Morgunblaðið - 14.08.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. ÁGÚST 2018
✝ Helgi FrímannJónsson fædd-
ist í Reykjavík 19.
september 1950.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurnesja 5.
ágúst 2018.
Foreldrar hans
voru Jón V. Helga-
son, f. 7. febrúar
1918, d. 1. sept-
ember 1997, og
Kristín Guðjónsdóttir, f. 27. júlí
1927, d. 5. september 1979.
Bræður Helga eru Sigurgeir Þ.
Jónsson, f. 1952, og Bergvin F.
Jónsson, f. 1953.
Helgi kvæntist Fríðu Frið-
geirsdóttur, f. 26. september
1954, þann 3. nóvember 1978.
Fríða átti fyrir tvö börn sem
Helgi gekk í föðurstað, saman
eignuðust þau svo tvö börn.
Börn þeirra eru: 1) Eiríkur Ar-
on, f. 5. júlí 1973. Börn hans
eru: Esra Elí og Aþena Nína. 2)
Eyrún Ösp, f. 26. júní 1974.
Börn hennar eru: Sunneva
Fríða, Gísli Freyr
og Aron Már. 3)
Kristín Ruth, f. 22.
febrúar 1980, sam-
býlismaður hennar
er Jóhann Dalberg
Sandridge. Barn
þeirra er Óliver
Dalberg. 4) Jón
Valur, f. 4. ágúst
1981, eiginkona
hans er Eimana
Farhad. Börn:
Kristófer Helgi og Alexandra
Rós.
Helgi lauk skipstjórnarprófi
frá Skipstjóra- og stýrimanna-
skólanum árið 1973. Hann vann
á ýmsum fiskiskipum í gegnum
árin, lengst af á Dagfara, svo
Þuríði Halldórsdóttur GK-94
hjá útgerðinni Valdimar hf. í
Vogum sem svo sameinaðist
Þorbirni í Grindavík. Síðustu ár
vann hann á Valdimar GK-195.
Útför Helga fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 14.
ágúst 2018, og hefst athöfnin
kl. 13.
Elsku pabbi, það er enn svo
óraunverulegt að hugsa til þess
að þú sért farinn. Þú ætlaðir þér
að sigrast á veikindunum og
barðist alveg fram á síðustu
stundu.
Þú varst fljótur að heilla fólk
og það sást vel þegar þú varst
kvaddur á Landspítalanum og
allir hjúkrunarfræðingarnir
komu að kveðja. Þú varst svo já-
kvæður í gegnum veikindin og
andlega sterkur, það var ekkert
sem hét að gefast upp hjá þér.
Í veikindunum sá ég einnig þá
djúpu vináttu sem þið mamma
áttuð og sást það einna best síð-
ustu dagana þína þegar þú varst
að gefa mömmu kossa.
Þú varst mikill fjölskyldumað-
ur en einnig sjómaður í húð og
hár.
Sjómannslífið átti stóran sess
í lífi þínu og maður ólst upp við
að fara bryggjurúnta. Það var
ekkert smá spennandi að fá að
fara um borð með þér og þú
sagðir mér frá því þegar Eiríkur
bróðir fékk að fara túr með þér.
Þá vildi ég auðvitað fara líka.
Ég fór á milli bryggja og hélt
ég væri búin að fara á sjóinn
með þér.
Seinna fékk ég að fara einn
túr með þér og fannst það frá-
bært, sérstaklega vegna þess að
þetta var besti túrinn það sum-
arið og ég var happamanneskjan
ykkar.
Sunneva elskaði að fara á
bryggjurúnta með afa en þá fékk
hún oft kexkökur og djús meðan
afi spjallaði við félagana.
Æskuminningarnar eru góð-
ar, útilegur, veiði og fleiri góðar
stundir.
Seinna tók bústaðurinn við og
varð að fjölskylduparadísinni
okkar allra. Þar unnuð þú og
mamma allt árið af miklu kappi
og það var oft grínast með hvað
þú varst æstur í að gróðursetja
tré.
