Dagblaðið Vísir - DV - 09.11.2018, Síða 50

50 FÓLK - VIÐTAL 9. nóvember 2018
eins og hann lýsir því sjálfur, en
síðan kom að tímamótum. Þegar
hann var 21 árs gamall og búinn
að vera í næstum áratug í neyslu
fór hann í meðferð.
„Ég hafði þá stolið hellingi af
lyfjum frá móður minni og 30
þúsund kalli í peningum. Hún
gómaði mig og spurði mig út í
þetta. Ég sagði henni eitthvað en
ekki allan sannleikann. Svo fór
ég beinustu leið á Vog og Staðar-
fell í meðferð hjá SÁÁ. Ég væri
dauður ef SÁÁ væru ekki til því
að þá fór ég að geta verið edrú
í nokkurn tíma og fór að vinna í
mínum málum. Þetta er búinn
að vera langur og krefjandi veg-
ur,“ segir Valgarður.
Sjálfsvíg mömmu
Um tíma fór Valgarður í bók-
menntafræðinám í Háskóla Ís-
lands en hann fann sig ekki þar.
Á þeim tíma var hann einnig far-
inn að feta sömu slóð og móðir
hans í skáldskap. Hann orti ljóð
og gaf út bækur. Hjá SÁÁ fékk
Valgarður leiðsögn um skað-
semi morfín- og áfengisneyslu
sem hann meðtók. Hann sá fram
á að ef hann héldi áfram á sömu
braut myndi hann enda annað-
hvort í fangelsi eða gröfinni. Það
sem vantaði hins vegar var skýr
stefna, einhvern annan valkost.
Eftir meðferðina flutti hann til
Kaupmannahafnar og fór í nám í
Alexanderstækni. Það er aðferð í
líkamsbeitingu sem tónlistarfólk
og aðrir hópar hafa tileinkað sér.
Um tíma starfaði hann einnig í
bókabúð. Á þeim tíma ánetjaðist
hann kannabisefnum.
„Margir segja að þetta sé
miklu skárra en harðari efnin,
en þetta er engu að síður mjög
hættulegt. Maður verður mjög
tæpur á geði, þunglyndur og
með ofsóknarbrjálæði. Minnið
fer líka.“
Árið 1997 flutti hann aftur
heim til Íslands og fór að vinna
hjá Smekkleysu við að hengja
upp tónlistarplaggöt. Hann
starfaði við það í tíu ár og margir
muna eftir honum seint um
nóttu í miðbæ Reykjavíkur með
límfötuna í annarri hendi. Þá var
hann einnig farinn að fást við
myndlist, var kominn í sambúð
og átti sína eigin fjölskyldu. Vor-
ið 2000 var hann búinn að vera
edrú í fimm ár og lífið var gott.
Þá kom áfallið. Valgarður segir:
„Ég sat á kaffihúsi og var að
kjafta við vin minn. Skyndilega
fannst mér eins og eitthvað flygi í
gegnum hausinn á mér, eitthvað
kalt. Það fyrsta sem ég hugs-
aði var: Mamma! Ég stóð upp
og hljóp út og rakleiðis heim til
hennar. Þá fann ég hana dána.
Þá tókst henni að fyrirfara sér því
miður eftir langt stríð við þung-
lyndi og fíknisjúkdóm sinn. Hún
hafði skipulagt þetta vel og stillt
upp merktum hlutum í íbúð-
inni fyrir þann sem kæmi að.
Hún skrifaði nokkur sjálfsvígs-
bréf, stíluð á mig og aðra í fjöl-
skyldunni.“
Valgarður hringdi á lögreglu
og sjúkrabíl sem komu um hæl
og sóttu hana. Eftir að það var
búið ákvað Valgarður að hreinsa
íbúðina af öllu tengdu lyfjum.
Hann vildi ekki að aðrir sæju
það.
„Allt í einu stóð ég með full-
an haldapoka af lyfjum. Verkja-
lyfjum og lyfseðilsskyldu am-
fetamíni. Ég fargaði þessum
poka en innan við sólarhring síð-
ar var ég fallinn. Þá fór ég í greni
til morfínsala sem ég þekkti,
var hjá honum í nokkra daga og
byrjaði að sprauta mig.“
Dauðinn alltaf nálægur
Heimur sprautufíkla er fjarlægur
og illskiljanlegur flestum öðrum
en þeim sem hafa lifað í honum.
Valgarður hefur séð neyðina og
hörkuna með eigin augum.
„Ungar konur, innan við
tvítugt, geta alltaf farið til sölu-
mannsins þótt þær eigi engan
pening. Þá hringir hann í ein-
hvern gæja sem kemur, sefur hjá
henni og borgar sölumanninum
fyrir skammtinn hennar. Þetta
sá ég oft í greninu og er með því
ógeðfelldasta sem kemur fyr-
ir þessar ungu konur. Þeir sem
keyptu voru oft í efri lögum þjóð-
félagsins, til dæmis lögfræðingar
eða þekktir embættismenn.
Ungir karlar í þessari neyslu geta
sjaldnast selt sig þannig að þeir
brjótast inn og ræna.“
Er dauðinn ekki alltaf nálæg-
ur í þessum heimi?
„Jú, það hafa mjög margir sem
voru í kringum mig farið. Ég ætti
að vera einn af þeim og ég skil
ekki alveg af hverju ég er hérna
enn. Síðan ég fór í meðferð 21
árs gamall hef ég verið saman-
lagt átta ár í neyslu af 26 árum.
Nú hef ég verið edrú í þrjú ár
samfleytt. Ég hef nokkrum sinn-
um verið tæpur og tvisvar endað
á bráðamóttökunni. Stundum
hef ég orðið veikur en harkað af
mér. Almennt var ég samt talinn
kunna á efnin og var ráðinn í
partí til að „kokka“ fyrir gesti.“
Valgarður segir að eitt af því
sem einkennir heim morfínfíkla
sé hnignun gilda. Hann segir:
„Maður hefur prinsipp í þessu
rugli. Til dæmis að sprauta sig
ekki. Svo ferð það. Þá kem-
ur maður upp prinsippi um að
sprauta ekki aðra. Svo fer það.
Þá kemur maður kannski upp
því prinsippi að ræna ekki sölu-
manninn. Á endanum fellur
þetta allt saman.“
Kokkað fyrir Grænlendinga
Valgarður minnist sérstaklega
atviks sem átti sér stað á ónefndu
hóteli í Reykjavík þegar hann var
ráðinn til að kokka og sprauta
átta skipverja af grænlenskum
togara.
„Þeir reykja stanslaust hass
á meðan þeir eru úti á sjó og
þegar þeir koma í land, eft-
ir kannski þrjá mánuði þá vilja
þeir fá sterkari efni. Á þess-
um tíma var ég á mínum lægsta
punkti og tók verkið að mér. Ég
var hins vegar sjálfur orðinn svo
ruglaður af neyslu að ég klúðr-
aði þessu og gaf þeim of mikið.
Myndlistarmaður
Hefur teiknað síðan í bernsku.
Gylfaflöt 6 - 8
S. 587 - 6688
fanntofell.is
BORÐPLÖTUR
& SÓLBEKKIR
„Hún hafði
skipulagt
þetta vel og stillt
upp merktum hlut-
um í íbúðinni fyrir
þann sem kæmi að
Frjáls Losnaði undan
klóm prestsins tólf ára.