Breiðfirðingur - 01.04.1984, Síða 17

BREIÐFIRÐINGUR
15
samt á jörðin mikið eftir af grónu láglendi. í Stórholti var
þá póst- og símstöð. Guðmundur Theódórs sinnti marg-
háttuðum opinberum störfum, var t. d. hreppstjóri og
vann um skeið við Kaupfélag Saurbæinga á Salthólmavík.
Á fyrsta ári mínu í Stórholti skeði sá sorgaratburður,
að Elínborg húsfreyja lést 15. nóvember 1929 eftir all-
langa vanheilsu.
Seinni konu sína Guðborgu Ingimundardóttur, ekkju
eftir Gísla Jónsson í Galtarvík við Hvalfjörð, missti Guð-
mundur eftir mjög stutta sambúð. Auk þess missti hann
uppkominn son, Friðrik Theódór, tvítugan að aldri. Tvö
börn Guðborgar, Inga og Benedikt, ólust upp í Stórholti.
Eftir þessi miklu áföll var Guðmundur í Stórholti ekki
samur maður um alllangan tíma. Svo fór mörgum fleirum
á þessum árum, sem áttu um sárt að binda af völdum
,,hvíta dauðans“.
í Stórholti hirti ég um 300 fjár, auk annarra starfa.
Frátt fyrir aukna túnrækt Guðmundar þurfti að hafa fulla
aðgát með fóðrun alla og ásetning. Beit var nýtt til hins
ýtrasta. Ég man það, að eitt haustið þótti ásetningur í
Stórholti í tæpara lagi. Pá naut ég leiðsagnar tveggja
góðra bænda, Magnúsar á Fremri-Brekku, sem ég hefi
nefnt hér að framan og Aðalsteins Jakobssonar, er bjó á
næsta bæ, Neðri-Brunná. Aðalsteinn þekkti beitarlandið
vel t'rá því hann var í Stórholti og var hann snillingur að
nota útbeit, en hafa þó allar skepnur á eldi. Með tilsögn
og fræðslu þessara reyndu bænda fór líka allt vel hjá
mér.
Á þessum árum taldi ég ekki sporin mín og var vel
hraustur. Vökur og erfiði fór oft saman. Sérstaklega eru
mér minnisstæðar ferðir yfir Svínadal að vetrinum. Var ég
þá oft að sækja lækni í Búðardal, eða ná í meðöl, nema
hvoru tveggja væri. J>á var oft komið við í Ásgarði og
þegin gisting. Var ómæld öll sú greiðasemi, sem látin var
í té á því heimili, fyrr og síðar, meöa i samgöngur voru
jafnerfiðar sem á þessum árum.