Morgunblaðið - 24.01.2019, Síða 55

stætt var, sinnti kennslunni eins
lengi og hægt var og naut sam-
vista við fólkið sitt heima og
heiman.
Að leiðarlokum þökkum við
Guðrúnu Margréti fyrir gott
samstarf, skemmtileg og hrein-
skilin samskipti og dýrmæta vin-
áttu. Við vottum Herði, börnum
hennar og fjölskyldunni allri okk-
ar innilegustu samúð.
Ingibjörg Axelsdóttir
og Oddný Hafberg.
Það var sumarið 2010 sem leið-
ir okkar Guðrúnar Margrétar
Jónsdóttur lágu fyrst saman þeg-
ar Kvennaskólinn í Reykjavík
auglýsti eftir eðlisfræðikennara.
Þeir voru vandfundnir á þessum
tíma en þó barst mjög efnileg
umsókn frá Guðrúnu Margréti,
sem var með meistarapróf í eðlis-
verkfræði og talsvert nám í upp-
eldis- og kennslufræði auk fimm
ára kennslureynslu. Hún var
ekki bjartsýn á að fá ráðningu
vegna réttindaleysis en við nán-
ari athugun hvatti ég hana til að
sækja um leyfisbréf því að ég
taldi að hún hefði lokið því sem til
þyrfti. Það kom svo á daginn og
um haustið kom hún fullgild til
starfa við skólann. Þetta reyndist
í meira lagi farsæl ráðning. Guð-
rún Margrét var öflugur kennari
sem náði vel til nemenda. Hún
gerði eðlisfræðina skemmtilega
og áhugaverða. Það voru fyrst og
fremst nemendur á náttúruvís-
indabraut sem nutu kennslu
hennar en hún var einnig í nokk-
ur ár umsjónarkennari á al-
mennri braut við skólann og
kenndi þar nemendum eðlisfræði
með góðum árangri.
Guðrún Margrét fann sig vel í
starfi í Kvennaskólanum. Hún
lagði mikið á sig til að stunda þar
vinnu. Það var ekki alltaf auðvelt
að fara á milli Akraness og
Reykjavíkur en hún kom á rétt-
um tíma. Það var gaman að henni
á kennarastofunni. Hún var alltaf
með eitthvað á prjónunum og oft-
ar en ekki gat maður ekki ráðið í
hvað það var fyrr en hún var
komin í flíkina. Prjónaskapurinn
var í meira lagi frumlegur eins og
sannri listakonu einni er lagið.
Málaralistin átti einnig hug Guð-
rúnar Margrétar. Þar vildi hún
miðla gullkornum til vina sinna
og setti oft á vefmiðil sinn myndir
af listaverkum ýmissa höfunda.
Hún fór á mörg námskeið, notaði
ýmiss konar tækni við gerð
mynda sinna og var afkastamikil.
Fallegar eru myndirnar þrjár
sem eru til sýnis á uppáhalds-
kaffihúsinu hennar á Akranesi,
Matarbúri Kaju. Hún túlkaði
þær fyrir mig og sagði að þær
táknuðu börnin hennar þrjú,
hver um sig lýsti einu þeirra með
ýmsum persónulegum táknum.
Guðrún Margrét verður mér
ógleymanleg, frábær kennari,
listamaður og sannkallaður lífs-
kúnstner. Ég votta Herði og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð.
Ingibjörg S. Guðmundsdóttir.
Við í 3. NA, umsjónarbekk
Guðrúnar 2017 í Kvennó, teljum
okkur tala fyrir alla þá nemendur
sem Guðrún hefur kennt á ferli
sínum þegar við segjum að kær-
leiksríkari og skemmtilegri
kennari hafi hvergi fundist þótt
víða væri leitað.
Við geymum margar ógleym-
anlegar minningar af stundum
okkar saman og vitum við fyrir
víst að við komum öll út sterkari
og betri einstaklingar fyrir vikið.
