Dagblaðið Vísir - DV - 08.06.2018, Blaðsíða 20

20 UMRÆÐA
Sandkorn
8. júní 2018
DV áskilur sér rétt til að birta aðsent efni blaðsins á stafrænu
formi og í gagnabönkum án endurgjalds. Öll viðtöl blaðsins eru
hljóðrituð. Notkun á efni blaðsins er óheimil án samþykkis.
Aðalnúmer: 512 7000
Auglýsingar: 512 7050
Ritstjórn: 512 7010
Útgáfufélag: Frjáls fjölmiðlun ehf. Stjórnarformaður: Sigurður G. Guðjónsson
Framkvæmdastjóri: Karl Garðarsson Aðalritstjóri og ábyrgðarmaður: Kristjón Kormákur Guðjónsson
Aðstoðarritstjóri: Einar Þór Sigurðsson Prentun: Landsprent Dreifing: Árvakur
Suðurlandsbraut 14
2. hæð
108 Reykjavík
FRÉTTASKOT
512 7070
ABENDING@DV.IS
Líf mitt sem blaðamaður
Þ
egar ég steig inn á
ritstjórnar skrifstofu DV fyrir
rúmum þremur árum þá
gerði ég mér ekki í hugar-
lund hversu furðulegt starf það er
að vera blaðamaður á Íslandi. Það
eina sem ég einblíndi á var einhver
barnslegur draumur um að vinna
við skriftir og mögulega hafa ein-
hver smávægileg áhrif á samfélag
mitt, helst til hins betra. Ég hafði
ekki hugmynd um hvað ég var að
ana út í.
Eitt vissi ég þó, launin í stéttinni
eru ekki upp á marga fiska. Þrátt
fyrir það er til fjöldi blaðamanna,
leik- og grunnskólakennara og
sjúkraliða svo dæmi séu tekin. Lík-
lega tilheyri ég því þeim hópi fólks
sem hefur ekkert fjármálavit.
En við skulum frekar ræða það
jákvæða. Blaðamennska er að
mörgu leyti ótrúlega skemmtilegt
starf. Maður þarf stöðugt að fylgj-
ast með umræðunni í samfélaginu
en ekki síður að leita uppi gleði-
og sorgarsögur af samborgurum
og kanna hvort viðkomandi er til-
búinn til að deila því með þjóð-
inni. Ef viðkomandi hefur reyndar
brotið á samborgurum þá ræður
hann oft engu um það.
Það yljar manni að innan skrifa
um gleðilega viðburði í lífi fólks,
hringja í það og taka slík viðtöl.
Að einhverju leyti verður maður
með því móti þátttakandi í þessum
gleðilegu atvikum og það er
ómetan legt. Verst er að gleðifrétt-
irnar eru oft miklu minna lesnar
en fréttir af hörmungum.
Fréttirnar af þessum hörm-
ungarviðburðum í lífi fólks geta
reynt virkilega á. Á stuttum ferli
hef ég tekið viðtöl við fólk á lægstu
punktum lífs þess og það er með
ólíkindum að sjá hvað einstak-
lingar geta verið sterkir og hug-
rakkir á slíkum stundum. Ég hef
líka hringt í nokkuð marga ösku-
reiða viðmælendur. Einhverra
hluta vegna er það oft þegar við
erum að fjalla um einhver saka-
mál.
Áður en ég byrjaði í blaða-
mennsku var ég feimin smeðja
með lítið sjálfstraust og átti erfitt
með að taka því ef einhver talaði
illa um mig. Ég er enn feimin
smeðja með lítið sjálfstraust en
núna er ég ónæmur fyrir því að
vera kallaður fáviti eða eitthvað
verra. Ég er ekki alveg viss um-
hvort það sé jákvæð þróun en það
er þó ekki útilokað.
Þá hefur aðeins einn stjórn-
andi opinberrar stofnunar lýst
því yfir að hann muni aldrei tala
við mig aftur og Inga Sæland hef-
ur ítrekað gefið í skyn að ég sé ill-
menni. Þær staðreyndir ná ekki í
gegnum skrápinn sem sífellt verð-
ur þykkari. Þá hafa nokkrir vafa-
samir einstaklingar í gegnum árin
gefið í skyn að ég yrði barinn eða
„myndi hafa verra af“ ef frétt yrði
birt. Einn ætlaði meira að segja
að koma upp á skrifstofu og skjóta
mig og alla samstarfsmenn mína.
Ég ætla ekki einu sinni að byrja að
ræða eltihrellinn enda er hann bú-
inn að gleyma mér. Held ég.
Fyrsti ritstjórinn minn var
Eggert Skúlason og á árdögum
mínum í starfi var ég pínu smeyk-
ur yfir einni dulbúinni hótun við-
mælanda. Eggert horfði á mig
með samúðaraugum og sagði
síðan, grafalvarlegur, þessi hug-
hreystandi orð: „Ef þú verður bar-
inn Bjössi, þá verður þú frægasti
blaðamaður á Íslandi. Þú færð
heilan Kastljósþátt undir þig.“ Svo
fór fréttin í prentun, enginn barði
mig og því veit blessunarlega
enginn hver ég er. Ég er ekki enn
viss um hvort Eggert var að grínast
eða ekki.
