Breiðfirðingur - 01.04.1984, Qupperneq 105

BREIÐFIRÐINGUR
103
Jófríður var hennar heiti,
hreppti smán að föruneyti.
„ Vitlausa“ að viðurnefni,
f vöku jafnt og fasta svefni
mátti af vörum heimskra heyra.
Hrópið glymur sárt í eyra.
Sumir vilja öllu eyða
annara gleði til að deyða.
Hún að lokum fór að flakka,
fannst sem hefði smátt að þakka.
Hvimleið öllum hvergi eirði,
kyrrð og friður lítt til heyrði.
Löngum dúðuð lörfum var hún,
lítinn poka á herðum bar hún.
Elg og krapa upp í læri
óð, þá vetrar spilltist færi.
Bólgnir fætur báru merki’ um
að bjargast hefði’ ún oft með herkjum.
Líkams bæði og sálarsviðinn
sífellt ráku burtu friðinn.
Fárra átti hún vinsemd vísa,
vildu ei neinir svarkinn hýsa.
Velkomin hún varþví hvergi,
vöndust fáir hennar ergi.
Hún lét suma á kröftum kenna.
Karlmenn flestir máttu renna
ef hún vildi valdi beita,
vart þeim tjáði afls að neyta.
Eitt sinn varð hún örg við prestinn,
ætlaði klerkur þá í gestinn.
Hempuþræll var heljar svoli,
hraustur líkt og roskinn boli.