Guðrún var okkur alltaf til
halds og trausts á erfiðum tímum
og gerði þá góðu enn betri. Við í
gamla bekknum munum verða að
eilífu þakklát fyrir þann tíma sem
við fengum með henni. Samúðar-
kveðjur til fjölskyldu og vina
Guðrúnar, megi hún hvíla í friði
og minning hennar lifa í hjörtum
okkar að eilífu. Takk fyrir allt,
Guðrún, við gleymum þér aldrei.
Fyrir hönd 3. NA 2016-2017,
Gabríel Örvar Sigmarsson og
Eva Kolbrún Kolbeins.
MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. JANÚAR 2019
✝ Auður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. júní 1944. Hún
lést á Landspítalan-
um 15. janúar 2019.
Móðir Auðar var
Unnur Jóna Krist-
jánsdóttir ljósmóðir,
f. 23. október 1926,
d. 4. september
1988. Faðir Auðar
var Guðmundur
Guðmundsson stýrimaður, f. 12.
janúar 1926, d. 4. mars 1995, en
uppeldisfaðir Auðar var Gísli
Sveinsson, verslunarmaður frá
Fossi í Mýrdal f. 16. maí 1925, d.
12. desember 2009.
Systkini Auðar sammæðra eru
María Anna Gísladóttir, matar-
tæknir, f. 28. ágúst 1953, hennar
sambýlismaður er Jóhann Gunn-
ar Helgason og eiga þau einn son
saman, Helga Raguel, en fyrir á
María Anna Unni Ósk og Gísla
með fyrri eiginmanni sínum. Guð-
ríður Jóhanna Gísladóttir, Gurrý,
verslunareigandi í Svíþjóð, f. 4.
júlí 1957. Hennar börn eru Atli
Þóroddsson, Sara og Elín Ross-
ander. Sveinn Gíslason, rekstrar-
skóla. Börn þeirra eru Hilmar
Óli, f. 16.desember 2007, Sigrún
Anna, f. 10. febrúar 2010, og Val-
ur Ari, f. 10. september 2014.
Auður ólst upp til átta ára ald-
urs hjá Guðríði ömmu sinni í
Hafnarfirði, þá flutti hún til móð-
ur sinnar og Gísla til Reykja-
víkur. Hún lauk gagnfræðaprófi
frá Austurbæjarskóla og sótti
námskeið bæði hjá Verzlunar-
skóla Íslands og Endurmenntun
Háskóla Íslands.
Auður vann mest banka- og
bókhaldsstörf. Hún vann á skrif-
stofu Ópal og lengi í Búnaðar-
banka Íslands. Jafnframt stund-
aði Auður sjúkraliðanám með
vinnu en lauk ekki vegna flutn-
inganna út á land. Eftir að Auður
flutti með fjölskyldu sinni til Hell-
issands 1978 var hún skrifstofu-
stjóri Neshrepps utan Ennis. Ár-
in á Hellissandi urðu 10, en 1988
flutti fjölskyldan til Neskaup-
staðar, þar starfaði Auður sem
bókari hjá Netagerð Friðriks Vil-
hjálmssonar. Fjölskyldan flutti í
Garðabæ 1993 og þá hóf hún
störf hjá innflutningsfyrirtæki í
eigu Ragnars Borg heitins, aðal-
ræðismanns Ítalíu. Auður og
Hilmar bjuggu í Ásbúð 14 í
Garðabæ en fluttu 2015 í Kópa-
vogstún 12.
Útför Auðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 24. janúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
hagfræðingur, f. 19.
nóvember 1963,
hans kona er Ester
Jóhannsdóttir,
hjúkrunarfræð-
ingur, og eiga þau
fjóra syni, Birki,
Gísla, Friðrik og
Tómas.
Systkini Auðar
samfeðra eru Ing-
ólfur, Guðmundur,
Jóhanna og Þórir.
