Breiðfirðingur - 01.04.1981, Blaðsíða 30

28 BREIÐFIRÐINGUR
hvergi væri að finna svo lélega umgengni, að réttmætt væri að
úthrópa hana.
Hvers vegna hefir fegurðarþörf og fegrunarþrá verið gerð að
umtalsefni í þessum inngangsorðum? Líklega einkum af því að
mig langar til að freista þess að segja frá dæmum úr lífsreynslu
sjálfs mín.
Ég er einn þeirra sem hafa litlu fengið áorkað, iítið hafa lagt af
mörkum til að fegra tilveruna. Ekki hygg ég að ég hafí komist
ofar í verðleikastiganum en í mesta lagi að hanga í að vera í
laklegu meðallagi hvað snertir þrifvirkni og smekkvísi. Þannig
er um mörg okkar, að okkar sér lítinn stað að verkalokum. Fæst
eða engin verka okkar megna að halda minningu okkar á lofti.
En hvað er það þá, sem ég hefi fram að færa? Hverju hefi ég
að miðla? Það eru nokkrar leifturmyndir frá liðinni ævi, sem ég
ætla að reyna að ráðast í að túlka. Það eru einstök augnablik,
þegar ég mætti sjálfri fegurðinni og hún snart mig lítilmótlegan
með töfrasprota svo ég get ekki gleymt.
Það var snemmsumars árið 1933. þá var eitt gróskumesta og
gjöfulasta vor sem hefir komið á þessari öld. Þá var búið að
alhirða þann þriðjapart Miðjaness-túnsins, sem móðir mín bjó
á, í júnílok.
Þá var það í Sviðnum, að hvalur fannst á reki og var dreginn
þar að landi og nýttur. Við fórum saman í báti þrír Reyknesingar
og rerum út í Sviðnur þeirra erinda að fá keyptan hval. Við
vorum á lánsbáti og höfðum ófullkominn heimanbúnað. Ekki
skiptir það máli nú, enda ekki umræðuefni.
í þessari ferð útí Sviðnur varð ég snortinn af mestu og
djúpstæðustu fegurðaropinberun ævinnar til þess tíma. Þar sá
ég þær vegghleðslur og þau gróin þök sem ég hefi fegurst augum
litið. þarna voru hús byggð af óbrigðulli smekkvísi og af
efalausri listagáfu. Þar að auki var fegrun náttúrunnar,
blómastóð í grósku hásumars eins og það getur orðið