Dagblaðið Vísir - DV - 08.06.2018, Side 28

28 FÓLK - VIÐTAL 8. júní 2018
í gamla daga, alltaf labbandi. Þá
kenndi hún mér að berjast við
veturkonunginn Kára; Bíta berja,
klóra, slá. Þannig þrömmuð-
um við áfram sönglandi, hrím-
hvít í framan, af því ég var 12 ára
þegar mamma eignaðist bíl í fyrsta
skipti. „Ertu að beita sömu taktík á
krabbann?“ spyr ég.
„Já, ætli það ekki bara. Þegar ég
varð veik voru ráðnir þrír klipp-
arar í minn stað á Deadpool 2, en
þegar ég útskrifaðist af spítalanum
í Los Angeles bauð David, leikstjóri
kvikmyndarinnar, mér að bætast
í hópinn og koma aftur til vinnu.
Eftir að hafa eytt þremur mánuð-
um rúmliggjandi og ekkert getað
borðað, var ég of veikburða til að
þvælast mikið um og óvíst hvað ég
hafði mikið úthald. Þá var gripið til
þess ráðs að koma upp Avid-klippi-
tölvu í fataskáp heima hjá David,
en við bjuggum hlið við hlið í Ven-
ice, þar sem ég kom og fór eins og
hentaði og klippti eftir mínu höfði.
Með daglegum göngutúrum og að-
stoð þinni og auðvitað mömmu og
pabba sem mættu á svæðið og sáu
til þess að ég borðaði rétt, tróðu í
mig eggjum, lax og gulrótarsafa,
óx mér kraftur og fyrir jólin 2017
var ég farin að keyra upp í 20th
Century Fox og vinna fullan vinnu-
dag. Það var mikil gæfa að komast
í vinnu og þurfa ekki að sitja að-
gerðarlaus að hugsa um krabba-
mein,“ segir mamma.
Hún hélt áfram að styrkjast
og ákvað svo að kaupa sér hjól
og fer nú hjólandi allra sinna
ferða. Margir halda kannski að
Los Angeles sé flatlendi en það
er alls ekki, meira eins og ein-
hver hafi margfaldað Þingholtin
og kastað sól á þau. „Sumir eru
hræddir við umferðina hér en
ég virkilega nýt þess að hjóla og
hef hingað til ekki lent í nein-
um leiðindum. Ver mig að sjálf-
sögðu með hjálmi, sjálflýsandi
jakka, hönskum, fram og aftur
ljósum og breiðum dekkjum.
Kannski ekkert rosalega smart,
en ég hef öryggið í fyrirrúmi,“
segir mamma.
Hún bætir við að læknir hafi
tjáð henni að að sortuæxlistilfell-
um væri að fjölga mikið. „Þannig
að „plís“ notið sólarvörn, mér er
sagt að það skipti máli jafnvel þótt
það rigni. Það hefur aldrei fundist
á mér blettur, en Sindri minn þarf
að fara reglulega og láta fjarlægja
bletti af sér.“
Annað æxlið horfið í dag
Mömmu kom aldrei til hugar ann-
að en að sækja sér lækningu í Los
Angeles frekar en heima á Íslandi.
„Aðstaðan er allt önnur hér og
betri, það þarf til dæmis ekki að
senda mig til Danmerkur í Pet-
-skanna, hann er bara í næsta her-
bergi, og ég hef ekki þurft að borga
krónu af mörg hundruð þúsund
dollara sjúkrahúsreikningunum
sem mér hafa borist vegna þess að
ég bý við þau forréttindi að vera
tryggð gegnum stéttarfélagið mitt.
En auðvitað eru þessar upphæðir
klikkaðar og erfitt að skilja hvern-
ig er hægt að eyða svona miklum
peningi í eina auma manneskju
á sama tíma og engu er eytt í þá
ótryggðu sem þurfa þó alveg jafn
mikið á því að halda. En ég er
óendanlega þakklát fyrir hversu
vel hefur gengið og ekkert viss um
að sú væri raunin ef það hefði ekki
gleymst að segja mér hvað lífslíkur
mínar voru taldar litlar í upphafi,“
segir mamma.