Allt sem ég hef greint frá hér
fyrir framan er smámál miðað við
þann stóra vanda sem steðjar að
íslenskri blaðamennsku, tímaleys-
ið. Blaðamenn þurfa að framleiða
ógrynnin öll af fréttum á hverjum
einasta degi. Hver og einn þarf að
hafa augun opin, nánast öllum
stundum, og mæta til vinnu með
hugmyndir að fréttum. Stundum
bjarga lesendur okkur með því
að senda inn ábendingar sem við
grípum fegins hendi en stundum
heyrist ekki múkk í símanum og
þá getur nagandi kvíði tekið við.
„Um hvað á ég að skrifa?“ Yfirleitt
hafa menn lítinn tíma til að hugsa
um slíkt, klukkan tifar og alltaf er
ósveigjanlegur skilafrestur hand-
an við hornið.
Afleiðingin er sú að íslensk
blaðamennska getur oft orðið
æði yfirborðskennd og sjaldan
gefst tími til þess að kryfja málin
til hlítar eins og er samfélagslega
mikilvægt. Á þessu eru að sjálf-
sögðu gleðilegar undantekningar
en betur má ef duga skal. Þar held
ég að smæð markaðarins nánast
krefjist þess að gripið sé til sér-
tækra aðgerða til stuðnings fjöl-
miðlum. Framlag frá ríkinu myndi
gera mikið í þeim efnum og það er
lausn sem lengi hefur verið talað
um en aldrei tekst á flug.
Að lokum er hér eitt atvinnu-
leyndarmál. Stundum verða út-
gáfudagar ofboðslega erfiðir. Frétt-
ir og viðtöl skila sér seint, ekki næst
í viðmælendur og það sem lagt var
upp með um morguninn verður
allt öðruvísi að kvöldi. Í öllu stressi
þessa útgáfudags taldi ég til dæmis
að allt efni væri komið en rak mig
síðan á að ég hafði gleymt að senda
út spurningu á viðmælanda varð-
andi vikulegan dálk sem stundum
er hér neðar á þessari síðu og kall-
ast „Með og á móti“. Nú voru góð
ráð dýr og þess vegna þurfti ég í
mikilli tímaþröng að skrifa mjög
langan leiðara sem myndi ná yfir
meirihluta síðunnar og kannski
með óvenju stórri mynd. Svona er
nú blaðamennskan skemmtileg. n
Leiðari
Björn Þorfinnsson
bjornth@dv.is
Aldrei ráðherra
Páll Magnússon, oddviti Sjálf-
stæðisflokksins í Suðurkjör-
dæmi, er ekki vinsæll maður
meðal Sjálfstæðismanna í sín-
um heimabæ, Vestmannaeyj-
um. Öllu flokksbundu fólki til
hryllings ákvað Páll að styðja
annan flokk en sinn eigin í
nýafstöðum sveitarstjórnar-
kosningum. Gildir einu hvort
flokkurinn innihaldi allt fólk
sem var í Sjálfstæðisflokkn-
um í byrjun ársins. Það er ljóst
að baklandið mun seint fyrir-
gefa þessi svik. Páll hefur verið
mjög áhugasamur um að verða
ráðherra en hefur í tvígang
ekki fengið. Fyrst baklandið í
flokknum er farið þá má slá því
föstu að Páll verði aldrei ráð-
herra, eini sénsinn fyrir hann
sé að flytjast um flokk og verða
ráðherra Viðreisnar í einhverri
framtíðarríkisstjórn. Nema
hann fari í fullt starf á K100.
Eyðimerkurganga
Svo virðist sem enginn vilji
vinna með Miðflokknum og
blasir við að
flokkurinn verði
áhrifalaus í ís-
lenskum stjórn-
málum næstu
árin. Flokkurinn
náði inn níu full-
trúum í þeim
23 sveitarfélögum sem hafa
fleiri en 2.000 íbúa. Það er ekki
slæmur árangur fyrir flokk sem
var stofnaður árið 2017. Flokk-
urinn hlaut fleiri atkvæði en
Framsóknarflokkurinn í sínum
fyrstu alþingiskosningum en á
enn langt í land með að velta
fylgi þeirra í sveitarstjórnum. Á
meðan Miðflokkurinn fékk níu
kjörna þá fékk Framsóknar-
flokkurinn 32. Það vekur þó
athygli að enginn vill mynda
með þeim meirihluta, spyrja
má hvort þetta sé áframhald á
einhverri Panamaskjala-geisla-
virkni frá Sigmundi Davíð eða
hvort flokkurinn eigi bara ekki
samleið með neinum, ekki í
Fljótsdalshéraði, Hafnarfirði
eða Akureyri.
Spurning vikunnar Á að leyfa umskurð drengja?
„Nei, til hvers?“
Auður Jónsdóttir
„Aðeins eftir að manneskjan er orðin sjálfráða.“
Þórlindur Viktor Hreinsson
„Nei, mér finnst það algjört rugl.“
Halldóra Ívarsdóttir
„Nei, þetta bitnar á börnunum seinna en ekki
f oreldrunum.“
Eiríkur Hansen