Breiðfirðingur - 01.04.1984, Page 24

22
BREIÐFIRÐINGUR
bæði Iækna og hjúkrunarfólks, sýndu fáir mér meiri skiln-
ing og nærgætni en Kristín Thoroddsen. Þegar ég lét í
ljósi vilja minn til að endurhæfa hendur mínar, þá gekkst
hún fyrir því, að ég fékk m. a. útsögunartæki og dálitla
skonsu, þar sem ég var út af fyrir mig á fyrstu hæð
sjúkrahússins.
Þess vegna varð það mér til ósegjanlegrar gleði, þegar
Hanna dóttir mín lauk prófum í hjúkrunarfræðum, hlaut
hún verðlaun úr sjóði, er ber nafn Kristínar, og veitast
þeim nemendum, er skara fram úr í verklegum og bók-
legum greinum.
Jón Hjaltalín var á þessum árum prófessor og yfir-
læknir lyfjadeildar Landsspítalans. Ég óttaðist brottför af
deildinni - óttaðist að þurfa að fara að sjá um mig sjálfur.
Til þess vantaði mig flest þá.
Þá er það morgun einn að Hjaltalín prófessor kallar
mig á sinn fund. Ég bjóst við hinu versta.
Hann sagði við mig: ,,Ég er búinn að útvega þér vinnu.
Þú átt að fara niður í Árnarhvol og hitta þar Einvarð
Hallvarðsson, formann Innflutningsnefndar. Hann mun
taka á móti þér.“
Teningnum var kastað. Það var óumræðanlega stórt
augnablik þá fyrir lamaðan einstakling að eiga von í
vinnu. Síðan eru liðin 46 ár.
6. Með góðu fólki
Um þetta leyti var smíðað fyrir mig þríhjól í Steðja. Það
var gíralaust og þungt, en hendur mínar áttu eftir að
styrkjast á því, þótt erfitt væri í fyrstu. Margir vinir mínir
hjálpuðu mér áfram meðan ég átti þetta hjól.
Ný störf vöndust og ég var með góðu fólki.
Eitt af því sem ég þurfti að ráða fram úr þegar vinnan
hófst, var húsnæði. Gekk þar á ýmsu fyrst í stað. Þó
rættist furðanlega úr þeim málum allt þangað til að ég
náði, með hjálp góðra manna, eignarhaldi á þeirri íbúð,
sem við erum nú í.