Auður giftist 13. júní 1964
Hilmari Viggóssyni, f. 14. febrúar
1939, fyrrum útibústjóra Lands-
banka Íslands á Hellisandi og í
Neskaupstað. Foreldrar Hilmars
voru Viggó Einar Gíslason, vél-
stjóri, f. 14. júlí 1905 d. 21. mars
1985 og Ása Sigríður Björns-
dóttir, húsmóðir, f. 24. maí 1905,
d. 17. febrúar 1951.
Sonur Hilmars og Auðar er
Viggó Einar Hilmarsson, f. 4.
febrúar 1968, stjórnmálahag-
fræðingur frá University of Es-
sex, einn af eigendum bygging-
arfélagsins MótX ehf. Eiginkona
hans er Elín Jóhannesdóttir, f. 29.
október 1971, alþjóðastjórnmála-
fræðingur frá Edinborgarhá-
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)
Elsku Auður, elsku amma, við
lofum að hækka í græjunum og
dansa. Minning þín lifir með
okkur. Takk fyrir allt og allt.
Elín, Hilmar Óli,
Sigrún Anna og Valur Ari.
Elsku fallega systir mín, ég
kveð þig eftir erfið veikindi þín.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
komið til Íslands og verið með
þér þessa daga í nóvember.
Ég áttaði mig þá á hversu veik
þú varst, elsku Auður mín.
Ótal minningar flæða í gegn-
um hugann þegar ég hugsa um
þig.
Hvað við gátum hlegið saman,
eða réttara sagt þá grétum við úr
hlátri. Þú varst svo yndislega
skemmtileg og alltaf með húmor-
inn í lagi.
Við áttum ótal margar gleði-
stundir saman við systur. „Hin
heilaga þrenning“ kölluðum við
okkur systurnar þrjár.
Þú varst elst af okkur og pass-
aðir okkur Maríu Önnu þegar við
vorum litlar, varst aukamamma
okkar. Langyngstur var litli
prinsinn hann Sveinn sem er eins
og bróðir Viggós. Tveir dásam-
legir saman.
Við tengdumst mikið þegar ég
var í vist hjá ykkur Hilmari að
passa einkasoninn Viggó. Ég
byrjaði að passa sumarið þegar
ég varð 13 ára, svo líka 14 ára.
Þegar þið svo fóruð til Eng-
lands í eitt ár var ég hjá ykkur um
sumarið, það var dásamlegur tími
í lífi mínu, ég 16 ára og þú Auður
29 ára. Þær minningar eru mér
svo dýrmætar.
Þú hefur alltaf verið til staðar
fyrir mig, og er ég endalaust
þakklát fyrir að hafa fengið að
búa hjá ykkur í Ásbúðinni þegar
ég kom til Íslands. Úr Ásbúðinni
eru svo yndislegar minningar
bæði fyrir mig og börnin mín.
Auður frænka „sá allra besti
kokkur“, alltaf var allt jafn glæsi-
lega fram borið alveg sama hvað
þú bauðst upp á, og þú sjálf gull-
falleg.
Þú elskaðir heimilið þitt og fal-
lega garðinn þinn, fullur af blóm-
um og kertum, álfum og jólasvein-
um.
Þú varst líka mikill dýravinur
og ég minnist þess að þú áttir allt-
af dýr. Fyrst voru það páfagaukar
sem þú dekraðir við og hændir að
þér.
Pési kötturinn ykkar, sem ég
sagði syni mínum sögur af enda-
laust. Grallarakötturinn sem
stakk af til Köben.
Elsku hundurinn þinn hún
Perla sem þú elskaðir og dekraðir
við. Síðan kom hundurinn „hans
hátign“ Máni, sem margir óttuð-
ust en þið voruð þvílíkt tengd.
Þegar Hilmar Óli, fyrsta
barnabarnið, fæddist var ham-
ingjan óendanleg og síðan Sigrún
Anna og ekki síst Valur Ari. Þú
varst svo stolt og elskaðir þessa
gullmola svo innilega.
