Breiðfirðingur - 01.04.1984, Page 81

BREIÐFIRÐINGUR
79
var mikið fjölmenni, enda Guðbrandur vel látinn og virt-
ur maður alla tíð í Ólafsvík.
Það tók mikið á Jóhönnu að stunda mann sinn sjúkan
og fá ekki neitt að gert. Það sagði hún mér sjálf, að mikið
hefði það gengið sér nærri og bað guð að launa þeim,
sem aðstoðuðu hana. Þar til nefndi hún Torfhildi dóttur
sína og bræðurna Balda og Héða og blessaðar vinkonurn-
ar Sigrúnu í Baldurshaga og Þorbjörgu á Varmalæk.
Svona var Jóhanna gerð. Hörkutólið sem allir sögðu, en
hjartað var hlýtt sem undir sló.
Jóhanna var döpur veturinn eftir að Guðbrandur dó,
þeirra sambúð var alla tíð traust og góð. Því varð skarðið
stórt er hann var horfinn. Eftir fráfall Guðbrandar lifði
Jóhanna í mörg ár, fór hún nú að draga saman athafnir
í Bifröst. I lóðinni, sem var umhverfis húsið, stóð lítill,
snotur hjallur. Hann var búinn að standa af sér mörg
stórviðrin og þjóna sínu hlutverki um margra ára skeið.
Hertur var þar fiskur og þorskhausar á rám í öðrum enda
en í hinum endanum var kometta, þar sem geymdur var
matarforði heimilisins. Hjallur þessi stóð yst í lóðinni við
götuna. Oft stóð Jóhanna við hjallinn sinn, skyggði hönd
fyrir augu og horfði til sjávar eftir bátum, sem voru að
koma að landi úr fiskiróðri, hafði tal af sjómönnum, sem
komu gangandi upp Langastíg með fiskakippu í hendi í
soðið heim til sín. Jóhanna spurði þá um fiskiríið, því
fylgdist hún með af gömlum vana og lét sér fátt óviðkom-
andi sem var þorpinu til framfara og fólkinu til betra lífs.
Jóhanna lagði ekki frá sér.orfið og hrífuna þó hún væri
orðin ein. Nei, hún lagði ljáinn sinn á og gekk til hey-
skapar í túnið sitt. Ein stóð hún við slátt og heyjaði fyrir
kúnni og hestunum. A haustin lagði hún reiðing á folana
sína, reiddi hún þá áburð í kláfum á túnið. Þegar hún var
í þessum útverkum klæddist hún alltaf buxum og öðrum
klæðnaði í samræmi við það. Sagði það vera allt annað
líf að vinna þannig klædd eða þessi pils sem væru svo
þreytandi. Hún kunni að hagnýta sér það, sem gaf betri