Breiðfirðingur - 01.04.1984, Síða 99

BREIÐFIRÐINGUR
97
ég í Reykjavík í þrjá mánuði. Þann tíma áttum við marg-
ar stundir á elliheimilinu, því ég hafði nægan tíma til
heimsókna. Hugur hennar var skýr og andlegt þrek
óbrotið. Allt til síðustu stundar trúði hún á Guð sinn og
vissi að hverju stefndi.
í minni síðustu heimsókn til hennar, þá frá Ólafsvík
1966, var hún óvanalega hress, röbbuðum við saman að
vanda. Pá segir hún við mig eins og ekkert væri eðlilegra:
„Jæja, vina mín, nú kemur þú ekki oftar til mín. Ég er
á förum og hlakka mikið til.“ Sagði hún mér síðan draum
sem hana hafði dreymt. I draumnum var hún komin heim
í túnið sitt undir Tvísteinahlíðinni í Ólafsvík. Þar tók
Guðbrandur í hönd hennar og hjálpaði henni yfir djúpan
skurð, sem grafinn hafði verið í túnið. Drauminn sagði
hún vísbendingu um það, að nú væri kallið komið og væri
skammt undan. Þau orð hennar stóðu, svo sem annað
sem hún hafði við mig sagt, því skömmu síðar barst mér
andlátsfregn hennar sem hafði gist þennan heim í rúm 96
ár. Hennar hinsta hvíla varð við hlið eiginmannsins í Ól-
afsvíkurkirk j ugarði.
Hér mun ég láta staðar numið þó margt sé ósagt um
merka konu. Ég hafði lengi ætlað mér að draga saman
minningar mínar um Jóhönnu í Bifröst og eitthvað af því
sem hún sagði mér um líf sitt og samferðamanna sinna.
Þegar sagt er frá svo umsvifamikilli persónu verður ekki
hjá því komist að geta margra er á leið hennar urðu. Ég
hef því fléttað nokkuð inn í frásögnina myndum af ýmsu
samferðafólki Jóhönnu, bæði til þess að gefa gleggri
mynd af henni og ef það mætti verða til þess að geyma
minningu um það ágæta fólk. Er ég lít til baka yfir farinn
veg, er ég í hjarta þakklát forsjóninni fyrir að hafa fengið
að kynnast Jóhönnu Valintínusdóttur.
Við Breiðafjörð stóð vagga hennar, þar var starfsvett-
vangur hennar allur, minningin um hana mun þar lengi
lifa.
(Til þess að staðreyna ártöl og ýmsa atburði hef ég
7.