Við gátum talað saman í síma í
fleiri klukkutíma og var mikið
spjallað um gullmolana Þrjá og
alltaf fórst þú í leikarahlutverk
þegar þú varst að lýsa því hvað
þau voru að bralla og mikið hleg-
ið. Eftir hvert samtal voru
kveðjuorðin: Svo elsku Gurrý
mín, Staying Alive!
Það var oft mikið fjör og gleði í
Ásbúðinni með Bee Gees á fón-
inum og við sungum og dönsuðum
saman við lagið Staying Alive með
Himma boy (Hilmar) sem dansaði
við okkur systur um alla stofuna.
Þvílík gleði.
Ég kveð þig með söknuði og
þakklæti fyrir að hafa átt þig sem
systur.
Þú ert mér dýrmæt perla sem
ég ber í brjósti mínu þar til við
hittumst síðar og dönsum saman
á ný. „Staying Alive.“
Þín systir
Guðríður (Gurrý).
Fallin er frá svilkona okkar,
Auður Guðmundsdóttir. Margs er
að minnast eftir áratuga samleið.
Okkar fyrstu kynni urðu í
Mávahlíð 24, sem var heimili
tengdaforeldra okkar, Viggós E.
Gíslasonar og Maríu Benedikts-
dóttur og systkinanna Hilmars,
Gísla, Björns og Sigrúnar.
Við tengdadæturnar komum
oft í Mávahlíð 24 með börnin okk-
ar sem voru á líkum aldri, þar sem
gestrisni og glaðværð var í háveg-
um höfð og vel tekið á móti okkur.
Auður var falleg kona, bros-
mild, elskuleg, smekkleg og ávallt
vel til höfð. Henni var margt til
lista lagt, var afbragðs kokkur,
lagði rækt við garðinn sinn og hik-
aði ekki við að mála og betrekkja.
Hún var mikill dýravinur og átti
alltaf eitthvert gæludýr, páfa-
gauka, köttinn Pésa og hundana
Perlu og Mána, en öll þessi dýr
voru henni mjög kær og það þótti
sérstakt þegar haldin var erfi-
drykkja þegar Perla var svæfð.
Auður hafði gaman af að
ferðast og fóru þau Hilmar oft til
Lundúna og Kanaríeyja. Hin síð-
ari ár voru það barnabörnin þrjú
sem áttu hug hennar.
Í hinni snörpu baráttu, sem hún
háði undanfarna mánuði við illvíg-
an sjúkdóm heyrðum við hana
aldrei kvarta, heldur hrósaði hún
þeim sem sinntu henni fyrir góða
umönnun. Þegar Auður fór að
braggast eftir uppskurðinn í
haust fórum við „hinar tengda-
dætur hans Viggós“ að fara reglu-
lega í heimsókn til hennar á spít-
alann. Það var alltaf létt yfir
samræðunum okkar á milli og má
með sanni segja að við höfum átt
gæðastundir saman, þrátt fyrir
veikindi hennar. Á tímabili fannst
okkur við geta verið bjartsýnar
um að hún næði bata, en svo fór að
halla undan fæti. Við rifjuðum upp
gamlar góðar stundir frá árum áð-
ur, úr Mávahlíðinni, um barna-
börnin okkar o.fl. Í hvert sinn er
við fórum frá henni sögðum við
„við komum alltaf aftur“ og fagn-
aði hún því ávallt.
Okkur eru dýrmætar þær
stundir, sem við áttum með henni
undir það síðasta og viljum trúa
því, að við höfum glatt hana og
stytt henni stundir með heim-
sóknum okkar.
Við þökkum Auði samfylgdina
og vottum Hilmari, Viggó, Elínu
og börnunum samúð okkar.
Margt er í minninga heimi
mun þá ljósið þitt skína.
Englar hjá guði þig geymi.
Við geymum svo minningu þína.
(Höf. ókunnur.)
Kristín Guðmundsdóttir og
Hallveig Björnsdóttir.
Auður Guðmundsdóttir, mág-
kona okkar, er látin eftir erfið
veikindi. Við sem eftir sitjum rit-
um þessar línur döpur í bragði.