Þú tókst skreytingarnar oft
alla leið, ljósin á Ljósanótt og
allt appelsínugult í appelsínugula
hverfinu um verslunarmanna-
helgina.
Þú varst mikill barnakarl og
hafðir gaman af því að spila og
dekra við barnabörnin, það sýnir
sig vel að þau halda flest með
Arsenal alveg eins og afi. Þau
eru rík af minningum um lang-
besta afann.
Við systkinin og mamma náð-
um að vera hjá þér þína hinstu
stund og segja þér hvað við elsk-
um þig mikið, það var okkur öll-
um dýrmætt að eiga þessa
stund.
Við fjölskyldan eigum enda-
laust af yndislegum minningum
um þig sem verða rifjaðar upp
við ýmsu tilefni.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Hvíl í friði, elsku pabbi, þín
verður sárt saknað. Þín dóttir,
Eyrún.
Elsku afi, það er svo sárt að
hugsa til þess að fá ekki að tala
við þig aftur, spila með þér ól-
sen, fara með þér að veiða eða
slaka á í sumarbústaðnum með
þér og ömmu.
Við barnabörnin höfum oft
talað um það hvað við erum
heppin með ömmu og afa og vita
allir sem mig þekkja hvað ég hef
alltaf haldið mikið upp á ykkur.
Fjölskyldan og sumarbústað-
urinn var númer 1, 2 og 3 hjá þér
og sást það vel hvað þú hélst
mikið upp á okkur barnabörnin.
Þær eru ófáar minningarnar
sem við eigum með þér og erum
við ótrúlega heppin að hafa átt
besta afann sem gaf sér tíma í að
kenna öllum barnabörnunum t.d.
ólsen ólsen og að veiða í sveit-
inni.
Bryggjurúntarnir sem ég fékk
að fara með þér sem barn standa
mikið upp úr, mér fannst svo
ótrúlega spennandi að fá að fara
um borð í stóra skipið. Fá að
skoða herbergin, matsalinn þar
sem ég fékk alltaf kex og djús og
svo stýrisherbergið þar sem þú
sýndir mér hvernig þú stýrðir
skipinu með öllum tökkunum.
Mér fannst það alveg magnað að
afi minn væri að stýra stóra
skipinu.
Þú tókst okkur ömmu líka oft
á ísrúnt og leiddist okkur það
ekki.
Það eru einnig svo ótal marg-
ar góðar minningar úr sumarbú-
staðnum sem þið amma lögðuð
mikla vinnu í. Mér fannst fátt
skemmtilegra en að fara að veiða
með þér í sveitinni og að spila
langt fram á kvöld.
Ég er svo þakklát fyrir þig og
ömmu. Ég hef alltaf talað um að
þið séuð besta fólk í heimi, þið
takið öllum svo vel og gefið svo
mikið af ykkur.
Það var erfitt að horfa upp á
þig ganga í gegnum þessi veik-
indi en þú varst alltaf svo sterk-
ur og jákvæður. Alveg sama
hvað kom upp á náðir þú að
halda jákvæður áfram og ætlaðir
þér að sigrast á veikindunum.
Ég dáist að þeim styrk sem þú
hafðir.
Það voru allir svo hrifnir af
þér sem fengu að kynnast þér og
tala allir um hvað þú hafir verið
góður maður. Það er svo sann-
arlega satt og er ég svo stolt að
hafa átt þig sem afa.
Okkar elsku góði afi!
Þú ert sá besti á því liggur enginn
vafi.
Þú átt ábyggilega eftir að lesa fyrir
okkur ljóð
og hjá þér munum við alltaf vera góð.
Út um allt viljum við hendur þínar
leiða.
Einn daginn fáum við kannski að fara
með þér að veiða.
En hvað sem þú gerir og hvar sem þú
ert
að þá hefur þú okkar litlu hjörtu snert.
Því þú ert svo góður og þú ert svo
klár
hjá þér munum við ekki fella nein tár.
Því heima hjá afa er alltaf gaman að
vera
því þar getum við látið mikið á okkur
bera.
En afi okkar kæri við viljum að þú vitir
nú
okkar allra besti afi, það ert þú!
