; þegar við frænkurnar
komum inn í eldhús með særðan
rottuunga sem við björguðum úr
miklum lífsháska og vildum eiga
sem gæludýr. Það fannst þér
ekki sniðugt og ég skammaðist
mín lengi á eftir.
Ég kveð þig úr fjarlægð með
söknuði og sönginn minn í dag til-
einka ég þér. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt þig að. Takk fyrir allar
dásamlegu stundirnar, elsku
amma.
Dagurinn kveður, mánans bjarta brá
blikar í skýja sundi.
Lokkar í blænum, leiftur augum frá,
loforð um endurfundi.
Góða nótt, góða nótt,
gamanið líður fljótt,
brosin þín bíða mín,
er birtan úr austri skín.
Dreymi þig sólskin og sumarfrið,
syngjandi fugla og lækjarnið.
Allt er hljótt, allt er hljótt
ástin mín, góða nótt.
(Ási í Bæ)
Berta Dröfn Ómarsdóttir.
Elsku besta amma mín. Nú
ertu búin að kveðja okkur og
verður þín sárt saknað. Þú varst
alltaf svo lífsglöð og mikill gleði-
gjafi að það var ekkert skemmti-
legra en að umgangast þig. Man
ég alltaf hversu spenntur ég var
að komast í sveitina til þín. Þú
hefur fylgt mér alla mína ævi,
vildir alltaf vita hvernig mér
gengi í skólanum og fótboltanum.
Reyndir að gera allt í þínu valdi
til að hlutirnir gengju mér í hag.
Nú ert þú farin en góðu minning-
arnar um skemmtilegu samveru-
stundirnar sem við áttum munu
ylja mér um ókomin ár.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Anton Orri Eggertsson.
Elsku amma.
Ég á svo erfitt með að trúa að
þú sért ekki hjá mér lengur. Að
ég geti ekki lengur komið til þín
og hlegið og sungið með þér, spil-
að kasínu og borðað súkku-
laðirúsínur. Í staðinn þarf ég að
kveðja bestu vinkonu mína í allra
síðasta sinn.
Þó að við höfum átt eftir að
gera margt skemmtilegt saman,
eins og að fara á tónleika í haust
með Helga Björns, þá á ég sem
betur fer óteljandi góðar minn-
ingar um þig sem munu hlýja um
ókomin ár. Eins og er á ég samt
erfitt með að gera annað en að
gráta þegar ég hugsa til þín. Það
er þó ekkert annað en sjálfsvor-
kunn því ég á bara eftir að sakna
þín svo mikið. Ég er nefnilega
líka þakklát að þú hafir fengið að
fara á þennan hátt, nýbúin að
vera í sveitinni þinni, með fólkinu
þínu. Í sveitinni bættust yndis-
legar minningar í safnið þegar
við minntumst elsku Ásgeirs afa í
tilefni aldarafmælis hans. Þar
hittum við Ástu frænku sem
sagði að ég hefði erft krullaða
hárið þitt. Ég brosti út að eyrum,
mér þótti vænt um að heyra að ég
líktist þér. Ég vona að ég hafi erft
meira frá þér. Ég mun allavega
seint geta þrætt fyrir að hafa erft
spilasýkina frá þér. Við vorum
rosalegar þegar við komum sam-
an. Við vorum varla vaknaðar,
enn á náttfötunum þegar það var
búið að gefa í einn slag. Við fórum
líka alltaf síðastar að sofa. Á með-
an við höfðum spilastokk og góða
tónlist á fóninum þurftum við
hvorki að borða né sofa. Svo urðu
alltaf að vera nokkrir „lokaslag-
ir“ – „Æ, þessi var svo stuttur að
hann telst ekki með, þurfum við
ekki að taka einn í viðbót?“
Elsku amma, þú hugsaðir allt-
af svo vel um mig. Ég man þegar
pabbi og mamma fóru til útlanda
þegar ég var yngri, þá komst þú
oft heim til okkar að passa mig
eða ég kom til þín í sveitina. Það
var nú meira dekrið. Þegar ég
fékk lungnablóðtappann fyrir
nokkrum árum, þá hringdir þú á
hverjum degi í mig til að athuga
hvernig ég hefði það. Einn dag-
inn var ég stödd í smá búðarápi.
Það leist þér ekkert á, þú vildir
bara hafa mig vafða í bómull
heima að jafna mig. Þannig vildi
ég hafa þig líka.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þú varst besta vöggugjöf sem ég
gat óskað mér.
Þín
Kristín.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit,
komið er sumar og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún,
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit.
(Guðmundur Guðmundsson)
Þetta ljóð kemur upp í hugann
er ég hugsa um og minnist Siggu
„systur“ og finnst viðeigandi að
kveðja náttúrubarnið Siggu með
því. Hún unni sveitinni sinni og
þar dvaldi hugur hennar þótt lík-
aminn væri annars staðar.
