Breiðfirðingur - 01.04.1984, Page 21
BREIÐFIRÐINGUR
19
eini sjúkrabíll borgarinnar beið eftir að flytja mig. Pálmi
var giftur góðri konu úr Saurbænum, Guðrúnu Jak-
obsdóttur.
Leið mín lá á Landspítalann, inn á herbergi nr. 12.
Þegar þangað kom var ég allamaður - gat ekki hreyft svo
mikið sem fingur, auk þess með brjósthimnubólguköst
annað slagið.
Ættingjar og vinir komu í heimsókn til mín. Ur svip
sumra þeirra las ég allt annað mál en það, sem á varir
kom. Ef til vill var það engin furða. Ég var afar illa kom-
inn þá. Samt sem áður sleppti ég aldrei minni lífsvon. Ég
bókstaflega trúði á lífið og lífsvonin var mér allt. Það gat
ekki verið að allar þessar þrautir mínar og lömun væru
aðeins undirbúningur að dauðanum. Eða var það kannske
svo?
Á herbergi nr. 12 var oft kalt, að mér fannst. Ég kvart-
aði og með tilstyrk Þorkels Guðmundssonar frá Ospaks-
eyri og fleiri góðra manna náðist það fram, að ég var
fluttur á herbergi nr. 8. Eitthvað leið mér þar betur.
Það liðu mánuðir og enginn bati kom. Opíum-
skammtarnir urðu æ stærri og stærri, þegar þrautirnar
voru mestar. Þá er það dag einn - ég man hann óglöggt
- að ég var fluttur í rúmi mínu á stofu þá, sem ætluð var
þeim einum, sem aðeins áttu vistaskiptin eftir. Mér var
sagt síðar, að ég hefði verið kominn mjög nærri þeim
mörkum.
Þá var það um nóttina að ég vissi alveg af mér í ein-
hvers konar samblandi svefns og vöku. Ég sé að Guðborg
Ingimundardóttir stendur við rúm mitt og segir eitthvað
á þessa leið: ,,Þú verður að hætta við ópíumskammtana.“
í orðum hennar lá ákveðin skipun, þó mér fyndist mál-
blær og fas hennar vera létt og glaðlegt eins og henni var
svo eiginlegt. Ég sá hana hverfa út um herbergisdyrnar.
(Eins og áður er getið andaðist Guðborg í ágústmánuði
sumarið 1931).
Síðan glaðvakna ég. Fríða Davíðsdóttir hjúkrunarkona