Breiðfirðingur - 01.04.1984, Síða 98

96
BREIÐFIRÐINGUR
in og lá öðru hvoru, en eftir áramótin tók hún sig upp
og lagði af stað til að heimsækja fólkið sitt í Keflavík.
Hugði gott til að stytta sér veturinn, en það fór á annan
veg. Skapanornirnar voru henni á móti. Óhapp hendir,
blessuð Jóhanna dettur á sléttu gólfinu hjá dóttur sinni og
lærbrotnar. Var hún lögð í sjúkrahús í Keflavík. í>ó að
Jóhanna væri orðin svona háöldruð var beinbrotið ótrú-
lega fljótt að gróa og enn var eftir harka og viljakraftur
að komast á fætur aftur, einbeitt og ákveðin trúði hún að
heim til Ólafsvíkur kæmist hún með vorinu. Jú, henni
varð að trú sinni í maímánuði. Um vorið komu þau
hjónin, Matti og Torfhildur, með öldruðu hetjuna vestur
í Ólafsvík eftir fimm mánaða dvöl í Keflavík.
Nú staulaðist hún með tvo stafi. Fljótlega eftir heim-
komu sína að Bifröst kom Jóhanna mín blessuð í heim-
sókn til mín. Hún hafði frá mörgu að segja úr þessari
sögulegu ferð sinni. Það var henni fyrir öllu að vera kom-
in heim í Ólafsvík, þar stóðu rætur hennar allar. Búin að
vera þar í 76 ár, er hér var komið sögu. „Ég mátti til með
að vera komin heim fyrir kosningar,“ sagði hún hress að
vanda. Enn var hún með gamla eldmóðinn í æðum á
kjörstað skyldi hún fara. Sjálfstæðiskona var hún á með-
an hún dró andann. Já, hún Jóhanna fylgdist með þjóð-
málum, þó hún væri búin að liggja í lærbroti í marga
mánuði. En nú var stutt í að dvöl hennar í Ólafsvík væri
á enda. Hin aldraða hetja var ekki lengur allra ferða fær.
Því varð úr að hún eyddi síðustu ævidögunum á Elliheim-
ilinu Grund í Reykjavík.
Miklu lífsstarfi hafði hún skilað þorpinu sínu og var því
ekki að undra að þung spor væru henni að þurfa nú að
sjá á bak þeim stað. En hetjan Jóhanna var söm með sig.
Fó oft hefði á kjarkinn reynt, brást hann ekki á kveðju-
stund í baðstofunni í Bifröst. A þeirri stundu var hún í
mínum huga hetjan stærsta.
Eftir að Jóhanna flutti frá Ólafsvík fækkaði samveru-
stundum okkar eðlilega, nema hvað haustið 1965 dvaldi