(Katrín Ruth)
Hvíldu í friði, elsku afi, við
elskum þig öll svo mikið og þín
verður sárt saknað
Þín
Sunneva Fríða.
Í dag kveðjum við hann
Helga, kæran mág okkar og
svila.
Fríða var lánsöm að kynnast
honum Helga og við sömuleiðis
að fá hann í fjölskylduna okkar.
Þau voru einstaklega sam-
hent, gerðu allt saman og fóru
allt saman.
Þau nutu þess vel að vera í
fallega sumarbústaðnum sínum
á Þingvöllum og fóru þau flestar
stundir þegar hann var í landi
því að alltaf var hægt að finna
sér verkefni, og voru þau dugleg
að gera fallegt í kringum sig.
Þau reyndu að fara á meðan
heilsa hans leyfði, þar áttu þau
góðar stundir, oft með börnum,
tengdabörnum og barnabörnun-
um sem hann elskaði að hafa í
kringum sig og þau nutu þess
ekki síður að vera með afa, enda
var hann mikill barnakall.
Helgi var traustur og heið-
arlegur maður sem hafði góða
nærveru.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Fríða, börn, tengda-
börn og barnabörn, Guð styðji
ykkur og styrki í þessari miklu
sorg.
Blessuð sé minning hans.
Erla og Guðmundur,
Þóra og Rafn,
Sigurbjörg,
Pálína og Kristján,
Hulda og Sigurður
og Guðjón.
Ég hugsaði til lagsins „Þannig
týnist tíminn“ þegar fregnin
barst mér að Helgi vinur væri
fallinn frá.
Maður átti von á fréttinni en
samt ekki. Þótt samband okkar
væri ekki oft í handabandi eða
klappi á bakið seinni árin var
það oftar í gegnum símann.
Samtölin gátu varað ansi
lengi, að frúnni minni fannst.
Stundum eina klukkustund upp í
tvær, sirka.
Það sem við gátum ekki talað
um var æði fátt. Lífsskoðanir
Helga og húmor var það jákvæð-
asta sem einkenndi hans lundar-
far.
Ég tala nú ekki um sem eig-
inmaður og faðir. Vinskapur
okkar Helga og Fríðu er búinn
að spanna 39 árin síðan ’79 í
Kópavogi þar sem Fríða og Sig-
rún unnu saman í matvöruversl-
un.
Fríða var fráskilin með tvö
börn þannig að lífið var ekki auð-
velt þá.
Þótt ótrúlegt sé man ég okkar
Helga fyrstu kynni. Fríða bauð
okkur hjónum heim til sín.
Þar sat Helgi í sófanum ný-
kominn af sjónum, það var okkar
fyrsta handaband.
Skynjaði strax að þetta væri
góður gæi.
Ferðalög okkar saman um
landið með Viceroy pakkann á
mælaborðinu og Ronson kveikj-
arann voru góðar stundir.
Snjókoma í júlímánuði þegar
hringurinn var tekinn er
ógleymanleg.
Síðan urðum við eldri, þið
byggðuð bústað við vatnið en ég
í Tungunum.
Ávallt héldu símtölin okkar
áfram hvort sem þú varst á út-
stími eða í landi.
Ég á eftir að sakna þín, kæri
vinur, og mun halda í minningu
þína. Elsku Fríða og fjölskylda.
Við Sigrún vottum ykkur inni-
lega samúð. Megi Guð og góðar
vættir vera með ykkur. Hvíl í
friði, kæri vinur.
Björgvin A. Guðjónsson og
Sigrún A. Júlíusdóttir.
Helgi Frímann
Jónsson
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson.)
Geir, Guðjón og Kristín.
Afi minn er fallinn frá á sínu
100. aldursári. Leiðarljós hans og
vinskapur hafa allt frá bernsku
verið mér dýrmæt.
Afi var með sanni afburða-
minnugur. Frásagnir hans
spönnuðu sögusvið víð og breið,
þurfti viðmælandi að hafa sig all-
an við að henda þar reiður á ör-
nefnum og ættartölum sem hann
reiddi fram án hiks. Alloft var um
að ræða endurlit til þess tíma
þegar bændasamfélagið stóð í
blóma. Var afi einn þeirra sem
þar stóðu í stafni.