Í dag er staðan sú að annað
æxlið er alveg horfið og hitt orðið
að agnarsmátt, eftir aðeins rúm-
lega hálft ár í meðferð sem kallast
„immunotherapy“. „Hún gengur
út á að blokka prótein, sem krabb-
inn notar til að dulbúa sig sem
heilbrigðan vef, svo ónæmiskerf-
ið sjái meinið og losi mig við það.
Meðferðin hefur lagst vel í mig og
ég hef eingöngu einu sinni þurft
að leggjast inn vegna aukaverk-
ana. Ég á eftir eina litla aðgerð
vegna þess að blöðrur hafa aftur
myndast á brisinu, þær innihalda
hugsanlega krabbameinsfrum-
ur og þarf að fjarlægja, og síðan
held ég áfram í meðferðinni til að
tryggja að allur óþverrinn sé horf-
inn. Það sér fyrir endann á þessu.“
Við verðum sammála að þetta
sé komið nóg af rausi um krabba-
meinið, það sé of þunglyndislegt.
Við vindum okkur því í spurningar
um fjölskyldu mömmu, hvernig
það hafi verið að vera ung móð-
ir, nánast unglingur. „Nú átt þú
stóra fjölskyldu. Hvernig er sam-
band þitt og barnanna? Eruð þið
miklir vinir? Er erfitt að vera fjarri
börnunum eða tekur þú þau með
á flakk erlendis þegar þú ert að
vinna?“ Ég ber spurningarnar
alvarlegur upp en svo skellihlæj-
um við bæði. Þegar mamma nær
andanum aftur tekur hún til við að
svara spurningum.
Reykjavík, mars 1984
„Ég var og svo komst þú og við vor-
um. Við höfum sjálf grínast með
að hafa alið hvort annað upp. Að
verða móðir ung hefur bæði kosti
og galla. Þú varst alveg einstaklega
auðvelt barn, alveg þangað til þú
náðir táningsaldri. Við brölluðum
mikið saman en ég var líka rosa-
legur glanni og þú fékkst að upp-
lifa ýmislegt sem mér hefur aldrei
dottið í hug að leggja á systkini
þín. Sindri kemur til okkar átta
árum seinna og svo Birta í Svíþjóð
rétt fyrir aldamótin, og ég var fer-
tug þegar ég eignast yngsta bróð-
ur þinn, hann Loga. Ég ofverndaði
hann rosalega. Svo kom Ronald,
sonur þinn og fyrsta ömmubarnið,
ekki löngu seinna,“ segir mamma.
Fjölskyldan hefur alltaf ferð-
ast mikið, búið úti um allan heim
og stundum má líkja fjölskyldu-
lífinu við litla ferðaskrifstofu. „Að
sjálfsögðu hefur þetta kallað á
skipulagt kaos og skort á rútínu en
í staðinn höfum við öðlast víðsýni
sem ég álít dýrmæta. Það er búið
að vera stórkostlegt ævintýri þetta
líf okkar,“ segir mamma.
Hún viðurkennir þó fúslega að
þessi lífsstíll hafi ekki alltaf verið
auðveldur. Sérstaklega hafi verið
sárt að skilja við börnin sín í lengri
eða skemmri tíma þegar vinnan
kallaði á fjarlægum slóðum. „Sem
betur fer lifum við á tækniöld og
það er auðvelt að vera í stöðugu
sambandi. Ég hefði aldrei getað
unnið þessi verkefni án stuðnings
og hvatningar frá ykkur krökk-
geirsgötu 8 / s. 553 1500
Hamingja í
hverri skeið
Hádegistilboð breytilegt
eftir dögum
„Margir halda
kannski að Los
Angeles sé flatlendi en
það er alls ekki, meira
eins og einhver hafi
margfaldað Þingholtin og
kastað sól á þau.