Breiðfirðingur - 01.04.1984, Síða 91

BREIÐFIRÐINGUR
89
að meta Jóhönnu og gladdist yfir að eiga hana að ná-
granna. Jóhanna var gædd undraverðum andlegum hæfi-
leikum, engri manneskju hef ég kynnst á lífsleiðinni sem
er henni lík er veikindi báru að á mínu heimili. Voru ráð
hennar góð. Hún var sem langskólalærð þá er hún ræddi
um sjúkdóma, hvernig sem þeir voru, og oft orðum sínum
til staðfestingar vitnaði hún í Halldór Steinsen lækni, af
honum hafði hún mikið lært, enda samtíða honum frá
1899-1934 eða alla hans héraðslæknistíð í Ólafsvík. Þegar
hún kom og einhver var veikur, þá fylgdi henni svo hress-
andi framkoma bæði við þann sem veikur var og þá ekki
síður hina, sem yfir sjúklingnum voru. „Pað tjáir ekki
annað en halda sálarkröftum yfir veikum, þannig miðlar
þú honum einhverju af sjálfri þér best.“ Það voru vís-
dómsorð. Svona voru hennar heilræði, þau fóru ekki neitt
inn um annað eyrað og út um hitt. Það var tekið til
greina.
Eitt sinn kom Jóhanna til mín kyrran og fagran síðsum-
arsdag. Færir hún í tal við mig hvort ég hafi ekki tíma
til að koma með sér til berja, segir fullt af berjum upp
í Ennisdal. Ég var sólgin í berjaferðir og svara játandi.
,,Þá drífum við okkur sem fyrst af stað,“ segir hún og brá
sér heim að ná sér í fötu undir berin. Hjá mér var stödd
kona frá Reykjavík, hún skildi ekki neitt í þessu, gamla
konan að tala um að fara upp á fjall. Hún spyr: ,,Tefur
það þig ekki voða mikið að hafa gömlu konuna með
þér?“ Ég hló og svaraði: ,,Þú ættir að vita hve létt hún
er á sér.“ Konan var undrandi.
Við Jóhanna lögðum af stað, gengum á brattann upp
Tvísteinahlíð, þar upp á fjallsbrúnina. Jóhanna fór á und-
an og réði ferðinni. Ymis kennileiti nefndi hún á leiðinni.
Við fórum um Bæjarmýri, sem öll er uppgrónar mógrafir
frá liðnum árum. Þessar slóðir endurspegluðu gamlar
minningar frá horfinni tíð er þarna var móverkað og heyj-
að, einn tók þerrivöllinn frá öðrunr, af því spruttu oft
deilur og Jóhanna rifjaði upp bráðskemmtileg hnífilyrði