Ný Dögun - 01.11.1992, Blaðsíða 20

/sJý D&gun.
10. missi
En hvað finnst hinum fötluðu sjálfum?
Hér koma nokkur dæmi:
„Ég var 16 ára, mér þótti gaman að dansa og
fór mikið á skíði. Ég þekkti engan sem var
fatlaður og hafði varla nokkurn tíma séð
hjólastól.
Sú geysilega brey ting á lífsháttum og líkams-
ástandi sem mænuskaði hefur í för með sér
hlýtur að valda miklu andlegu álagi.
Á meðan við lærum að pissa og klæða okkur,
bíður fagfólkið eftir því að „sáiin" jafni sig,
aðlagist og sætti sig við ástandið.
Ég held að við sættum okkur aldrei alveg
við þessa breytingu, en flestir læra að lifa
með henni á einhvern hátt.
Við erum hressileg í framkomu og öllum
finnst við vera svo dugleg. Fyrir okkur verður
þessi hressilega brynja aðferð til að lifa af.
Við plötum okkur sjálf næstum eins mikið
og við plötum ykkur".
„Við sem erum fötluð höfum lært að taka
lífið ekki sem sjálfsagðan hlut. Við höfum
lært að gleðjast yfir því smáa í tilverunni.
Það er gjöf sem við höfum fengið, vissulega
eftir mikinn missi".
11. TTilgangu»*
„Á okkar dögum velta margir fyrir sér hinni
eilífu spurningu um TILGANG LÍFSINS,
þessarar stóru og óleysanlegu gátu, sem
hefur fangað mannkynið allt frá upphafi
tímans.
Nú, á dögum umferðaráróðurs, er mænu-
sköðum og þá sérstaklega hálssköðum, lýst
sem örlögum, sem eru ef til vill ekki verri en
dauðinn, en um það bil jafn slæmum.
Áherslan er lögð á hið hræðilega, tilgangs-
lausa og vonlausa við að hljóta mænuskaða.
Það er hægt að nota okkur sem grýlur,
„umferðargrýlur" til að hræða annað ungt
fólk frá því að aðhafast eitthvað, sem gæti
leitt til sömu örlaga.
En lífið sem mænuskaðaður einstaklingur
er ekki tilgangslaust, það er ríkt, virkt og
fullt af góðum og slæmum dögum eins og líf
allra annarra.
Líf mitt, líf okkar allra sem erum mænu-
sköðuð hefur auðvitað tilgang.
Við eigum bágt, við eigum gott,
við hötum og elskum,
við grátum og hlæjum,
okkur leiðist og okkur þykir gaman,
við sláumst og berjumst,
við sigrum og töpum,
NEMA HVAÐ?"
12. ;Að sigra
í rauninni held ég að hún Ásdís Jenna segi í
hnotskurn í ljóði sínu „ AÐ SIGRA" allt sem
ég hef verið að reyna að segja um sorgina og
hvernig hægt er að sigrast á henni:
Stundum kemur örvæntingin til mín eins og
refsinorn og öskrar í eyru mín:
Þú getur ekki gengið, þú getur ekki notað
hendur þínar Þegar sorgin sker hjart mitt
heyri ég hlýja rödd hvísla:
Hugur þinn skynjar heiminn í sárustu sorg
og dýpstu gleði.
Og ég finn kærleika umvefja mig í nálægð
vina minna eins og stjörnur jóla sem lýsa
sáttfúsum augum okkar.
Og lífsgleði mín kemur á ný og sigrar.
(Ásdís Jenna Ástráðsdóttir (1989)
úr bókinni: ÉG HUGSA EINS OG ÞIÐ).
20