Sárastur er söknuður Hilmars,
eiginmanns hennar, sonarins Vig-
gós Einars, Elínar konu hans og
barna þeirra. Þeim sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Við systkinin kynntumst Auði
barnungri þegar hún átti heima í
Hlíðunum eins og við, nánar til-
tekið í Mávahlíð. Þá var litla
hnátan oft dauðhrædd við
hrekkjusvínin uppi á horni, sér-
staklega þegar snjór var, en þá
gátu komið harðir snjóboltar það-
an. Stráklingunum var seinna allt
fyrirgefið.
Kynni okkar hófust svo þegar
Auður og Hilmar felldu hugi sam-
an og giftu sig árið 1964. Við
yngri bræður Hilmars áttum
bágt með að skilja hvernig hann
fór að því að ná í þessa gullfallegu
konu. Það eina sem okkur datt í
hug var að Hilmar, skákmaður-
inn mikli, hafi beitt sínu skæða
hróksbragði.
Eftir að Auður kom inn í fjöl-
skyldu okkar hófst nýr kafli með
sérlega skemmtilegum samveru-
stundum með Auði, þessari
glæsilegu og glaðværu konu.
Ógleymanlegar eru veislurnar í
Austurbrún og áramótaveislurn-
ar í Hraunbænum. Þessar veislur
einkenndust af gleði og fjöri hjá
þessum flottu gestgjöfum, Auði
og Hilmari. Enn í dag rifjum við
upp atvik frá þessum gleði-
stundum.
Ekki var síður skemmtilegt að
heimsækja þau á Hellissand und-
ir Jökli og fara í ferðir um Snæ-
fellsnes með börnin. Það var eitt-
hvað svo flott, hlýlegt og
skemmtilegt við hana Auði og un-
un að njóta samvista með þeim
hjónum sem jafnan voru fljót að
bregða góðri tónlist á grammó-
fóninn.
Árin liðu og samheldnin
styrktist með árunum og höfum
við nú haldið hópinn í yfir fimmtíu
ár. Það er þungt högg að missa
Auði, söknuðurinn er sár en við
yljum okkur við yndislegar minn-
ingar. Blessuð sé minning Auðar.
Gísli, Björn og Sigrún Vigdís
Viggósbörn.
Góð vinkona mín, Auður Guð-
mundsdóttir, lést fyrir aldur fram
eftir hetjulega baráttu sína við
krabbamein. Hennar er sárt
saknað. Auður var móðir Viggós
Einars Hilmarssonar, besta vinar
míns til áratuga og var ég tíður
gestur á heimili þeirra heiðurs-
hjóna, Hilmars Viggóssonar og
Auðar.
Auður var tignarleg hefðarfrú
og stjórnaði heimilinu og þeim
feðgum af mikilli röggsemi og
myndarskap. Skáklistin var í há-
vegum höfð á heimilinu en ég er
þess fullviss að enn þann dag í
dag gera þeir Viggó og Hilmar
sér enga grein fyrir því hversu
mikil peð þeir voru í höndum frú
Auðar.
Auður var björt yfirlitum,
brosmild og sýndi alltaf áhuga á
mönnum og málefnum, sérstak-
lega þeim sem henni stóðu nær.
Hún átti bágt með að þola óvissu
og óreiðu og man ég glöggt eftir
mikilli stjórnkænsku hennar við
að koma skikki á baldinn einka-
soninn. Sá hún til dæmis um inn-
anhússarkitektúr fyrstu íbúðar
Viggós í Kópavoginum og hrein-
lætiseftirlitið í þeirri fjölsóttu
piparsveinaíbúð. Sérstaklega er
minningin sterk um fölbleika
sófasettið með vínrauða kögrinu
að neðan í stofu Viggós og græni
gólfdúkurinn í eldhúsinu hans líð-
ur seint úr minni.
Það verður að fylgja sögunni
að Viggó er litblindur.