Þó sagnagleði hafi öðru fremur
einkennt afa minn var fróðleiks-
fýsnin einnig drjúg. Fréttir
drakk hann í sig alls staðar að, þó
einstaka miðill hafi átt það til að
detta út af sakramentinu. Vel
skipulagt bókasafn bar áhuga-
sviðinu glöggt vitni; þar voru ævi-
sögur, almennur fróðleikur og
innbundnir árgangar tímarita
uppistaðan. Minna fór fyrir
skáldskapnum og Kiljan vildi afi
minn framan af lítið vita af, fyrst
og fremst sökum staðsetningu
þess fróma skálds á hinum póli-
tíska ás, að mér skildist. Vinstri-
sinnuðum búmanni sínum ku afi
þó alltaf hafa gefið bók eftir fyrr-
nefndan á jólum. Þótti það því
nokkurt kraftaverk þegar vopnin
voru slegin úr höndum afa undir
upplestri HKL sjálfs á Sjálf-
stæðu fólki á gufunni gömlu og
fylgdist hann spenntur með og
hældi skáldinu á hvert reipi fyrir
glögga innsýn í sveitasamfélagið.
Hefði afi þá ekki að mestu verið
búinn að leggja lesgleraugunum
hefði hann vafalaust spænt í sig
restina af höfundarverkinu.
Vatnsdalur var upphaf og endir
flestra hugsana afa míns. Skal
engan undra, enda var hann af-
komandi Vatnsdælinga langt aft-
ur í ættir, ég útiloka ekki að sú
taug liggi alla leið til Ingimundar
gamla. Þegar svo er í pottinn búið
hlýtur umhverfið, sérstaklega
þar sem fegurðin ríkir eins
óbeisluð og í Dalnum, að taka sér
bólstað í kjarna okkar.
Áfangar afkomenda urðu hon-
um augljóst fagnaðarefni sem
studdi ættbogann til frekari
dáða. Má segja að samhygð hafi
verið sterkt einkenni afa, átti það
jafnt við um menn og dýr. Væri
auðvelt að máta hann við gömul
einkunnarorð þess flokks sem
hann alla tíð hélt tryggð við;
„Gjör rétt – þol ei órétt“. Hollusta
við síðari hluta einkunnarorð-
anna skein rækilega í gegn þegar
ég sem polli sendi velfyllta vatns-
blöðru í vegg fyrir ofan granda-
lausan öðlinginn í sumarbústaða-
ferð okkar fjölskyldunnar. Það
var meiri óréttur en hann gat þol-
að og sá ég lengi eftir þessu.
Velferð dýra var afa ofarlega í
huga. Þegar hann heyrði að ég
væri búinn að kynnast konu af
pólskri ætt minntist hann um-
svifalaust á hesta sem hann átti
þátt í að senda til Póllands í lok
seinna stríðs.
Var þar um að ræða samhent
átak vinaþjóða sem vildu reisa
þjóðina úr öskustó og örbirgð.
Efasemdarrödd í höfði afa hafði
greinilega plagað hann þessi ár
sem frá voru liðin, því áhöld voru
um hvort hið smávaxna íslenska
hestakyn hefði verið nýtt í ein-
hverjum af hinum fjölmörgu
námum Póllands. Það voru verri
örlög en hann gat leyft sér að
ætla sínum gripum, þó höf og ára-
tugir skildu að.
Ég og mínar nánustu minnast
elsku afa Hallgríms með hlýhug.
Guð geymi góðan dreng og kær-
an vin.
Bjarni, Elzbieta og Helena.
skiptin í fasi og vinamörg. Magn-
ea og Þorlákur bjuggu lengst af í
Langagerði 50 og var þar gest-
kvæmt flesta daga og öllum tekið
opnum örmum sem þar komu.
