Ófeigur - 15.04.1948, Blaðsíða 13
ÖFEIGUR
13
framkvæmdir, sem hann hafði ekki tekið með í sína
áætlun. Hann hafði auk þess í samráði við valdhafana
endurnýjað prédikunarstól, altari og altaristöflu. Voru
gömlu gripirnir sinn úr hverri áttinni og óhæfir í nokkra
kirkju. Prédikunarstóllinn og altarið voru látin lafa
saman með nöglum og ómáluðum fjölum, en á altaris-
töfluna vantaði þann hlut myndarinnar þar sem sýndir
voru fætur frelsarans. Auk harmastuna yfir þessum
munum, þótti Gylfa mikil helgispjöll að því, að legsteinn
Páls Stígssonar var tekinn úr kór á Bessastöðum og
fluttur inn í þjóðminjasafnið. Hins vegar hafði húsa-
meistari látið taka legstein Magnúsar Gíslasonar amt-
manns, hins ágætasta ættjarðarvinar, upp úr moldar-
leðju undir gólfinu, og sett hann í kórvegg, þar sem
áður var minnismerkið um höfund Stóradóms, Pál Stígs-
son.
XX.
Málinu tók nú mjög að halla á prófessorana og
virtust þeir vanda lítt grundvöll ákæru sinnar. Sýnd-
ist mér, þegar hér var komið, við eiga að sannprófa
bæði fornmenjaáhuga þeirra félaga og hvað liði öðriun
framkvæmdum á Bessastöðum. Bar ég fram fyrirspurn
til stjórnarinnar, um allan tilkostnað við endurbætur
á forsetaheimilinu og í öðru lagi, hvort bein Jóns bisk-
ups Arasonar og sona hans hefðu verið grafin upp
og flutt burt úr Hólakirkjugarði og með hvers konar
heimildum. Varð nú uppi fótur og fit vegna þessara
fyrirspurna. Kom brátt í Ijós, að dr. Guðbrandur hafði
fyrir 30 árum hitt að máli Pálma Pálsson yfirkennara,
sem gegndi óábyrgur embætti fornmenjavarðar nokkr-
ar vikur, og spurt hvort hann mætti rannsaka í Hóla-
kirkjugarði hversu undirstöðum dómkirkjunnar hefði
verið háttað fyrr á árum. Honum var veitt þetta leyfi,
en meira ekki. Þessa heimild notaði Guðbrandur til að
leita að beinum Jóns Arasonar og sona hans. Þóttist
hann finna slíkar beinagrindur og fór með þær til
Reykjavíkur í kassa. Páll Zophoníasson tók litlu síðar
við Hólum, en var allra manna ólíklegastur til að hafa
móthyggð á framferði Guðbrandar. Vissi almenningur
í Skagafirði lítið eða ekki um uppgröftinn. Guðbrandur
virðist í fyrstu hafa verið nokkuð feiminn við að hampa
feng sínum, en þó leikur orð á, að hann muni hafa