Haustið 1995 fórum ég og
Viggó til framhaldsnáms, hann til
Essex og ég til Edinborgar.
Fengum við til þess álitlegan
styrk frá hennar hátign, Elísa-
betu II, Englandsdrottningu.
Haustið 1996 ákváðum við vinirn-
ir að skrifa loka-mastersritgerðir
okkar saman hjá mér í Edinborg
og bakka hvor annan upp í loka-
hnykknum. Frú Auði leist svo og
svo á þennan ráðahag þrátt fyrir
fögur fyrirheit okkar um akadem-
íska ástundun og hóflífi – „þú
passar hann Viggó minn“ kvaddi
hún mig með augnaráði guðföð-
urins. Það gerði ég, enda gerðist
ekki neitt markvert meðan við
kláruðum lokaritgerðir okkar
með sóma.
Mér er einnig minnisstætt þeg-
ar í nóvember 1995 að mér hlotn-
aðist sá heiður að ávarpa Marg-
aret Thatcher í hátíðarkvöldverði
evrópskra ungra íhaldsmanna í
London. Þegar Thatcher gekk í
salinn heilsaði hún öllum 600
gestunum með handabandi en
staldraði einna lengst fyrir fram-
an Auði og þótti mér mikið til
koma hvað fasið á þeim var líkt og
þori ég að fullyrða að frú Auður
hafi unnið þá störukeppni sem
þar fór fram. Járnfrúin hafði aldr-
ei haldið menningarheimili í litlu
Moskvu, Neskaupstað, eða á
Hellissandi, nafla alheimsins.
Auður var kær vinur minn,
dugleg og réttsýn. Hún var ein af
fegurstu freyjum Íslands, kynslóð
sinni til sóma.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur og lofa þér því Auður
mín, að ég passa Viggó eins og
hann mun passa mig.
Jón Kristinn Snæhólm.
Ég fæ ekki með orðum lýst
hversu sárt ég sakna Auðar vin-
konu minnar. Auður var yndisleg
vinkona frá því að við kynntumst
fyrst á Íslandi fyrir meira en tutt-
ugu árum. Það er sárt að missa
jafn einstaka manneskju úr lífi
sínu.
Auður var þessi einstaka
manneskja, vinur frá fyrstu
stundu, sama á við um Hilmar. Ég
minnist með væntumþykju heim-
sóknar okkar til Íslands sem og
heimsóknar Auðar og Hilmars til
London. Auður var alltaf svo
vinaleg og góð og svo gott að vera
í kringum – en hún var einnig
fyndin og skemmtileg og höfðingi
heim að sækja.
Mig langar, ásamt Eileen móð-
ur minni og Gillian systur minni,
að þakka fyrir móttökurnar í
heimsókn okkar til Íslands sum-
arið 2005. Auður tók okkur opn-
um örmum líkt og um fjölskyldu-
meðlimi væri að ræða. Þannig
varð það alltaf, ég upplifði mig
sem hluta af fjölskyldunni. Aðrar
eins móttökur og hlýju hef ég ekki
fengið eins og hjá minni kæru vin-
konu.
Ég mun aldrei gleyma þér,
Auður mín. Minning þín mun
ávallt lifa með mér, það voru for-
réttindi að fá að kynnast þér.
Hugur minn og bænir eru hjá
Hilmari, Viggó og fjölskyldunni
allri á þessum erfiðu tímum.
Virðingarfyllst,
Andrew Rosindell, Eileen
og Gillian Rosindell.
Auður
Guðmundsdóttir
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
MAGNÚS Þ. HAUKDAL JÓNSSON
frá Höll í Haukadal,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 10. janúar.
Útförin fer fram frá Neskirkju
föstudaginn 25. janúar klukkan 13.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Sóltúns fyrir einstaka hlýju og góða umönnun.
Sigurjón Kristjánsson Bodil Kristjánsson
Jón Magnússon Nína Agnarsdóttir
Ása Magnúsdóttir Sigurður Karlsson
Sigurlína Magnúsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn