Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 68
66
BREIÐFIRÐINGUR
af fremsta megni og þeir sem að þessu stóðu gáfu alla
sína vinnu. Sá, sem oft spilaði fyrir dansi var Jónatan
Salómonsson, þandi hann harmonikkuna alla nóttina og
tók ekkert fyrir. Keypt voru nauðsynlegustu sjúkratæki,
svo sem þvagskál, stólpípa, sjúkrahringur og fleira, sem
ekki var hægt að vera án í þessu starfi. Oft voru sængur-
konur í Baldurshaga bæði frá Hellissandi og Fróðár-
hreppi, ef þær voru veikar og gátu ekki verið heima af
heimilisástæðum.
Fví var oft þröngt í Baldurshaga, þar átti við gamla
orðtækið, þar sem er hjartarúm, þar er einnig húsrúm.
Þetta blessaðist allt í umsjá Sigrúnar. Spánska veikin geis-
aði í Reykjavík 1918, en næstu ár var hún að stinga sér
niður út um landið meðal annars í Olafsvík 1921. Tóku
þar margir veikina og lagði hún víða alla á heimilinu í
rúmið í einu. Pá var oft þörf á hjálp. Margir dóu, þar á
meðal ung kona, sem gekk með sitt þriðja barn. Hún hét
Hermanía Jónsdóttir í Valhöll. Eiginmaðurinn stóð einn
uppi með börnin sín, 1 og 2 ára. Kærleiksríkir ættingjar
tóku börnin í fóstur. Svo var lífsbaráttan hörð, að þessi
maður varð að fara frá jarðarför konu sinnar til skips, því
hann var skipstjóri á skipi, sem beið eftir honum úti á
skipalegunni. Þetta er eitt dæmi um harmleik, sem gerðist
á þessum árum.
Á Varmalæk dóu feðgar með stuttu millibili úr þessari
voðalegu veiki. Peir voru Jón Guðmundsson og Kristinn
Jónsson, voru þeir jarðaðir í sömu gröf. Konurnar í
Hjúkrunarfélaginu vöktu og hjúkruðu sjúkum eins og
geta og kraftar leyfðu. Jóhanna í Bifröst lá ekki á liði
sínu á þessum sorgar- og erfiðleikadögum í Olafsvík.
Hún vakti nótt eftir nótt yfir veiku og deyjandi fólki.
Hún sagði sjálf: ,,Guð gaf mér þá líkn að fá aldrei veik-
ina, þó hikaði ég aldrei við að fara inn á heimilin þó allir
væru veikir. Já, guð hélt verndarhendi yfir mér, það sann-
færðist ég oft um.“ Þetta voru orð Jóhönnu.
Gamall maður, sem Jóhanna var að hjúkra, var mikið