Magga, eins og hún var kölluð
af allri fjölskyldunni, hélt vel utan
um börnin sín og stórfjölskylduna
alla. Það var glatt á hjalla þegar
vinir og vandamenn komu saman í
Langagerðinu, mikið spjallað og
hlegið.
Oftar en ekki logaði svo glatt í
arninum hjá Láka að allir voru
orðnir kófsveittir, en það var bara
meira fjör eftir því sem rauk
meira úr skorsteininum hjá Láka.
Magga var af þeirri kynslóð þar
sem móðirin sá um heimilishaldið
og uppeldi barnanna, og sinnti
Magga því starfi af heilum hug, en
eiginmaðurinn vann myrkranna á
milli. Í þá tíð voru engir leikskólar
eða dagheimili í boði til að létta
undir með fólki svo báðir aðilar
gætu unnið utan heimilis.
Magga var listhneigð, málaði
bæði á striga og postulín í frí-
stundum sínum og eigum við fjöl-
skyldan fallega hluti sem hún gaf
okkur.
Hún var tónelsk og settist
stöku sinnum við píanóið og spil-
aði eftir eyranu. Það var ótrúlegt
að þó minnið væri farið síðustu ár-
in, þá tók hún undir og söng með
þegar hún heyrði lög sem hún
þekkti frá sínum bestu árum.
Ekki er hægt annað en minnast
á samband systranna Möggu,
Jónu og Rúnu sem var einstakt.
Guðrúnarskáli í Hveragerði, sem
þær erfðu eftir föður sinn Finn-
boga, var þeirra sælureitur sem
styrkti fjölskyldubönd þeirra enn
frekar. Þar dvöldu þær með eig-
inmönnum sínum, sérstaklega eft-
ir að starfsævi þeirra lauk, og
tóku á móti börnum sínum og
barnabörnum á sumardögum sem
gott er að minnast. Þar var líf í
tuskunum, farið í sund, göngutúra
og mikið borðað og hlegið.
Magga var dugleg að hreyfa
sig, í sundi og göngu á sinni ævi,
en um áttrætt fór að bera á ein-
kennum alzheimer-sjúkdómsins
sem skertu lífsgæði hennar. Þrátt
fyrir það er hægt að minnast
ljúfra stunda síðustu árin.
Á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir öll árin okkar
sem ég átti hana að. Hún var mér
kær vinur og tengdamóðir alla tíð.
Anna Grímsdóttir.
Nú er hún elsku Magga amma
mín farin. Sú síðasta af ömmum
og öfum að fara og það er svolítið
skrítið.
Það er alltaf erfitt þegar ein-
hver sem maður elskar deyr, þó
að það sé kærkomið fyrir þann að-
ila. En sem betur fer hefur maður
ógrynni af minningum til að ylja
sér við. Amma mín var yndisleg
kona sem gerði allt fyrir mann
sem hún gat.
Hvort sem maður var lítið barn
með skrámu á hnénu, unglingur
með strákavandamál eða nýbökuð
móðir með spurningar um hitt og
þetta sem viðkom börnum. Alltaf
gaf hún sér tíma til að hlusta, gefa
ráð eða bara knúsa mann aðeins.
Ég hef alltaf verið mikil ömmu-
og afastelpa, var mjög oft hjá
þeim í Langó og passaði ömmu
ósjaldan þegar afi var á nætur-
vakt.
Allar heimsóknirnar í Guðrún-
arskála og sundferðirnar í ömmu-
og afalaug í Laugaskarði. Amma
skilur eftir sig fullt af góðum
minningum og listaverkum sem
eru ómetanleg fyrir okkur sem
eftir lifa
Elsku amma, nú ert þú komin
aftur til afa, ég veit að hann og all-
ir hinir í himnaríki hafa tekið vel á
móti þér.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín ömmustelpa,
Magnea Ólöf Guðjónsdóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Systir mín,
ÁSLAUG ÁSMUNDSDÓTTIR,
Árskógum 8,
lést á Dvalarheimilinu Grund fimmtudaginn
2. ágúst. Útför hennar verður frá Seljakirkju
fimmtudaginn 16. ágúst klukkan 15.
Tryggvi Ásmundsson