Ljúfar eru minningar mínar
um þessa ljúfu konu, sem átti við-
burðaríka og margbrotna ævi.
Þetta gælunafn á frænku okk-
ar tókum við systkinin upp eftir
móður okkar, sem ævinlega kall-
aði hana það.
Þakklát er ég fyrir þær stund-
ir sem við áttum saman og fyrir
stundir þeirra systra saman,
hennar og móður minnar. Enginn
efi er í mínum huga að nú er glatt
á hjalla hjá þeim systrum og ým-
islegt brallað. Kannski hent út
færi, skroppið í ferðalag, kíkt í
fjöruna, rölt uppí fjallshlíð, tón-
list á fóninn, læri skellt í ofninn
og skálað smá í tilefni dagsins.
Það er gott að trúa því að þeir
sem farnir eru hittist hinum meg-
in og sameinist á einhvern hátt.
Aðstandendum Siggu „systur“
votta ég samúð mína og veit að nú
hafið þið misst mikið. Blessuð sé
minning kærrar frænku.
Helga Guðrún
Sigurjónsdóttir.
Sigríður
Reimarsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
„Ertu til í golf á
morgun?“ „Að sjálf-
sögðu. Ég er alltaf til.
Bókaðu bara tíma og láttu mig svo
vita.“ Þetta voru síðustu samskipti
okkar Jóns þriðjudagskvöldið 26.
júní sl. Skömmu áður en ég ætlaði
svo að mæta á völlinn morguninn
eftir hringdi Jóna eiginkona hans
og sagði mér frá því að hann hefði
liðið út af skömmu áður og væri á
leið á spítala í sjúkrabifreið. Hann
lést svo rúmum sólarhring síðar.
Ég kynntist Jóni eftir að hann
kvæntist Jónu frænku minni fyrir
margt löngu. Enda þótt við ættum
ekkert í nánum samskiptum árum
saman hittumst við af og til, oftast
í sundlauginni í Garðabæ og
ræddum þá saman um eitt og ann-
að, ekki síst um tengdafjölskyldu
hans sem ég hafði þannig fréttir
af. Árin liðu og þar sem við höfð-
um báðir ánægju af að leika golf
þá hittumst við af og til á golfvell-
inum okkar yfir sumartímann.
Það varð til þess að við tókum að
spila saman golf af og til og í seinni
tíð bar fundum okkar oftar og oft-
ar saman, hvort heldur var í golf-
herminum, áður en völlurinn var
opnaður að vori, eða á vellinum
sjálfum eða að við skruppum sam-
an á aðra golfvelli.
Jón var um margt sérstakur
maður. Hann var einstaklega já-
Jón Mar
Þórarinsson
✝ Jón Mar Þór-arinsson fædd-
ist 3. júní 1950.
Hann lést 29. júní
2018.
Útför Jóns var
gerð 12. júlí 2018.
kvæð persóna, hafði
gaman af lífinu, var
alltaf í góðu skapi og
hafði einstaklega
gaman af að gantast
og eins og hann kom
mér fyrir sjónir lifði
hann lífinu á
skemmtilegan hátt.
Hann hafði verið
barnakennari í 47 ár,
þegar hann lét af því
starfi nú í sumar-
byrjun, og þegar ég gantaðist við
hann og spurði hvort hann væri
ekki skemmdur á sálinni eftir svo
langan tíma við barnakennslu þá
ljómaði á honum andlitið og hann
var fljótur að svara: „Nei, nei,
Halldór minn. Alls ekki.“ Ég tel
víst að hann hafi notið starfsins og
hafi haft einstakt lag á samskipt-
um sínum við börnin.
Samskipti okkar Jóns voru
skemmtileg og við höfðum gaman
af og nutum návistar hvor við ann-
an. Við ræddum mikið saman um
allt milli himins og jarðar og ekki
fór á milli mála hve stoltur Jón var
af börnum sínum og eiginkonu.
Þau Jóna höfðu nýlega selt ein-
býlishús sitt hér í Garðabæ og
keypt lítið raðhús, sem enn þá er í
byggingu, og hlökkuðu til að kom-
ast á nýja staðinn síðar á árinu.
Nú að lokinni starfsævi skyldi lífs-
ins notið og það gert sem heillaði
hverju sinni. En því miður fer ekki
allt sem horfir. Þrátt fyrir að Jón
væri mjög vel á sig kominn og
sýndist hreystin uppmálið leynd-
ist í honum banvænn sjúkdómur
sem skyndilega gerði vart við sig.
Að leiðarlokum kveð ég þennan
vin minni með miklum söknuði.
Ég hafði hlakkað til að kynnast
honum enn þá betur og eiga með
honum margar góðar stundir í
framtíðinni. Ég óska honum vel-
farnaðar á þeim leiðum sem hann
hefur nú lagt út á til hins eilífa
austurs. Ég votta Jónu minni,
börnum hans og öðrum nánum að-
standendum innilega samúð.
Halldór Guðbjarnarson.