Breiðfirðingur - 01.04.1984, Page 22

20
BREIÐFIRÐINGUR
er við rúmið. Ég spurði hana hvar ég væri niðurkominn
og hvers vegna. ,,Það er betra næði hérna og þér líður
betur.“ Eftir skamma stund kom hópur lækna inn til
okkar. Ég sá þá hrista höfuðin milli latínusetninganna.
Var það kannske nokkur furða. Var ekki þessi framvinda
mála orðin einhvern veginn utan hinnar venjulegu dag-
skrár dauðvona sjúklings?
Þó tók víst út yfir allt, þegar sú fregn barst læknaliði,
að ég þverneitaði allri ópíuminngjöf. Svo gekk í tvo sólar-
hringa. Síðan var ég fluttur inn á mína stofu aftur. Verkir
og kvalir voru mér óbærilegar fyrst í stað. En hægt og
hægt fór líðan mín að batna. Ég hafði snúið við - til lífs-
ins aftur.
4. Endurhæfíng
Dvöl mín á Landsspítalanum tók tvö ár. Eftir að ég fór
að hressast sóttu að ýmsar hugsanir gagnvart mínum
framtíðarhögum. Læknisfræðileg og félagsleg aðbúð var á
svo lægra stigi þá en nú. Lamaðir öryrkjar áttu fárra
kosta völ.
Ég hafði lært sund hjá Magnúsi Sigurbjörnssyni í sund-
lauginni á Laugum. Mér kom í hug hvort ég gæti náð
sundtökunum aftur, þrátt fyrir litla þjálfun frá fyrri árum.
En hvernig átti lamaður maður að komast á sundstað?
Ulfar Þórðarson læknir hafði stundað mig, og þekkti
alla mína hagi og hugsanir. Hann tók vel í fyrirætlun
mína, en aðrir læknar miður. Fyrst í stað komu ýmsir vin-
ir mínir til hjálpar. Vil ég þar ekki síst nefna Guðbjörn
Jakobsson, sem aldrei þreyttist á að rétta mér hjálpar-
hönd.
Þegar ég fór fyrstu ferðina í Sundhöll Reykjavíkur, var
Ulfar Þórðarson læknir með og aðstoðaði mig. Aldrei
hafði lamaður lagst til sunds á þeim sundstað áður. Þegar
ég kom fyrst í laugina stóð yfir sundkennsla hjá Jóni
Pálssyni kennara. Verkfall varð hjá sundfólki. Lamað
fólk taldist þá til furðudýra á sundstöðum. Allt komst þó